H αναπόφευκτη ένωση των ομοφυλόφιλων της Αγγλίας

Πριν από μερικές μέρες, το βρετανικό Κοινοβούλιο φιλοξένησε μια συγκρατημένη, μερικές φορές δακρύβρεχτη και κατά διαστήματα συγκινητική διαμάχη για τους γάμους ομοφυλόφιλων – και το νομοσχέδιο πέρασε τη Βουλή των Κοινοτήτων, με 400 προς 175.

Η ιστορία δεν αφορά το ότι πέρασε –κάτι που ήταν αναμενόμενο. Αντ’ αυτού, αφορά τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος, των Συντηρητικών, από τους οποίους περισσότεροι από 303 βουλευτές καταψήφισαν το νομοσχέδιο, σχολιάζει ο John Lloyd, διευθυντής στο Reuters Institute for the Study of Journalism του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Οι Συντηρητικοί ψήφισαν 136 υπέρ του νομοσχεδίου, με 127 ψήφους κατά, πέντε αποχές και 35 που δεν εγγράφηκαν στην ψηφοφορία. Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον παραμένει αποφασισμένος να εξασφαλίσει ότι το κόμμα του είναι φιλελεύθερο όσο και συντηρητικό, ότι κατανοεί όσους καταψήφισαν το μέτρο, αλλά παρουσίασε την υποστήριξή του στο πλαίσιο μιας «ισχυρής πίστης στο γάμο». «Είναι για την ισότητα, αλλά και για να γίνει η κοινωνία μας πιο ισχυρή» είπε.

Οι παρατηρήσεις του δείχνουν ότι ενώ υπάρχει διαχωρισμός στη δεξιά πάνω στο θέμα του γάμου των ομοφυλοφίλων – τουλάχιστον στην Ευρώπη- και ότι, ενώ υπάρχουν ακόμα προκατάληψη και μισαλλοδοξία, η σοβαρή διαμάχη αφορά τις αντικρουόμενες απόψεις του συντηρητισμού.

Για τους φιλελεύθερους, όπως ο Κάμερον και πολλοί στο κόμμα του, ο γάμος ομοφυλοφίλων επεκτείνει ένα αρχαίο τελετουργικό στα σύγχρονα ζευγάρια, οδηγώντας τους στη δημιουργία ενός σπιτικού και την μακροχρόνια αγάπη που μέχρι τώρα θεωρούταν ως ένα ετεροφυλόφιλο μονοπώλιο.

Για τους αντιπάλους, ο γάμος πρέπει να είναι ακριβώς ένα τέτοιο μονοπώλιο, δεδομένου ότι είναι μια ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας για το σκοπό (αν και δεν συμβαίνει πάντα) της αναπαραγωγής, της συνέχισης των κοινωνικών αξιών και της ανθρώπινης φυλής γενικότερα.

Όσον αφορά τις αξίες, η Βρετανία – σε αυτή την περίπτωση η Αγγλία – είναι μια ανωμαλία: Η Εκκλησία της Αγγλίας είναι εδραιωμένη, η Βασίλισσα είναι επικεφαλής, οι επίσκοποι κάθονται στη δεύτερη αίθουσα του Κοινοβουλίου, η Βουλή των Λόρδων και το εκκλησιαστικό δίκαιο της χώρας αποτελούν μέρος του νόμου της χώρας.

Ωστόσο, η χώρα είναι σε μεγάλο βαθμό άθρησκη τουλάχιστον όσον αφορά το εθιμοτυπικό – οι εκκλησίες είναι ως επί το πλείστον άδειες – ιερείς και επίσκοποι είναι σε μεγάλο βαθμό χωρίς επιτήρηση και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια αρκετά μεγάλη πλειοψηφία υπέρ των γκέι ενώσεων κάθε είδους. Πράγματι, μόνο αν η θρησκεία έχει τεθεί σε υποδεέστερες θέση από κοσμικές αξίες όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ένταξη και το δικαίωμα στο κυνήγι της ευτυχίας, θα μπορούσαν να εγκριθούν οι γάμοι ομοφυλόφιλων.

Το γεγονός ότι η έγκριση έχει συμβεί είναι συγκλονιστικό – όχι μόνο επειδή επεκτείνει τα δικαιώματα σε μια μεγάλη ομάδα ανδρών και γυναικών που έχουν υποστεί διακρίσεις και χειρότερα για αιώνες, αλλά και επειδή σηματοδοτεί για μια ακόμη φορά την πρωτοκαθεδρία αξιών που δεν είναι μόνο κοσμικές, αλλά είναι ο καρπός των πολιτιστικών αγώνων που ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1960. Εκείνη την εποχή, τα αίτια αντιμετωπίζονταν με φρίκη από τους συντηρητικούς κάθε γραμμής. Σήμερα η αποδοχή τους θεωρείται ως ένα σημάδι πολιτισμένης συμπεριφοράς.

Η υπουργός Πολιτισμού Μαρία Μίλερ (η οποία είναι επίσης υπουργός για τις γυναίκες και την ισότητα), το κατέστησε σαφές αυτό στην εισαγωγή της για το νομοσχέδιο, με το επιχείρημα ότι «το βάθος των συναισθημάτων, της αγάπης και της δέσμευσης μεταξύ ζευγαριών του ιδίου φύλου δεν είναι διαφορετικό από το συναισθηματικό βάθος μεταξύ των ζευγαριών αντίθετου φύλου».

Αργότερα, κατά τη συζήτηση, η βουλευτής των Εργατικών Γκλόρια ντε Πιέρο διάβασε το γράμμα ενός ψηφοφόρου το οποίο έγραφε: «Ο γάμος είναι θέμα αγάπης και η αγάπη είναι για όλους, όχι για λίγους εκλεκτούς». Οι Beatles παρουσίασαν πρώτοι το θέμα της αγάπης στο All You Need Is Love, με το ρεφρέν «Love is all there is», το 1967. Μισό αιώνα αργότερα σχεδόν, μια Συντηρητική γυναίκα με τρία παιδιά ενέκρινε αυτό το συναίσθημα και επέκτεινε τα δικαιώματα και τις τελετές σε όλους.
Στις θρησκείες αρέσει αυτό, αλλά, επίσης, έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό. Ο αρχιεπίσκοπος Γουίλιαμς του Καντέρμπουρυ, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε από τη δουλειά στις αρχές του τρέχοντος έτους, συγκρούστηκε για το θέμα αυτό, όπως και με πολλά άλλα κατά τη θητεία του. Ένιωσε την ανάγκη να διατηρήσει την πίστη της Εκκλησίας ότι ο γάμος ήταν για άνδρες με γυναίκες μόνο, αλλά ήταν επικριτικός με τις προκαταλήψεις της εκκλησίας τους και τον φόβο αντιμετώπισής τους. Ο αρχιραββίνος Τζόναθαν Σακς, ένας διανοούμενος και φιλελεύθερος, έχει την ίδια άποψη. Οι καθολικοί και οι μουσουλμάνοι είναι πιο ισχυροί: Ο ανώτερος κληρικός των Καθολικών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Αρχιεπίσκοπος του Γουέστμινστερ Βίνσεντ Νίκολς, σε κήρυγμά του επιβεβαίωσε ότι μόνο ένας άνδρας και μια γυναίκα θα μπορούσαν να ενωθούν στη «δημιουργική αγάπη του Θεού». Είπε αργότερα στο BBC ότι το σχέδιο του Κάμερον ήταν «οργουελικό». Κι όμως, και αυτός έχει μια μεγάλη περιφέρεια φιλελεύθερων καθολικών που απορρίπτουν το δικό του κήρυγμα – και του Πάπα -και οι οποίοι αντιμετωπίζουν την πίστη τους, επίσης, περισσότερο ως προς την αγάπη και λιγότερο ως προς τη Γραφή.

Στην Ευρώπη, το Βέλγιο, τη Δανία, τη Νορβηγία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία έχουν ήδη επιτρέψει το γάμο ομοφύλων. Η Βρετανία θα έχει ένα νόμο σχετικά γι’ αυτό στα τέλη της άνοιξης. Το ίδιο, κατά πάσα πιθανότητα, και η Γαλλία. Η Γερμανία αναγνωρίζει νομικά τις ενώσεις ατόμων του ιδίου φύλου και οι σοσιαλδημοκράτες εκεί πρόκειται να εισαγάγουν ένα νομοσχέδιο για τους ομοφυλόφιλους στην Bundesrat.

Το μόνο σημαντικό προπύργιο είναι η Ιταλία, όπου εδρεύει το Βατικανό, που είναι τυπικά και πνευματικά αντίθετο με οτιδήποτε άλλο εκτός από την αγιασμένη ετεροφυλόφιλη ένωση. Εκεί, άτομα του ιδίου φύλου δεν έχουν την ίδια νομική προστασία με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα – πιο δυναμικά φιλελεύθερος στην δεύτερη θητεία του – έχει εκφράσει την υποστήριξή του, ενώ από τον Ιανουάριο, εννέα πολιτείες και η Περιφέρεια της Κολούμπια έχουν αναγνωρίσει το γάμο ομοφυλοφίλων.

Ωστόσο, στο Ιράν, τη Μαυριτανία, τη Σαουδική Αραβία, το Σουδάν και την Υεμένη, οι ομοφυλοφιλικές πράξεις τιμωρούνται με την ποινή της εκτέλεσης. Αλλά οι εκτελέσεις αυξάνουν όλο και περισσότερο τη φρίκη του κόσμου.

reuters