FT: Γιατί η Βρετανία πρέπει να παραμείνει στην ΕΕ

Θέση υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνει η εφημερίδα σε κεντρικό της άρθρο, εν όψει του ιστορικού δημοψηφίσματος.

Σε επτά ημέρες, οι Βρετανοί θα αποφασίσουν. Το δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΕΕ σηματοδοτεί μια ιστορική στιγμή. Αυτό που διακυβεύεται είναι συχνά η ταραγμένη σχέση της Βρετανίας με την Ευρώπη, αλλά και η συνοχή της Δύσης. Η

ψηφοφορία υπέρ της αποχώρησης θα είναι αμετάκλητη, ένα τραγικό πλήγμα για την φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη μετά το 1945. Το στοίχημα του Ντέιβιντ Κάμερον έχει αποδειχθεί μια μάταιη προσπάθεια να επουλωθούν οι διαιρέσεις στο κυβερνών συντηρητικό κόμμα. Η εκστρατεία έχει διχάσει τη χώρα. Τα συναισθήματα έχουν σκιάσει τα γεγονότα. Οι αναγεννημένοι λαϊκιστές προχωρούν ενάντια στο κατεστημένο. "Οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα έχουν βαρεθεί τους εμπειρογνώμονες" δηλώνει ο Μάικλ Γκόουβ, ο κορυφαίος Brexiter, υπουργός Δικαιοσύνης (και πρώην υπουργός Παιδείας).

Αυτή η εφημερίδα υποστήριξε την βρετανική ένταξη στην ΕΕ από την αρχή, το 1973. Οι Financial Times δεν ευνοούν την ένταξη του στο ενιαίο νόμισμα. Δεν έχει κανένα οικονομικό νόημα. Αλλά η εξαίρεση από το ευρώ είναι αρκετά διαφορετική από την αποχώρηση από την ΕΕ, η οποία θα βλάψει σοβαρά την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου. Η εποικοδομητική δέσμευση είναι ζωτικής σημασίας όταν η Ευρώπη αντιμετωπίζει απειλές από τον ισλαμιστικό εξτρεμισμό, τη μετανάστευση, την ρωσική αύξηση και την κλιματική αλλαγή. Αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο συλλογικά.

Η εκστρατεία για το δημοψήφισμα είναι ένας διαγωνισμός μεταξύ ανταγωνιστικών τιμών: Μεταξύ φιλελεύθερου διεθνισμού και ισχνού εθνικισμού, ανάμεσα σε ένα σύστημα ανοικτού εμπορίου και της περιθωριοποίησης. Αυτός είναι ο λόγος που οι σύμμαχοι της Βρετανίας, από την Αυστραλία ως την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, στήριξαν ομόφωνα την παραμονή - και ο λόγος που η Μαρίν Λεπέν και ο Ντόναλντ Τραμπ ευνοούν το Brexit.

Η συζήτηση ήταν μια απελπιστική συναλλαγή. Το οικονομικό κόστος της αποχώρησης είναι σημαντικό. Αλλά το στρατόπεδο υπέρ της παραμονής έχει επιδοθεί σε οικονομική κινδυνολογία. Το στρατόπεδο της αποχώρησης είναι επιφανειακά πατριωτικό, αλλά κατά βάθος αναληθές. Η Βρετανία δεν συνεισφέρει καθαρή 350 εκατ. λίρες την εβδομάδα στον προϋπολογισμό της ΕΕ. Οι αποταμιεύσεις δεν θα πάνε αυτόματα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η Τουρκία έχει τόσες πιθανότητες να ενταχθεί στην ΕΕ ως το 2020, όσες και η Ιστανμπούλ να μετονομαστεί σε Κωνσταντινούπολη σε μια αναβίωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Σίγουρα, η εστίαση των υπέρμαχων της αποχώρησης στη μετανάστευση έχει απήχηση στους ψηφοφόρους. Αυτό μπορεί να ευθύνεται για τις αμφίρροπες δημοσκοπήσεις, στο σημείο που το Brexit να είναι ένας πραγματικός κίνδυνος. Η εισροή των μεταναστών της ΕΕ, πολύ μεγαλύτερη από ότι είχε προβλεφθεί από διαδοχικές κυβερνήσεις, έχει φέρει στην επιφάνεια τους φόβους για τις θέσεις εργασίας, τις δημόσιες υπηρεσίες και τη βρετανική ταυτότητα. Το "Να πάρουμε πίσω τον έλεγχο", στο όνομα της δημοκρατίας είναι ένα σαγηνευτικό σύνθημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Ο Κάμερον δεν έχει ακόμη επαρκή αντίλογο. Όπως και πολλοί ακόμα Βρετανοί πρωθυπουργοί, συμπεριλαμβανομένης και της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Τόνι Μπλερ, που έχουν αποτύχει να είναι ειλικρινείς με τον βρετανικό λαό. Η ιδιότητα του μέλους της ΕΕ και, κυρίως, η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, συνεπάγεται κάποια μεταβίβαση της κυριαρχίας σε αντάλλαγμα για ένα πραγματικό κέρδος σε δύναμη, ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου. Οι ανταμοιβές είναι αδιαμφισβήτητες. Απ' όταν η Βρετανία εντάχθηκε στην ΕΕ το 1973, το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ανά κάτοικο έχει αυξηθεί γρηγορότερα από ό,τι στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία. Οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις της Θάτσερ και η ανεξαρτησία της Τράπεζας της Αγγλίας ήταν ζωτικής σημασίας. Αλλά η ένταξη στην ενιαία αγορά ήταν ένας πόλος για άμεσες ξένες επενδύσεις, για τη χρηματοδότηση ενός διογκωμένου ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και τη διασφάλιση των βρετανικών θέσεων εργασίας.

Οι υπερασπιστές της αποχώρησης παρέλειψαν να διευκρινίσουν τους σοβαρούς κινδύνους της ζωής έξω από την ΕΕ. Ο Μπόρις Τζόνσον, ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου που εποφθαλμιά τη δουλειά του Κάμερον, επικαλείται μια πρωτόγνωρη ελευθερία χωρίς τους σχολαστικούς κανόνες της ενιαίας αγοράς. Μεμιάς, η Βρετανία θα γίνει η Βενετία του 21ου αιώνα. Στον πραγματικό κόσμο, η Βρετανία θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει ριζικά τη σχέση της με την ΕΕ. Μια ρύθμιση παρόμοια με της Νορβηγίας θα απαιτήσει την συμβολή στον προϋπολογισμό της ΕΕ και την αποδοχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων. Η συμφωνία της Ελβετίας είναι ακόμη πιο περίπλοκη. Ο Γκόουβ επικαλείται ένα μοντέλο πιο κοντά προς την Αλβανία, τη Βοσνία, τη Σερβία και την Ουκρανία, άξιο χλευασμού. Η εναλλακτική - βασισμένη στους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου - θα περιλαμβάνει δασμούς σε βρετανικά εμπορεύματα, μια κακή συμφωνία για τις υπηρεσίες (ζωτικής σημασίας για το Σίτι του Λονδίνου) και χρόνια γεμάτα διαπραγματεύσεις. Η Βρετανία θα καταλήξει μια χώρα που θα δέχεται του κανόνες και όχι μία χώρα που θα τους ορίζει.

Η θέση της Βρετανίας στο τραπέζι της επέτρεψε να κερδίσει μεγάλες συμφωνίες στις Βρυξέλλες: Για το ελεύθερο εμπόριο, την απελευθέρωση των αεροπορικών ταξιδιών και των τηλεπικοινωνιών και τη διεύρυνση της ΕΕ προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει διαμορφώσει την ένταξη στις ανάγκες του, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα εξαίρεσης από το ευρώ και τη συμφωνία της Σένγκεν για την κατάργηση των συνοριακών ελέγχων. Διατηρεί τον έλεγχο του φόρου εισοδήματος και τη φορολογία των επιχειρήσεων. Η εκπαίδευση, οι δεξιότητες και η διαστρεβλωμένη αγορά κατοικίας καθυστερούν την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου και όχι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών που είναι στο μέγεθος του δημοτικού συμβουλίου του Μπέρμινχαμ.

Σε μια πολλαπλών ταχυτήτων, πολυεπίπεδη ΕΕ, το ευρωπαϊκό υπερκράτος είναι μια χίμαιρα. Οι Brexiters όπως ο Νάιτζελ Φάρατζ, ηγέτης του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, θεωρούν την βρετανική αποχώρηση ως μία εύχρηστη πράξη δολιοφθοράς, επιταχύνοντας την αποσύνθεση της ΕΕ. Για ποιο σκοπό; Εντός ή εκτός, η Βρετανία θα πληρώσει ένα βαρύ κόστος. Το Brexit θα επαναφέρει τα σύνορα μεταξύ βορρά και νότου στην Ιρλανδία. Θα θέσει την εδαφική ακεραιότητα του Ηνωμένου Βασιλείου σε κίνδυνο, ειδικά αν μια Σκωτία που προσανατολίζεται προς την ανεξαρτησία ψηφίσει συντριπτικά υπέρ της παραμονής. Θα προκαλέσει πολιτική κρίση στο Ηνωμένο Βασίλειο - ο Κάμερον σίγουρα θα φύγει- και θα ξυπνήσει τα φαντάσματα του εθνικισμού στην Ευρώπη.

Είναι εύκολο να δούμε τις θετικές επιπτώσεις από την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Το να εγκαταλείψει τον σκοπό μιας εποικοδομητικής μεταρρύθμισης της ομολογουμένως ατελούς ΕΕ θα είναι κάτι περισσότερο από ηττοπαθές. Θα είναι μια ανούσια πράξη αυτοτραυματισμού. Οι επιχειρηματικοί ηγέτες έχουν καθήκον να διευκρινίσουν το κόστος της εξόδου, πριν να είναι πολύ αργά.

Το 1975, όταν η κυβέρνηση των Εργατικών ζήτησε δημοψήφισμα για την ένταξη της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, οι FT απέρριψαν την ιδέα της Βρετανίας ως "ένα στενό μικρό νησί, που αναζητά καταφύγιο σε μια οικονομία με περιορισμούς, και αποτελεί εξαίρεση από το κύριο ρεύμα της παγκόσμιας πολιτικής". Η αίσθηση αυτή παραμένει ηχηρή σήμερα. Δεν είναι ώρα να επανέλθουμε στη Μικρή Αγγλία. Είμαστε Μεγάλη Βρετανία. Συμβάλουμε σε έναν πιο ασφαλή και με μεγαλύτερη ευημερία κόσμο. Η ψήφος πρέπει να είναι υπέρ της παραμονής.

next.ft.com

Διαβάστε περισσότερα