Wolfenstein 2: The New Colossus Review

Είναι γνωστό ότι ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος αποτέλεσε την φονικότερη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κατά την διάρκεια αυτής της εξαετούς (1939-1945) σκοτεινής περιόδου, σκοτώθηκαν πάνω από 80 εκατομμύρια άνθρωποι. Στα θύματα συμπεριλαμβάνονται στρατιώτες των συμμάχων, του άξονα και απλοί πολίτες από κακουχίες και μαζικές εκτελέσεις. Το ναζιστικό καθεστώς ρεαλιστικά δεν είχε καμία ελπίδα να πραγματοποιήσει το στόχο του Χίτλερ, δηλαδή τη σύσταση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, εξαιτίας μιας σωρείας γεωγραφικών, πληθυσμιακών και οικονομικών παραγόντων, η ανάλυση των οποίων δεν είναι της παρούσης.

Εντούτοις, αρκετοί σεναριογράφοι δεν δίστασαν κατά καιρούς να αναπτύξουν τα δικά τους παράλληλα σύμπαντα που αναπαριστούν, μέσα από το πρίσμα της επιστημονικής φαντασίας, μια παγκόσμια εικόνα με αντεστραμμένους ρόλους, στην οποία οι δυνάμεις του άξονα υπήρξαν οι νικητές και όχι οι ηττημένοι του πολέμου.

Η MachineGames, έχοντας αναλάβει τα ηνία μιας εκ των μακροβιότερων σειρών στο χώρο των FPS, παρουσίασε την δική της εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εναλλακτική εκδοχή της παγκόσμιας ιστορίας πριν από τρία χρόνια με το Wolfenstein: The New Order. Το παιχνίδι, καταφέρνοντας να συνδυάσει τον γρήγορο ρυθμό μάχης των προκατόχων του με δημοφιλή στοιχεία που συναντάμε σε σύγχρονα shooters, όπως για παράδειγμα έναν τυπικό μηχανισμό κάλυψης, αγαπήθηκε σε γενικές γραμμές τόσο από τους παραδοσιακούς, όσο και από τους νέους φίλους της σειράς Wolfenstein. Η συνέχεια της περιπέτειας του William B.J. Blazkowicz ήταν λίγο-πολύ δεδομένη.

Τo Wolfenstein 2: The New Colossus τοποθετείται χρονολογικά στο έτος 1961. Τα γεγονότα του ξεκινούν κυριολεκτικά ένα δευτερόλεπτο μετά το τέλος του προκατόχου του. Έπειτα από την μάχη με τον στρατηγό Deathshead, ο B.J. Blazkowicz, δηλαδή εσείς, περισυλλέγεστε σοβαρά τραυματισμένος από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην ακτή της Βαλτικής. Με την υγεία σας να βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, βλέπετε την πορεία της ζωής σας να περνάει μπροστά από τα μάτια σας σαν μια ταινία μικρού μήκους, όσο οι σύντροφοί σας παλεύουν να σας κρατήσουν ζωντανό. Θολές εικόνες από την δύσκολη παιδική σας ηλικία αναδύονται μέσα στο μυαλό σας, ενώ μέσα στο κουβάρι των αναμνήσεών σας ξετυλίγεται η στιγμή του θανάτου του Fergus ή του Wyatt, μεταφέροντας έτσι την κομβικής σημασίας επιλογή που κάνατε στο Wolfenstein: The New Order.

Η παρανοϊκή στρατηγός Irene Engel.

Στη συνέχεια η πλοκή προωθείται γρήγορα πέντε μήνες μετά. Ξυπνάτε στο ιατρείο του υποβρύχιου κρησφύγετου σας Evas Hammer κάπου στα βάθη του Ατλαντικού από έναν εκκωφαντικό κρότο. Η εικόνα που αντικρίζετε στον καθρέπτη μετά βίας θυμίζει τον παλιό ισχυρό σας εαυτό. Την αμέσως επόμενη στιγμή σωριάζεστε αδύναμος στο έδαφος. Ένας εκ των συντρόφων σας, σας οπλίζει με ένα machine pistol και χωρίς να το καταλάβετε αρχίζετε να σκοτώνετε από την αναπηρική σας καρέκλα τον έναν Ναζί στρατιώτη μετά τον άλλο. Σύντομα συναντάτε τον γιατρό Set Roth, ο οποίος σας ενημερώνει ότι η Irene Engel, έχοντας πια προαχθεί στην θέση της στρατηγού του ναζιστικού καθεστώτος, έχει εισβάλει στο υποβρύχιο με σκοπό να σας αιχμαλωτίσει. Η υγεία σας είναι ακόμη ιδιαίτερα εύθραυστη και τα εσωτερικά σας όργανα έχουν δεχτεί εκτεταμένες βλάβες.

Παρόλα αυτά, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίζετε να αναμετρηθείτε με τους Ναζί στρατιώτες, ώστε να σώσετε με αυτοθυσία την Anya και το αγέννητο παιδί σας. Εν τέλει τα περισσότερα μέλη του πληρώματος καταφέρνουν να διαφύγουν τον κίνδυνο. Ωστόσο, ανεβαίνοντας στο κατάστρωμα αντιλαμβάνεστε ότι η Caroline και ο Fergus (ή Wyatt) έχουν πιαστεί όμηροι της Irene Engel στο αερόπλοιο Ausmerzer. Η στρατηγός υπόσχεται να τους χαρίσει την ζωή στην περίπτωση που αποφασίσετε να παραδοθείτε. Μέγα λάθος σας να την εμπιστευτείτε, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η επιλογή είναι μονόδρομος. Χάρη στην αρωγή ενός νέου χαρακτήρα σε ρόλο από μηχανής θεού, καταφέρνετε να γλιτώσετε και να απωθήσετε τους εχθρούς, αν και όχι χωρίς σημαντικές απώλειες. Στο υποβρύχιο επικρατεί μια κατάσταση χάους και πένθους τις επόμενες ημέρες, αλλά σταδιακά η ομάδα ανακτά τις δυνάμεις της και συνεχίζει τον αγώνα της εναντίον του φασιστικού καθεστώτος, το οποίο έχει κατακτήσει ολοκληρωτικά πλέον τις ΗΠΑ. Η δημιουργία ενός συνασπισμού δυνάμεων με τις αντιστασιακές ομάδες που βρίσκονται διάσπαρτες σε καταφύγια στα αμερικάνικα εδάφη είναι μια βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσετε να πυροδοτήσετε μια επανάσταση μαζικής κλίμακας. Έτσι, λοιπόν, σύντομα τίθεται σε εφαρμογή το φιλόδοξο σχέδιο, το οποίο σας κατευθύνει προς τη Νέα Υόρκη με σκοπό να στρατολογήσετε τον τοπικό πυρήνα της αντίστασης.

Η ιστορία του παιχνιδιού από τα πρώτα κιόλας λεπτά σας βομβαρδίζει με ένα πλήθος ευαίσθητων κοινωνικών θεμάτων, όπως τον φυλετικό ρατσισμό, την κακοποίηση ζώων, την ενδοοικογενειακή βία και τον αντισημιτισμό. Δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστήριζα πως για πρώτη φορά ένιωσα τόσο άσχημα για μια πράξη, την οποία αναγκάστηκα να κάνω σε ένα videogame, παίζοντας και παρακολουθώντας την εξέλιξη μιας σεκάνς, που τοποθετείται στο παρελθόν, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Οι περιγραφές που μεταφέρουν οι επιζώντες από την πυρηνική επίθεση στο Μανχάταν κόβουν την ανάσα εξιστορώντας σας σκηνές αλλοφροσύνης, των οποίων τη σκληρότητα δυσκολεύομαι να αποδώσω μέσα από μερικές γραμμές κειμένου. Στις υπόλοιπες πολιτείες της Αμερικής τα δημοσιογραφικά μέσα μαστίζονται από ψευδείς, προπαγανδιστικές ειδήσεις που αποσκοπούν στη χειραγώγηση της μάζας, μεταδίδοντας πως η χώρα ευημερεί υπό το νέο καθεστώς που την απήλλαξε από την υποτιθέμενη διαφθορά του φιλελευθερισμού και την κατάπτωση των ηθών. Περπατώντας μεταμφιεσμένος στην πολιτεία του Νέο Μεξικό συχνά ακούτε συζητήσεις των Ναζί στρατιωτών με τους Αμερικανούς πολίτες, στις οποίες οι πρώτοι προσπαθούν να διδάξουν στους δεύτερους την γερμανική γλώσσα της άριας φυλής.

Το dual-wield πιστολίδι επιστρέφει δριμύτερο.

Η ωμότητα και ο κυνισμός του ναζισμού δημιουργούν άμεσα το συναίσθημα του αποτροπιασμού. Ένα συναίσθημα που ενισχύεται από την άριστη σκιαγράφηση των κακών χαρακτήρων, με αυτόν της Irene Engel να αποτελεί ίσως τον πιο αξιομνημόνευτο κακό που έχουμε συναντήσει σε παιχνίδι από την εποχή του εμβληματικού Vaas Montenegro του Far Cry 3. Η γνωστή γυναικεία φιγούρα επιστρέφει πιο παρανοϊκή από ποτέ, εκμεταλλευόμενη κάθε ευκαιρία να χλευάσει εσάς και τους συντρόφους σας γεννώντας από νωρίς την ανάγκη για εκδίκηση και παραδειγματική τιμωρία της.

Στον χαρισματικό θίασο του προκατόχου του, το Wolfenstein 2 προσθέτει ορισμένους νέους, εξαιρετικά καλογραμμένους χαρακτήρες, όπως την έγχρωμη αρχηγό του επαναστατικού μετώπου της Νέας Υόρκης Grace Walker, τον αντικομφορμιστή λαθρέμπορο Horton Boone και την αποστάτρια των ναζιστών και παράλληλα κόρη της Irene Engel, Sigrun Engel. Όλες αυτές οι εκ διαμέτρου διαφορετικές προσωπικότητες με τόσο ανόμοιες εμπειρίες ζωής και κοσμοθεωρίες καλούνται να ενώσουν τις δυνάμεις τους για το ευρύτερο καλό της ανθρωπότητας. Έτσι, λοιπόν, κατά την περιπλάνησή σας στο υποβρύχιο, γίνεστε ένας μη παρεμβατικός μάρτυρας των ιδιόρρυθμων μεταξύ τους σχέσεων, παρατηρώντας τους να εξελίσσονται μέσα από καθημερινές προστριβές, ανακαλύπτοντας σε αρκετές περιπτώσεις πτυχές του εαυτού τους που μέχρι τώρα αγνοούσαν. Επιπρόσθετα, οι άκρως ενδιαφέροντες εσωτερικοί μονόλογοι του Blazkowicz προσδίδουν βάθος στον χαρακτήρα, ενώ πολλές φορές φτάνουν στο επίπεδο της ονειροπόλησης, δημιουργώντας ορισμένα playable τμήματα που λαμβάνουν χώρα αποκλειστικά εντός του μπερδεμένου μυαλού του.

Η αλήθεια είναι πως η ιστορία του Wolfenstein 2 μου προσφέρει απλόχερα πολλούς λόγους ώστε να πλέξω το εγκώμιό της, είτε αυτοί αφορούν την απόδοση των χαρακτήρων, τη θαυμάσια κοσμοπλασία του, την εξαιρετική γραφή, την ενδιαφέρουσα πλοκή ή την προσεγμένη σκηνοθεσία του. Ένα σημαντικότατο επιπλέον στοιχείο που δεν θα έπρεπε να προσπεράσω είναι ο επιτυχημένος τρόπος με τον οποίο μεταπηδά από το δράμα στην κωμωδία και τούμπαλιν. Τα θέματα που πραγματεύεται το παιχνίδι συχνά φορτίζουν συγκινησιακά την ατμόσφαιρα σε βαθμό που δεν θα περίμενε κανείς από ένα Wolfenstein. Παρόλα αυτά, οι κατάλληλες δόσεις μαύρου χιούμορ έρχονται σε ανύποπτη στιγμή, ώστε να εξισορροπήσουν τις καταστάσεις. Το Wolfenstein 2 δεν είναι ένα εξεζητημένα σοβαροφανές παιχνίδι, ούτε και φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα του, επενδύοντας στον αυτοσαρκασμό, ένα γνώρισμα που αναμφισβήτητα πιστώνεται στα υπέρ του. Από την άλλη, το πιο αξιοσημείωτο ψεγάδι της ιστορίας αφορά το αιφνίδιο και κάπως υποτονικό φινάλε, το οποίο μπορεί να παρομοιαστεί με το αντίστοιχο του Deus Ex: Mankind Divided. Έτσι, λοιπόν, η τελική μάχη έρχεται σαν μια ήσσονος σημασίας νίκη ενός πολέμου που εξακολουθεί να εξελίσσεται, με το παιχνίδι να δίνει τελικά την αίσθηση του ενδιάμεσου μέρους μια ενδεχόμενης τριλογίας.

Απολαυστικές πισώπλατες δολοφονίες.

Το gameplay βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην επιτυχημένη φόρμουλα του The New Order με ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται αυτό. Συγκεκριμένα, μπορείτε να προσεγγίσετε μια μάχη με ένα όπλο βλέποντας μέσα από το κλισιοσκόπιο, είτε με δύο όπλα ανά χείρας σε hip fire σπέρνοντας τον όλεθρο. Αν παίζετε σε κονσόλα, ο πρώτος τρόπος είναι ξεκάθαρα πιο εργονομικός λόγω του αυτόματου aim assist κατά τη στόχευση. Στο αντίποδα, το dual-wield πιστολίδι, αν και θεωρητικά μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στους εχθρούς, απαιτεί να έχετε εκπαιδεύσει άριστα τον μυ του δεξιού σας αντίχειρα και πειραματισμό με την ευαισθησία του οριζόντιου/κατακόρυφου άξονα χειρισμού, ώστε να αντισταθμίσετε την γενικότερη έλλειψη ακριβείας. Η αναλογία 30/20, στην δική μου τουλάχιστον περίπτωση, φαίνεται να είναι η χρυσή τομή, την οποία και θα πρότεινα γι αρχή.

Φυσικά, η stealth προσέγγιση συνεχίζει να υφίσταται αν και είναι εξίσου αμφιλεγόμενα υλοποιημένη με το προηγούμενο παιχνίδι. Δυστυχώς, γι αυτό ευθύνεται η εχθρική νοημοσύνη που εξακολουθεί σε αρκετά σημεία να παρουσιάζεται κουφή και ενίοτε τυφλή. Για παράδειγμα, μπορείτε να σπάτε κιβώτια σε μια απόσταση τριών μέτρων από τους εχθρούς, χωρίς αυτοί να υποπτεύονται την παρουσία σας στον χώρο, ενώ ουκ ολίγες φορές στρατιώτες που έχετε σκοτώσει με το silenced pistol πέφτουν μπροστά στα πόδια των συναδέλφων τους, με τους δεύτερους να συνεχίζουν να ρεμβάζουν ανενόχλητοι το άπειρο. Μολαταύτα, θα ήταν ίσως υπερβολή να κατακεραυνώσει κανείς το Wolfenstein 2 για ετούτη την αδυναμία του, εφόσον δεν προσδιορίζεται σαν stealth game, αν και η παραπάνω διαπίστωση δεν αποτελεί συγχωροχάρτι για την ανεπαρκή διαχείριση της εν λόγω προσέγγισης από την εχθρική νοημοσύνη.

Μέσω του weapon selection αποκτάτε πρόσβαση στα μέχρι και έξι διαθέσιμα όπλα που μπορείτε να κουβαλάτε ταυτόχρονα σε κάθε πίστα. Κάθε όπλο ανάλογα με τον τύπο του διαθέτει την αντίστοιχη οπισθοδρόμηση, ταχυβολία, ζημιά ανά σφαίρα και μέγεθος γεμιστήρα. Συγκεντρώνοντας upgrade kits επεμβαίνετε στα επιμέρους χαρακτηριστικά τους. Για παράδειγμα, η τοποθέτηση ενός σιγαστήρα σε ένα πιστόλι το καθιστά ένα άριστο εργαλείο δολοφονίας των αρχηγών της κάθε περιοχής, πριν εκείνοι σας εντοπίσουν και καλέσουν ενισχύσεις, αλλά ταυτόχρονα μειώνει την αποτελεσματικότητά του στις μεγαλύτερες αποστάσεις. Ακόμη, διάσπαρτα στα επίπεδα βρίσκετε heavy weapons που ενδέχεται να εκτοξεύουν από ενεργειακές ακτίνες ικανές να λιώνουν μέταλλα, μέχρι πύρινα βλήματα. Οι μάχες με οχήματα, και συγκεκριμένα με το Panzerhund, αν και λίγες, είναι απολαυστικές και σας παρέχουν την δυνατότητα να βάλετε κυριολεκτικά φωτιά σε ολόκληρο το επίπεδο της Νέας Ορλεάνης.

Η κυριευμένη από τους Nαζί πολιτεία του Νέου Μεξικό.

Το θαυμάσιο, οργανικό σύστημα αναβάθμισεων του Blazkowicz επιστρέφει στο Wolfenstein 2. Tα perks με τα οποία ενισχύετε τις δυνατότητες του χαρακτήρα δεν βασίζονται σε πόντους εμπειρίας, αλλά στο κατά πόσον εκμεταλλεύεστε τους διαθέσιμους μηχανισμούς gameplay. Για παράδειγμα, όσο περισσότερους στρατιώτες εξολοθρεύετε πισώπλατα με stealth kills, τόσο η ταχύτητά σας αυξάνεται περπατώντας σκυμμένος. Κατά τον ίδιο τρόπο, σκοτώνοντας εχθρούς με headshots, βελτιώνετε το ποσοστό ζημίας που προκαλούν τα πυρά στη στόχευση από το κλισιοσκόπιο του όπλου και ούτω καθεξής.

Σε αντίθεση με το Doom, το άλλο μεγάλο fast-paced FPS, στο οποίο οι σφαίρες και τα med packs συλλέγονται αυτόματα όταν ο χαρακτήρας σας έρχεται σε επαφή με αυτά, το Wolfenstein 2 επιμένει να περιπλέκει άσκοπα τον χειρισμό λόγω της χειροκίνητης συγκέντρωσης εφοδίων. Επιπρόσθετα, η κατανομή των context sensitive controls (τουλάχιστον στο DualShock 4) είναι τόσο κακή που πολλές φορές αντί να μαζέψετε σφαίρες από το σώμα ενός νεκρού εχθρού, βρίσκεστε τελικά με ένα heavy weapon στα χέρια σας, το οποίο δεν θέλατε πραγματικά, γεγονός που δυσχεραίνει άνευ λόγου και αιτίας τον ρυθμό μάχης. Από την άλλη, τα animations μάχης είναι ιδιαίτερα προσεγμένα προσδίδοντας ένα γνώρισμα αληθοφάνειας στις μάχες. Έτσι, λοιπόν, όσο τρέχετε βλέπετε το όπλο σας να ταλαντεύεται σε αρμονία με την ταχύτητα του χαρακτήρα σας. Επιπρόσθετα, το κρουστικό κύμα μιας έκρηξης δίπλα σας είναι ικανό να σας εκσφενδονίσει στο έδαφος, ενώ χρησιμοποιώντας ένα heavy weapon η ευκινησία σας μειώνεται δραματικά. Απολαυστική είναι η αίσθηση των αθόρυβων δολοφονιών με το τσεκούρι σας να διαμελίζει εν ψυχρώ τους ανυπεράσπιστους εχθρούς σας, ενώ αν τους πυροβολήσετε στα κάτω άκρα τους βλέπετε να δυσκολεύονται στο βάδισμα.

Όσον αφορά τον σχεδιασμό των επιπέδων, το Wolfenstein 2 διαθέτει ορισμένες πίστες μεγάλης κλίμακας που σας παρέχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε πολλαπλές διαδρομές για να φτάσετε στον επιθυμητό στόχο. Έτσι, λοιπόν, αν δεν θέλετε να προσεγγίσετε μια κατάσταση με κατά μέτωπο επίθεση, με μια μικρή έρευνα του χώρου ενδέχεται να ανακαλύψετε ένα νέο πέρασμα σε έναν αεραγωγό ή ανάμεσα στα χαλάσματα ενός ετοιμόρροπου κτιρίου που σας βοηθά να αιφνιδιάσετε με επιτυχία τους εχθρούς. Σε άλλες περιπτώσεις, αξιοποιείτε το περιβάλλον προς όφελός σας παρασέρνοντάς τους σε φονικές παγίδες. Ακόμη, υπάρχουν εντυπωσιακές μάχες που εκτυλίσσονται από την οροφή ή το εσωτερικό μια πλήρως προσβάσιμης εν κινήσει αμαξοστοιχίας. Μεμονωμένες ανορθογραφίες συναντάτε στο πρώτο μισό του παιχνιδιού, όπου έρχεστε αντιμέτωπος με ασταμάτητες ορδές εχθρών σε αίθουσες μικρότερου μεγέθους που δεν δίνουν πολλά περιθώρια εναλλακτικών προσεγγίσεων. Απόρροια αυτού είναι η απότομη αυξομείωση στην καμπύλη δυσκολίας. Στις προκείμενες περιπτώσεις μπορείτε πάντα να εκμεταλλευτείτε την καλώς ή κακώς αδύναμη εχθρική νοημοσύνη, πιάνοντας μια γωνία και περιμένοντας τους εχθρούς να έρθουν ένας-ένας προς τα πάνω σας για να πεθάνουν.

Μάχιμος ακόμα και σε αναπηρική καρέκλα.

Ένα τυπικό playthrough στο επίπεδο δυσκολίας Do or Die διαρκεί γύρω στις 10 με 15 ώρες. Ωστόσο, η διάρκεια του παιχνιδιού αυξάνεται κατακόρυφα αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε διεξοδικά με τις παράπλευρες αποστολές Uberkommandant. Στις εν λόγω αποστολές επιστρέφετε στα προηγούμενα επίπεδα, ώστε να δολοφονήσετε υψηλόβαθμους αξιωματικούς και να αποδυναμώσετε περαιτέρω το ναζιστικό καθεστώς. Οι πίστες για τις Uberkommandant missions είναι ειδικά διαμορφωμένες με αρχιτεκτονικές και αισθητικές αλλαγές, ενώ σε αυτές βρίσκετε νέα αφηγηματικά collectables, όπως γράμματα που εμβαθύνουν στο lore του παιχνιδιού. Κατ' επέκταση το αίσθημα της επανάληψης είναι μειωμένο και σας προσφέρονται αρκετοί ουσιαστικοί λόγοι για να τις ξεψαχνίσετε. Σημαντικός είναι επίσης ο παράγοντας της αξίας επανάληψης. Μέσω ενός θεότρελου σεναριακού ευρήματος που βλέπετε να χτίζεται βήμα βήμα από τις πρώτες ώρες, ο ήρωας καταφέρνει να ξεπεράσει απόλυτα τα προβλήματα υγείας του χάρη στην φρέσκια προσθήκη των contraptions. Έτσι, λοιπόν, προς την μέση του παιχνιδιού καλείστε να επιλέξετε ένα εκ των τριών διαθέσιμων contraptions, τα οποία περιλαμβάνουν αναβαθμίσεις που είτε σας επιτρέπουν να φτάσετε σε υψηλότερα σημεία ενός επιπέδου, είτε να συμπιέσετε το σώμα σας ώστε να εισχωρήσετε σε στενά περάσματα ή να σπάτε πόρτες, τοίχους και μεταλλικά κουτιά. Επίσης, η επιλογή ανάμεσα στον Fergus ή τον Wyatt διαφοροποιεί όχι μόνο τα cinematics, αλλά και την πρόσβαση σε συγκεκριμένα όπλα.

Οι τύποι των εχθρών που αντιμετωπίζετε περιλαμβάνουν απλούς στρατιώτες, drones και μεταλλικά ρομπότ οπλισμένα με heavy weapons. Δυστυχώς οι περισσότερες μάχες με αφεντικά κρίνονται απογοητευτικές, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις αυτά θυμίζουν σε εμφάνιση συνηθισμένους εχθρούς που απαιτούν για την εξόντωσή τους επιπλέον πυρά. Εν ολίγοις, αν αναζητάτε μια αναμέτρηση σαν αυτή με το επιβλητικό London Monitor του The New Order, το οποίο απαιτούσε τακτική και πιστολίδι σε στρατηγικά σημεία την κατάλληλη στιγμή, μάλλον θα μείνετε με την όρεξη.

Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού είναι ένα επίτευγμα της id Tech 6, της ιδιόκτητης μηχανής γραφικών της Bethesda, η οποία για δεύτερη φορά, μετά το περσινό Doom, καταφέρνει να αξιοποιήσει σε τεράστιο βαθμό το διαθέσιμο hardware, ακόμη και στην περίπτωση του απλού PS4. Ο δυναμικός και ογκομετρικός φωτισμός προσθέτει πόντους στην απεικόνιση των γραφικών και ενισχύει την ατμόσφαιρα στο περιβάλλον, ενώ οι τεχνικές shading ζωντανεύουν τα τρισδιάστατα μοντέλα μπροστά στα μάτια σας. Επιπρόσθετα, τα physics των καταστροφών, με τους εχθρούς να εξαϋλώνονται σε μικρά σωματίδια στις μάχες, της φωτιάς και του νερού καταφέρνουν, αν μη τι άλλο, να εντυπωσιάσουν. Ορισμένες θολές υφές εδώ και εκεί και μικρά προβλήματα clipping, με το όπλο σας σε σπάνιες περιπτώσεις να περνά μέσα από φυσικά αντικείμενα, υφίστανται, αν και είναι τελικά ήσσονος σημασίας. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το παιχνίδι τρέχει στα 60fps, με απειροελάχιστες πτώσεις που καλύπτονται άριστα από κινηματογραφικά φίλτρα, όπως το motion blur, δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι το Wolfenstein 2 είναι ένα από τα κορυφαία από τεχνικής πλευράς παιχνίδια της τρέχουσας γενιάς.

Ο αντικομφορμιστής Horton Boone.

Η συνεργασία του ταλαντούχου συνθέτη Mick Gordon με τη Bethesda συνεχίζεται με επιτυχία για άλλη μια φορά, μετά την συμβολή του στα soundtracks του Doom και του Prey. Ο Gordon έχει ντύσει το Wolfenstein 2 με ροκ κομμάτια επηρεασμένα από την δεκατία του 1960, με γρήγορο tempo που κινητοποιεί τα αντανακλαστικά σας κατά την διάρκεια της μάχης και απαλά, ηλεκτρονικά ακούσματα κατά την διάρκεια της εξερεύνησης. Οι ηθοποιοί που αναλαμβάνουν το voice acting καταφέρνουν αναμφισβήτητα να δώσουν σάρκα και οστά στους καλογραμμένους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Το παρανοϊκό γέλιο της Irene Engel κλέβει την παράσταση και στοιχειώνει το νου σας από την πρώτη κιόλας συνάντηση.

Το Wolfenstein 2: The New Colossus προσφέρει ίσως το πιο καλογραμμένο σενάριο και χαρακτήρες σε FPS από την εποχή των Bioshock: Infinite και Metro: Last Light, ενώ παράλληλα αποτελεί έναν τεχνικό θρίαμβο για τις κονσόλες της τρέχουσας γενιάς. Ωστόσο, το παιχνίδι τελικά δεν καταφέρνει να απεμπλακεί πλήρως από ορισμένες ανορθογραφίες του gameplay που μάστιζαν τον προκάτοχό του, οι οποίες του στερούν μια θέση στο βάθρο των καλύτερων FPS όλων των εποχών. Ανεξάρτητα από αυτό, αν είστε φίλοι της ξέφρενης δράσης, οφείλετε να έχετε το Wolfenstein 2 στη συλλογή σας.

Εξαιρετικά σκηνοθετημένα cinematicsΆριστη σκιαγράφηση χαρακτήρωνΑκομπλεξάριστος αυτοσαρκασμός που εξισορροπεί τη βαριά θεματολογίαΟργανικό σύστημα αναβαθμίσεωνΥποδειγματική αίσθηση όπλων και animations μάχηςΚορυφαία γραφικά, χωρίς εκπτώσεις στο frame rateΥπέροχες μουσικές συνθέσεις διά χειρός Mick GordonΚαλοσχεδιασμένα, σε γενικές γραμμές, επίπεδα μεγάλης κλίμακαςΑξίζει να παιχτεί και δεύτερη φοράΑδύναμη εχθρική νοημοσύνηΑλλοπρόσαλλη καμπύλη δυσκολίαςΟι μάχες με αφεντικά δεν είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτεςΗ χειροκίνητη συλλογή εφοδίων συχνά διαταράσσει το ρυθμό μάχηςΥποτονικό φινάλεΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:MachineGamesΕΚΔΟΣΗ:BethesdaΔΙΑΘΕΣΗ:IGEΕΙΔΟΣ:FPSΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://wolfenstein.bethesda.net/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:27/10/2017PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers