Unit 13 Review

Με το να αποτελεί προς το παρόν το μοναδικό shooter του PS Vita, το Unit 13 της Zipper απολαμβάνει πολλά προνόμια που θα ζήλευαν ένα κάρο τίτλοι. Θεωρείται μονόδρομος για τους λάτρεις του είδους, προσελκύει τους hardcore gamers, ενώ η ίδια η δομή του είναι ιδανική για να το κάνει το απόλυτο “σοβαρό” time-killer. Παρόλα αυτά, μετά από λίγες παιχνιδιού μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως τα μειονεκτήματα του ή καλύτερα οι παγίδες στις οποίες σκοντάφτει, το κατατάσσουν αρκετά χαμηλά

τόσο στον βαθμολογικό πίνακα, όσο και στις προτιμήσεις των ίδιων των παικτών.

Η δομή αυτή είναι κάτι που είδαμε πολύ πρόσφατα σε φορητό και αναφέρομαι στο Resident Evil: Mercenaries 3D του 3DS. Δεν υπάρχει ούτε και στο Unit 13 μία συνεχής ροή στο campaign του. Αντ’ αυτού, δίνονται στον παίκτη τρεις ντουζίνες αποστολές να ασχοληθεί και να εξερευνήσει. Αυτές ξεκλειδώνονται σταδιακά (για αρχή δίνεται μία, αφού ολοκληρωθεί ξεκλειδώνονται άλλες δύο, κ.ο.κ), ενώ παρουσιάζουν ευπρόσδεκτη ποικιλία. Μπορεί τα modes που δίνονται να μην είναι ιδιαιτέρως πολλά, η προσσέγγιση που απαιτούν όμως, ειδικά σε συνδυασμό με τη δομή της κάθε πίστας, είναι ικανή να καθηλώσει τους παίκτες για πολύ ώρα μπροστά στην οθόνη του φορητού.

Όχι όμως επειδή το Unit 13 είναι ακραία δύσκολο. Παρότι η κάθε αποστολή έχει έναν υποτυπώδη βαθμό δυσκολίας, αυτός δεν αφορά τόσο το αν θα καταφέρει κανείς να βγάλει την αποστολή ή όχι – αυτό είναι απρόσμενα εύκολο. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να καταφέρει να βγάλει την πίστα με όσο το δυνατόν περισσότερο bonus γίνεται. Οι βαθμοί bonus -που λειτουργούν κυρίως για να ανεβάσουν το επίπεδο του χαρακτήρα, ενώ αντιπροσωπεύονται από πέντε το μάξιμουμ αστεράκια- δίνονται για διάφορους λόγους, ξεχωριστούς για κάθε mode. Στις πίστες του elite mode, για παράδειγμα, ένα τεράστιο bonus δίνεται στο χαρακτήρα αν η ζωή του (που μετράται από μια μπάρα εν προκειμένω) παραμείνει ανέπαφη κατά τη διάρκεια της αποστολής. Μία άλλη εφαρμογή του συστήματος bonus είναι τα headshots. Τότε ο παίκτης παίρνει τους διπλάσιους σχεδόν πόντους από τα κανονικά kills.

Τεχνικά, το παιχνίδι στέκεται αξιοπρεπέστατα.

Τα modes του παιχνιδιού δεν παρουσιάζουν κάποια τρομακτική ποικιλία, όντας τέσσερα στον αριθμό. Σα να μην έφτανε αυτό, κανένα από αυτά δεν εισάγει κάτι παντελώς καινούριο στο είδος. Ή απαιτούν μια πιο stealthy προσσέγγιση, ή παίρνουν τη μορφή time trial ή πολύ απλά σας βάζουν στην πίστα ούτως ώστε να εκπληρώσετε κάποια objectives. Οι πίστες από την πλευρά τους, παρόλο που φαίνεται πως είναι δουλεμένες και τελικά έξυπνα σχεδιασμένες, αρχίζουν να επαναλαμβάνονται πολύ νωρίς, με αποτέλεσμα απλά να δυσχαιρένουν το ήδη επικίνδυνα βαρετό single-player.

Η κοινοτυπία των modes και των πιστών, εξισορροπείται ελαφρώς από τους οκτώ διαθέσιμους χαρακτήρες του Unit 13. Καθένας από δαύτους έχει διαφορετική ειδικότητα και το παιχνίδι, στο mini-briefing της κάθε αποστολής, προτείνει τον κατάλληλο, αν και υπάρχει η επιλογή για τον παίκτη να διαλέξει κ