Trine 2: Director’s Cut Review

Από την μέρα που ανακοινώθηκε για το Wii U, ήμουν σίγουρος πως το Trine 2: Director’s Cut θα ήταν η πρώτη μου αγορά για τη νέα κονσόλα της Nintendo. Κάτι που όντως συνέβη. Το παιχνίδι είναι η καλύτερη αρχή για τα downloadable στο Wii U και αποτελεί υπόδειγμα σωστού port.

Πράγματι, η Director’s Cut έκδοση του Trine 2 αποτελεί το πιο ξεκάθαρα βελτιωμένο multiplatform παιχνίδι για τo Wii U, βάζοντας τα γυαλιά σε άλλα launch games της κονσόλας. Ρετουσαρισμένα γραφικά, έξτρα επίπεδα (που περιλαμβάνουν και το Goblin Menace DLC) και χρήση του Wii U GamePad, με αποκορύφωμα το παίξιμο του τίτλου αποκλειστικά στο χειριστήριο.

Η νέα περιπέτεια των Amadeus (ο μάγος), Pontius (ο ιππότης) και Zoya (η κλέφτρα), βρίσκει τους ήρωες να ακολουθούν για άλλη μια φορά το Trine, το μυστηριώδες αυτό αντικείμενο, που ενώνει τις ψυχές τους. Η ιστορία μοιάζει να είναι βγαλμένη από κάποιο παραμύθι, όπως γράφει και ο john2 στο review του Trine 2, και έχει να κάνει με μάγισσες που θέλουν να γίνουν πριγκίπισσες, πραγματικές πριγκίπισσες κλειδωμένες βαθιά μέσα σε ένα αχανές δάσος, και goblins που θέλουν να κυριεύσουν ξένες χώρες. Όλα τα κλισέ των παραμυθιών βρίσκονται εδώ, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου ενοχλητικό, κυρίως γιατί λίγα παιχνίδια τολμούν να τα χρησιμοποιήσουν, πόσο μάλλον τόσο σωστά. Ο μάγος είναι ο πιο δειλός απ’όλους, η Zoya ενδιαφέρεται αποκλειστικά για χρυσό, ενώ ο Pontius είναι μπουνταλάς αλλά συμπαθέστατος και καλόκαρδος μαχητής. Οι ήρωες συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον και φαντάζομαι πολύ λίγοι gamers θα μείνουν προσκολλημένοι μόνο στον έναν από τους τρεις.

Κάθε πρωταγωνιστής έχει τις δικές του, ξεχωριστές ικανότητες. Ο Amadeus, ο μάγος, μπορεί να δημιουργεί συγκεκριμένα αντικείμενα από το πουθενά, ενώ, μέσω τηλεπάθειας, τα μετακινεί, αυτά που καλεί και κάποια άλλα, μέσα στο δισδιάστατο χώρο. Η Zoya, με το τόξο της και το γάντζο της κινείται πιο αέρινα και προσφέρεται για stealthy προσεγγίσεις, ενώ ο Pontius με το τεράστιο σφυρί του συνθλίβει με άνεση, τόσο εχθρούς, όσο και τοίχους. Η μαγική ιδιότητα του Trine, να ενώνει τις ψυχές των ηρώων, αποτελεί και τον βασικό άξονα του gameplay – μπορείτε να χειρίζεστε μόνο ένα ήρωα κάθε φορά, με τους άλλους δυο να περιμένουν υπομονετικά μέσα στο Trine. Κάθε πρωταγωνιστής έχει τη δική του μπάρα ζωής, ενώ αν κάποιος πεθάνει, συνεχίζετε με αυτούς που απέμειναν. Η εναλλαγή μεταξύ των ηρώων γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού, και το παιχνίδι είναι έτσι δομημένο που πολύ σπάνια μένετε να κινείστε με τον έναν ήρωα απενεργοποιημένο. Τα checkpoints είναι συχνά και αναζωογονούν την υγεία του καθένα.

Απλά… παραμυθένιο.

Τo Trine 2 είναι κατά βάση ένα δισδιάστατο puzzle platformer. Περνάτε δηλαδή πολύ περισσότερο χρόνο λύνοντας γρίφους, παρά πολεμόντας εχθρούς. Αυτοί όμως, παρόλο που δεν παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερη ποικιλία ή δυσκολία, είναι καλοσχεδιασμένοι, και ταιριάζουν άψογα στο στιλ του παιχνιδιού. Κατατροπώνοντας τους εχθρούς αποκτάτε φίλτρα, που μεταφράζονται σε skill points, κοινούς για όλους τους ήρωες. Οι skill points ξεκλειδώνουν νέες ικανότητες για κάθε ήρωα, ικανότητες που βρίσκουν ανταπόκριση κυρίως στους γρίφους. Και κάπου εδώ έρχεστε αντιμέτωποι με το μεγαλύτερο πρόβλημα του Trine 2: οι γρίφοι… μπάζουν. Όχι με την έννοια πως δεν είναι έξυπνοι, ή δεν παρουσιάζουν κάποια πρόκληση. Ίσα ίσα, που ισχύουν και τα δύο. Το πρόβλημα είναι ο σχεδιασμός των γρίφων, που αφήνει τις φτηνές στρατηγικές να υπερτερούν. Πέρα φυσικά από τα bugs που υπάρχουν εδώ και εκεί.

Είστε αντιμέτωποι με ένα μεγάλο κενό. Κανένα ήρωας δεν είναι βάτραχος ή καγκουρό, οπότε το άλμα αποκλείεται. Από ψηλά, πέφτουν κατά διαστήματα κιβώτια, αλλά προς την άβυσσο. Ιδανικά, θα μπορούσε η Zoya να διαταράξει λίγο την ισορροπία του χρόνου με την αντίστοιχη ικανότητα, να κάνει κάποιο κιβώτιο να επιπλεύσει και να το χρησιμοποιήσει για να φτάσει απέναντι. Η ικανότητα όμως αυτή είναι ακριβή, και δε βρίσκει εφαρμογή συχνά. Γιατί να μη χρησιμοποιήσετε την πάμφθηνη μπάρα που μπορεί να καλέσει ο Amadeus, που πρακτικά σας λύνει και τα χέρια σχεδόν σε κάθε περίπτωση;

Ακριβώς εδώ είναι που χωλαίνει το Trine 2. Η δυνατότητα που δίνει το παιχνίδι να μοιραστούν από την αρχή τα skill points χωρίς κανένα κόστος, άφησε τους developers να δημιουργήσουν γρίφους, που συχνά πυκνά απαιτούν τελείως διαφορετικές ικανότητες απ’ότι οι προηγούμενοι. Μία διαδικασία πολύ κουραστική και βαρετή. Και σα να μην έφτανε αυτό, οι δυνάμεις του μάγου είναι ασύγκριτα πιο χρήσιμες από των άλλων δύο, αν και η συγκεκριμένη κατάσταση εξισορροπείται στις μάχες με αφεντικά, όπου ο Amadeus είναι εντελώς ανίκανος. Σε καμμία περίπτωση δε θέλω να πω πως το παιχνίδι δεν έχει ωραίους γρίφους, αφού, απεναντίας, πέρασα πολύ καλά με τους περισσότερους από αυτούς. Το παραπάνω πρόβλημα όμως υπάρχει, και είναι κρίμα να χάνει πόντους ένα παιχνίδι, επειδή δεν είναι σωστά υλοποιημένη η ελευθερία που δίνει στον παίκτη.

Το παιχνίδι περιλαμβάνει το Goblin’s Menace DLC.

Ένα άλλο αρνητικό, που φαντάζομαι πως στις άλλες εκδόσεις δεν αποτελεί πρόβλημα, είναι το multiplayer. Όντως, τρέχει πολύ καλά, και όντως, το Trine 2 λάμπει με τρεις παίκτες ταυτόχρονα. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη κόσμου στο Wii U. Το παιχνίδι αργεί αφάνταστα να βρει ελεύθερο κόσμο, και όταν το κάνει, δεν είναι σίγουρο που θα σας στείλει. Μπορεί να είστε ακόμα στο δεύτερο επίπεδο, χωρίς να έχετε αναπτύξει τους ήρωες σας, και να μπείτε στον κόσμο κάποιου παίκτη που ετοιμάζεται για το τελευταίο αφεντικό. Το ακόμα πιο παράξενο είναι πως αν φτάσετε να παίξετε online κάποιο επίπεδο με το οποίο δεν έχετε ασχοληθεί ακόμα στο single-player, αυτό ξεκλειδώνεται και το παιχνίδι σας στέλνει εκεί αν επιλέξετε “Resume Game” στο κεντρικό μενού του single-player, αγνοώντας όλα τα ενδιάμεσα, κλειδωμένα επίπεδα. Παράξενα πράγματα.

Όποιες λάθος σχεδιαστικές επιλογές και αν υπάρχουν διάσπαρτες στο Trine 2, θα του τις συγχωρέσετε μόλις το δείτε να τρέχει στο Wii U. Tο παιχνίδι είναι πανέμορφο. Πέραν του ότι τρέχει απροβλημάτιστα, τα περιβάλλοντα, τα εφέ, οι ήρωες, τα πάντα είναι τόσο καλοσχεδιασμένα και τόσο όμορφα στο μάτι που θα θέλετε να παίζετε μόνο και μόνο για να δείτε ποιo μαγικό επίπεδο σας περιμένει στη συνέχεια! Ο ήχος είναι και αυτός πολύ καλός, αλλά με μάλλον υποτονικές φωνές, κάτι αναμενόμενο και κατανοητό, εφόσον το παιχνίδι φτιάχτηκε από μια ομάδα 20 ατόμων. Τέλος, το Trine 2 στο Wii U, πέρα από τα ρετουσαρισμένα γραφικά, προσφέρει και off-TV play, ταυτόχρονο με την τηλεόραση. Δηλαδή βλέπετε στο Wii U Gamepad ότι συμβαίνει στην τηλεόραση την ίδια στιγμή. Κάποια στοιχεία του χειρισμού έχουν γίνει συμβατά με την οθόνη αφής (όπως η αλλαγή όπλων στους ήρωες), αλλά νομίζω οι περισσότεροι θα εμπιστευθείτε για άλλη μια φορά τα παραδοσιακά κουμπιά.

Όσο προχωράτε, τόσο πιο όμορφο γίνεται.

Το Trine 2: Director’s Cut, πέρα από μία προσεγμένη έκδοση ενός ήδη εξαιρετικού παιχνιδιού, αποτελεί μια πολύ διασκεδαστική εμπειρία. Λάθη και προβλήματα υπάρχουν, αλλά το όλο σύνολο νομίζω υπερκαλύπτει τα όποια παράπονα. Αν είστε κάτοχοι Wii U, να ξέρετε ότι το Trine 2 σίγουρα αξίζει τα λεφτά του, που δεν είναι και πολλά.

+ Πανέμορφο
+ Παραμυθένιος κόσμος
+ Οι ήρωες προσφέρουν ωραία ποικιλία
+ Τα έξτρα επίπεδα

- Οι γρίφοι δεν είναι τόσο αυστηροί όσο θα έπρεπε
- Κάποιες λάθος επιλογές και έλλειψη κόσμου στο multiplayer

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

Πλατφόρμα: Wii U
Ανάπτυξη: Frozenbyte
Έκδοση: Frozenbyte
Διάθεση: Wii U eShop
Είδος: Puzzle platformer
Παίκτες: Single-player, multiplayer
Επίσημο Site: http://trine2.com/site/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας:
PEGI: 12

Game20.gr