Total War: Warhammer Review

Θα είμαι ειλικρινής εξαρχής: ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με το Warhammer. Κάποτε είχα ασχοληθεί λίγο με την φουτουριστική του εκδοχή, το Dawn of War, αρκετά ώστε να μάθω ότι γενικά θυσιάζει τον (γκουχ) ρεαλισμό για τα εφέ, τις τεράστιες πανοπλίες, τους μπριζωμένους χαρακτήρες και την υπερβολή, και όλα αυτά στο όνομα της γνωστής πώρωσης που μπορούν να εμπνεύσουν τα παιχνίδια στρατηγικής. Έτσι, όταν η Creative Assembly, μετά το εξαιρετικό και

επαναστατικό Total War: Attila, ανακοίνωσε τον γάμο του Total War με το Warhammer, δεν ήξερα τι να περιμένω. Τελικά, η απόφαση του βρετανικού στούντιο να κινηθεί θεματικά μακριά από την ιστορία της ανθρωπότητας και να ακολουθήσει φανταστικά μονοπάτια έχει ένα θα έλεγα λυτρωτικό αποτέλεσμα. Το Total War: Warhammer είναι ένα γενναίο βήμα μπροστά και αποτελεί ένα από τα κορυφαία παιχνίδια της σειράς Total War.

Μέχρι τώρα, οι στρατοί οι μονάδες και οι φυλές στα Total War δεν είχαν δραστικά μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Μπορεί πχ οι Ρωμαίοι να είχαν κάποια μπόνους στατιστικά και πιο βαριές μονάδες, κάποιοι βάρβαροι να είχαν πιο αποτελεσματικό ιππικό, αλλά οι διαφορές έπεφταν -έπρεπε να πέφτουν- κάπου μεταξύ της ιστορικής ακρίβειας και της ισορροπίας στο παιχνίδι ώστε να μην καταλήγει καμιά φυλή αδικαιολόγητα πανίσχυρη. Το Total War: Warhammer πέταξε από το παράθυρο αυτές τις πεπατημένες και πλέον βλέπουμε εντελώς ανατρεπτικές νέες παραμέτρους, τόσο στον μεγάλο χάρτη όσο και στις μάχες. Οποιοσδήποτε έμπειρος παίκτης της σειράς Total War (και πολλών άλλων παιχνιδιών στρατηγικής) ξέρει απ' έξω ότι το ιππικό ανέκαθεν κέρδιζε τους ξιφομάχους, οι οποίοι κέρδιζαν τους λογχοφόρους, οι οποίοι κέρδιζαν το ιππικό. Oι τοξότες, τα ακόντια και οι πολιορκητικές μηχανές απλώς εισήγαγαν μερικές επιπλέον παραμέτρους σε αυτήν την παραλλαγή του πέτρα - ψαλίδι - χαρτί η οποία για καιρό είχε ταλανίσει τις ισορροπίες των μονάδων σε πολλά παιχνίδια στρατηγικής.

Στο Total War: Warhammer όμως κάθε φυλή έχει τελείως διαφορετικές μονάδες. Η πέτρα τυλίχτηκε, το ψαλίδι έσπασε, το μολύβι κόπηκε. Υπάρχουν οι πάνοπλες μονάδες, οι ελαφριές, τα τέρατα, οι ιπτάμενες (νυχτερίδες, πήγασοι, γυροκόπτερα, ΔΡΑΚΟΙ!). Υπάρχουν τανκ, κανόνια, τουφέκια, ζόμπι, γίγαντες, τρολ, μάγοι, σαμάνοι... Από εκεί που είχαμε ένα βασικό σχήμα αδυναμιών και πλεονεκτημάτων, τώρα έχουμε έναν πραγματικό ιστό (και μιλώντας για ιστό, μέχρι και αράχνες υπάρχουν). Όλες αυτές οι πρωτοφανείς μονάδες με έκαναν να θέλω να παίζω περισσότερες μάχες στο πεδίο και να μην κάνω auto-resolve απλά γιατί ήταν, στο κάτω-κάτω της γραφής, πολύ διασκεδαστικό να βλέπω τα νέα μου κανόνια με πέντε κάνες να αποδεκατίζουν ορκ και γίγαντες να διαλύουν μονάδες ολόκληρες με κάθε ροπαλιά. Το πεδίο της μάχης ποτέ πριν δεν είχε τόσες μεταβλητές οι οποίες να προσφέρονται για τόσες διαφορετικές και δημιουργικές νέες στρατηγικές. Αυτό ενισχύεται από το ότι κάποια φυλή δεν έχει μονάδες μεγάλης εμβέλειας, άλλη δεν έχει τέρατα, άλλη δεν έχει ιππικό (ή... χοιρινό), άλλη δεν έχει μαγεία... Όχι, γράψτε λάθος, αυτή που δεν έχει ιππικό και μαγεία είναι οι νάνοι.

Στο Total War: Warhammer, τον ήλιο τον κρύβουν όχι τα βέλη, αλλά τα ιπτάμενα πλάσματα.

Θα χρησιμοποιήσω όμως τους νάνους, που είναι η φυλή με την οποία πέρασα τον περισσότερο χρόνο παίζοντας το Total War: Warhammer, για να σας δώσω ένα παράδειγμα του γιατί όσα ξέραμε μετά από καμιά ντουζίνα παιχνιδιών Total War έχουν λίγο-πολύ αλλάξει. Νομίζατε ότι μια καλοζυγισμένη πλαϊνή επίθεση με ορκίσια αγριογούρουνα θα έφτανε, όπως θα προέτασσε η παράδοση, για να ξεπαστρέψει μια αφύλαχτη μονάδα νάνων με βαλίστρες, έτσι δεν είναι; Κι όμως, όχι τόσο εύκολα όταν οι κοντοί φίλοι μας είναι όλοι θωρακισμένοι από την κορυφή ως τα νύχια πίσω από έναν πόντο ατσάλι..

Και στο campaign όμως τα πράγματα είναι φρέσκα, ασύμμετρα και πρωτόγνωρα. Κάθε φυλή -οι άνθρωποι, οι νάνοι, τα ορκ και οι απέθαντοι- παίζει τελείως διαφορετικά. Οι άνθρωποι θυμίζουν περισσότερο τους ανθρώπους όπως τους ξέρουμε από όλα τα Total War μέχρι σήμερα, αν εξαιρέσουμε ότι έχουν πρόσβαση στη μαγεία του Παλιού Κόσμου και μπορούν να τη χρησιμοποιούν στο πεδίο της μάχης. Οι νάνοι, από την άλλη, φυλή αρχαία με τεράστια αφοσίωση στην τιμή και στην παράδοση, κρατάνε ένα βιβλίο με “βεντέτες”, όπου φυλάνε όλες τις ήττες, τις καταστροφές και τις απώλειες που έχουν υποστεί. Αυτό έχει τη μορφή ενός πραγματικού βιβλίου στο UI γραμμένου με ρούνους του οποίου οι σελίδες γεμίζουν με τα νανίσια μανιάτικα. Αν υπάρχουν υπερβολικά πολλές ατιμώσεις που δεν έχουν βρει εκδίκηση, υπάρχει αρνητική επίπτωση στη δημόσια τάξη της χώρας και στη γνώμη των άλλων νανο-κρατών για εσάς (“τι σόι νάνος είσαι εσύ που ούτε τον Γκοργκ που σού έκαψε το σπίτι δεν μπορείς να βρεις να σφάξεις;”).

Αντίστοιχα, οι πρασινόδερμοι -τα ορκ και τα γκόμπλιν- πρέπει συνεχώς να χρησιμοποιούν τους στρατούς τους επιθετικά, αλλιώς η δίψα τους για βία σβήνεται με το αίμα των συντρόφων τους. Αν όμως καταφέρουν σερί νικών, εμφανίζεται δίπλα σε έναν γεμάτο στρατό άλλος ένας (δύο στην τιμή του ενός!). Αυτό είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο “WAAAGH!”, το οποίο περιγράφει τόσο τις ορκίσιες ιαχές όσο και τις δικές μου κραυγές απελπισίας όταν ξαφνικά έβλεπα από τους δύο στρατούς ορκ που ήδη μου γκρέμιζαν τις νανίσιες στοές να ξεπετάγονται άλλοι δύο κυριολεκτικά από το πουθενά. Τέλος, οι βρικόλακες έχουν ένα μίασμα το οποίο μπορούν να εξαπλώσουν σε άλλες επαρχίες για να τις διαβάλουν εκ των έσω πριν επεκταθούν εκεί. Και αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι απέθαντοι θυμίζουν τα Zerg. Μπορούν να πηγαίνουν σε πεδία περασμένων μαχών, ακόμα και άσχετων, και να χρησιμοποιούν τους νεκρούς για να γεμίζουν τις τάξεις τους με άχρηστα μεν, πολυπληθή δε ζόμπι. Επίσης, και ίσως πιο σημαντικό, οι απέθαντοι, αντί να χάνουν ηθικό, “διαλύονται”.

Κάτι λέγαμε για αράχνες και νάνους με βαρβάτες πανοπλίες...

Οι διαφορές δεν σταματάνε εκεί. Τα ορκ και οι νάνοι μπορούν να χρησιμοποιούν υπόγεια περάσματα και να κινούνται κάτω από αδιάβατες περιοχές όπως βουνά, αν και με κίνδυνο αναχαίτισης, στην οποία περίπτωση η ήττα σημαίνει αφανισμό. Οι πόλεις των ορκ είναι “συμβατές” με τους νάνους και το αντίστροφο, και των ανθρώπων με τους βρικόλακες και το αντίστροφο. Οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός; Ή πλιάτσικο ή στάχτη και μπούρμπερη. Εξάλλου, πλέον υπάρχουν αποστολές (quests) για τον κεντρικό ηγέτη της φυλής, σενάρια τα οποία πρέπει να παιχτούν “χειροκίνητα” παρουσία του χαρακτήρα, αλλά συχνά είναι στην άλλη άκρη του χάρτη. Τουλάχιστον δίνεται η δυνατότητα τηλεμεταφοράς του ηγέτη έναντι χρημάτων στο σημείο της αποστολής (τι gamey!). Γιατί όταν οι Πολεμιστές του Χάους σας χτυπάνε την πόρτα και η Αποκάλυψη έρχεται στον Παλιό Κόσμο, κάθε περίσπαση μπορεί να έχει πολύ ψηλό τίμημα. Όχι πως ο χρόνος είναι πραγματικό πρόβλημα. Γενικότερα για πρώτη φορά δεν υπάρχει χρονικό όριο, ούτε γερνάνε οι χαρακτήρες, απλά καταστρέφεται κάπως η ροή του παιχνιδιού.

Αφού αναφέρθηκε ο ηγέτης, ας σταθούμε λίγο σε αυτόν, καθώς αποτελεί κορμό του campaign και δυστυχώς πρόβλημα στη ροή του. Κάθε φυλή έχει δυο επιλέξιμους ηγέτες στην αρχή, με μικρές στατιστικές διαφορές μεταξύ τους. Ο ηγέτης είναι σαν τον στρατηγό σε παλιότερα Total War, δηλαδή ανεβαίνει επίπεδα, πολεμάει στις μάχες και μπορεί να παίρνει αντικείμενα/εξοπλισμό (πανοπλίες, όπλα, ρούνους, ξόρκια) μέσω των sidequests ή νικώντας έναν αντίπαλο στην μάχη και κλέβοντας τα δικά του αντικείμενα. Έχει ένα skill tree αρκετά πιο περίπλοκο απ’ ότι στα παλιότερα Total War για τη βελτίωση είτε των στατιστικών στη μάχη, είτε των buffs που δίνει στο στρατό, είτε των διαχειριστικών του ικανοτήτων που είναι χρήσιμες στον στρατηγικό χάρτη. Εκτός του ηγέτη (και άλλων λόρδων που παίζουν τον ρόλο επιπλέον στρατηγών), υπάρχουν και οι ήρωες, οι οποίοι είναι σαν τους πάλαι ποτέ agents, μόνο που μπορούν να παίζουν κι αυτοί ξύλο και συχνά αναδεικνύονται ως απόλυτες μηχανές κιμά.

Το προσωπικό μου πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν τρία είδη ηρώων και μαζί με τον ηγέτη συνολικά τέσσερα διαφορετικά skill trees για κάθε φυλή. Χρειάζεται πολλή υπομονή και εξοικείωση ώστε όταν στρατηγοί, στρατοί και ήρωες φτάνουν διψήφιους αριθμούς, να μπορείτε να θυμάστε να τους διαχειρίζεται όλους στο βέλτιστο. Ενώ το παιχνίδι έχει μειώσει το micromanagement και έχει απλοποιήσει σημαντικά τα πάντα στον μεγάλο χάρτη για να δώσει επιπλέον βαρύτητα στις μάχες, από την διαχείριση των οικονομικών και των κτιρίων μέχρι και το ότι έχει κόψει τελείως τα κομμάτια που θύμιζαν Paradox (βλέπε κυβερνήτες, πολιτική, ενδο-οικογενειακές φαγωμάρες κτλ), η περιπλοκότητα στην τεχνολογική έρευνα και στα skill tree έχει αυξηθεί σημαντικά.

Τα φανταστικά περιβάλλοντα κόβουν την ανάσα. Πόση Ευρώπη πια, μπουχτίσαμε!

Μου συνέβη υπερβολικά πολλές φορές να θέλω να τελειώσω τον γύρο, το παιχνίδι να μου θυμίζει ότι έχω χαρακτήρες που ανέβηκαν επίπεδο στις τελευταίες μάχες και ότι έχουν αχρησιμοποίητους πόντους, κι εγώ να είμαι στο τσακ να τους αγνοήσω γιατί πολύ απλά βαριόμουν να ξαναμελετήσω τα δέντρα τεσσάρων χαρακτήρων που θυμόμουν-δεν θυμόμουν ποιοι ήταν και τί ήθελα να καταφέρω μαζί τους. Αν βάλετε μαζί και ότι κάθε χαρακτήρας έχει και τον εξοπλισμό του, και ακόλουθους, και τα ξόρκια του και-και-και, η μπάλα χάνεται γρήγορα - και η κατόχη της μπάλας είναι αυτή που κάνει τη διαφορά και δύο στρατούς με πέντε χαρακτήρες των 20+ level πραγματικούς οδοστρωτήρες. Για κάποιους παίκτες αυτό το βάθος παραμετροποίησης είναι σαφές ατού, αλλά για μένα (και αυτό) σπάει τη ροή του παιχνιδιού.

Μπορεί οι μάχες, το ζουμί του Total War: Warhammer, να είναι πραγματικά φαντασμαγορικές σε ένα δυνατό PC, μπορεί το campaign να φέρνει πολλές σημαντικές καινοτομίες, αλλά κάτι τέτοια μικρά προβλήματα στερούν από το παιχνίδι την τελειότητα που θα μπορούσε να φτάσει. Εκτός από το σπάσιμο της ροής και των κουραστικών παραμετροποιήσεων που προανέφερα, το παιχνίδι μου παρουσίασε μερικά τεχνικά προβλήματα που με παραξένεψαν. Πχ όταν κατέφταναν οι δυνάμεις του Χάους κοντά στον 100ο γύρο, κάποιο event δεν πυροδοτούσε, το παιχνίδι απλά κόλλαγε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έπρεπε να ψάξω στα forum της Creative Assembly για να βρω ένα beta patch ώστε να μπορέσω αισίως να συνεχίσω το campaign μου. Σε μια άλλη περίπτωση, στην γενικά καλή οθόνη διπλωματίας, για κάποιον λόγο, ό,τι και να έκανα, μια συγκεκριμένη αλληλεπίδραση πάντα μου κατέστρεφε τη φήμη, όμως δεν υπήρχε καμία συμφωνία που να παραβίαζα ώστε να δικαιολογείται αυτό.

Στις μάχες, οι σημαίες των μονάδων μερικές φορές δεν ήταν αντιπροσωπευτικές: βλέποντας τη σύγκρουση από ψηλά, κάποιες φορές ο δείκτης της μονάδας των ορκίσιων αγριογούρουνων ήταν πίσω από τις γραμμές μου, όμως εκεί βρίσκονταν μόνο δύο-τρεις στρατιώτες, η μάζα του πλήθους δεν είχε σπάσει τους νάνους μου. Αυτό όμως φυσικά ήταν κάτι το μπερδευτικό. Επιπλέον, έπαιξα αρκετές πολιορκίες αλλά δυστυχώς σε καμία δεν μπορούσα να κινήσω τις μονάδες μου πάνω και μέσα από τα τείχη όπως ήθελα, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν ήταν δικό μου λάθος σχεδιασμός κινήσεων (κοινώς με μπλόκαρε ο εχθρός) ή, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, οι πολιορκίες κλατάρουν την εσωτερική λογική του παιχνιδιού λιγάκι. Και, κλασικά, αν το PC σας είναι λίγο πιο παλιό, πηγαίνετε φτιάξτε καφέ πριν από κάθε μάχη ή φόρτωμα, καθώς οι απαιτήσεις των Total War είναι παραδοσιακά υψηλές.

Έχουν να το ταϊσουν μια βδομάδα το καημένο.

Δεν θέλω πάντως σε καμία περίπτωση να δώσω την εντύπωση ότι το παιχνίδι είναι σε κακή κατάσταση από τεχνικής πλευράς. Αντίθετα, πρέπει να δώσω εύσημα στην Creative Assembly γιατί η κατάσταση του παιχνιδιού στην περίοδο κυκλοφορίας του ήταν γενικά θετική, κάτι που σπανίζει όλο και περισσότερο τη σήμερον ημέρα στα παιχνίδια που μόλις έχουν βγει στην αγορά. Κάτι τελευταίο: πέρα από τον τεχνικό τομέα, εντύπωση μου έκανε το φτωχό από προσθήκες multiplayer, το οποίο συνεχίζει εδώ και καιρό να μην χαίρει ιδιαίτερης μεταχείρισης. Αν και λειτουργικό, είναι τελείως λιτό. Αναρωτιέμαι βέβαια πόσοι παίκτες παίζουν πολλαπλό ένα παιχνίδι το οποίο είναι στηριγμένο κατά πολύ στο single-player και πόσο αξίζει το στούντιο να διαθέτει περισσότερους πόρους σε λειτουργίες που πιθανόν δεν αξιοποιούνται από την πλειονότητα του κοινού τους.

Το Total War: Warhammer αποτελεί σταθμό για την Creative Assembly. Έπεσε πολύ χρήμα σε αυτό το project αλλά και το ίδιο το στούντιο έχει πει ότι βλέπει συνέχεια της ανάπτυξης του παιχνιδιού σε ορίζοντα δεκαετίας. Δεν είναι σίγουρος αν αυτή είναι μια ρεαλιστική προοπτική, πάντως ήδη έχουν βγει δύο ακόμα επιλέξιμες φυλές ως DLC και το ίδιο το παιχνίδι φαίνεται να μπορεί να το στηρίξει, τουλάχιστον αν κρίνουμε από τα ρεκόρ πωλήσεων που έχει κάνει. Τώρα που έγινε το άλμα στο φανταστικό, πόσο μάλλον με τα φόντα ενός σύμπαντος τόσο “μέταλ” και με τόσες δυνατότητες όσο το Warhammer, ίσως κάνουμε καιρό να ξαναδούμε Total War με ιστορική θεματολογία. Όμως το Total War: Warhammer είναι αρκετά πετυχημένο και “απελευθερωμένο” που δεν νομίζω να μας λείψει η Σκοτεινή Περίοδος, οι Σαμουράι και οι Σπαρτιάτες, τουλάχιστον για κάποιον καιρό. Παρά τα μικρά του προβλήματα, είναι διδακτικό για τους νεότερους, προκλητικό για τους παλιότερους και πωρωτικό για όλους.

Ιδανικό πάντρεμα Total War και WarhammerΌμορφο τεχνικά και καλλιτεχνικάΜεγάλη ποικιλία μονάδωνΑπολαυστικές φυλές που καταλήγουν ισορροπημένες και παίζουν διαφορετικάΑπλουστευμένο campaign που δένει πιο αρμονικά με τις μάχεςΗ συνεχής παραμετροποίηση και το ανέβασμα επιπέδων των χαρακτήρωνΚάποια τεχνικά προβλήματα και λειτουργικές ατέλειεςΦτωχό multiplayerΜεγάλοι χρόνοι φόρτωσηςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Creative AssemblyΕΚΔΟΣΗ:SegaΔΙΑΘΕΣΗ:ZegetronΕΙΔΟΣ:ΣτρατηγικήΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://www.totalwar.com/product/total-war-warhammerHM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:24/5/2016PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers