Thief Review

Αχ, τα stealth games...! Μαζί με τα παιχνίδια τρόμου, νιώθω πως είναι από τα πιο παραμελημένα είδη. Σίγουρα τον τελευταίο καιρό έχουν βγει κάποια διαμάντια όπως το Mark of the Ninja και μερικά άλλα, όμως γενικά το ύπουλο και λωποδυτικό κοινό, περήφανο μέλος του οποίου είμαι και εγώ, παραμένει διψασμένο για ένα κάλο προσομοιωτή κρυψίματος, κλεψιάς και γενικής αλητείας. Μέχρι να βγει το Thief: The Dark Project, η συνήθης τακτική

ήταν ο παίκτης να εξολοθρεύει όσο πιο γρήγορα μπορεί όποιον εχθρό βρει μπροστά του. To Thief ήταν το πρώτο παιχνίδι πρώτου προσώπου όπου ο παίκτης πρέπει να αποφύγει τους αντιπάλους και να περάσει την πίστα χωρίς να γίνει αντιληπτός. Σε αυτή τη σειρά οφείλονται όλα τα stealth κομμάτια και μηχανισμοί που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε ένα κάρο άλλα παιχνίδια. Με λίγα λόγια, μιλάμε για τον “πατέρα” του stealth. Μετά από απουσία 10 χρόνων, η σειρά Thief επιστρέφει με το τέταρτο παιχνίδι, από τα χέρια της Eidos Montreal.

Ο κόσμος του Thief είναι η “Πόλη”, ένα αμάλγαμα μεσαιωνικής εποχής και βιομηχανικής μεγαλούπολης, με αρχοντικά κάστρα και υπόγεια καπηλειά να βρίσκονται δίπλα σε σκοτεινά εργοστάσια και steampunk εγκαταστάσεις. Πρόκειται για έναν από τους πιο ξεχωριστούς και καλοσχεδιασμένους κόσμους στο gaming. Ο Garrett, ένας Master Thief, δεν είναι ο τυπικός ήρωας. Ζει στις σκιές της Πόλης και τα βράδια επιδίδεται σε επικίνδυνες αποστολές κλέβοντας από πλούσιους και φτωχούς με μια χαρακτηριστικά μηδενιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων που πάντα τον έκανε ξεχωριστό και από τους αγαπημένους πρωταγωνιστές. Το παιχνίδι ξεκινάει κατά τη διάρκεια μιας σχετικά τυπικής “δουλειάς” όπου κάτι πάει στραβά και ως αποτέλεσμα ο Garrett συνέρχεται μετά από καιρό, με αμνησία, με την Πόλη να είναι σχεδόν αγνώριστη. Στα όρια της κατάρρευσης, με επιδημίες να σαρώνουν τους δρόμους, τους φύλακες και αυτούς που τους ελέγχουν να μοιάζουν πιο πολύ με δυνάστες παρά με προστάτες, o Garrett βρίσκεται να είναι ο πιο καταζητούμενος άντρας στη Πόλη, και καλείται να λύσει το μυστήριο και να βρει τί συνέβη όσο αυτός έλειπε από την ενεργό δράση.

Η πλοκή του Thief αποτελεί το πιο αδύναμο στοιχείο του. Παρότι μιλάμε για επανεκκίνηση της σειράς, πράγμα που ίσως έδινε την ευκαιρία να ειπωθεί μια απλή και καλή ιστορία, το παιχνίδι καταλήγει να ταλαντεύεται από αδιάφορο μέχρι αχρείαστα μπερδεμένο όσον αφορά την πλοκή, με αρκετά μεγαλύτερη έμφαση στο υπερφυσικό στοιχείο απ' ότι οι προκάτοχοί του. Η περιπέτεια εξιστορείται σε οκτώ κεφάλαια, αλλά όσο προχωράει τόσο “σας χάνει” και δεν προσφέρει κάποια αίσθηση ικανοποίησης σαν αφήγηση. Πιστεύω πως εδώ χάθηκε μια ευκαιρία να μπουν γερά αφηγηματικά θεμέλια γι αυτή τη νέα αρχή.

Η Πόλη, μέσα στην όλη μιζέρια της, ποτέ δεν ήταν πιο όμορφη.

Τα γραφικά, αντίθετα, καταφέρνουν να αποδώσουν την αίσθηση που είχαν και τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Παρότι η Πόλη είναι ένας μίζερος και στενάχωρος τόπος, το Thief καταφέρνει να την παρουσιάσει με μια οπτική ομορφιά που εντυπωσιάζει. Οι σημερινές τεχνικές δυνατότητες μπορούν να φτιάξουν την ατμόσφαιρα της Πόλης καλύτερα από ποτέ, με βροχερά σοκάκια, φωτισμένα από φεγγαρόφωτο και δαδιά, που στις ομιχλώδεις βραδιές είναι απλά πανέμορφα. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι κι αυτά καλά, αλλά το animation του Garrett είναι αυτό που... κλέβει τη παράσταση. Όταν βουτάτε ένα αντικείμενο βλέπετε τα χέρια του να το τσιμπάνε και να το περιεργάζονται, ενώ όταν κρυφοκοιτάζετε από μία γωνία τα χέρια του Garrett στον τοίχο δίνουν πολύ ωραία την αίσθηση της στιγμής. Τέτοιες μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και κάνουν τον κόσμο του τίτλου να φαίνεται πιο “αληθινός”.

Ο μεγαλύτερος σύμμαχος του Garrett είναι οι σκιές και το σκοτάδι. Οι φωτισμοί αποτελούν ένα από τα δυνατά σημεία των γραφικών, με αρκετή ποικιλία. Φρουροί με δάδες που κάνουν περιπολίες, ηλεκτρικά φώτα που ενεργοποιούνται από διακόπτες, κεριά που μπορούν να σβηστούν, κεραυνοί που μπορούν να προδώσουν τη θέση σας είναι μόνο λίγα από τα διαφορετικά είδη φωτισμών που συναντάτε και πρέπει να χρησιμοποιείτε προς όφελος σας για να φέρετε εις πέρας τις αποστολές. Εξίσου προσεγμένος είναι και ο ηχητικός τομέας, με σπασμένα τζάμια, νερά, χαλιά, κοπανήματα σε τοίχους κλπ να μπορούν είτε να σας σώσουν είτε να σας “κάψουν” αναλόγως πώς εκμεταλλεύεστε τους ήχους. Το voice acting κυμαίνεται σε αναμενόμενα επίπεδα, με τους φρουρούς να μονολογούν κλασικά περί ανέμων και υδάτων όταν βαριούνται στις περιπολίες τους, και τους υπολοίπους χαρακτήρες να μην αφήνουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Η αντικατάσταση του Stephen Russell από τον Romano Orzari για το ρόλο του Garrett δε με βρίσκει σύμφωνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο νέος ηθοποιός κάνει κακή δουλειά. Απλά φαίνεται ξεκάθαρα ότι ενώ δεν είναι ο original Garrett, προσπαθεί να ακουστεί σα να είναι. Πάντως αυτό είναι προσωπικό κυρίως θέμα το οποίο αν είστε νέοι στη σειρά δε νομίζω να σας ενοχλήσει.

Thief χωρίς τόξο δε γίνεται.

Πέρα από το σκοτάδι, ο Garrett διαθέτει πολλά άλλα εργαλεία που τον βοηθούν στις... βραδινές εξόδους του. Το έμπιστο blackjack (το γκλομπ που είναι ο φόβος και ο τρόμος κάθε σβέρκου φρουρού της Πόλης) επιστρέφει και δε χρειάζεται συστάσεις. Ένα πτυσσόμενο τόξο, ίσως το σημαντικότερο εργαλείο σας, με βέλη διαφόρων ειδών, όπως το broadhead arrow για όταν η μόνη λύση είναι η δολοφονία, το water arrow για να σβήνετε φωτιές, το fire arrow για να ανάβετε φωτιές, και το αγαπημένο rope arrow. Υπάρχει και το καινούριο claw, ένα εργαλείο σαν γάντζος που σας επιτρέπει να σκαρφαλώνετε τοίχους και να αρπάζεστε από αεραγωγούς και άλλες προεξοχές. Αυτά και άλλα πολλά εργαλεία σας δίνουν επιλογές και αυξάνουν το replay value του παιχνιδιού.

Κάτι καινούριο επίσης είναι το focus, μια ειδική δύναμη που σας δείχνει τα σημεία με τα οποία μπορείτε να αλληλεπιδράσετε και σας επιτρέπει να δράτε σε αργή κίνηση (σαν bullet time).Το focus ίσως κάνει τα πράγματα υπερβολικά εύκολα για τα γούστα σας, αλλά ευτυχώς το παιχνίδι παρέχει τη δυνατότητα να το απενεργοποιήσετε (όπως και πολλές από τις ευκολίες των μοντέρνων τίτλων όπως τον μίνι-χάρτη και άλλα). Νέο στοιχείο είναι και το swoop, μια γρήγορη και αθόρυβη κίνηση, σαν μικρό σπριντ, με ποικίλες εφαρμογές όπως να γλιστράτε από σκιά σε σκιά ή να οπισθοχωρείτε γρήγορα όταν καταλαβαίνετε ότι ο φρουρός που ακολουθείτε είναι έτοιμος να γυρίσει προς τα εσάς. Αντίθετα με το focus, το swoop είναι εξαιρετική ιδέα, βοηθάει στο να έχει μια ωραία “ροή” το παιχνίδι, σας συγχωρεί τυχόν στραβοτιμονιές και σας κάνει να νιώθετε ακόμα περισσότερο σαν τον πιο ικανό κλέφτη στην Πόλη. Μπορείτε επίσης να αγοράζετε αναβαθμίσεις για τον εξοπλισμό σας και τις focus δυνάμεις σας ανάμεσα στις αποστολές, ανάλογα και με το στιλ παιχνιδιού σας. Για παράδειγμα, αν θέλετε να παίζετε “αναίμακτα”, θα βρείτε πολύ χρήσιμη (σχεδόν απαραίτητη) την αναβάθμιση για πιο αθόρυβα βήματα.

Ψιτ φρουρέ, να σου γνωρίσω το φίλο μου τον Jack, τον Blackjack!

Γενικά υπάρχουν πολλές επιλογές για το πώς μπορείτε να ολοκληρώσετε κάθε αποστολή, αν και μερικά επίπεδα είναι κάπως μικρά σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια (ειδικά το Thief 2). Οι βίαιες προσεγγίσεις αποθαρρύνονται αρκετά από το ίδιο το παιχνίδι, πράγμα που είναι θετικό. Πολλές φορές στα προηγούμενα Thief αν είχατε μπουχτίσει με ένα μάτσο φρουρούς, απλά βγαίνατε στο φως, τράβαγατε σπαθί και τους σφάζατε με πολύ λίγη δυσκολία. Εδώ αυτό είναι όσο αυτοκτονικό ακούγεται, αν και η διαφυγή από τους φρουρούς μπορεί να είναι υπερβολικά εύκολη (ειδικά αν έχετε κάποια πρόχειρη ταράτσα). Δυστυχώς οι φρουροί συχνά παίρνουν ακαταλαβίστικες αποφάσεις, πράγμα που τους κάνει λιγότερο απειλητικούς και χαλάει την πολυπόθητη “απορρόφησή” σας στο παιχνίδι όταν συμβαίνει. Ανάμεσα στις πίστες ο Garrett επιστρέφει στο κρησφύγετο του, όπου έχετε την επιλογή πριν ξεκινήσετε την επόμενη “story mission”, να τριγυρίσετε στην Πόλη, να κάνετε κάποια side-quests, να ληστέψετε σπίτια, περαστικούς και να αγοράσετε εξοπλισμό. Υπάρχουν όμως αρκετές loading screens και αυτό αφαιρεί λίγο από το πόσο χαώδης και τεράστια πρέπει να μοιάζει η Πόλη.

Εν τέλει, το βασικό κριτήριο είναι το εξής: καταφέρνει το Thief να σας κάνει να νιώσετε σαν τον αρχικλέφτη της Πόλης; Η απάντηση είναι ναι. Με εξαίρεση μερικές φορές που η ΑΙ απλά κάνει τα δικά της, το gameplay και η ατμόσφαιρα σας βάζουν για τα καλά στον κόσμο του Thief. Μπορεί η ιστορία να μην σας κερδίσει, αλλά όταν γλιστράτε από σκιά σε σκιά, κλέβετε χρυσαφικά και πορτοφόλια, παραβιάζετε χρηματοκιβώτια κάτω από τις μύτες κοιμισμένων φρουρών και ξεφεύγετε αθέατοι, νιώθετε πως είστε ο Garrett, ο Master Thief, άρχοντας των σκιών της Πόλης. Το Thief μπορεί να μην είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς, αλλά είναι μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια. Αποτελεί ένα συνειδητοποιημένο stealth game, με πολύ ωραία ατμόσφαιρα, όμορφα γραφικά και στιβαρό gameplay. Αν είστε παλιός φαν ή αν σας αρέσουν τα stealth games γενικώς, αξίζει να ασχοληθείτε με το Thief, καθώς δεν θα βρείτε πολλά καλύτερα παιχνίδια του είδους εκεί έξω.

ΑτμόσφαιραΗ ΠόληΗ νέα κίνηση swoopΠολλές επιλογές για δυσκολία και βοήθειεςΚαθαρόαιμο stealthReplay valueΑδύναμη ιστορίαΤεχνητή νοημοσύνη που μερικές φορές ξεχνάει το... “νοημοσύνη”Αρκετές loading screens στην ΠόληΟ νέος ηθοποιός που παίζει τον Garrett ίσως δεν αρέσει στους παλιούς φανΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC (review), PS4, Xbox One, PS3, Xbox 360ΑΝΑΠΤΥΞΗ:Eidos MontrealΕΚΔΟΣΗ:Square EnixΔΙΑΘΕΣΗ:CD MediaΕΙΔΟΣ:StealthΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.thiefgame.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:28/2/2014PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers