The Raven: Legacy of a Master Thief Review

Η ιστορία του The Raven: Legacy of a Master Thief, εξελίσσεται τη δεκαετία του 60, με τον Ελβετό αστυνόμο Anton Jakob Zellner να προσπαθεί εξιχνιάσει το μυστήριο της πιθανολογούμενης επανεμφάνισης του διαβόητου ληστή Raven. Ο Zellner ξεκινάει την έρευνά του στο Orient

Express και συναντά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όπως τη συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Clarissa Westmacott (σημ. ολόκληρο το όνομα της Αγκάθα Κρίστι ήταν Agatha Mary Clarissa Miller Christie) και τον επιθεωτηρή της Interpol Nicolas Legrand, ο οποίος απέκτησε διεθνή φήμη όταν τραυμάτισε θανάσιμα τον Raven στο Παρίσι τέσσερα χρόνια πριν (εάν ήταν εκείνος ο πραγματικός Raven).

Στόχος του The Raven: Legacy of a Master Thief είναι να παρουσιάσει την ίδια ιστορία από δύο πλευρές: εκείνη του αστυνομικού και εκείνη του κλέφτη. Έτσι, στο πρώτο επεισόδιο ελέγχετε αποκλειστικά τον Zellner, από το Orient Express μέχρι και το κρουαζιερόπλοιο με προορισμό την Αίγυπτο για το μουσείο του Κάϊρου και την μεγάλη έκθεση του Eye of the Sphinx. Εάν το πρώτο επεισόδιο ήταν βιβλίο τότε θα το ξεφυλλίζατε μέσα σε μια μέρα. Ο Zellner είναι ήρωας φανερά εμπνευσμένος από τον Ηρακλή Πουαρό και σχεδόν ολόκληρο το πρώτο επεισόδιο του παιχνιδιού μοιάζει να είναι βγαλμένο από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. Δυστυχώς για το Raven, οι ομοιότητες με οτιδήποτε έχουν να κάνουν με Αγκάθα Κρίστι σταματούν με το τέλος του πρώτου επεισοδίου, καθώς τα δύο επόμενα είναι απογοητευτικά.

Ενώ έχετε περάσει περίπου οκτώ ώρες παίρνοντας συνεντεύξεις από υπόπτους, βρίσκοντας και συνδέοντας στοιχεία για την ταυτότητα του μεγάλου κλέφτη, έχετε λίγο-πολύ αποφασίσει για το ποιοι μπορεί να είναι οι βασικοί ύποτοι και έχετε φτάσει στο Κάϊρο... το παιχνίδι αναποδογυρίζει και σας πηγαίνει πίσω στην αρχή της ιστορίας. Ξαφνικά βρίσκεστε ξανά επάνω στο Orient Express, μόνο που αυτή τη φορά ελέγχετε έναν άλλο χαρακτήρα (που είναι αμφίβολο αν θα τον βρουν συμπαθητικό οι περισσότεροι παίκτες, έχοντας περάσει τόσες ώρες με τον Zellner). Υποτίθεται ότι έτσι βλέπετε την εξέλιξη της ιστορίας από πλευρές που προηγουμένως παραλήφθηκαν, και η αλήθεια είναι ότι σας δίνονται κάποιες απαντήσεις, όμως η επιστροφή σε κάτι που έχει ήδη γίνει είναι περιττή.

Ταξιδεύοντας με το Orient Express.

Σχεδόν κανένας από τους χαρακτήρες-υπόπτους δεν εμφανίζεται στο δεύτερο επεισόδιο, παρόλο που το να μιλάτε με αυτούς και να μαθαίνετε νέα στοιχεία για την υπόθεση είναι από τα πιο καλοδουλεμένα σημεία του παιχνιδιού. Ενώ όλα κυλούν νερό στο πρώτο επεισόδιο, στο δεύτερο όλα πέφτουν άτσαλα επάνω σε έναν τοίχο και χάνεται παντελώς το μομέντουμ. Εκεί που βρίσκεστε λίγα βήματα πριν μάθετε τί έγινε με τη ληστεία και τα ρουμπίνια, επιστρέφετε κυριολεκτικά στην αρχή του παιχνιδιού και τα ξαναβλέπτε όλα απλά από διαφορετική προοπτική. Στο τρίτο και τελευταίο επεισόδιο σας δίνεται η ευκαιρία να ελέγξετε ακόμα έναν διαφορετικό χαρακτήρα για κάτι λιγότερο από το πρώτο μισό. Εδώ ευτυχώς τα πράγματα επιστρέφουν για λίγο στο φυσιολογικό τους, καθώς ρωτάτε υπόπτους, ψάχνετε στοιχεία και εξερευνάτε το κρουαζιερόπλοιο με προορισμό το Κάϊρο. Όμως από εκείνο το σημείο και μετά, το τελευταίο, και εκνευριστικά πιο αργό, κομμάτι του παιχνιδιού υπάρχει μόνο και μόνο για να σας καθυστερήσει και να ανεβάσει τον συνολικό χρόνο διάρκειας του επεισοδίου.

Το Raven, πέρα από τον προβληματικό σχεδιασμό στα δύο τελευταία του επεισόδια, πάσχει και από bugs. Στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού αυτά δεν είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά, αλλά όσο προχωράτε τόσο πιο συχνά τα βρίσκετε μπροστά σας. Εάν επιλέξετε να παίξετε με χειριστήριο αντί για ποντίκι, τότε θα αντιμετωπίσετε και τα περισσότερα bugs, αφού όταν χειρίζεστε το gamepad πρέπει να στέκεστε δίπλα στα αντικείμενα ώστε να μπορέσετε να τα κοιτάξετε ή να τα πάρετε, και πολλές φορές ο δρόμος προς αυτά είναι μπλοκαρισμένος από αόρατες υπάρξεις. Άλλες φορές το παιχνίδι κολλάει όταν χρησιμοποιείτε ένα αντικείμενο πριν το “κοιτάξετε”, με αποτέλεσμα να πρέπει να φορτώσετε ένα προηγούμενο save για να ξεκολλήσετε ή να αλλάξετε τον χειρισμό από gamepad σε ποντίκι, και το αντίστροφο, μέσα από τις ρυθμίσεις. Πέρα από αυτό, πατώντας το space εμφανίζονται όλα τα hotspots στην οθόνη, αλλά αυτή η κίνηση κοστίζει πόντους από την τελική βαθμολογία του κάθε επεισοδίου. Επίσης, πολλές φορές είναι απαραίτητο να “κοιτάξετε” ένα αντικείμενο περισσότερες από μία φορές ώστε να αποκτήσετε όλες τις πληροφορίες γύρω από αυτό.

Οι γριφοι του Raven είναι λίγοι και απλοί. Για να γίνει το Α πρέπει να βρείτε το αντικείμενο Β, πληροφορίες για το οποίο σας δίνει ο τάδε χαρακτήρας μόλις του μιλήσετε. Πηγαίνετε στο Β και γίνεται το Α. Επανάληψη. Το ότι οι γρίφοι δεν είναι απαιτητικοί δεν είναι απαραιτήτως κακό για το παιχνίδι στο σύνολό του, αλλά όταν από την ενδιαφέρουσα συλλογή και ανάλυση στοιχείων του πρώτου επεισοδίου καταλήγετε στο να ξοδεύετε 10 λεπτά για να αλλάξετε μια λάμπα μέσα σε μια κατασκότεινη αίθουσα στο τρίτο επεισόδιο, αυτό φανερώνει έλλειψη δημιουργικότητας, αν όχι εγκατάλειψη, από πλευράς δημιουργών.

Ποιός έκλεψε το Eye of the Sphinx;

Τα γραφικά είναι real-time 3D σε Full HD, ευχάριστα και ξεκούραστα στο μάτι. Με εξαίρεση μια-δυο σκοτεινές αίθουσες (όπου και τις δύο φορές ο γρίφος έχει να κάνει με το... να τις φωτίσετε) και το κομμάτι στο μουσείο του Καϊρου όπου δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω, το Orient Express και το κρουαζιερόπλοιο είναι καλοσχεδιασμένες τοποθεσίες. Όσο για τους χαρακτήρες, όπως αναφέρουν και οι ίδιοι οι developers, έχουν σχεδιαστεί “βασισμένοι στην πραγματικότητα αλλά με υπερβολικά χαρακτηριστικά”, δηλαδή είναι κάτι μεταξύ ανθρώπων και καρτούν. Η μουσική είναι απλή, δίχως να ξεχωρίζει. Μάλιστα, στο πρώτο σκέλος του πρώτου επεισοδίου ακούτε το ίδιο εύθυμο μουσικό κομμάτι ξανά και ξανά, σε βαθμό που σας αναγκάζει να χαμηλώσετε την ένταση της μουσικής από τις ρυθμίσεις. Ευτυχώς τα κομμάτια γίνονται πιο διακριτικά όσο προχωράτε, αλλά παραμένουν αδιάφορα μέχρι το τέλος. Οι διάλογοι είναι από τα καλύτερα στοιχεία του παιχνιδιού και οι ηθοποιοί έχουν κάνει καλή δουλειά με τις διάφορες προφορές.

Εάν το The Raven: Legacy of a Master Thief παρέμενε μια αστυνομική περιπέτεια μέσα σε εσωτερικούς χώρους, όπως είναι στο πρώτο επεισόδιο, αντί προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν μπορεί, τότε θα το θυμόμασταν ως ένα πολύ καλό -αν και προς το casual- adventure. Τα επεισόδια 2 και 3 μοιάζουν περισσότερο με extras σε ένα director's cut DVD παρά με τη φυσιολογική εξέλιξη του πετυχημένου πρώτου επεισοδίου. Αν είστε λάτρεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων τότε θα αγαπήσετε το πρώτο επεισόδιο του The Raven, αλλά τα επόμενα δύo... μάλλον θα σας κουράσουν.

Όμορφα γραφικάΕπιλογή χειρισμού με ποντίκι ή χειριστήριοΤολμάει να δοκιμάσει κάτι διαφορετικόΤο πρώτο επεισόδιο θυμίζει Αγκάθα ΚρίστιHint system με βαθμολογίαΑπό το δεύτερο επεισόδιο παίρνει την κατηφόραΠολλά ενοχλητικά bugs, ειδικά στο τρίτο επεισόδιοΑπουσία ουσιαστικών γρίφωνΑπίστευτο τέλος με βασικά κενάΕγκαταλείπει νωρίς τον καλύτερο χαρακτήρα του παιχνιδιού (όχι, δεν είναι spoiler)ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:King Art GamesΕΚΔΟΣΗ:Nordic GamesΔΙΑΘΕΣΗ:SteamΕΙΔΟΣ:AdventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://raven-game.com/en/home/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:23/7/2013PEGI:12

Game20.gr, το Άσυλο των gamers