The Last Guardian Review

Η κυκλοφορία του The Last Guardian ύστερα από 10 χρόνια ανάπτυξης και αναμονής, προσωπικά μου μοιάζει σαν ψέμα, σαν ένα γλυκό όνειρο μετά από έναν ατελείωτο εφιάλτη. Γιατί οι περιπέτειες και οι αναποδιές στην ανάπτυξη του τίτλου ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τον δημιουργό Fumito Ueda και την ομάδα του. Όπως και να 'χει, έστω και καθυστερημένα και με χίλια ζόρια, το The Last Guardian ολοκληρώθηκε - και τηρουμένων των αναλογιών είναι εξαιρετικό.

Όπως και στα

προηγούμενα παιχνίδια του Ueda, η ιστορία του The Last Guardian ξεκινάει με δωρικό τρόπο, χωρίς να γνωρίζετε αρχικά σχεδόν τίποτα ούτε για τον τόπο όπου βρίσκεστε, ούτε για αυτό που σας συμβαίνει. Στο The Last Guardian αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός μικρού αγοριού που ξυπνάει έχοντας στο σώμα του δεκάδες τατουάζ με παράξενα σύμβολα και δίπλα σας βρίσκεται σε λήθαργο ένα τεράστιο μυθικό πλάσμα ονόματι Trico, που αποτελεί κράμα πτηνού και θηλαστικού και χρειάζεται την βοήθειά σας. Το πρώτο σας μέλημα είναι να βοηθήσετε το πλάσμα και στη συνέχεια να μπορέσετε να αποδράσετε μαζί του από τον παράξενο κόσμο όπου έχετε βρεθεί. Περισσότερες πληροφορίες τόσο για τον κόσμο, όσο και για τον συνοδοιπόρο σας μαθαίνετε σταδιακά, καθώς προχωράτε την ιστορία. Το δε μαγευτικό φινάλε λύνει όλες τις απορίες και είναι σαφώς πιο κατανοητό και συγκεκριμένο σε σχέση με του Ico και του Shadow of the Colossus, το κλείσιμο των οποίων χωρούσε αρκετές ερμηνείες.

Τόσο η ιστορία όσο και το βασικό gameplay του The Last Guardian στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στον δεσμό και την αλληλεπίδραση/αλληλεξάρτηση μεταξύ του αγοριού και του Trico, κάτι που επιτυγχάνεται παικτικά, όχι μέσω cutscenes που είναι ελάχιστες και μικρές σε διάρκεια. Η εξέλιξη της σχέσης μεταξύ των δύο χαρακτήρων είναι πραγματικά μαγευτική. Στις πρώτες στιγμές το πλάσμα σας επιτίθεται και δεν σας αφήνει να σκαρφαλώσετε πάνω του. Όσο εξελίσσεται η ιστορία ο Trico αρχίζει και σας δείχνει εμπιστοσύνη, κάθε ώρα που περνάει ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο στην εντολές σας, χωρίς όμως ποτέ να χάνει την αυθύπαρκτη υπόστασή του. Αυτό από την μία προσθέτει ρεαλισμό, αλλά από την άλλη βάζει τρικλοποδιές στο ίδιο το gameplay του τίτλου.

H κλίμακα του παιχνιδιού είναι εντυπωσιακή.

Με δεδομένο ότι η ραχοκοκαλιά του The Last Guardian βασίζεται εν πολλοίς στον Trico, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η νοημοσύνη του πλάσματος και η συμπεριφορά του μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Η δουλειά που έχει γίνει εδώ είναι εκθαμβωτική, σε τέτοιο σημείο που θα αμφισβητείτε αν ο Trico είναι απλά γραμμές κώδικα και όχι μία οργανική ύπαρξη μέσα στο παιχνίδι. Ιδιαίτερα όσοι από εσάς έχουν κατοικίδιο θα αναγνωρίσουν με ευκολία τα μοτίβα της συμπεριφοράς του σε κάθε διαφορετική κατάσταση που βιώνετε στο παιχνίδι. Ο τρόπος που ο Trico κουνάει τα αυτιά του σε κάποιο θόρυβο, η αλλαγή στο βλέμμα του όταν αρχίζει και αφοσιώνεται σε εσάς, η σπαρακτική κραυγή του όταν απομακρύνεστε από κοντά του, η ανησυχία του και ο εκνευρισμός του όταν πλησιάζουν εχθροί, είναι μόνο κάποια λίγα από τα δεκάδες μοτίβα αντιδράσεων που καθιστούν τον Τrico ένα από τα πιο πιο εντυπωσιακά δείγματα τεχνητής νοημοσύνης που έχουμε δει σε video game.

Αυτό όμως δημιουργεί και ένα πρόβλημα το οποίο είναι πιο έντονο κυρίως στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού. Ο Trico ως αυθύπαρκτη οντότητα δεν ανταποκρίνεται πάντα στις εντολές σας. Στην πορεία ο βαθμός αφοσίωσης του πλάσματος προς εσάς δυναμώνει και σας υπακούει με μεγαλύτερη ακρίβεια, αλλά ποτέ δεν γίνεται κτήμα σας, όπως ακριβώς συμβαίνει με οποιοδήποτε κατοικίδιο ζώο στην καθημερινή σας ζωή. Η κλιμάκωση στην αφοσίωση του Trico προς εσάς δίνει στο παιχνίδι μία νότα ρεαλισμού και σας βοηθάει να ταυτιστείτε όλο και περισσότερο με αυτόν, αλλά σας δυσκολεύει την ζωή όταν θέλετε για παράδειγμα να πηδήξετε με την βοήθεια του πλάσματος γρήγορα από τη μία πλατφόρμα στην άλλη.

Το The Last Guardian είναι κατά βάση παιχνίδι εξερεύνησης με γρίφους με έντονα platforming στοιχεία και βασίζεται περισσότερο στους μηχανισμούς του Ico και λιγότερο σε αυτούς του Shadow of the Colossus. Οι γρίφοι είναι στην πλειοψηφία τους περιβαλλοντικοί και απαιτούν για παράδειγμα να εξερευνήσετε τον χώρο και να βρείτε τρόπο να φτάσετε στο μοχλό που ανοίγει την κεντρική πόρτα, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει ο Trico μέσα στον πύργο που μόνο εσείς είχατε πρόσβαση. Καθώς προχωράτε, οι γρίφοι σταδιακά απαιτούν μεγαλύτερη φαντασία για να τους προσεγγίσετε, με αποκορύφωμα το τελευταίο τρίτο του παιχνιδιού, όπου οι γρίφοι αγγίζουν την εφευρετικότητα των αντίστοιχων γρίφων του Ico.

H συνεγασία είναι το Α και το Ω στο παιχνίδι.

Οι γρίφοι του The Last Guardian δεν έχουν μόνο παικτικό ενδιαφέρον, αλλά είναι έτσι δομημένοι, ώστε να αναπτύσσεται ο βαθμός αλληλεξάρτησης μεταξύ του αγοριού και του Trico. Σας πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό όταν ο Trico είναι αποκλεισμένος σε μία σφραγισμένη πόρτα μακριά από σας και είστε ευάλωτοι στους εχθρούς που μόνο το τεράστιο πλάσμα μπορεί να αντιμετωπίσει και νιώθετε ανακούφιση όταν μπορέσετε να το έχετε πάλι κοντά σας. Αντίστοιχα, νιώθετε πανικό όταν ο Trico είναι εξουθενωμένος και πρέπει να εξερευνήσετε τον χώρο για να βρείτε τα παράξενα ενεργειακά βαρέλια που αποτελούν την τροφή του. Σε αντίθεση με το Ico όπου ο ήρωας ήταν αυτός που εξασφάλιζε την ζωή της Yorda, στο The Last Guardian υπάρχει αμφίδρομη σχέση αναγκαιότητας μεταξύ του παιδιού και του Trico. Το παιδί μπορεί να ανοίγει τον δρόμο για τον Trico και να του παρέχει τροφή, ενώ αντίστοιχα ο Trico μπορεί να πηδάει σε ψηλές επιφάνειες ή να εξουδετερώνει τους πέτρινους ιππότες που αποτελούν τους βασικούς εχθρούς στο παιχνίδι.

Πέρα από γρίφους, το The Last Guardian έχει πολύ platforming που αναδεικνύει την τεράστια κλίμακα του τίτλου. Πέρα από σημεία όπου σκαρφαλώνετε γύρω από τους πύργους ή σε φυλλωσιές, αλυσίδες ή σκοινιά, μπορείτε να σκαρφαλώνετε και πάνω στον Trico ώστε να φτάνετε μαζί του σε μακρινές σημεία. Όντας στην ράχη του Trico, από τα μέσα του τίτλου και μετά ετοιμαστείτε να βιώσετε εκπληκτικές σκηνές, φτάνοντας σε σημεία του κόσμου που αγγίζουν τα σύννεφα και βλέποντας κάτω τους χώρους στους οποίους δρούσατε λίγες ώρες πριν. Το συναίσθημα είναι συγκλονιστικό και η κλίμακα πιάνει στην κυριολεξία ταβάνι. Σε αυτό το συναίσθημα συμβάλλει και ο εκπληκτικός σχεδιασμός των διαφόρων περιοχών, οι οποίες ενώνονται αριστουργηματικά μεταξύ τους. Εγκαταλελειμμένοι πύργοι, σπήλαια, δάση απερίγραπτης ομορφιάς, είναι μέρη ενός ενιαίου συνόλου που αποτελεί τον κόσμο του παιχνιδιού και μπορείτε να τα βλέπετε από οποιοδήποτε ψηλό σημείο.

Χωρίς τον Trico είστε ευάλωτοι ενάντια στους εχθρούς.

Περνώντας στο τεχνικό μέρος του platforming, εδώ τα πράγματα είναι κάπως απαρχαιωμένα και άβολα. To platforming είναι άτσαλο και δεν έχει την ακρίβεια που έχουν σύγχρονα παιχνίδια του είδους. Αν συνυπολογίσετε το γεγονός ότι πολλές φορές πρέπει να προσγειώνεστε σε μικρές επιφάνειες για να μην πέσετε στον γκρεμό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχετε πολύ συχνά καρδιοχτύπια. Εύστοχα, οι δημιουργοί, βλέποντας ότι τα άλματα δεν έχουν την ακρίβεια που πρέπει, εισήγαγαν έναν μηχανισμό που επιτρέπει στον ήρωα, ακόμα και αν δεν εκτελεί σωστά το άλμα, να πιάνεται πάντα από την επιφάνεια στην οποία έχει πηδήξει, οπότε είναι πραγματικά ελάχιστες οι στιγμές που πέφτετε στο κενό εξαιτίας κακού συγχρονισμού. Ο μηχανισμός αυτός βελτιώνει θεαματικά το platforming, αλλά δυστυχώς κάνει την ζωή σας δύσκολη όταν είστε γαντζωμένοι πάνω στον Trico και θέλετε να κατεβείτε στο έδαφος. Και αυτό γιατί με το που αφήσετε το χέρι του αγοριού από τον Trico, αμέσως αυτόματα γραπώνει κάποιο άλλο κατώτερο σημείο του σώματος του πλάσματος, οπότε μέχρι να βρεθείτε στο έδαφος ενδέχεται να έχετε κάνει τρεις ή και περισσότερες κινήσεις για να το επιτύχετε, στοιχείο που απογοητεύει.

Το μεγαλύτερο “αγκάθι” του The Last Guardian και ο σημαντικότερος λόγος που μπορεί να σας αποθαρρύνει να ασχοληθείτε μαζί του, είναι η κάμερα, ιδιαίτερα όταν είστε σε κλειστούς χώρους, είτε πάνω στον Trico, είτε δίπλα του. Σε αυτά τα σημεία η κάμερα δεν λειτουργεί σωστά, με αποτέλεσμα να μην βλέπετε μπροστά σας και να βλέπετε είτε τα πούπουλα του Trico, είτε το απόλυτο σκοτάδι. Προβλήματα με την κάμερα όμως παρατηρούνται και σε πιο ανοιχτούς χώρους, όταν για παράδειγμα σκαρφαλώνετε πάνω σε μία αλυσίδα ή κάποια φυλλωσιά που είναι κολλημένη στον τοίχο, αφού δεν μπορείτε να δείτε ούτε τί γίνεται πάνω από σας, ούτε τί γίνεται δίπλα σας. Γίνεται μια προσπάθεια να αποφευχθούν αυτές οι καταστάσεις, καθώς η κάμερα ξανασετάρεται αυτόματα όταν χάνεται ο έλεγχός της, αλλά δυστυχώς ο μηχανισμός αυτός δεν λύνει το συγκεκριμένο σοβαρό πρόβλημα.

Στον τεχνικό τομέα υπάρχουν τρομερές αντιθέσεις που σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στην ταραχώδη διαδιακασία ανάπτυξης του παιχνιδιού. Τόσο ο Trico όσο και το αγόρι έχουν εξαιρετικό σχεδιασμό, με τις κινήσεις τους να είναι ένα από τα ομορφότερα δείγματα animation που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερα το πλάσμα έχει απίστευτες λεπτομέρειες, με τα πούπουλά του να κινούνται με την ταχύτητα του ανέμου και τις εκφράσεις στο πρόσωπό του να κόβουν την ανάσα. Στον αντίποδα όμως, παρά το εκπληκτικό οπτικό στιλ, οι περισσότερες περιοχές του κόσμου όπου κινούνται οι δύο χαρακτήρες θυμίζουν... remaster παιχνιδιού του PS3. Πάντως, υπάρχουν και σημεία όπου η ποιότητα των γραφικών στα περιβάλλοντα είναι κορυφαία, κυρίως στις δασικές περιοχές. Η αντίφαση δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο! Προβληματικό σε κάποια σημεία είναι και το frame rate, το οποίο περιέργως πέφτει συχνότερα σε γραμμικά σημεία όταν βρίσκεστε πάνω στον Trico και λιγότερο κατά την διάρκεια του κανονικού gameplay.

Τα γραφικά άλλοτε μαγεύουν και άλλοτε θυμίζουν PS3.

Πιο ισορροπημένα είναι τα πράγματα όσον αφορά την ηχητική επένδυση, με μελαγχολικές μελωδίες που ενισχύουν την συναισθηματική φόρτιση που σας διακατέχει σε ολόκληρη τη διάρκεια του παιχνιδιού, ενώ σε συγκεκριμένες στιγμές δράσης υπάρχουν πιο δυναμικά θέματα που ταιριάζουν απόλυτα με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την επική μουσική του Shadow of the Colossus, αλλά οι ενορχηστρώσεις του The Last Guardian επιτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό να σας απορροφήσουν στον μαγικό κόσμο του παιχνιδιού. Εξαιρετικό είναι και τo voice acting, με την ερμηνεία του αφηγητή του παιχνιδιού που εξιστορεί αραιά και που σημεία της περιπέτειας να είναι πειστική και τις κραυγές του Trico να είναι ολοζώντανες και ρεαλιστικές.

Το The Last Guardian είναι ένα “προβληματικό αριστούργημα” και συνάμα ένα μαγευτικό παραμύθι που διαρκεί κάτι περισσότερο από 12-13 ώρες και σας ταξιδεύει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο σε συναισθηματικά μονοπάτια που δύσκολα βρίσκετε σε άλλους τίτλους. Είτε έχετε παίξει τα Ico και Shadow of the Colossus, είτε όχι, αξίζει να ζήσετε την εμπειρία του The Last Guardian.

Τρομερή κλίμακαΗ εκπληκτική νοημοσύνη του TricoΕξαιρετικό level designΈξυπνοι γρίφοι, κυρίως στις τελευταίες ώρες του παιχνιδιούΡεαλιστικό animationΜουσική επένδυσηΗ συναισθηματική φόρτιση που προσφέρειΠροβληματική κάμεραH αυθύπαρκτη υπόσταση του Trico προκαλεί εκνευρισμό σε κάποια σημείαΆτσαλο platforming, ειδικά όταν είστε κρεμασμένοι στον TricoΤα περιβάλλοντα κάποιες φορές θυμίζουν παιχνίδι PS3ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4ΑΝΑΠΤΥΞΗ:GenDesign, SonyΕΚΔΟΣΗ:SonyΔΙΑΘΕΣΗ:Sony HellasΕΙΔΟΣ:Action adventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://www.playstation.com/en-us/games/the-last-guardian-ps4/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:7/12/2016PEGI:12

Game20.gr, το Άσυλο των gamers