The Company Man review

Και επίσημα μας τελείωσαν οι ιδέες… Έχουμε παίξει τα πάντα και έχουμε υποδυθεί τους πάντες στα video games. Δεν έχουμε αφήσει ήσυχα ζωάκια, εξωγήινους, θεούς και δαίμονες, μυθικά πλάσματα, χλωρίδα και ορυκτά. Τώρα φτάσαμε σε σημείο να αναλαμβάνουμε ρόλους όπως “υπάλληλος γραφείου, με ECDL και μέτρια γνώση αγγλικών”. Αυτό δεν είναι παιχνίδι, αγγελία στην Χρυσή Ευκαιρία είναι.

Στο The Company Man αναλαμβάνετε το ρόλο του Τζιμ, που

είναι απόφοιτος κάποιου επαρχιακού ΤΕΙ και προσλαμβάνεται από μια μεγάλη εταιρεία για να γίνει το «γρανάζι» της κορπορατικής και καπιταλιστικής μηχανής της. Ο Τζιμ δέχεται ευχάριστα αυτή την θέση, ως άβουλο και χωρίς αξιοπρέπεια ον που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η τροφή και ο καταναλωτικός-υλιστικός τρόπος ζωής του χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Έτσι λοιπόν όχι μόνο αναλαμβάνει την θέση αλλά βάζει ψηλά τον πήχη με όνειρο να γίνει CEO της εν λόγω εταιρείας. Αφού οι «συνάδελφοί» του γλεντούν το κορμάκι του και κάνει ένα τραγικό λάθος, η εταιρεία τον ρίχνει κατηγορία. Παίζοντας πλέον στα τοπικά, ορκίζεται να πάρει εκδίκηση ανεβαίνοντας ξανά στα σαλόνια της Α’ εθνικής. Ένα Όσκαρ σεναρίου, ένα Νόμπελ καινοτομίας και μία χωριάτικη στο 4 παρακαλώ.

Το The Company Man είναι 2D platformer με στοιχεία δράσης. Με βασικό όπλο ένα πληκτρολόγιο και με εχθρούς τους συναδέλφους σας προχωράτε στα επτά επίπεδα του παιχνιδιού, που είναι βασισμένα στα τμήματα της εταιρείας (λογιστήριο, γραφείο προσωπικού, μάρκετινγκ κτλ) με σκοπό να φτάσετε στον CEO και να του πάρετε την θέση. Τα επίπεδα ανάλογα με το θέμα τους έχουν διάφορα εμπόδια και παγίδες, όπως γραμματείς που βγάζουν φωτιές, καθαρίστριες που παίζουν joust με την σφουγγαρίστρα τους, λογιστές που πέφτουν από τα ταβάνια και σκάνε ωσάν βόμβες και διακορευτές χαρτιών που θέλουν να σας κάνουν σουρωτήρι. Η ποικιλία και η έμπνευση… δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το παιχνίδι. Σε εύλογα χρονικά διαστήματα εντός των επιπέδων βρίσκετε και μια καφετιέρα όπου μπορείτε να απολαύσετε κάποια δευτερόλεπτα ηρεμίας πίνοντας ένα καφεδάκι που ανανεώνει την υγεία σας και λειτουργεί ως checkpoint.

Οι πίστες δεν θα έλεγα ότι σφύζουν από ζωή, αφού έχουν πολλούς άδειους χώρους όπου άπλα προχωράτε χωρίς κάποιο εμπόδιο ή σκοπό. Και οι γρίφοι είναι αδιάφοροι, επιπέδου «τράβα μοχλό, άνοιξε πόρτα» ή «τράβα μοχλό, ανύψωσε πλατφόρμα». Μιλάμε για παλούκια, όχι αστεία. Γενικά η δυσκολία έχει περισσότερο να κάνει με το platforming, που αν και όχι πολύ απαιτητικό, σίγουρα κάνει το παιχνίδι λιγότερο βόλτα σε πάρκο. Κάθε υπάλληλος που πέφτει νεκρός από το πληκτρολόγιό σας αφήνει πίσω του νομίσματα που είναι και τα collectibles του παιχνιδιού. Αυτά μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε ανάμεσα στα επίπεδα, στο ΚΨΜ της εταιρείας, όπου μια μαυραγορίτισσα σας πουλάει αναβαθμίσεις ζωής, ενέργειας και όπλων σε τιμές που θα έκαναν ακόμη και τον Χλαπάτσα να ερυθριά.

Μετά το τέλος κάθε επιπέδου έρχεστε αντιμέτωπος με τον μάνατζερ του εκάστοτε τμήματος, που ως boss έχει σκοπό να σταματήσει την ανέλιξη σας στην ιεραρχία της εταιρείας. Τα boss fights είναι ευφάνταστα, τουλάχιστον σε σχέση με το υπόλοιπο παιχνίδι, και προσφέρουν βαθμό δυσκολίας με αυξομειώσεις. Η μη ένδειξη του υπολοίπου της υγείας τους δυσκολεύει την κατάσταση αρκετά, αλλά και η διαφορετική προσέγγιση που κάπως ξενίζει. Μερικά boss θέλουν απλά button mashing και άλλα έχουν ολόκληρους τρόπους μάχης όπου πρέπει να περιμένετε μια στιγμή αδυναμίας σε ένα combo που διαρκεί λεπτά ολόκληρα για να ολοκληρωθεί και εσείς πρέπει να αποφεύγετε σαν τρελός τις απανωτές επιθέσεις. Σόρι αλλά αν είναι να κάνετε soulslike και τα δισδιάστατα platformers πείτε το να παρατήσω το gaming και να ξεκινήσω συλλογή γραμματοσήμων και αργαλειό. Μετά από κάθε νίκη ενάντια σε boss παίρνετε ένα νέο όπλο που σας βοηθάει να προχωρήσετε στην επόμενη πίστα, όπως κάποιο που ρίχνει emails απόλυσης ή γράμματα αλληλογραφίας. Επίσης παίρνετε το εταιρικό καρτελάκι που ξεκλειδώνει τον επόμενο όροφο στο ασανσέρ.

Η παρουσίαση είναι καλή, μέτρια, βλέπεται τέλος πάντων. Θυμίζει παιχνίδι κινητού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άσχημο, απλά πολύ λιτό και κοινότυπο. Αν και κάθε επίπεδο έχει το δικό του θέμα, πάνω-κάτω όλα μοιράζονται το ίδιο στιλ, που σας κάνει να νιώθετε ότι δεν έχετε αλλάξει πίστα και απλά συνεχίζετε την ίδια. Υπάρχει και χιόνι και βλάστηση σε διάφορα επίπεδα, αλλά όλα είναι δοσμένα με το ίδιο στιλ και παρουσίαση που τονίζει την μουντάδα και τον αδιάφορο χαρακτήρα του τίτλου. Το animation του ήρωα και όχι μόνο, είναι αρκετά ομαλό και ζωντανό. Ο ηχητικός τομέας περιλαμβάνει μουσική αναμονής σε οδοντιατρείο, με περιοδικά δεκαετίας και καρτουνίστικες αφίσες για προφυλακτικά. Δεν υπάρχουν ομιλίες, αφού οι χαρακτήρες μουρμουρίζουν εκνευριστικά και έχουν διαλόγους σε συννεφάκια...

Το The Company Man προσπαθεί πολύ να έχει edgy χαρακτήρα αλλά δεν το καταφέρνει. Την μια στιγμή έχει χιούμορ (επιπέδου επιθεώρησης Σεφερλή με fart jokes) και την άλλη περνάει μηνύματα για την εκμετάλλευση των υπαλλήλων και τον οπορτουνισμό στον χώρο εργασίας σε συνδυασμό με μια τραγική οικογενειακή ιστορία. Παιδιά δεν δουλεύει έτσι το πράγμα. Ναι, γίνεται μέσω του χιούμορ να περάσεις σοβαρά μηνύματα, αλλά όταν μιλάς για αέρια μεθανίου και μετά δείχνεις παιδική εγκατάλειψη και αδιαφορία, δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά. Και όλα αυτά στο πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που διαρκεί το παιχνίδι, που ακόμα και για budget τίτλο κρατάει απελπιστικά λίγο. Συνοψίζοντας λοιπόν, ένας καρπαζοεισπράκτορας υπάλληλος μιας εταιρείας, καθώς παλεύει για την επαγγελματική του ανέλιξη και προαγωγή, αναρωτιέται τί τον οδήγησε σε αυτό το ανελέητο κυνήγι της δόξας και της προσοχής και τελικά πίσω από την ματαιοδοξία και την απληστία του κρύβεται μια τραγική οικογενειακή ιστορία. Και γιατί παιδεύεται και δεν μπαίνει Pornhub όπως όλος ο κόσμος στην δουλειά του, δεν καταλαβαίνω.

«Σφιχτός» χειρισμόςΩραίο animationΈχει χιούμορ -όχι απαραίτητα καλό- αλλά έχειΣχετικά διασκεδαστικόΚοινότυποΆδειος κόσμος χωρίς περιβαλλοντική ποικιλίαΑπλοϊκοί γρίφοιΜικρή διάρκειαΒαθμός δυσκολίας που περνά κλιμακτήριοΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:SwitchΑΝΑΠΤΥΞΗ:ForustΕΚΔΟΣΗ:Leoful

Game20.gr, το Άσυλο των gamers