Starhawk Review

Πριν από λίγο καιρό, ο Shuhei Yoshida, αφεντικό των στούντιο της Sony, ειλικρινής όπως πάντα, δήλωσε πως η Sony μάλλον θα έπρεπε να κυκλοφορεί λιγότερα παιχνίδια, ούτως ώστε να μπορεί να τα προωθεί πιο σωστά και κατά συνέπεια, να πουλάνε (ή ακόμα και να είναι) καλύτερα. Η δήλωση αυτή ήταν απόρροια διάφορων πρόσφατων εμπορικών αποτυχιών, όπως τα Resistance 3 και Infamous 2. Τίτλοι αξιόλογοι, με τα φόντα να είναι κορυφαίοι,

που όμως η κακή διαχείριση τους καταδίκασε στην αφάνεια. Η ίδια ακριβώς -αν όχι και χειρότερη- μοίρα, περιμένει και το Starhawk. Το παιχνίδι, το πνευματικό sequel του πολυαγαπημένου Warhawk (2007), είναι κομμένο και ραμμένο για κορυφαίες multiplayer εμπειρίες. Είναι γρήγορο, έχει ποικιλία, αναπτύσσει ιδέες που θα μπορούσαν να το κάνουν ξεχωριστό, έχει μία πολύ καλά σχεδιασμένη δομή networking, κλπ. Δεν έχει όμως ένα πράγμα: κόσμο.

Πριν όμως αναπτύξω περισσότερο τα του multiplayer, οφείλω να σχολιάσω λίγο το single-player campaign. Σε έναν μελλοντικό κόσμο λοιπόν, η ανθρωπότητα λειτουργεί με τη βοήθεια του Rift, ενός καυσίμου που θεωρητικά είναι άψογο. Η ενέργεια όμως που προκύπτει από το Rift είναι επικίνδυνη για τους ανθρώπους, μεταλάσσοντας τους πρώτους εργάτες στα ορυχεία σε βάρβαρα πλάσματα, ονόματι Outcasts. Ο ρόλος τώρα του πρωταγωνιστή, του Emmett, είναι να προστατεύει τα εναπομείναντα ορυχεία του Rift από τους Outcasts. Όλα πάνε καλά, ώσπου το παρελθόν του Emmet έρχεται στην επιφάνεια, γίνονται αποκαλύψεις για την οικογένειά του και ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες τραβηγμένες καταστάσεις.

Σε γενικές γραμμές, το campaign του Starhawk είναι μάλλον μέτριο. Το σενάριο, αν και δουλεμένο, δεν εμβαθύνει αρκετά, οπότε φαντάζει ελαφρώς ανώριμο, ενώ η δομή των πιστών του το καθηλώνουν από πολύ νωρίς στον υποβαθμισμένο ρόλο του tutorial για το multiplayer. Και ενώ αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, η διάρκεια του campaign είναι αρκετά μεγάλη, με αποτέλεσμα να καταντά δυσκίνητο. Η επιμονή αυτή των developers να εισάγουν μόλις ένα νέο στοιχείο σε κάθε πίστα δεν έχει κάποιο νόημα, αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις όλα τα επίπεδα καταλήγουν σε μία «σκοτώστε-ό,τι-κινείται» κατάσταση, απλά σε διαφορετικα περιβάλλοντα και σε διαφορετικούς χάρτες. Γιατί, πέρα από τις διάφορες τοποθεσίες όπου βρίσκονται τα ορυχεία, το παιχνίδι σας στέλνει μερικές φορές και στο υπερπέραν, σε διαστημικές βάσεις ή σε μεγάλα διαστημόπλοια, τα οποία πρέπει να προστατεύσετε ενάντια στους Outcasts. Αυτή η φάμπρικα δουλεύει με τον παίκτη στο ρόλο του πιλότου.

Τα hawks είναι ενδιαφέρουσα προσθήκη, όχι όμως κορυφαία.

Ναι, στο ρόλο του πιλότου. Το Warhawk είναι περιβόητο για την ποικιλία των οχημάτων του, και το ίδιο ισχύει και στο Starhawk. Στο campaign ειδικότερα, όπου κουμαντάρετε όλων των ειδών τα οχήματα, με αποκορύφωμα τα Hawks, mechas που μετατρέπονται σε F-16 του διαστήματος, κατά κάποιον τρόπο. Οφείλω να ομολογήσω πως στο single-player οι μάχες με τα Hawks δε με εντυπωσίασαν, αφού είναι αρκετά δυσκίνητα (ή