Sifu review

Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στις (καλές) ταινίες πολεμικών τεχνών, παλιές και νέες. Μία ωραία στημένη σκηνή μάχης, εφόσον διαθέτει σωστή χορογραφία και σκηνοθεσία, μπορεί εύκολα να αναδειχθεί σε ένα βίαιο, έντονο και αξιομνημόνευτο έργο τέχνης. Δεν είναι τυχαίο το ότι το Sifu, ο νέος τίτλος της Sloclap (η οποία μας έδωσε και το Absolver, επίσης βασισμένο σε πολεμικές τέχνες), είναι φόρος τιμής και αγάπης σε διάφορες κλασσικές ταινίες με θρύλους όπως ο Bruce Lee, o Jackie Chan,

o Donnie Yen και πολλούς άλλους.

Η ιστορία του Sifu είναι απλή και κατανοητή: Αναλαμβάνετε τον ρόλο του γιου ή της κόρης -διαλέγετε τί προτιμάτε στον πρόλογο- του Sifu (μάστερ) μίας σχολής kung fu που δέχεται επίθεση από πέντε πρώην μαθητές της. Σύντομα, τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή και ο αρχηγός των εισβολέων, σκοτώνει τον Sifu σε μάχη ένας-εναντίον-ενός. Κατόπιν, διατάζει την δολοφονία του πρωταγωνιστή, όμως, χάρη στην δύναμη ενός φυλαχτού που είχε η οικογένεια, σύντομα το παιδί ανασταίνεται και ορκίζεται εκδίκηση. Στα οκτώ χρόνια που ακολουθούν, μετά από ενδελεχή έρευνα, σκληρή εκπαίδευση και με οδηγό την οργή και την δίψα για εκδίκηση, ο ήρωας είναι έτοιμος να ξεκάνει τους πέντε στόχους του. Το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και ούτε τις χρειάζεται. Όμως πέρα από το ότι διαθέτει ωραία παρουσίαση (πχ ο πρόλογος και οι τίτλοι αρχής, που λειτουργούν ταυτόχρονα ως βασικό tutorial, είναι δυνατές και ωραίες στιγμές), επιφυλάσσει και εκπλήξεις. Καθώς εξερευνάτε τις πίστες και ξεκλειδώνετε μυστικά δωμάτια, βρίσκετε διάφορα πράγματα που σας κάνουν να ξανασκεφτείτε για το ποιόν των εχθρών σας και γιατί έκαναν ότι έκαναν. Πού ξέρετε, ίσως το έλεος να αποτελεί επιλογή. Αλλά σταματώ εδώ για να αποφύγουμε τα πιθανά spoilers. Εν συντομία λοιπόν, μην περιμένετε κάτι βαθύ και φρέσκο στη βασική ιστορία σε επίπεδο πλοκής. Οι πιο λεπτομερείς πινελιές της αφήγησης βρίσκονται στο gameplay.

Ξεκινάτε στο Waguan, δηλαδή την σχολή του πατέρα σας, στην οποία επιστρέφετε μετά από κάθε επίπεδο ή κάθε game over. Εκεί μπορείτε να εξασκείτε τα διάφορα combo και τις επιθέσεις σας, να ξοδεύετε τα διαθέσιμα XP σας για να ξεκλειδώσετε νέες κινήσεις και να τσεκάρετε τον πίνακα με τα στοιχεία που έχει μαζέψει ο πρωταγωνιστής σχετικά με τους πέντε εχθρούς του.

Ξεκινάτε κάθε run από την πρώτη πίστα και προχωράτε στην επόμενη, μέχρι να φτάσετε στην πέμπτη και το τελικό boss fight. Απλό, σωστά; Όχι ακριβώς, αλλά θα φτάσουμε και εκεί. Οι βασικές επιθέσεις έχουν ως εξής: Γρήγορα ή δυνατά χτυπήματα (μπορείτε να τα συνδυάσετε για combo), μπορείτε να μπλοκάρετε και να αποφεύγετε επιθέσεις κρατώντας πατημένο το μπλοκ και να ελίσσεστε αναλόγως με το που έρχεται η επίθεση του αντιπάλου. Μπορείτε ακόμα να κάνετε μία μεγαλύτερη, πιο αργή αποφυγή, που όμως δεν σας επιτρέπει να αντεπιτεθείτε με την ακρίβεια της γρήγορης αποφυγής. Ακόμα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποια ειδική τεχνική, η οποία ζαλίζει τον εχθρό που στοχεύετε αφήνοντας τον ανοιχτό σε επιπλέον χτυπήματα, αλλά κάνει χρήση του μετρητή focus που αυξάνεται όσο κάνετε πετυχημένες επιθέσεις και όταν βγάζετε εκτός μάχης έναν εχθρό. Εκτός από το focus, όσο σπάτε εχθρούς στο ξύλο, κερδίζετε XP και ανεβάζετε το score του εκάστοτε επιπέδου. Τέλος, όταν κάποιος εχθρός έχει μείνει με λίγη υγεία, μπορείτε να του κάνετε μία αποτελειωτική κίνηση που σας δίνει και λίγη υγεία πίσω.

Ένα άλλος σημαντικός μετρητής που πρέπει να έχετε στον νου σας είναι η μπάρα structure. Ουσιαστικά είναι η ισορροπία του χαρακτήρα σας και λειτουργεί περίπου σαν το σύστημα posture στο Sekiro. Όταν δέχεστε χτυπήματα, αμύνεστε ή κάνετε γρήγορες αποφυγές, η μπάρα μειώνεται και στο τέλος κοκκινίζει. Αν σας επιτεθεί εχθρός όταν η μπάρα είναι στα κόκκινα, τότε η άμυνά σας “σπάει” και ζαλίζεστε για λίγο, μένοντας έτσι εκτεθειμένος σε ακόλουθα χτυπήματα. Το ίδιο όμως, ισχύει και για τους εχθρούς σας, από τους απλούς, μέχρι και τα boss.

Πώς όμως μπορείτε να κάνετε level-up τον χαρακτήρα σας; Ας μιλήσουμε για την κεντρική μηχανική του παιχνιδιού. Κάθε φορά που πεθαίνετε, μπορείτε να επιστρέψετε χάρη στην δύναμη του φυλαχτού σας. Πριν αναστηθείτε, μπορείτε να ξοδέψετε τα XP σας για να αγοράσετε μία από τις διάφορες διαθέσιμες κινήσεις και ειδικές τεχνικές. Όμως και εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όταν αγοράζετε μία κίνηση, την έχετε μέχρι να δείτε οριστικό game over και όχι μόνιμα. Για να την αποκτήσετε για πάντα και να την έχετε διαθέσιμη στην αρχή κάθε run, πρέπει να πληρώσετε στο εξαπλάσιο το κόστος XP (μία το αρχικό ξεκλείδωμα και επί πέντε κατόπιν).

Μίλησα για οριστικό game over, οπότε ας εξηγήσω τί ακριβώς συμβαίνει. Όταν πεθαίνετε, υπάρχει ένας μετρητής θανάτου. Οπότε, κάθε φορά που επιστρέφετε, ανάλογα με το πόσες φορές έχετε πεθάνει, προστίθενται χρόνια στην ηλικία του χαρακτήρα σας. Ξεκινάτε ως τζόβενο 20 χρονών και όσο μεγαλώνετε μετά από κάθε θάνατο, ανεβαίνει η ζημιά που κάνετε στους εχθρούς, αλλά μειώνεται η υγεία σας. Όταν φτάσετε ή ξεπεράσετε τα 70, είναι η τελευταία σας “ζωή” και ο επόμενος θάνατος είναι και οριστικός. Μετά πρέπει να αρχίσετε το παιχνίδι από την αρχή με καινούργιο run και οποιαδήποτε κίνηση δεν έχετε ξεκλειδώσει μόνιμα πρέπει να την αγοράσετε και πάλι. Η ηλικία του χαρακτήρα σας παίζει επίσης ρόλο και στο ποιες κινήσεις μπορείτε να αποκτήσετε, καθώς δεν μπορείτε να αγοράσετε όλες τις κινήσεις σε όλες τις ηλικίες. Κάποιες μπορείτε να τις μάθετε μόνο όταν είστε νεότερος πχ.

Επίσης, μέσα στις πέντε πίστες του παιχνιδιού υπάρχουν κάποια αγαλματίδια όπου μπορείτε να προσευχηθείτε. Σε αυτά μπορείτε να ξεκλειδώσετε ή να αναβαθμίσετε κάποιο buff που διαρκεί όσο και το run σας (πχ τα όπλα να αντέχουν περισσότερο πριν σπάσουν ή να κερδίζετε παραπάνω ζωή πίσω κάθε φορά που κάνετε ένα takedown). Μπορείτε να πάρετε ένα δωρεάν, αναλόγως την ηλικία σας, να ξεκλειδώσετε ένα, ξοδεύοντας το προαναφερθέν level score σας ή να αγοράστε ένα χρησιμοποιώντας τα XP σας (μπορείτε επίσης να ξεκλειδώσετε κάποια κίνηση από το skill tree, πάλι με XP). Μία συμβουλή που θα σας δώσω, είναι πως εδώ βρίσκετε και την δυνατότητα να μηδενίσετε τον μετρητή θανάτου, ξοδεύοντας 1000 XP. Ακριβό, αλλά χρήσιμο. Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους και κάνουν το παιχνίδι λίγο πιο περίπλοκο και “εγκεφαλικό” απ΄ ότι θα περίμενε κανείς. Πρέπει να σκεφτείτε καλά ποιες κινήσεις θα ξεκλειδώσετε πρώτα (και ποιες μόνιμα για να κάνετε λίγο πιο εύκολη την ζωή σας σε μελλοντικά runs), ποια buffs θα σας φανούν χρήσιμα, και πάντα αναλόγως την ηλικία που βρίσκεστε. Δυστυχώς, το παιχνίδι είναι λίγο κρυπτικό με όλο αυτό το σύστημα και ενδεχομένως να σας μπερδέψει αν δεν δώσετε προσοχή στο τί συμβαίνει και πώς.

Κοινώς, αν περιμένετε ένα εύκολο και γρήγορο beat 'em up, θα απογοητευθείτε οικτρά. Η πρώτη πίστα είναι αρκετά εύκολη αν προσέξετε, αλλά από την δεύτερη και μετά, ετοιμαστείτε να πονέσετε πολύ. Οι εχθροί μπορούν εύκολα να σας ρίξουν με τρία-τέσσερα χτυπήματα, είναι επιθετικοί, σας περικυκλώνουν με κάθε ευκαιρία, δεν σας βαράνε ένας-ένας και πολλοί από αυτούς έχουν όπλα όπως ρόπαλα, μαχαίρια, μπουκάλια κτλ. Μάλιστα, κάθε τόσο, κάποιοι από αυτούς, αποκτούν έξτρα δύναμη και λειτουργούν ως mini-boss. Το καλό είναι πως όταν τους ρίξετε, ο μετρητής θανάτου μειώνεται κατά μία ζωή. Το ίδιο ισχύει για τα boss, όμως η δυσκολία ανεβαίνει κατά πολύ περισσότερο. Εκεί είναι που το παιχνίδι κάνει απόλυτα ξεκάθαρο ότι δεν συγχωρεί τα λάθη και πρέπει να παίξετε όπως θέλει αυτό, και όχι όπως βολεύει εσάς. Με λίγα λόγια, το καλό timing, η άμυνα, οι αποκρούσεις και οι γρήγορες αποφυγές πρέπει να γίνουν το ψωμί και το βούτυρο σας.

Το ίδιο ισχύει και για την σωστή χρήση τόσο των όπλων όσο και του περιβάλλοντος γύρω σας. Βρίσκετε διάφορα όπλα, μπορείτε να σπρώξετε εχθρούς σε τοίχους για να τους ζαλίσετε ή να τους πετάξετε από ψηλά μέρη και να κάνετε ελαφρύ παρκούρ πάνω από τραπέζια και άλλα εμπόδια). Δεν θα σας πω ψέμματα, εδώ κάποιες φορές δεν ισχύει το “δύσκολο αλλά δίκαιο”, και αυτό γίνεται εμφανέστατο στις μάχες με κάποιους πιο ζόρικους εχθρούς και μερικά boss, όπου πρέπει να σκέφτεστε και να δράτε αστραπιαία. Ακόμα και τότε, υπάρχουν φορές που απλά το παιχνίδι αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να πέσετε. Το κάθε boss έχει συγκεκριμένη συμπεριφορά και τρόπο αντιμετώπισης, που πρέπει να μάθετε αν θέλετε να τα καταφέρετε. Ευτυχώς, θα προστεθεί επιλογή δυσκολίας, με easy mode αλλά και ultimate (για όσους είναι πολύ γενναίοι ή σκληροπυρηνικοί μαζόχες).

Όταν ολοκληρώσετε ένα επίπεδο μπορείτε να πάτε στο επόμενο ή να ξαναπαίξετε κάποιο από τα προηγούμενα, όμως σας γυρίζει στην ηλικία που ήσασταν και στις κινήσεις που είχατε όταν πήγατε εκεί για πρώτη φορά. Βέβαια, αυτό σας βοηθάει να μειώσετε την ηλικία σας και να farm-άρετε XP για τις διάφορες κινήσεις. Αυτό που έκανα εγώ πχ ήταν να παίζω την πρώτη και την δεύτερη πίστα και να μαζεύω XP ώστε να ξεκλειδώνω μόνιμα κινήσεις. Μετά πέθαινα στην τρίτη, και ξανά μανά. Αλλά, αυτό που θέλει το παιχνίδι από εσάς, ώστε να μπορέσετε να το ολοκληρώσετε, είναι να φτάσετε στο τέλος σε ένα run, από την πρώτη μέχρι την πέμπτη πίστα. Εδώ να αναφέρω επίσης πως καλό είναι να εξερευνάτε τις πίστες αναλυτικά, γιατί βρίσκετε αντικείμενα όπως κλειδιά που σας δίνουν πρόσβαση σε περιοχές στα υπόλοιπα επίπεδα. Σε αυτές μπορείτε να βρείτε περισσότερο περιεχόμενο του story, εναλλακτικές διαδρομές ή παρακάμψεις που σας πηγαίνουν πιο γρήγορα στα boss, ώστε να κάνουν πιο εύκολα τα runs.

Παρόλο που το Sifu ίσως δεν είναι για όλους, λόγω της δυσκολίας του, καταφέρνει και είναι εθιστικό. Ειδικά όταν μπείτε για τα καλά στην νοοτροπία του και αρχίζετε να τσακίζετε κεφάλια και κορμιά, σας κάνει να νιώθετε σα να είστε ένας συνδυασμός Jackie Chan και John Wick, ενώ πρωταγωνιστείτε στην videogame μεταφορά της ταινίας The Raid. Το μόνο που προσωπικά πιστεύω πως λείπει στις μάχες είναι η αίσθηση του impact στα διάφορα χτυπήματα, να τα “νιώθεις” λίγο παραπάνω. Όμως καταλαβαίνω πως οι δημιουργοί προτίμησαν μία πιο ρεαλιστική απεικόνιση του kung fu, οπότε δεν το χρεώνω σαν μειονέκτημα. Να σημειωθεί επίσης πρόκειται για ένα σύντομο παιχνίδι, το οποίο έχει περιορισμένο replayability και δεν δίνει λόγους να ασχοληθείτε παραπάνω, πέρα από ένα εναλλακτικό τέλος. Δεδομένου πως το προηγούμενο παιχνίδι της Sloclap, το προαναφερθέν Absolver, ήταν multiplayer κυρίως, είναι μεγάλο κρίμα που λείπει ένα τέτοιο mode εδώ. Το σύστημα μάχης είναι πολύ καλό και θα ήταν πολύ ωραίο να υπάρχει κάποιου τύπου versus, έστω και local, όπου θα μπορούσες να ξεκλειδώνεις τα boss και να πολεμάς με φίλους. Ας ελπίσουμε να δούμε κάτι τέτοιο με κάποιο μελλοντικό update και γενικότερα να προστεθεί έξτρα περιεχόμενο.

Στον οπτικό τομέα, η προσέγγιση του Sifu πάει για ουσία και όχι εντυπωσιασμό. Συνδυάζει μία απλή, ελαφρώς καρτουνίστικη νοοτροπία με εξαιρετικό μινιμαλιστικό design, όμορφους φωτισμούς και δυνατά γήινα χρώματα, κάτι που δημιουργεί μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Κάθε μία από τις πέντε πίστες έχει έναν ξεκάθαρο και δυνατό χαρακτήρα: η εγκαταλειμμένη αποθήκη στα προάστεια της πόλης, το υπόγειο club γεμάτο με neon φωτισμούς και δυνατά beats, το μουσείο όπου σύγχρονη και κλασική κινέζικη τέχνη συναντιούνται, ο ουρανοξύστης με τα μοντέρνα γραφεία και τα αρχαία σπήλαια στα έγκατά του, και τέλος το γαλήνιο καταφύγιο στα βουνά με την ζεν αισθητική του. Προσθέστε και κάποιες πιο σουρεαλιστικές στιγμές με έντονα χρώματα και βαριές σκιές, και καταλαβαίνετε πως οι δημιουργοί είχαν ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για το παιχνίδι και το υλοποίησαν εξαιρετικά. Το μοναδικό μελανό σημείο είναι οι (ευτυχώς μερικές) φορές που πρέπει να παίξετε ξύλο και με την κακή θέση της κάμερας, συνήθως όταν βρίσκεστε σε γωνίες. Σαφώς πρέπει να γίνει αναφορά και στην πολύ καλή δουλειά στα animations και ειδικά στα takedowns, που είναι διαφορετικά ανάλογα με το ποιον πολεμάτε, σε ποιο σημείο του χώρου βρίσκεστε και αν έχετε όπλο στα χέρια σας ή όχι. Το πολύ καλό soundtrack του Howie Lee συνοδεύει ιδανικά το εικαστικό, με ήρεμες μελωδίες από παραδοσιακά κινέζικα όργανα να συμπράττουν με μία πιο σκληρή και υποβλητική ηλεκτρονική επένδυση, όντας έτσι αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής εμπειρίας.

Όπως προαναφέρθηκε, το Sifu δεν είναι για όλους, κυρίως λόγω της δυσκολίας του (κάτι που μένει να δούμε αν θα αλλάξει με την προσθήκη του easy mode). Επίσης, νομίζω πως χρειάζεται παραπάνω περιεχόμενο, καθώς μετά το τέλος του δεν προσφέρει και πολλά άλλα πράγματα πέρα από την εύρεση όλων των collectibles. Διαθέτει όμως αρκετά μεγαλύτερο βάθος απ' ότι δείχνει αρχικά και ένα καλοδουλεμένο, ικανοποιητικό σύστημα μάχης. Μαζί με την δυνατή του οπτικό-ακουστική παρουσίαση και τους ενδιαφέροντες μηχανισμούς του, παραδίδει μια τιμιότατη εμπειρία αν δεν φοβάστε τα δύσκολα και σας αρέσει το σκληρό και βάναυσο ξυλίκι. Όσες ζωές κι αν χρειαστούν.

Καλό σύστημα μάχης με βάθοςΕνδιαφέροντες μηχανισμοί εξέλιξης χαρακτήραΕξαιρετική παρουσίαση με προσωπικότηταΑπαιτεί σκέψη και όχι ανελέητο πάτημα κουμπιώνΗ δυσκολία ανεβαίνει απότομα και κάποιες φορές μπορεί να γίνει άδικηΠεριορισμένο replayabilityΚάπως κρυπτικό στην εξήγηση της λειτουργίας των μηχανισμών τουΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, PS4, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:SloclapΕΚΔΟΣΗ:Sloclap

Game20.gr, το Άσυλο των gamers