Shadows of the Damned Review

Λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, έπαιξα το Shadows of the Damned για τελευταία φορά, και στη συνέχεια έκλεισα οργισμένος το 360, λέγωντας πως ως εδώ και μη παρέκει. Σόρι παιδιά, αλλά δεν μπορώ να παίξω άλλο αυτό το παιχνίδι. Είχα μεγάλες ελπίδες για το Shadows of the Damned, κυρίως επειδή υπεύθυνοι για την ανάπτυξή του είναι ορισμένοι θρύλοι της ιαπωνικής βιομηχανίας: Suda51 (No More Heroes), Shinji Mikami (Resident Evil), Akira Yamaoka (Silent Hill μουσική), και φυσικά η Grasshopper Manufacture. Τελικά φαίνεται πως, όχι ένας, αλλά ούτε καν τρεις κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη…Το παιχνίδι δεν παίρνει τον εαυτό του ιδιαίτερα στα σοβαρά και αυτό φαίνεται από την αρχή. Αναλαμβάνετε τον ρόλο του Garcia Hotspur, ενός περίεργου λατίνου τύπου, που είναι κυνηγός δαιμόνων. Για την ακρίβεια, δεν τους κυνηγά απλά, αλλά έχει γίνει ο εφιάλτης τους. Για να τον εκδικηθεί, ο αρχικακός δαίμονας απαγάγει την κοπέλα του πρωταγωνιστή και την παίρνει μαζί του στον υπόκοσμο. Ο Garcia τον ακολουθεί, με στόχο να τη σώσει και στην πορεία να καθαρίσει όσα περισσότερα δαιμονικά φρικιά μπορεί. Αν η ιστορία σας φαίνεται ψιλοσυνηθισμένη, σωστά σας φαίνεται, γιατί είναι. Απλά, το Shadows of the Damned προσπαθεί να ξεχωρίσει με το στιλ road movie και κάποια κωμικά στοιχεία που διαθέτει. Δυστυχώς, αποτυγχάνει παταγωδώς. Η ιστορία έχει ελάχιστο ενδιαφέρον, και ακόμα χειρότερα, ο ήρωας είναι της πλάκας. Από τη φωνή του, μέχρι την εμφάνισή του και αυτά που λέει, ο τυπάκος είναι γελοίος. Λατίνος πρωταγωνιστής σε παιχνίδι απλά δε λέει.Τουλάχιστον ο σχεδιασμός των περισσότερων δαιμόνων είναι εξαιρετικός.Το Shadows of the Damned είναι third-person shooter, στο οποίο γεμίζετε μολύβι αμέτρητους δαίμονες διαφόρων ειδών. Στο ταξίδι σας σας βοηθά ένα… κρανίο, πρώην δαίμονας, που μετατρέπεται σε πιστολι, πολυβόλο και shotgun. Και τα τρία όπλα βελτιώνονται κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, είτε με αναγκαστικές, είτε με επιλεκτικές αναβαθμίσεις. Θα περίμενε κανείς λοιπόν, εφόσον έχουμε να κάνουμε με third-person shooter, τουλάχιστον οι βασικοί μηχανισμοί μάχης να είναι προσεγμένοι. Κι όμως, το σύστημα στόχευσης είναι απαράδεκτο και εκνευριστικό, για να μην πω ολόκληρος ο χειρισμός, από το τρέξιμο του χαρακτήρα, μέχρι την αδυναμία του κάποιες φορές να ακολουθήσει τις εντολές του παίκτη. Το παίξιμο του Shadows of the Damned είναι μια προβληματική εμπειρία.Και δεν είναι μόνο ο χειρισμός το θέμα. Το παιχνίδι είναι φοβερά επαναλαμβανόμενο. Συχνά αντιμετωπίζετε τους ίδιους και τους ίδιους εχθρούς. Συχνά καλείστε να κάνετε τα ίδια και τα ίδια πράγματα και συχνά γίνονται τα ίδια και τα ίδια πράγματα, όπως οι περιπτώσεις που το σκοτάδι κατακλύζει τον κόσμο και εσείς πρέπει να βρείτε μια πηγή φωτός πριν τελειώσει η ζωή σας. Οι ίδιες οι μάχες είναι άλλη μία πονεμένη ιστορία, με υπερβολικά προβλέψιμους και κουραστικούς εχθρούς. Αποκορύφωμα οι απογοητευτικές μάχες με τα αφεντικά, οι οποίες είναι σχεδιασμένες με ελάχιστη φαντασία και είναι υπερβολικά εύκολες. Απλά θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, που