Pid Review

Όσο περνάει ο καιρός, τα «κουλτουριάρικα», ασυνήθιστα 2D platformers γίνονται για την indie σκηνή ότι είναι τα shooters για την ευρύτερη βιομηχανία. Βλέπουμε περισσότερες τέτοιες παραγωγές, που συχνά βασίζονται σε μινιμαλιστικές ιστορίες, ξεκάθαρο χειρισμό και μια ιδιαίτερη κεντρική ιδέα με σαφείς νοσταλγικές αναφορές στο retro gaming. Όπως το Giana Sisters το οποίο είχα πρόσφατα την ευκαιρία να δοκιμάσω. Ο χώρος φιλοδοξεί να είναι λίγο σαν τον φεστιβαλικό κινηματογράφο,

όπου η τέχνη ξεπερνά τα στενά σύνορα της κερδοσκοπίας. Βέβαια, οι δημιουργοί του Pid ίσως να έχουν ξεχάσει ή παραμελήσει το γεγονός πως εκτός από τη τέχνη, ένας σχεδιαστής παιχνιδιών οφείλει να λαμβάνει υπόψη του και το πόσο διασκεδαστικό είναι το δημιούργημα του, πόσο είναι «game», εκτός κι αν έχουμε διάθεση να συζητήσουμε για το τί καθιστά παιχνίδι αντί για απλά διαδραστική τέχνη.

Ξεκίνησα με αυτό τον πρόλογο γιατί το Pid με έβαλε σε σκέψεις. Είναι ένα όμορφο και καλαίσθητο παιχνίδι, περισσότερο σχεδιαστικά άρτιο παρα καλλιτεχνικά αξιοσημείωτο, με ωραίες εικαστικές ιδέες. Η ιστορία είναι όπως συνήθως μια αόριστη και μάλλον αχρείαστη ιδέα, η οποία υπάρχει για να ξεχνάει ο παίκτης ότι ουσιαστικά παίζει μια σειρά επιπέδων/προκλήσεων (αν και δεν ξέρω γιατί θεωρείται τόσο κακό αυτό). Ένα αγόρι αποκοιμιέται σε ένα διαστημικό λεωφορείο (στην κυριολεξία) και χάνει τη στάση του, καταλήγωντας έτσι σε έναν πλανήτη τον οποίο πρέπει να διασχίσει, αφού τα ΜΜΜ του πλανήτη φαίνεται να έχουν κυρήξει απεργία διαρκείας δεκαετιών. Τα περιβάλλοντα του Pid είναι μια μίξη του γνώριμου και του αλλόκοτου – εσωτερικά σπιτιών, εστιατορίων ή δρόμοι πόλεων, γίνονται πιο ονειρικά, με ξεκάρφωτα αντικείμενα να εμφανίζονται από το πουθενά ή με τις διαστάσεις των χώρων να διαστρεβλώνονται σε σημείο που ένα εστιατόριο μπορεί να γίνει όσο το… ΟΑΚΑ. Η όλη αισθητική του μου θύμισε έντονα stop-motion animation ανεξάρτητης παραγωγής, κάτι το οποίο παραπέμπει στο φεστιβαλικό το οποίο ανέφερα προηγουμένως.

Το πρόβλημα με το Pid ξεκινάει εκεί που αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για παιχνίδι και όχι απλά για κάτι το οποίο μένουμε να βλέπουμε σε μια μεγάλη οθόνη. Πρόκειται για ένα 100% παραδοσιακό 2D platformer με τη διαφορά ότι κύριο ρόλο παίζει ένα αντικείμενο το οποίο λειτουργεί σαν πεδίο παραγωγής αντιβαρύτητας, κάτι σαν τη δέσμη που εμφανίζεται στο Portal 2. Με βάση αυτό στην αρχή το χρησιμοποιείτε για να φτάσετε ψηλές πλατφόρμες ή να αποφύγετε παγίδες. Μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού όμως (δεν περίμενα να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια!) τα πεδία αντιβαρύτητας γίνονται οι μοναδικές λύσεις σε γρίφους, δίνοντας και στο Pid τον τίτλο του 2D puzzle-platformer. Ποιο είναι το πρόβλημα; Δεν είναι διασκεδαστικό. Και μπορεί να γίνει σαδιστικά δύσκολο. Αυτός ο συνδυασμός είναι θανατηφόρος, νομίζω θα συμφωνήσετε.

Έχει κάτι από Portal 2. Μόνο με περισσότερα βιβλία.

Τα τεινά πολλά. Ο χειρισμός είναι αργοκίνητος και όχι πολύ ακριβής. Οι παγίδες είναι στρατηγικά τοποθετημένες για να σα