Hitman 3 review

H “σύγχρονη” τριλογία Hitman των τελευταίων ετών ολοκληρώνεται με το τρίτο μέρος της. Το Hitman 3 ακολουθεί τα βήματα των επιτυχημένων προκατόχων του και μάλιστα προσφέρει και VR εμπειρία μέσω του PSVR. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να παίξω το παιχνίδι στο PS4, καθώς και μόνο η ιδέα του να μπω εικονικά στον κόσμο του Agent 47 φάνταζε όνειρο. Τελικά αποδεικνύεται κάπως κατώτερο απ' ότι περίμενα, αλλά και πάλι η εμπειρία είναι

μοναδική.

Η ιστορία του Hitman 3 προφανώς ξεκινάει μετά το τέλος του Hitman 2, με μία έξτρα πινελιά: ενώ ο Constant Edwards θεωρητικά είχε εξουδετερωθεί και έμενε η καταστροφή των partners της Providence, τελικά αυτός επανέρχεται σε θέση ισχύος εξαπολύοντας με την ICA όλα του τα τσιράκια για να εντοπίσει και εξουδετερώσει τον Agent 47 και όλους τους συνεργάτες του. Στόχος βέβαια της ομάδας, με βασικά μέλη τον 47, τον Grey και την Diana Burnwood, είναι η εξόντωση των τριών partners και η διάλυση της Providence. Και ενώ αυτός ο στόχος φάνταζε εύκολος καθώς και οι τρεις θα βρίσκονταν στα εγκαίνια του Burj Al-Ghazali στην πρώτη αποστολή, μία από τους partners, η Alexa Carlisle, απομακρύνεται με ελικόπτερο λίγο πριν την έναρξη της αποστολής. Χρειάζονται επομένως περισσότερες αποστολές για την εξόντωση της Alexa και βέβαια τον εντοπισμό και εξουδετέρωση του Constant. Δε είναι κακό αυτό – όσες περισσότερες αποστολές τόσο το καλύτερο. Στη συνέχεια η δράση μεταφέρεται σε άλλες πέντε τοποθεσίες: το Dartmoor (Ηνωμένο Βασίλειο), το Βερολίνο (Γερμανία), το Chongqing (Κίνα), το Mendoza (Αργεντινή) και τα Καρπάθια Όρη (Ρουμανία) όπου γράφεται ο επίλογος του παιχνιδιού.

Σεναριακά το Hitman 3 πατάει στη γραμμή των δύο προκατόχων του. Δεν προσφέρει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, αλλά ούτε και εντυπωσιάζει με την αποκάλυψη στοιχείων από το παρελθόν του 47 όπως έκαναν τα άλλα παιχνίδια. Θα το χαρακτήριζα στιβαρό σα σενάριο, αλλά όχι κάτι που θα σας κρατήσει ή θα θυμάστε – δεν είναι Absolution αλλά ούτε και Hitman 1 (2016). Και ενώ όλοι μιλάνε (και σχετικά επίσημα δηλαδή) για το τέλος της σειράς, προσωπικά μου άφησε μία γεύση συνέχειας. Κάτι που αν δε συμβεί, σημαίνει ότι το φινάλε δεν είναι τόσο δυνατό όσο θα ήθελα.

Χακάροντας σέρβερ της ICA.

Στο gameplay τα πράματα παραμένουν σε υψηλότατο επίπεδο ποιοτικά, αλλά και πάλι δεν υπάρχει κάποια έξτρα προσθήκη ή κάτι καινούριο. Ή μάλλον υπάρχει: η δυνατότητα χρήσης μίας φωτογραφικής κάμερας για σκανάρισμα ή hacking, κάτι που είναι εντελώς περιττό αν όχι άκυρο. Ο 47 ποτέ δε χρησιμοποιούσε τέτοιου είδους εργαλεία, οπότε ξαφνικά η χρήση ενός ψευτο-gadget φαντάζει να έχει έρθει από κάποιο άλλο παιχνίδι. Παράλληλα είναι εμφανής η προσπάθεια για αλλαγή ή πρωτοτυπία στο gameplay και μίξη και άλλων ειδών παιχνιδιού. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στο Dartmoor όπου το παιχνίδι μετατρέπεται οριακά σε adventure, αλλά και στο τελευταίο κεφάλαιο όπου διασχίζετε πολλά βαγόνια ενός τρένου με χρήση κυρίως action adventure και ολίγον platform μηχανισμών. Δεν είμαι φαν της αλλαγής του gameplay. Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που στα Hitman δε βαριόμουν ποτέ την επανάληψη του ίδιου πακέτου απλά σε νέες εντυπωσιακά σχεδιασμένες πίστες. Κατά τα άλλα, το Hitman 3 προσφέρει ό,τι το Hitman 2, που σημαίνει εξαιρετικό stealth gameplay με βοήθειες ή χωρίς και με νοημοσύνη χαρακτήρων που ενώ είναι εξαιρετική συνεχίζει να έχει και αδυναμίες.

Η δυνατότητα να κρύβεστε σε φυλλωσιές παραμένει, αν και εμφανώς αποδυναμωμένη αφού οι περισσότερες αποστολές είναι σε κλειστούς χώρους. Το να κάνετε blend in, όμως, ή να εισχωρείτε σε ομάδες ανθρώπων παραμένει, αν και η χρήση του πάντα εξαρτάται από τον τρόπο που προσεγγίζετε το παιχνίδι. Τα challenges είναι και εδώ πολλά, συμβάλλοντας στο replayability και βέβαια οι τρόποι εξολόθρευσης συνεχίζουν και είναι πολλοί – αλλά όχι ευφάνταστοι. Δεν έχει προστεθεί κάτι νέο – πτώση πολυελαίων, ηλεκτροπληξίες, ανατινάξεις υγραερίου, πτώση από μπαλκόνια και δηλητήρια παραμένουν οι πιο εντυπωσιακοί θάνατοι. Θα μου πείτε τι άλλο να κάνει ένας 47;

Στο Dartmoor, ως άλλος Πουαρό, πρέπει και να λύσετε το μυστήριο ενός φόνου. Stealth game είπαμε;

Τα επίπεδα δυσκολίας παραμένουν τρία, ώστε να απολαύσετε το παιχνίδι όπως εσείς θέλετε. Τί θα ήθελα παραπάνω; Θα ήθελα το υψηλό επίπεδο δυσκολίας να επιβάλλει πραγματικά πιο δύσκολο gameplay και όχι μόνο τα κλασικά ένα save, περισσότερο alert και τέτοια. Θα ήθελα να αναγκάζει τον παίκτη να γίνει silent assassin ακόμα και αν πρέπει να σκανάρει ξανά και ξανά ολόκληρες τις τοποθεσίες. Να ξυπνούν οι ΑΙ χαρακτήρες που έχουν εξουδετερωθεί προσωρινά, να μην υπάρχει μη να κρυφτούν σώματα και πτώματα κτλ. Να προσφέρει κάτι παραπάνω από το κλασικό gameplay. Tο αγαπημένο instinct εννοείται ότι υπάρχει και εδώ, κάνοντας τους στόχους να εμφανίζονται κοκκινισμένοι, ενώ ένα κυκλάκι πάνω από κάθε άτομο υποδηλώνει πως εάν σας δει θα σημάνει συναγερμό. Παράλληλα, με κίτρινο εμφανίζονται όλα τα αναγκαία για την αποστολή – κατσαβίδια, λοστοί, ντουλάπες, έγγραφα και τα συναφή. Επίσης επιστρέφουν και τα mission stories, τα οποία ποτέ δε συμπάθησα. Το καλό είναι ότι στο master επίπεδο δυσκολίας εκλείπουν, αλλά στα υπόλοιπα είναι κάτι που βοηθάει μεν έναν αρχάριο παίκτη αλλά κόβει την έκπληξη της ανακάλυψης και βέβαια κάνει το παιχνίδι πολύ πιο γρήγορο αφού σας καθοδηγεί βήμα βήμα πού να πάτε και τί να κάνετε. Θα πρότεινα να τα αποφεύγετε εφόσον είναι και προαιρετικά.

Και καθώς ανέφερα την ταχύτητα ολοκλήρωσης, να σημειώσω πως οι τοποθεσίες είναι μεγάλες. Παρόλα αυτά, στην αποστολή στην Αργεντινή γίνονται όλα τόσο εύκολα και στρωτά που δε χρειάζεται να ερευνήσετε ούτε τους μισούς χώρους. Σε 40 λεπτά έχετε τελειώσει. Στον αντίποδα, η Κίνα είναι δύσκολη (και αυτό είναι καλό) αναγκάζοντάς σας για ώρα να ελέγχετε τα πάντα. Θα προτιμούσα όλες οι αποστολές να ήταν έτσι. Σε αυτό βέβαια συμβάλλει ο σχεδιασμός κάθε τοποθεσίας, αλλά δυστυχώς και η όρεξη η δική σας να τραβήξετε το χρόνο παιχνιδιού όσο μπορείτε “από τα μαλλιά” – ακόμα και αν το τελικό σκορ μειωθεί. Γιατί με εξαίρεση την Κίνα και ίσως και το Dartmoor, οι υπόλοιπες αποστολές μπορούν να ολοκληρωθούν αρκετά γρήγορα.

Στη νοημοσύνη δεν έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη. Τι σημαίνει αυτό; Εξαιρετική αντίδραση των ΑΙ χαρακτήρων σε παράνομες δραστηριότητες, εξαιρετική απόκριση στα λάθη που κάνετε, αλλά “εξαιρετικές” βλακείες και σε πολλά άλλα. Πχ είναι να δώσετε ένα έγγραφο σε έναν χαρακτήρα. Του το δίνετε σας λέει “OK follow me”, αλλά αν του κολλήσετε πολύ αναστατώνεται και σας λέει “σας παρακαλώ κύριε κρατήστε μία απόσταση”, με το κλασικό ερωτηματικό να εμφανίζεται πάνω από το κεφάλι του – σα να είναι δηλαδή ένας οποιοσδήπτοε χαρακτήρας που τον ενοχλήσατε. Κάτι άλλο που υπήρχε και στο Hitman 2 και δε διορθώθηκε είναι ότι όταν μεταμφιέζεστε σε υπάλληλο πχ του club και φοράτε μάσκα που καλύπτει όλο το πρόσωπο, πάλι υπάρχουν κάποιοι που σας αναγνωρίζουν. Η αληθοφάνεια δηλαδή, όσο μπορεί αυτή να υπάρξει σε ένα τέτοιο παιχνίδι, είναι κάτι που έπρεπε να προσπαθήσουν να προσδώσουν οι δημιουργοί. Ακόμα και αν χρειαζόταν να μην υπάρχει δυνατότητα για τέτοιες μεταμφιέσεις.

Τα περιβάλλοντα είναι εκθαμβωτικά.

Αλλα παραδείγματα κακού σχεδιασμού είναι ότι στην Κίνα, οι αεραγωγοί είναι προσβάσιμοι μόνο με hacking του μηχανισμού τους (μέσω της κάμερας) ή με τη χρήση κατσαβιδιού. Και διερωτώμαι: είναι δυνατόν σε ένα τόσο προστατευμένο χώρο όπου τα πάντα χρειάζονται αυστηρό access και παρακολουθούνται όλοι οι χώροι να μπορείτε να ανοίξετε πόρτες με ένα κατσαβίδι μόνο; Δηλαδή το access γίνεται bypass αν λύσετε μία βίδα; Επιπλέον, οι αεραγωγοί δεν ελέγχονται από κανέναν. Άπαξ και μπείτε μέσα τριγυρνάτε ελεύθερα. Επίσης, αυτό το πράμα με το sniper rifle ποτέ δε θα το καταλάβω. Ποιος είπε στην ΙΟ Interactive ότι ο 47 δε χρειάζεται να έχει sniper ή τέλοσπάντων όχι από την αρχή; Καταλαβαίνω ότι το κάνουν για να κυλάει πιο αργά ο χρόνος παιχνιδιού, αλλά ρε παιδιά μου 'χει λείψει το άτιμο το sniper. Από το Hitman (2016) έχω να το χρησιμοποιήσω. Όπως και το fiber wire, καθώς στην τριλογία αυτή είναι δύσκολο και οριακά ανούσιο να εξολοθρεύσεις κάποιον με το wire, όταν όλο το gameplay σε ωθεί να κάνεις κάτι πιο κομπλικέ.

Τέλος, ένα ακόμα παράπονο. Μετά την εγκατάσταση εμφανίζεται μήνυμα για μεταφορά όλου του παικτικού σας χρόνου από τα άλλα δύο παιχνίδια της τριλογίας στο Hitman 3. Και ενώ στο Hitman 2 είχα απλά εγκαταστήσει ένα downloadable πακέτο μετά το οποίο (εξ οσων θυμάμαι) αναγνωρίστηκαν τα saves που είχα, εδώ προωθεί να συνδέσετε ένα ΙΟΙ account για να μεταφερθεί η ιστορικότητα. Εγώ όμως ποτέ δεν είχα IOI account συνδεδεμένο με τα παιχνίδια, καθώς αυτό δεν είχε ποτέ επισημανθεί ως σημαντικό. Και από την κονσόλα είχα διαγράψει τα προηγούμενα (τα saves ομως δε διαγράφονται). Με ένα σωρό τρόπους προσπάθησα να κάνω τη σύνδεση, όμως απέτυχα παταγωδώς. Δεν τo κρατάω “μανιάτικο” εντελώς, γιατί θεωρώ ότι κάτι δεν έκανα εγώ σωστά. Όπως και να έχει όμως όφειλαν να είχαν κάνει την μετάβαση εύκολη. Εγώ αναγκαστικά πρέπει να παίξω ξανά και τα τρία για να δω πώς θα μεταφερθούν τα XP και όλα μου τα καλούδια από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Τα γραφικά αφήνουν μάλλον ανάμικτες εντυπώσεις. Στα περιβάλλοντα, ακόμα και στο ταπεινό PS4, η διαφορά με το Hitman 2 είναι τεράστια. Στο Dubai όλα (μα όλα) λάμπουν, ωραίες αντακλάσεις, άψογοι φωτισμοί. Στην Αγγλία οι λεπτομέρειες και οι υφές στο σπίτι είναι από άλλο κόσμο. Στο club του Βερολίνου πραγματικά η ατμόσφαιρα απογειώνεται – νιώθετε λες και είστε σε club κάτι που στην εποχή του κορονοϊού το έχουμε πεθυμήσει τόσο πολύ (ειδικά στο VR η αίσθηση στην πίστα χορού είναι εξωπραγματική). Από την άλλη, τα μοντέλα χαρακτήρων, οι εκφράσεις των προσώπων αλλά και τα cutscenes κυμαίνονται σε μέτρια επίπεδα. Τα cutscenes πλέον είναι πλήρως animated σκηνές που ενώνουν την μία τοποθεσία με την άλλη. Αν και πάντα το full animation είναι εντυπωσιακό, δεν κρύβω ότι αυτό το “αρτίστικ” που είχε το Hitman 2 ήταν πιο πολύ του γούστου μου. Αλλά οι νέοι καιροί επιβάλλουν όσο περισσότερο animation γίνεται. Ηχητικά το παιχνίδι δίνει ρέστα, όπως κάθε Hitman. Άψογα εφέ, αριστουργηματική μουσική (ειδικά στο club “απογειώνεται” με τους electro/technorave ήχους να διαπρέπουν) και εκπληκτικές ερμηνείες και φωνές των ηθοποιών που παίζουν τον 47 (στο ρόλο ο David Bateson όπως πάντα) και την Diana.

Η συμμετοχή του Grey είναι περιορισμένη σε σχέση με το Hitman 2.

Θα κάνω μια ξεχωριστή αναφορά στο VR, κάτι που όπως προανέφερα περίμενα σαν τρελός. Εντυπωσιάζομαι σχεδόν πάντα με το immersion του VR και είμαι γενικά επιεικής με τα αδύναμα γραφικά που αναγκαστικά υπάρχουν λόγω της τεχνικής αδυναμίας του PSVR. Εδώ όμως ένιωσα έξω από τα νερά μου. Μπορεί να οφείλεται στο ότι έχω πάιξει τόσα Hitman που η αλλαγή στον τρόπο παιχνδιού με ξένισε. Και αυτό γιατί ο χειρισμός αλλάζει δραματικά. Πάντα με χρήση του DualShock, άλλα κουμπιά είναι το instinct, άλλα τα actions και άλλα τα subdues. Αλλά και το immersion όλως περιέργως είναι μέτριο. Λίγο τα μέτρια γραφικά, λίγο το ότι το παιχνίδι δεν υποστηρίζει PS Move αλλά προσπαθεί με το DualShock να προσομοιώσει κινήσεις χεριών (απαράδεκτο κατ' εμέ), χαλάνε την αίσθηση ότι βρίσκεστε σε VR κόσμο και νιώθετε σα να παίζετε ένα παλιό Hitman. Ένα άλλο θέμα είναι ότι δεν μπορείτε να μεταβαίνετε από VR σε non-VR. Τα παιξίματα πρέπει να είναι ανεξάρτητα και δεν υπάρχει cross saving. Αυτό είναι κακό γιατί πρέπει να αποφασίσετε με ποιον τρόπο θα παίξετε κάθε αποστολή και δε μπορείτε να αλλάζετε τρόπο παιχνιδιού σε περίπτωση πχ που σας κουράσει το VR. Γενικά είναι μία καλή προσθήκη, μία πολύ καλή τεχνική προσπάθεια (πχ στο club του Βερολίνου συνεχίζει και γίνεται ο κακός χαμός από κόσμο) και δείχνει εμπιστοσύνη στις δυναότητες του VR, αλλά δεν καταφέρνει να φτάσει τις προσδοκίες μου – ίσως ήταν πολύ υψηλές. Δεν αποτελεί λόγο αγοράς πάντως αν έχετε PSVR.

To Hitman 3 είναι άξιος διάδοχος των τελευταίων Hitman και έχει όλα τα καλά χαρακτηριστικά που περιμένουμε από ένα παιχνίδι της σειράς. Παρόλα αυτά, εφόσον αποτελεί ξεχωριστό παιχνίδι και όχι DLC προηγούμενου, έχει κάποια πράγματα που είτε έπρεπε να έχουν διορθωθεί, είτε να μην υπάρχουν. Γενικά είναι ένας τίτλος αντάξιος της ιστορίας του Agent 47, αλλά όχι ο καλύτερος που υπάρχει. Για εμένα πάντα το αρχικό Hitman, το Absolution και το Hitman του 2016 θα είναι τα κορυφαία. Εννοείται βέβαια ότι το Hitman 3 αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή. Δεν είναι να τσιγκουνευόμαστε όταν πρόκειται για τον 47.

Είναι HitmanΠανέμορφα περιβάλλονταΕξαιρετικός ήχος και μουσικήΤεράστιες πίστες που χρειάζονται χρόνο εξερεύνησηςΕνσωμάτωση VR (και στις πίστες των προηγούμενων παιχνιδιών)Πολύ καλή ΑΙ......αλλά και με κλασικές αδυναμίεςΠροσπάθειες αλλοίωσης του gameplayΑπουσιά sniper rifle από την αρχήΕπίπεδα δυσκολίας χωρίς πραγματικό αντίκτυποΗ υλοποίηση του VR θα μπορούσε να είναι καλύτερηΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, PS5, Xbox Series X, Xbox One, Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:IO InteractiveΕΚΔΟΣΗ:IO InteractiveΔΙΑΘΕΣΗ:CD Media

Game20.gr, το Άσυλο των gamers