Fallout 4 Review

Είναι κάποια παιχνίδια που γνωρίζουμε, πριν ακόμα κυκλοφορήσουν, ότι θα μας απασχολήσουν για καιρό, θα μας ρουφήξουν σχεδόν την ψυχή απλά και μόνο με την ίδια τους την ύπαρξη. Δεν μας αφορά ακριβώς αν είναι καταπληκτικά ή, έστω, πρωτότυπα. Η αναμονή και μόνο για την επανάληψη μιας παλιάς εμπειρίας σε νέο πακέτο, κάτι που έχει να κάνει και λίγο με τη νοσταλγία, είναι αρκετή. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι το Fallout 4. Τόσο για τον γράφοντα, όσο και για πολύ κόσμο, το νέο παιχνίδι της Bethesda μπορεί να μην είναι το ορόσημο της γενιάς ή

Αυτή τη φορά, η Bethesda σας ταξιδεύει στην Μασσαχουσσέτη το 2287, 210 χρόνια δηλαδή μετά τον μεγάλο πυρηνικό πόλεμο που παραλίγο να αφανήσει την ανθρωπότητα. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με έναν μεταποκαλυπτικό, αφιλόξενο και άγριο κόσμο, όπου τίποτα δεν θυμίζει το παλιό βίωμα του αμερικάνικου ονείρου. Ακριβώς αυτή τη διαφορά εκμεταλλεύεται το σενάριο του παιχνιδιού, που ξεκινάει με την παρουσίαση μιας μέσης οικογένειας πριν ακόμα την καταστροφή. Τα τρία μέλη της θεωρούνται τυχερά καθώς έχουν πρόσβαση σε ένα vault, ένα καταφύγιο δηλαδή φτιαγμένο για να αντέξει ακριβώς μια τέτοια πυρηνική καταστροφή, όπου και καταλήγουν λεπτά πριν ξεσπάσει ο όλεθρος. Φυσικά, κάτι πάει στραβά οπότε και η οικογένεια μπαίνει σε κατάσταση κρυογονικού ύπνου, από τον οποίο ξυπνάει μόνο ο ένας από το ζεύγος, με τον άλλον νεκρό και με το βρέφος να έχει απαχθεί από κάποιους μυστηριώδεις τύπους. Συνοπτικά λοιπόν, το Fallout 4 παρουσιάζει ένα βασικό σενάριο σχεδόν παρόμοιο με αυτό του Fallout 3 - μια ιστορία αναζήτησης του γιού (στο 3 ψάχνατε τον πατέρα σας), ιστορία που κάπως καταλήγει να επηρεάζει και το μέλλον ολάκερης της πολιτείας, που στο παιχνίδι αναφέρεται ως Commonwealth.

Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το δίπολο της ζωής σε μία ακμάζουσα, προπολεμική Αμερική και της ζωής σε έναν κρανίου τόπο ουσιαστικά γεμάτο από ραδιενεργά, παραμορφωμένα τέρατα. Το παιχνίδι ασχολείται με αυτήν την ιστορία για περίπου μία ώρα μόνο (η διαρκεία του μπορεί να ξεπεράσει και τις 40 ώρες, αν ασχοληθείτε με τα πάντα) και έπειτα ξεχνάει παντελώς την εισαγωγή του. Ο ήρωας, που μπορεί φυσικά να είναι είτε ο άντρας είτε η γυναίκα, αναλόγως τις επιλογές σας κατά τη λεπτομερέστατη δημιουργία χαρακτήρα, φαίνεται να παίρνει πολύ ψύχραιμα την κοσμογονική τούτη αλλαγή. Κάτι φοβερά απογοητευτικό αφού είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια μετάβαση γίνεται κατά τη διάρκεια του παιχνδιού (στα προηγούμενα Fallout είχατε χαρακτήρες, αμνησιακούς μεν, αλλά που δεν είχαν ζήσει τον κόσμο προ του μεγάλου πολέμου). Το πρώτο παράπτωμα της ιστορίας τελικά είναι αυτό, το γεγονός πως το σενάριο αδυνατεί να χτίσει κάτι πάνω σε αυτό το καταπληκτικό θεμέλιο που θα έκανε, ίσως, το παιχνίδι να ξεχωρίζει από τα προηγούμενα.

Η δημιουργία χαρακτήρα έχει πολλές λεπτομέρειες.

Κατά τ’ άλλα, η πλοκή του Fallout 4 εξελίσσεται χωρίς σημαντικές εκπλήξεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για μια μέτρια ιστορία που υπάρχει κυρίως για να σας γνωρίσει με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και τις οργανώσεις που υπάρχουν στην Commonwealth. Εδώ το παιχνίδι παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι τρεις κύριοι διεκδικητές για την κυριαρχία της περιοχής, η γνωστή από τα παλιά Brotherood of Steel, το μυστηριώδες Institute και οι συνομωσιολόγοι του Railroad, παρουσιάζονται εξαιρετικά. Τα κίνητρα τους είναι μεν ξεκάθαρα, οι πράξεις τους όμως αμφιλεγόμενες και τα μυστικά τους ύποπτα. Προφανώς, δεν μπορείτε να τα έχετε καλά με όλους από ένα σημείο και μετά και τότε οι επιλογές γίνονται δύσκολες και όχι δίχως επιφυλάξεις. Το παιχνίδι δεν φοβάται να γίνει αρκετά σκληρό στις τελευταίες αποστολές και αυτό πραγματικά αντισταθμίζει το ελαφρώς αδιάφορο σενάριο. Βέβαια, οι οργανώσεις που σας απασχολούν δεν παρουσιάζουν την διαπλοκη εκείνων στο Fallout: New Vegas, αλλά, όπως και νά ’χει το θέμα, είναι ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει η Bethesda από την εποχή του Morrowind.

Πέρα από τις οργανώσεις αυτές και τα συλλογικά τους κίνητρα, ο κόσμος του Fallout 4 είναι γεμάτος χαρακτήρες να ανακαλύψει κανείς, να μιλήσει, να αντιμαχήσει και, φυσικά, να εξολοθρεύσει. Η κατάσταση εδώ δεν εντυπωσιάζει όπως με τις παραπάνω συλλογικότητες, δηλαδή οι χαρακτήρες σπάνια σας μένουν χαραγμένοι λόγω έξυπνων διαλόγων ή φευγάτων θεμάτων, μα δεν είναι και εντελώς απογοητευτική. Το παιχνίδι γενικά δίνει την αίσθηση της ατολμίας. Σπάνια βάζει τους χαρακτήρες του να μιλήσουν ή να ασχοληθούν με ενήλικα θέματα πλην της επιβίωσης αλλά, όταν το κάνει (σπάνια), καταφέρνει να τα χειρίζεται με αξιοπρέπεια και όχι εντελώς τραγελαφικά. Κάτι που φυσικά έχει αντίκτυπο και στις αποστολές. Η λογική του θεληματάρη ή του παιδιού για όλες τις δουλειές εμφανίζεται στέρεη για άλλη μια φορά και, ενώ έχει γίνει προσπάθεια να δομηθούν πιο σύνθετες και μεγάλες αποστολές, οι περισσότερες από αυτές στο Fallout 4 καταλήγουν αδιάφορες δίχως κάποιο σπουδαίο αντίκρυσμα.

Γίνεστε (πάλι) θεληματάρηδες διάφορων τύπων.

Στον αντίποδα, ο ίδιος ο κόσμος του παιχνιδιού είναι καταπληκτικά χτισμένος. Δεν μιλάω εδώ για τον τεχνικό τομέα, αυτά πιο κάτω. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι η υπέροχη ατμόσφαιρα της Commonwealth, η γεμάτη μυστικά και μέρη για εξερεύνηση πολιτεία. Είναι, βασικά, τεράστια. Μπορεί να μην είναι πιο μεγάλη σε έκταση από τα δύο προηγούμενα Fallout, έχει σίγουρα όμως περισσότερες τοποθεσίες προς ανακάλυψη, αρκετές από τις οποίες δαιδαλώδεις και εξαιρετικά σύνθετες. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις χάρτη που δημιουργούν πολύ πετυχημένα την αίσθηση του άγνωστου, το μέρος που προ(σ)καλεί τον παίκτη να τον εξερευνήσει. Δίχως αυτό να σημαίνει πως είναι φιλόξενο ή χωρίς κινδύνους - ειδικά κατά τις πρώτες ώρες παιχνιδιού, που ο χαρακτήρας σας είναι αρκετά αδύναμος, η Commonwealth είναι ζόρικος προορισμός. Η ξέφρενη παρέκκλιση από τις ροές των αποστολών, αυτός ο μεγάλος πειρασμός, συχνά αποβαίνει μοιραίος. Τα παραπάνω δε σημαίνουν πως το παιχνίδι θέλει ή καταλήγει να γίνει εξαιρετικά γραμμικό. Όχι, σε καμία περίπτωση. Σημαίνει πως υπάρχουν, επιτέλους, περιοχές που απευθύνονται σε χαρακτήρες πιο δυνατούς, με πιο ισχυρά όπλα και μεγαλύτερη εμπειρία.

Η μεταποκαλυπτική Commowealth είναι πράγματι επικίνδυνη. Εκτός όλων εκείνων των μεταλλαγμένων πλασμάτων, από τεράστιες κατσαρίδες μέχρι τη νέμεσι του ανθρώπου, τα mirelurks (που είναι μεταλλαγμένα καβούρια και εξαιρετικά ανθεκτικά), υπάρχουν και διάφορες συμμορίες από βάρβαρους επιζώντες ή κοπάδια μεταλλαγμένων από τη ραδιενέργεια ανθρώπων, τα ghouls. Οι περισσότεροι αντίπαλοι, και ειδικά τα πλάσματα, έχουν μία τάση απλά να επιτίθενται κατά μέτωπο, κατάσταση ιδιαίτερα ενοχλητική. Δε βολεύει σε αυτές τις περιπτώσεις καθόλου η απλή αντιμετώπιση με τα όπλα και ευτυχώς έρχεται το ανανεωμένο σύστημα V.A.T.S. να δώσει τη λύση. Το V.A.T.S. είναι (κατά το παιχνίδι) ένα σύστημα υποβοηθούμενης στόχευσης. Με απλούστερα λόγια, ενεργοποιώντας το, ο χρόνος κυλάει πιο αργά -δεν σταματά πια όπως παλαιότερα- και εσείς μπορείτε να στοχεύετε σε διάφορα σημεία του σώματος του εκάστοτε εχθρού. Το αν η βολή (που κοστίζει σε action points τα οποία συμπληρώνονται αυτόματα) είναι πετυχημένη εξαρτάται από το πόσο κοντά είναι ο εχθρός, το όπλο και από διάφορους άλλους παράγοντες.

Οι μάχες με τους μεγαλύτερους εχθρούς είναι ιδιαίτερα έντονες.

Το V.A.T.S., σήμα κατατεθέν των Fallout της προηγούμενης γενιάς, κάνει και εδώ την εμφάνιση του, λοιπόν, ανανεωμένο και αγαπημένο όπως πάντα. Βοηθάει τόσο στις μάχες όπου πρέπει να στοχεύετε συγκεκριμένα μέλη (όπως το κεφάλι ενός τύπου που σας έχει σπάσει τα νεύρα με τη συνεχόμενη κάλυψη του) ή όπου οι πιθανότητες επιβίωσης λιγοστεύουν. Όντως, οι μάχες κυρίως με ανθρώπους, ιδίως σε μεγάλα κτίρια που έχουν καταληφθεί από συμμορίες, είναι απαιτητικές και έντονες όσο χρειάζεται. Μπορεί η νοημοσύνη των εχθρών να μην αφήνει πάντα θετικές εντυπώσεις ή οι μηχανισμοί του παιχνιδιού κατά το πιστολίδι να μην είναι και οι πιο σύγχρονοι, όμως η ποικιλία των όπλων και των εχθρών σε συνδυασμό με το V.AT.S. και την έξοχη αίσθηση που αφήνει ο ακρωτηριασμός (ακούγεται βίαιο αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) ενός εχθρού κάνουν τις μάχες του Fallout 4 αρκετά ευχάριστες.

Στα προηγούμενα Fallout ταξιδεύατε και πολεμούσατε κατά κύριο λόγο μόνος (στο Fallout 3 άλλωστε, ο πρωταγωνιστής είχε τη γενική ονομασία Lone Wanderer ή, αλλιώς, Μοναχικός Περιπλανητής). Προφανώς, κάτι τέτοιο είναι δυνατό και στο Fallout 4, με τη διαφορά πως πλέον μπορείτε να διαλέγετε από πληθώρα ατόμων να σας βοηθούν μόνιμα στην περιπέτεια. Από τον αξιαγάπητο γερμανικό ποιμενικό που πρωτοείδαμε στα trailers του παιχνιδιού, μέχρι διάφορους άλλους που δεν θα αναφέρω λόγω spoilers, οι ακόλουθοι αποτελούν καίριο στοιχείο του παιχνιδιού. Η νοημοσύνη τους είναι προγραμματισμένη έτσι ώστε να λειτουργούν συμπληρωματικά, δηλαδή να ακινητοποιούν τους εχθρούς για να έχετε περισσότερες πιθανότητες στο V.A.T.S. ή να ψάχνουν τα κιβώτια για σπάνια και χρήσιμα αντικεικίμενα. Φυσικά, κάθε σύντροφος έχει την προσωπικότητά του και οι πράξεις σας επηρεάζουν τη σχέση μαζί του. Η ιδέα αυτή αναπτύσσεται τόσο μάλιστα, που ξεκλειδώνονται και κάποιες ενδιαφέρουσες αποστολές, αν φτάσετε τη σχέση σας με έναν companion σε υψηλό επίπεδο.

Ο αξιαγάπητος ποιμενικός μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος σας.

Πέρα από τις μάχες, τους συντρόφους, τους εχθρούς κτλ, το Fallout 4 παραμένει απόγονος μιας πολύ παλιάς οικογένειας RPG και στοιχεία της κληρονομιάς είναι εμφανή. Αρχικά, το παιχνίδι αξιοποιεί ξανά το σύστημα S.P.E.C.I.A.L., μια σειρά δηλαδή από δεξιότητες που επηρεάζουν συνολικά τον χαρακτήρα σας. Στην αρχή του παιχνιδιού καλείστε να μοιράσετε πόντους σε κάθε δεξιότητα (όπως strength, perception, endurance κτλ) και ανάλογα με την μοιρασιά επηρεάζεται και το τί μπορεί, αλλά κυρίως τί δεν μπορεί να κάνει ο ήρωας. Το θέμα είναι πως σταματά εκεί οτιδήποτε έχει να κάνει με μοίρασμα πόντων και σε κάθε level up, αντί για πόντους σε διάφορες ικανότητες, ασχολείστε με perks, όπως περίπου και στο Skyrim. Τα perks, τα οποία μοιράζονται σε κατηγορίες αντίστοιχες με τις δεξιότητες του S.P.E.C.I.A.L., μπορούν να προσφέρουν μια έξτρα ικανότητα στο gameplay, όπως το να ξεκλειδώνετε πιο δύσκολες κλειδαριές ή να κάνετε μεγαλύτερη ζημιά με ένα είδος όπλου.

Μπορεί περιγραφικά το νέο σύστημα να φαίνεται απλοϊκό όμως στην πράξη λειτουργεί άψογα. Τα διαθέσιμα perks είναι άπειρα (πάνω από 250) αφού τα περισσότερα είναι βαθμωτά, δηλαδή μπορείτε να επενδύετε πολλές φορές σε ένα, για να ενισχύετε αυτό που σας προσφέρει. Όλο αυτό σε συνδυασμό με τα συγκριτικά λίγα level ups που κάνετε (δεν υπάρχει όριο, αλλά δύσκολα θα ξεπεράσετε τα 70), κάνουν την κάθε επιλογή να απαιτεί σκέψη και πλάνο για να είναι πετυχημένη. Αλλά δεν είναι μόνο τα perks που στηρίζουν την RPG περσόνα του παιχνιδιού. Υπάρχει και ένα βαθύτατο σύστημα crafting για όπλα και πανοπλίες με πάρα πολλούς συνδυασμούς, που βεβαίως ξεκλειδώνονται σταδιακά. Εννοείται πως το crafting δεν είναι απαραίτητο και μπορείτε να περιηγείστε στην Commonwealth το ίδιο εύκολα με τα όπλα και τις πανοπλίες που τσιμπάτε από κιβώτια ή πεσμένους αντιπάλους. Οι επιλογές όμως ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν, ειδικά οι τόσο εκτενείς και δουλεμένες όπως το crafting στο Fallout 4.

Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το παιχνίδι ως RPG είναι ότι οι δεξιότητες του S.P.E.C.I.A.L., πέρα από τις γενικές ικανότητες του πρωταγωνιστή, δεν εμφανίζονται πουθενά αλλού. Για παράδειγμα, δεν βλέπετε πουθενά στους διαλόγους μονοπάτια που ξεκλειδώνονται αν έχετε υψηλό intelligence ή δεν μπορείτε να εκβιάσετε κάποιον να σας κάνει μια χάρη τρομάζοντας τον με υψηλό strength. Το παιχνίδι περιορίζεται μόνο στο charisma για να ξεκλειδώνετε κάποιους επιπλέον διαλόγους μα, και αυτές οι περιπτώσεις, εμφανίζονται σπάνια και είναι τελείως πιθανοκρατικές. Επίσης, δεν υπάρχει πουθενά σύστημα ηθικής. Εκτός των συντρόφων που μπορεί να δυσανασχετούν αν κάνετε κάτι κακό (κάποιοι βέβαια ενθουσιάζονται), το παιχνίδι είναι προσηλωμένο σχεδόν στο να σας βάζει στο μονοπάτι του καλού ήρωα, του αρχηγού, του παραδείγματος προς μίμηση. Τρανό παράδειγμα το ότι δεν μπορείτε να σκοτώνετε τον οποιοδήποτε στο παιχνίδι, αφού οι σημαντικοί χαρακτήρες που δίνουν αποστολές αντιμετωπίζονται ως αθάνατοι. Αυτό κάνει μεν τη ζωή πιο εύκολη στους νέους παίκτες, αλλά στερεί ελαφρώς από τη σκοτεινή μαγεία που παραδειγματικά είχαν τα προηγούμενα Fallout.

Το σύστημα crafting είναι εκτενέστατο.

Ένα ολοκαίνουριο χαρακτηριστικό που εμφανίζεται είναι αυτό του base building. Ελληνιστί, το παιχνίδι κατά καιρούς γίνεται ένα μεταποκαλυπτικό Sims και εσείς μπορείτε να χτίζετε ολόκληρους οικισμούς από το μηδέν σχεδόν. Προφανής λόγος για να το κάνετε δεν υπάρχει. Οι προχωρημένοι οικισμοί μπορούν να σας προσφέρουν κάτι, όπως βάσεις και εργαλεία για να πραγματοποιείτε πετυχημένο crafting, αλλά αυτό συμβαίνει μετά από αρκετές ώρες παιχνιδιού. Το χτίσιμο και η ενίσχυση των οικισμών είναι περισσότερο ένα στοιχείο που βασίζεται κυρίως στον εθισμό που προκαλεί, παρά σε κάποιο εξαίσιο πλεονέκτημα που σας δίνει. Το παιχνίδι προσπαθεί να δικαιολογήσει μερικές φορές το γεγονός αυτό, αλλά σπάνια το καταφέρνει πειστικά. Το κυνήγι των πρώτων υλών (που είναι ουσιαστικά ό,τι άχρηστο αντικείμενο βρίσκετε στην Commonwealth) και η διαδικασία του base building έχουν έκταση και πάμπολλες επιλογές, αλλά εν τέλει δεν προσφέρουν κάτι στο κυρίως παιχνίδι.

Ο πιο αμφιλεγόμενος τομέας του Fallout 4 είναι ο τεχνικός. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: το Fallout 4 δεν είναι άσχημο παιχνίδι. Σίγουρα, δεν μπορεί να αναμετρηθεί σε τεχνικό επίπεδο με τα περισσότερα πρόσφατα μεγαθήρια όπως το The Witcher 3 ή το MGS5, όμως η παραδοχή αυτή δεν το κάνει απαραίτητα άσχημο. Μπορεί οι υφές να είναι μέτριας ποιότητας και, κακά τα ψέμματα, μπορεί το animation να θεωρηθεί σχεδόν αρχαϊκό. Τα πολύ λεπτομερή μοντέλα όμως, τόσο των ανθρώπων όσο, κυρίως, των αντικειμένων, καθώς και τα εξαιρετικά εφέ φωτισμού, δείχνουν πως έχει πέσει αρκετή δουλειά. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω την Bethesda, αφού το παιχνίδι σίγουρα μπορούσε να δείχνει πολύ καλύτερο. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι πως παίζοντας αντιλαμβάνεστε καλύτερα την ποιότητα των γραφικών του.

Το μεγάλο θέμα, πάντως, του τεχνικού τομέα δεν είναι το πόσο άσχημα ή όμορφα είναι τα γραφικά αλλά τα bugs (το παρόν review γράφτηκε πριν αρχίσουν να βγαίνουν τα patch). Βεβαίως υπάρχουν. Βεβαίως παρατηρούνται ανώμαλες φυσικές ή πράγματα να αιωρούνται, και πολύ πιθανό να αντιμετωπίσετε κάποιο “fatal error” που μπορεί ακόμα και να κάνει την περάτωση μιας αποστολής απίθανη υπόθεση. Στις 50 ώρες δικού μου παιχνιδιού πάντως το Fallout 4 φέρθηκε σχετικά καλά, με μόλις ένα ολοκληρωτικό κρασάρισμα (ευτυχώς η αποθήκευση είναι συχνή) και χωρίς κάποιο καταστροφικό bug. Τα frame rate είναι συνήθως σταθερό, με βουτιές να σημειώνονται όταν υπάρχει πολύς κόσμος ή σε συγκεκριμένα σύνθετα σημεια του χάρτη. Τραγικές καταστάσεις πάντως, αντίστοιχες με εκείνες του Skyrim στο PS3, δεν εντόπισα, ακόμα και μετά από τόσες ώρες παιχνιδιού.

Αν δείτε κάτι τέτοιο, τρέχτε να σωθείτε!

Αντίθετα με τα γραφικά του Fallout 4, ο ήχος εντυπωσιάζει. Για αρχή, το καπαπληκτικό (και τεράστιο) soundtrack του Inon Zur με τις επιβλητικές μα απόμακρες, σχεδόν ambient μελωδίες του. Ο άνθρωπος έχει κάνει τόσο καλή δουλειά που επισκιάζει ακόμα και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που υπάρχουν στο παιχνίδι. Δύο είναι οι κύριοι, ένας με κλασική μουσική (από Σοπέν μέχρι Σεν-Σανς) και ένας με τραγούδια των ‘50s. Συνολικά δηλαδή, τόσο η εκπληκτική μουσική του Zur όσο και τα ιδιαίτερα ποιοτικά κομμάτια των ραδιοφωνικών σταθμών πλαισιώνουν υπέροχα τις περιπέτειές σας στην Commonwealth. Αντίστοιχα καλά είναι και τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ. Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους κύριους χαρακτήρες κάνουν σοβαρή δουλειά, όπως σοβαρή δουλειά έχει γίνει και στο οτιδήποτε άλλο μπορείτε να ακούσετε στον κόσμο του παιχνιδιού, από τα τέρατα, μέχρι τις προκλήσεις των εχθρών και τις εκρήξεις.

Πέρα από τα νέα υπέροχα ή αδιάφορα χαρακτηριστικά, τις απογοητεύσεις ή τους ενθουσιασμούς που επιφυλάσσει το Fallout 4, μόνο και μόνο η... υπόστασή του αρκεί για να δώσει ικανοποίηση σε πολύ κόσμο. Ναι, αποτελεί γνήσιο απόγονο μιας αγαπημένης σειράς και το καλό είναι πως καταφέρνει, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, να υπηρετεί πετυχημένα την κληρονομιά του. Επενδύστε άφοβα τα λεφτά και τον χρόνο σας.

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (review), Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:BethesdaΕΚΔΟΣΗ:BethesdaΔΙΑΘΕΣΗ:IGEΕΙΔΟΣ:RPGΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://www.fallout4.comHM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:16/11/2015PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers