Erica review

Τελευταία έχει γίνει μόδα το είδος των παιχνιδιών που ουσιαστικά είναι διαδραστικές ταινίες, δηλαδή με ζωντανούς ηθοποιούς και σκηνικά, όπου ο παίκτης επιλέγει είτε το ρου της ιστορίας είτε τις κινήσεις που θα κάνουν οι ηθοποιοί. Κάτι τέτοιο είναι το Erica για το PS4. Το παιχνίδι υποτίθεται ήταν μέρος της σειράς παιχνιδιών Playlink που ελέγχεις με το κινητό, τα οποία να σημειώσω ότι ουδέποτε δοκίμασα, καθώς μου φαίνεται σαχλαμάρα η χρήση του κινητού τηλεφώνου όταν παίζω στην κονσόλα, ακόμα και για social σκοπούς. Το Playlink τελικά μας άφησε χρόνους,

οπότε το Erica χρησιμοποιεί ένα δικό του app για τη χρήση κινητού.

Στο παιχνίδι πρωταγωνιστεί η Erica, μία νέα κοπέλα της οποίας ο πατέρας δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο όταν ήταν μικρή. Το γεγονός αυτό σε συνάρτηση με το θάνατο της μητέρας της κατά την γέννησή της, της έχει προκαλέσει ψυχικά τραύματα με αποτέλεσμα να βλέπει εφιάλτες και γενικότερα να δυσκολεύεται στη ζωή της. Μία ημέρα λαμβάνει με το ταχυδρομείο ένα πακέτο που περιέχει ένα κομμένο δάχτυλο και ως αποτέλεσμα τίθεται σε προστασία από την αστυνομία, η οποία την τοποθετεί στο Delphi House, ένα σανατόριο που είχε συνιδρυθεί από τον πατέρα της. Εκεί η Erica καλείται να ερευνήσει διάφορα περίεργα που συμβαίνουν και εμπλέκουν μεταφυσικά και τελετουργικά μυστήρια.

Η υπόθεση ίσως σας ακούγεται ενδιαφέρουσα. Στην πραγματικότητα δεν είναι ή για να το θέσω καλύτερα δεν καταφέρνει να είναι, αφού όσο απότομα ξεκινάει τόσο απότομα και με κενά τελειώνει. Επιπλέον, το σενάριο είναι το λιγότερο μέτριο, καθώς αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα και το σημαντικότερο πολλά από αυτά που συμβαίνουν απλά δε στέκουν. Το παιχνίδι ξεκινάει με τη σκηνή του άγριου φόνου του πατέρα της Erica πριν πολλά χρόνια για να επιστρέψει ξαφνικά στο σήμερα όπου ο δολοφόνος ξαναπαίρνει μπρος (και τί έκανε τόσο καιρό;). Η Erica έχει μεγαλώσει στο Deplhi House που ίδρυσε ο πατέρας της και μπροστά στο οποίο ακόμα και οι χειρότερες μασονικές στοές φαντάζουν νηπιαγωγείο. Το παιχνίδι προσπαθεί να αφήσει ένα μυστήριο ως προς το τί κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα του σανατόριου, αλλά ποτέ δεν το παρουσιάζει ως σανατόριο. Να πω την αμαρτία μου δική μου υπόθεση είναι αυτή. Στην πραγματικότητα αυτό που δείχνει είναι ένα κτίριο με περίεργους εργαζόμενους και τρεις-τέσσερις ψυχικά διαταραγμένες κοπέλες που ματώνουν από τη μύτη συνεχώς. Αν και η ιστορία είναι το μόνο που θα σας κρατήσει στο παιχνίδι, εν τέλει δε ξέρει τί θέλει να πει και δημιουργεί τάχα πέπλο μυστηρίου.

Η Erica με το συνοφρυωμένο ύφος μπροστά από το σύμβολο που την καταδιώκει από μικρή.

Η όλη παραγωγή είναι ανάλογη σειράς του BBC, δηλαδή θυμίζει καλή αμερικάνικη b-movie. Έχει κάποια φτωχά σκηνικά εδώ και εκεί, αλλά σε γενικές γραμμές όλα είναι τακτοποιημένα. Οι ηθοποιοί χωριζονται σε κατηγορίες. Αυτοί που προσπαθούν να πείσουν και τα καταφέρνουν σχετικά και αυτοί που όσο περισσότερο προσπαθούν απλά χειροτερεύουν το αποτέλεσμα. Η δε πρωταγωνίστρια νομίζω είναι η χειρότερη – η Holly Earl είναι υποτίθεται γνωστή αν και προσωπικά δεν την γνωρίζω. Το συνοφρυωμένο ύφος της, όμως, που είναι λες και συνέχεια την μαλώνει κάποιος, απλά δε βοηθάει την κατάσταση. Θα μου πείτε δε φταίει η κακομοίρα η ηθοποιός, τί να κάνει κι αυτή με αυτό το ό,τι νά 'ναι σενάριο. Να σημειώσω πως από όλους τους ηθοποιούς η κοπέλα που υποδύεται την Kirstie είναι μακράν η καλύτερη.

Η διάρκειά του παιχνιδιού είναι περίπου δύο ώρες, ενώ όλοι οι διαλόγοι που επιλέγετε και οι κινήσεις που αποφασίζετε επηρεάζουν το ρου της ιστορίας. Κοινώς, για να δείτε όλες τις σκηνές τέλους χρειάζεται να ξαναπαίξετε αρκετές φορές το παιχνίδι. Κάθε τέλος σας δίνει και μία παραπάνω πληροφορία, αλλά όπως ενημερώνεστε και από τους τίτλους αρχής, κανένα τέλος δεν εξηγεί τί συμβαίνει. Το χειρότερο είναι ότι ακόμα και αν δείτε όλα τα τέλη -πέντε ή έξι αν θυμάμαι καλά- πάλι δεν έχετε καταλάβει τί έγινε και γιατί έγινε. Σκοπός της μη-πληροφόρησης είναι το συνεχές replayability, αλλά ακόμα και αν καταφέρετε να παίξετε το παιχνίδι έξι φορές, νομίζω ότι απλά θα υποθέτετε τί συνέβη.

Ως προς το gameplay, το παιχνίδι παρουσιάζει μία πρωτοτυπία σε σχέση με άλλα παρόμοια, καθώς δεν επιλέγετε μόνο διαλόγους ή σκηνές αλλά έχετε και άμεση διάδραση με το περιβάλλον. Ανοίγετε, δηλαδή, κλειδαριές, παράθυρα, πόρτες κτλ. Όλα αυτά συμβαίνουν α λα Quantic Dream, με συρόμενες κινήσεις του δαχτύλου σας πάνω στο touchpad του DualShock 4 ή στην οθόνη του κινητού σας. Εδώ να αναφέρω και το προαναφερθέν app. Μπορείτε να κατέβασετε την εφαρμογή Erica PS4 στο κινητό και να χρησιμοποιείτε τη συσκευή σας αντί του χειριστηρίου. Δυστυχώς στο κινητό το μόνο που κάνετε είναι να σέρνετε το δάκτυλό σας στην οθόνη. Ο μόνος και αποκλειστικός λόγος χρήσης του είναι ότι το touchpad του DS4 είναι μικρό και δεν πολυεπαρκεί για να κάνετε άνετες κινήσεις. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Θα μπορούσαμε άνετα να χρησιμοποιούμε το χειριστήριο και τα υπέροχα κουμπιά του.

Η Erica με το συνοφρυωμένο ύφος και τον ντετέκτιβ Blake σε αναζήτηση του δολοφόνου.

Ο ήχος επίσης κυμαίνεται σε μέτριο επίπεδο. Αν και τα ειδικά εφέ είναι αντίστοιχα μίας καλογυρισμένης b-movie, η μουσική είναι αδιάφορη το λιγότερο. Για το παιχνίδι κλήθηκε να δημιουργήσει μουσική ο Austin Wintory, που μας συνεπήρε σε συναισθηματικό και καλλιτεχνικό επίπεδο με τις αριστουργηματικές του συνθέσεις στο Journey. Στο Erica, εκτός από το Aria for Delphi που είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι, ο Wintory αποτυγχάνει αφού στο τέλος δεν θυμάστε αν το παιχνίδι έχει καν μουσική. Κρίμα.

Το Erica δείχνει ότι τα παιχνίδια τύπου διαδραστική ταινία πάνω από όλα στηρίζονται στο σενάριό τους. Όταν αυτό είναι προχειρογραμμένο, ακόμα και το καλύτερο δυνατό gameplay δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Στην περίπτωση του Erica με το απλό προς μέτριο gameplay, το αποτέλεσμα είναι ένα αλαλούμ. Από το να δώσετε 10 ευρώ, προτείνω να γραφτείτε για ένα μήνα στο Netflix και να δείτε το Black Mirror Bandersnatch. Πιο ενδιαφέρον είναι.

Πραγματικοί ηθοποιοί και σκηνικάΠολλαπλά τέληΜέτριες ερμηνείες, με την πρωταγωνίστρια να είναι η χειρότερηΣενάριο χωρίς σενάριοΑδιάφορο gameplayΆσκοπη χρήση κινητούΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4ΑΝΑΠΤΥΞΗ:FlavourworksΕΚΔΟΣΗ:Sony

Game20.gr, το Άσυλο των gamers