Duke Nukem Forever Review

Αναρωτιόμουν πώς να ξεκινήσω τον πρόλογο. Να έλεγα ότι επιτέλους το Duke Nukem Forever είναι εδώ; “Σώπα ρε μάστορα, τυφλοί θαρρείς πως είμαστε και δεν το βλέπουμε;” θα ήταν οι απάντηση των περισσοτέρων. Να έλεγα πως δεν μου προκαλεί εντύπωση που όλοι το θάβουνε; Αναμενόμενο. Να πω ότι πλέον δεν θα έχουμε πρωταπριλιάτικα αστεία να λέμε; Ή μήπως το νέο πρωταπριλιάτικο αστείο να το ονομάσω Duke Nukem Forever and Ever; Μήπως να πω τελικά ότι η αναμονή δεν άξιζε; Μπααααα. Ούτως ή άλλως, με μια κλεφτή ματιά στην βαθμολογία ο καθένας θα το καταλάβαινε. Γιατί όπως λέει κι ένα άσμα από τις Μάσκες… Τι; Πες μου τι; Δεν ξέρω τι να πωωω. Ήταν το τέλος εποχής!Αυτό ακριβώς λοιπόν. Ένα τέλος εποχής. Το οριστικό τέλος της ανάπτυξης ενός παιχνιδιού καταδικασμένου από τα αποδυτήρια. Και κανονικά θα έπρεπε να ήμουν αυστηρότερος μετά από τις τόσες αρλούμπες που είχε πετάξει ο Broussard κι η παρέα του. Αν αυτό είναι το καλύτερο παιχνίδι ever που προσπαθούσαν να τελειοποιήσουν τόσα χρόνια, εγώ είμαι ο δαμαστής του Godzilla. Η πλάκα της υπόθεσης είναι ότι το scripted trailer του 2001 φαντάζει πολύ καλύτερο από το τελικό προϊόν που έχουμε στα χέρια μας. Ειλικρινά, από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις.Υποθέτω ότι το σενάριο είναι μια καλή έναρξη. Και τι σενάριο έτσι; Εντάξει, αντικειμενικά τώρα τόσο το Duke Nukem, όσο και το Serious Sam δεν προσπαθούν να θαμπώσουν τον παίκτη με το πολύπλοκο σενάριό τους οπότε λογικό κι αυτονόητο είναι να περιμένουμε λίγα πράγματα στον συγκεκριμένο τομέα. Οι εξωγήινοι που έφαγαν την σκόνη του Δούκα επιστρέφουν στην Γη. Ο πρόεδρος (όλοι οι πρόεδροι τελικά σκ@τά τα κάνουν… ρε μήπως εκεί στην 3D Realms παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα; ) νομίζει ότι έρχονται φιλικά αυτή την φορά και δίνει ρητές εντολές στον Δούκα. “Κάτσε στα αυγά σου, το ‘χω.” του λέει κι ο Δούκας σαν μέγας επαναστάτης φωνάζει το περιβόητο “Baaaaaaaaaaaalls of Steel” ρίχνοντας στο καπάκι κι ένα κωλοδάχτυλο κι έτσι μάχη ξεκινάει.Μην χαλάσουμε την παράδοση των τελευταίων reviews. Bυυυυυυζάκιαααααααα!Ο τεχνικός τομέας είναι ολίγον τι τραγικός. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί μια αναβαθμισμένη έκδοση της Unreal Engine και διαθέτει αρκετές χαμηλές υφές. Το εντυπωσιακότερο από όλα είναι το τρισάθλιο Depth Of Field που χρησιμοποίησε η 3D Realms (κι αναφέρομαι στην 3D Realms γιατί υπήρχε ήδη αυτό το εφέ, πριν καν αναλάβει το ρετουσάρισμα του τίτλου η Gearbox). Μερικές φορές δεν βλέπετε τίποτα εξαιτίας του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, απουσιάζουν άλλα, πιο ουσιώδη οπτικά εφέ, όπως τα soft particles. Όσο για τις πίστες… παίζει να μην έχω ξαναδεί πιο “άδειες”. Και με έκπληξη διαπίστωσα ότι η μαγεία του ίδιου του Δούκα έχει χαθεί. Τι κι αν το παιχνίδι διαθέτει καλή αντίληψη σώματος, τι κι αν ένα χαριτωμένο σύστημα διαμελισμών δηλώνει παρόν, τι κι αν το SSAO είναι από τα καλύτερα που έχω δει, τι κι αν υπάρχει επιλεκτική καταστρεψιμότητα στο περιβάλλον; Όλα αυτά είναι ωραίες λεπτομέρειες αλλά δεν μπορούν με τίποτα να κερδίσουν τόσο τον old-school fan του Δούκα, όσο και τους νέο