Dear Esther…

Έχετε γράψει ποτέ σε ημερολόγιο; Το μόνο μέρος όπου ο μέσος άνθρωπος μπορεί να αποτυπώσει την ιστορία του, χωρίς φραγμούς και χωρίς δισταγμούς. Αν όχι, σας καλώ να αναρωτηθείτε γιατί: ήταν η ιστορία της ζωής σας ανιαρή και δεν είχε νόημα, ή μήπως φοβηθήκατε τι θα συμβεί αν κάποιος έβρισκε τον πολύτιμο αυτό θησαυρό; Όποια και αν είναι η περίπτωση, σας διαβεβαιώ πως η εμπειρία θα σας φανεί από δημιουργική ως λυτρωτική. Αν η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι ναι, τότε ξέρετε ήδη πολύ καλά τι προσπαθεί να κάνει το Dear Esther.

Συνέρχεσαι σε ένα νησί. Δε θυμάσαι πως βρέθηκες εκεί. Δεν έχεις

ξεχάσει όμως, απλά δε χρειάζεται να ανακαλέσεις. Σου έρχεται η παρόρμηση να μιλήσεις στην Esther. Την αισθάνεσαι κοντά σου, ξέρεις όμως ότι δε θα την ξαναδείς. Ποτέ, γιατί η ύπαρξη της δεν υφίσταται πια. Αισθάνεσαι δεμένος με το νησί. Η καταθλιπτική του ατμόσφαιρα σου είναι οικεία. Δεν ονειρεύεσαι, σου είναι όντως οικεία. Έχεις ξαναβρεθεί εδώ, πολλές φορές. Κάθε μία από αυτές σου έδωσε κάτι, κάτι από το νησί. Μια πληροφορία από την ιστορία του ίσως; Ή μήπως ήταν απλά ψύγματα ιστορίας κεκαλυμμένα με φαντασία; Περπατάς. Χωρίς να εξερευνάς. Τα μονοπάτια που ανοίγονται είναι γνωστά. Τα έχεις διασχίσει προηγουμένως.

Χαμογελάς. Ξαφνικά βλέπεις μια σπηλιά, και θυμάσαι μια ιστορία. Ο ερημίτης άραγε πέθανε πράγματι στα 106 του; Τα λόγια των βοσκών γι’αυτόν είχαν πάντοτε μια γεύση… πικρίας. Ο ελιτισμός του, έλεγαν, δεν τον άφηναν να επιτρέχει σε άνθρωπο να τον πλησιάσει. Κανείς δεν τον έβλεπε, όμως όλοι ήταν σίγουροι πως υπήρχε, και πως, μέρα με τη μέρα, στοίχειωνε το νησί. Συνεχίζεις τη διαδρομή σου. Ρίχνεις μια ματιά προς τη μεριά του ωκεανού. Τα νησιά που φαίνονται πίσω από τα αφρώδη κύματα, είχες ακούσει κάποτε, πως δεν είναι τίποτε παρά γίγαντες σε αιώνιο λήθαργο. Ακίνητοι φρουροί του ωκεανού, παρατηρούν τα πάντα. Τελικά αυτοί οι βοσκοί είχαν μεγάλη φαντασία.

Kάποτε εδώ υπήρχαν άνθρωποι.

Ανεβαίνεις στο λόφο και προχωράς. Παράξενα σχήματα δημιουργούνται. Οι γνώσεις σου, που δεν περιορίζονται σε φολκλόρ ανέκδοτα, σε βοηθάνε να θυμηθείς: συμβολίζουν το θάνατο. Τον μαέστρο της ζωής – αυτός αποτελεί το μεγαλύτερο φόβο των ανθρώπων, και συνεπώς χαράζει πιο εύκολα την πορεία τους απ’ ότιδήποτε άλλο. Οι γραμμές στους βράχους, φανερώνουν το ανθρακικό ασβέστιο που είναι το θεμέλιο του νησιού. Η κιμωλία τελικά είναι ύπουλο πράγμα. Και συμβολικό. Αυτό, με το οποίο συμβολιζόταν ο θάνατος κάποιου, μπορούσε να αποτελέσει και το τέλος κάποιου άλλου. Εύθραστο και σε σημεία δύσβατα, ήταν πράγματι ύπουλο.

Το ναυάγιο που συναντάς λίγο πιο κάτω είναι αποκαρδιωτικό. Ποιός καημένος καπετάνιος έφτασε σε μια τόσο δύσκολη θέση; Και ξάφνου, θυμάσαι ένα φίλο σου. Και εχθρό σου. Κάποτε σου είχε κάνει κακό, αλλά δε θες να τα θυμάσαι αυτά. Άλλωστε, δεν ήσουν άνθρωπος που ζητούσε απολογίες. Ήθελες πάντα να έχεις σοβαρές κουβέντες. Και καθώς τα θυμάσαι αυτά, να, ο πρώτος μεγάλος λόφος. Στην κορυφή, μια καλύβα. Η ανάβαση του μέρους, σε κουράζει.