Assassin's Creed Syndicate Review

Φαινομενικά, το Assassin’s Creed Syndicate έχει τα φόντα να είναι ένα καλό Assassin’s Creed – δημιουργήθηκε από νέα ομάδα ανάπτυξης, είναι μόνο single-player, και διαδραματίζεται στο βικτωριανό Λονδίνο, που και της μόδας είναι τώρα τελευταία και αποτελεί μια πολυπόθητη πόλη/εποχή για παιχνίδι της σειράς. Καταφέρνει όμως να ανταποκριθεί στις προσδοκίες;

Λονδίνο, έτος 1868 μ.Χ., όταν μονάρχης είναι η Βικτώρια και η βιομηχανική επανάσταση βρίσκεται σε ένα εκστατικό για την πλουτοκρατία ζενίθ. Αυτή η τελευταία πρόταση συνοψίζει

το σενάριο του Assassin’s Creed Syndicate ή, καλύτερα, τους στόχους των πρωταγωνιστών του. Σε ένα Λονδίνο που ελέγχεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τους templars, τα δίδυμα αδέρφια Evie και Jacob Frye πιάνουν δουλειά. Η Evie ξεκινά την αναζήτηση ενός piece of eden που ταυτόχρονα ψάχνουν και τα μεγάλα κλιμάκια των templars, ενώ ο Jacob αναλαμβάνει να απελευθερώσει τρόπον τινά την αγγλική πρωτεύουσα από τα χέρια των αιωνίων εχθρών και παράλληλα να εδραιώσει την παρουσία των ασσασσίνων εκεί. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με δύο παράλληλες ιστορίες που μπλέκονται ελάχιστα, δύο ιστορίες που προσπαθούν να καλύψουν ό,τι έχει προσφέρει η σειρά μέχρι τώρα. Από την μία, την πεμπτουσία των ασσασσίνων, τη διαφύλαξη δηλαδή των παντοδύναμων κειμηλίων, και από την άλλη, την τάση που ξεκίνησε από το Assassin’s Creed Brotherhood, δηλαδή το στήσιμο της αυτοκρατορίας των ασσασσίνων σε μια πόλη.

Είναι λογικό να περιμένει κανείς πως η εισαγωγή του δεύτερου πρωταγωνιστή θα διευκόλυνε την ανάπτυξη της ιστορίας, αφού θα ήταν πιο εύκολη η διανομή και η πρόοδος της πλοκής. Ως εκεί το Syndicate τα πάει περίφημα, ξεκαθαρίζει από νωρίς ποιος από τους δύο πρωταγωνιστές καλείται να κάνει τί και η δομή των κύριων αποστολών είναι αρκετά καλή για να είναι εμφανείς οι εκάστοτε στόχοι. Τα προβλήματα όμως που συσσωρεύονται είναι πολλά. Αρχικά, παρότι οι πρωταγωνιστές είναι αδέρφια, δεν βλέπουμε ποτέ να αναπτύσσεται κάποιου είδους σχέσης μεταξύ των δύο, αφού ο κοινός τους χρόνος σε cutscenes είναι ελάχιστος. Παράλληλα, το παιχνίδι σα να φοβάται να βάλει και τους δύο πρωταγωνιστές σε μια κοινή αποστολή, κάτι που θα έβαζε ένα στιβαρό θεμέλιο για να καταλάβουμε πώς ακριβώς σκέφτονται οι Fryes ή τι νιώθουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο στο τέλος της ιστορίας, όταν είναι ήδη αργά και το ενδιαφέρον για τους ήρωες και την μεταξύ τους σχέση έχει ήδη ξεχαστεί.

Το δίδυμο των πρωταγωνιστών.

Το ακόμα πιο προβληματικό είναι πως το παιχνίδι κατά καιρούς βάζει τους πρωταγωνιστές του να πετάνε διάφορες ατάκες που μένουν παντελώς μετέωρες και δίχως ουσία. Δεν υπάρχει πουθενά η σταδιακή ανάπτυξη ενός ασσασσίνου που λατρέψαμε με τον Ezio ή τα διλήμματα μεταξύ χρυσού και υστεροφημίας που αντιμετώπιζε, έστω και επιπόλαια, ο Edward Kenway. Το Syndicate χάνει την ευκαιρία που είχε με το δίδυμο και είναι κρίμα. Κρίμα, διότι οι Fryes έχουν ταμπεραμέντο και ο χαρακτήρας τους χαράσσεται όμορφα και ξεκάθαρα – απλά μένουν εκεί, χωρίς περαιτέρω εξέλιξη. Ομοίως άνευρη είναι και η παρουσία του αρχικακού, Crawford Sterrick, ο οποίος παρόλη την επιβλητική εμφάνισ;h του και την πολύ πετυχημένη “chaotic evil” παρουσίαση του, δραστηριοποιείται ελάχιστα ως το τέλος και κρύβεται σεναριακά πίσω από τους εξαιρετικά βαρετούς και τυποποιημένους θεληματάρηδες του.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η ιστορία του Assassin’s Creed Syndicate δεν έχει και πολλά να πει. Σ’αυτό δε συμβάλλει μόνο η μετριότητα των αναμνήσεων του βικτωριανού Λονδίνου, αλλά και η ιστορία της σύγχρονης εποχής που πλέον περιορίζεται σε ελάχιστες σκηνές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Δεν χειρίζεστε κάποιον ήρωα ή κάτι τέτοιο, απλά παρακολουθείτε μια ομάδα σημερινών ασσασσίνων να κυνηγάνε το ίδιο piece of eden που κυνηγάει και η Evie Frye στο παιχνίδι. Εντελώς υποκειμενικά, αυτή είναι μια λαμπρή ιδέα, ο περιορισμός δηλαδή της σημερινής εποχής σε μερικές μόνο σκηνές, αλλά κατανοώ πως ίσως να υπάρξει δυσαρέσκεια για την ελάχιστη εξέλιξη του συνολικού μύθου της σειράς.

Όπως προαναφέρθηκε, ο χαρακτήρας του κάθε πρωταγωνιστή είναι ξεκάθαρος από την αρχή. Ο Jacob είναι ένας πιο αλέγκρο, άμεσος και χαοτικός τύπος, ενώ η Evie είναι πιο τακτική, πιο συγκεντρωμένη, πιο ήσυχη αν θέλετε. Αυτή η διαφορετικότητα μεταξύ των δύο αντικατοπρίζεται κυρίως στις αποστολές παρά στις ικανότητές τους. Ο Jacob, έχοντας να αντιμετωπίσει κυρίως τους templars, ασχολείται με την σταδιακή αποδυνάμωση του Starrick στερώντας του επαφές στους βασικούς τομείς ανάπτυξης της πόλης. Δολοφονεί δηλαδή (όχι πάντα διακριτικά) πολιτικούς, επιχειρηματίες του τύπου και των τηλεπικοινωνιών, αντίπαλους εγκληματίες και για να το κάνει αυτό πρέπει να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες. Απεναντίας, η Evie καλείται να συλλέξει στοιχεία για την τοποθεσία του κειμηλίου καθώς και να ανακαλύψει τα μυστικά των παλιότερων assassins. Οι κύριες αποστολές αφορούν αυτούς τους στόχους λοιπόν και παρουσιάζουν μια ευχάριστη ποικιλία. Βέβαια, ποτέ δεν νιώθετε την αποκλειστικότητα – μπορεί το παιχνίδι να σας αναγκάζει να παίζετε με τον Jacob ή την Evie μα πάντα έχετε την υποψία πως και οι δύο θα τα κατάφερναν εξίσου καλά στην εκάστοτε αποστολή.

Η Evie είναι η πραγματική απόγονος των assassins...

Αυτές οι θολές γραμμές μεταξύ των δυνατοτήτων των ηρώων υποκινούνται από τις ικανότητες που ξεκλειδώνετε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, τον εξοπλισμό τους, ενώ γίνονται ακόμα πιο θολές στις δευτερεύουσες αποστολές. Να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Παίζοντας και εκτελώντας αποστολές ή άλλα κατορθώματα, οι πρωταγωνιστές ανεβαίνουν επίπεδο και εσείς μπορείτε να αποκτάτε ικανότητες, σαν σε RPG, που αφορούν τις μάχες, το stealth κτλ. Από τα μπόλικα δέντρα των ικανοτήτων, μόλις τρεις είναι αποκλειστικές για κάθε πρωταγωνιστή, δηλαδή μπορεί αρχικά να επιλέξετε να τονώσετε τις ικανότητες του Jacob στις μάχες ή της Evie στο stealth, αλλά τελικά, από την μέση του παιχνιδιού και έπειτα οι δύο ήρωες συγκλίνουν αρκετά και, τελικώς, καταλήγουν να μη διαφέρουν ουσιαστικά. Αντίστοιχη συμπεριφορά παρουσιάζει ο εξοπλισμός που ως επί το πλείστον είναι κοινός με ελάχιστες εξαιρέσεις. Σίγουρα, η ποικιλία τόσο των ικανοτήτων όσο και των επιλογών του εξοπλισμού είναι ευρεία, αλλά δεν τονίζει τη διαφορετικότητα την ηρώων, λειτουργεί μόνο εξυπηρετικά ώστε να τους ενισχύει για πιο δυνατούς εχθρούς.

Με τη σειρά τους, οι δευτερεύουσες αποστολές χωρίζονται σε δύο κορμούς. Από τη μία είναι η επαφή με διάφορες ιστορικές φιγούρες όπως ο Κάρολος Ντίκενς ή ο Καρλ Μαρξ (και άλλοι βεβαίως), που ζητούν τη βοήθειά σας για διάφορα ενδιαφέροντα ζητήματα, όπως τη δημιουργία του πρώτου συνδικάτου ή τη διερεύνηση μεταφυσικών φαινομένων που αποτελούν την έμπνευση για τις ιστορίες του Ντίκενς. Ο άλλος κορμός βασίζεται στην επιθυμία των Fryes να ελευθερώσουν το Λονδίνο από τους blighters, μια συμμορία που τρομοκρατεί την πόλη. Εδώ οι αποστολές είναι περίπου περιοδικές, δηλαδή για κάθε συνοικία της πρωτεύουσας μπαίνετε σε έναν κύκλο αποστολών που στόχο έχουν να αποδυναμώσουν τη συμμορία και τελικά να την εκδιώξουν. Αναμενόμενα, μιλάμε για ένα ξεσκαρτάρισμα του χάρτη που παραμένει εθιστικό ακόμα και μετά από τόσα παιχνίδια της σειράς. Φυσικά, τις αποστολές αυτές μπορεί να τις εκτελεί είτε ο Jacob είτε η Evie χωρίς διακρίσεις.

…ενώ ο Jacob συνήθως κάνει σαματά.

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης εντοπίζεται στο ότι είναι ουσιαστικά όνειρο του Jacob να απελεθερώσει το Λονδίνο και μάλιστα τόσο φιλόδοξο, που ιδρύει και τη δικιά του συμμορία για να το πετύχει, τους rooks. Βέβαια, κανείς δεν μας εξηγεί πώς απελευθερώνεται μια πόλη περνώντας από την μία συμμορία στην άλλη, αλλά τέλοσπάντων. Η Evie, παρόλες τις αντιρρήσεις της και τους ενδοιασμούς της, έχει το ελεύθερο να συμμετέχει στην αποκαθήλωση των blighters και να χρησιμοποιεί τους rooks, κάτι που ακυρώνει τις προαναφερθείσες αντιρρήσεις. Όπως και νά ’χει, η ύπαρξη της συμμορίας έχει έναν ρόλο στο παιχνίδι, παρότι μικρό. Μπορείτε να βάζετε τους rooks να απασχολούν τους εχθρούς για αντιπερισπασμό, να τους καλείτε για να σας ενισχύουν στις δύσκολες μάχες ή για να σας βγάζουν από τη δύσκολη θέση. Παράλληλα, και με τα κατάλληλα χρήματα, μπορείτε να αναβαθμίζετε τη συμμορία σας, ώστε να την κάνετε πιο ισχυρή, πιο κερδοφόρα κτλ. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η διαχείριση των rooks παίρνει την κατάλληλη δευτερεύουσα θέση στη συνολική ροή του παιχνιδιού, γεγονός πολύ θετικό, αφού δεν αποσπά κάτι από το βασικό gameplay, απλά το ενισχύει διακριτικά.

Οι μάχες ποτέ δεν ήταν το μεγάλο ατού των Assassin’s Creed και το Syndicate δυσκολεύεται να αλλάξει την κατάσταση αυτή. Μπορεί να είναι πιο ρευστές από το παρελθόν και όχι πια τόσο εύκολες, αλλά παραμένουν αρκετά βήματα πίσω από τα περισσότερα παιχνίδια του είδους. Τα τρία διαφορετικά όπλα που μπορούν να χρησιμοποιούν οι πρωταγωνιστές δεν λειτουργούν τελικά και τόσο διαφορετικά απ’ όσο θα ήταν λογικό, ενώ, αρκετά συχνά, το παιχνίδι φέρεται να μην υπακούει απόλυτα στις εντολές σας ιδίως στην επιλογή του εχθρού. Αυτό είναι ένα γενικό ζήτημα του παιχνιδιού (και της σειράς, εδώ που τα λέμε), το συχνό αλαλούμ δηλαδή με τις εντολές που λαμβάνει ο ήρωας, που απλά είναι ιδιαίτερα φανερό και άσχημο στις μάχες. Το καλύτερο πράγμα που έχει να παρουσιάσει εδώ το Syndicate πάντως είναι τα finishers, οι τελειωτικές κινήσεις δηλαδή που ξεκάνουν έναν ή και περισσότερους εχθρούς. Απρόσμενα βίαιες και παραδόξως ραφιναρισμένες, δίνουν έναν πιο ενήλικο αέρα στις συνήθως βαρετές αναμετρήσεις με τους αμέτρητους blighters και τους αστυνομικούς της scotland yard.

Στην αντίπερα όχθη, το stealth παραμένει και αυτό πάνω κάτω όπως το θυμάστε από παλιότερα Assassin’s Creed. Έχετε τα εργαλεία για να αποτελειώνετε τους όποιους εχθρούς αθόρυβα, τη δυνατότητα για κάλυψη που πρωτοεμφανίστηκε στο Unity και πλέον λειτουργεί κάπως πιο ομαλά και τον ολοκαίνουριο μηχανισμό της απαγωγής, με τον οποίον μπορείτε να αρπάζετε κάποιον εχθρό ώστε να τον οδηγείτε κάπου πιο απόμερα χωρίς να τραβάτε αδιάκριτα βλέμματα. Είναι μια πολύ λογική ιδέα για Assassin’s Creed που όμως περιορίζεται σε επαναλαμβανόμενες αποστολές και μόνο σε διάσπαρτες στιγμές μια αποστολή καταφέρνει και βασίζεται πετυχημένα πάνω του για να προσφέρει κάτι καινούριο. Οι περιβόητες tail missions, δηλαδή οι αποστολές όπου πρέπει να ακολουθείτε κάποιον αθόρυβα, πρέπει να σημειώσω πως επιστρέφουν αλλά είναι ευκολότερες από ποτέ, χωρίς παράλογους χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς.

Τα οχήματα παίζουν σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι.

Για όλα αυτά τα αρνητικά ή, έστω, όχι τα απαραίτητα ριζοσπαστικά, το Syndicate έχει ένα θαυμάσιο θετικό, ενα προτέρημα που το καθιστά, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερα ελκυστικό: την πόλη του. Το Λονδίνο του 1868 είναι ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει η σειρά μέχρι τώρα σ’αυτόν τον τομέα και είναι σίγουρα παράδειγμα προς μίμηση για μελλοντικές προσπάθειες. Εκπληκτικά σχεδιασμένο, λεπτομερές και ατμοσφαιρικό επιτελεί έξοχα τον ρόλο της παιδικής χαράς για έναν assassin. Και επειδή είναι αχανές, έχουν γίνει κάποιες προσθήκες που κάνουν τη ζωή σας ευκολότερη. Καταρχήν, το Λονδίνο παρουσιάζει, δεδομένης της χρονολογίας, εξελιγμένο οδικό δίκτυο που είναι γεμάτο από άμαξες και κάρα, που μπορείτε να οδηγείτε. Η προσθήκη των μεταφορικών μέσων ανοίγει νέες πόρτες και στο gameplay, πέραν των τρόπων μεταφοράς, αφού πολλές αποστολές βασίζονται σε αυτά ή τα έχουν ακόμα και στο επίκεντρο για την ολοκλήρωσή τους. Ο χειρισμός των μέσων είναι εντελώς τυπικός και απροβλημάτιστος και, επιπλέον, δίνει έναν αέρα ζωντάνιας στην πόλη που δεν υπήρχε στα προηγούμενα παιχνίδια.

Εκτός του οδικού δικτύου, το Λονδίνο έχει και τεράστια σπίτια και κτίρια, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα κούραζαν πολύ κατά το παρκούρ. Η λύση; Μα φυσικά ένας γάντζος! Μπορεί να ακούγεται ελαφρώς παράξενο, αλλά αποτελεί μια αναμενόμενη λύση για να κάνει την περιήγηση στην πόλη ευχάριστη. Και ευτυχώς λειτουργεί άψογα. Μπορεί να παρουσιάζει κάποια θέματα (όπως το ότι κλειδώνει σχετικά αργά στον προορισμό), αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια εντελώς καλοδεχούμενη εξέλιξη στις δυνατότητες των ηρώων. Κάνει πραγματική διαφορά να μη χρειάζεται να ξοδεύετε ώρα σκαρφαλώνοντας τα τεράστια κτίρια του Λονδίνου. Συν τοις άλλοις, ο γάντζος προσφέρει και ευκαιρίες για stealth ειδικά σε αποστολές που εξελίσσονται σε ανοιχτούς χώρους. Κατά τα λοιπά, το παρκούρ του Syndicate, παρόλη την εξέλιξη που προσπαθεί να επιφέρει, δεν γίνεται ποτέ αρκετά κομψό για να διαχειριστεί τις πολλές ευκαιρίες που προσφέρει η “κορυφογραμμή” του Λονδίνου. Και εδώ, το πρόβλημα με τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις του ήρωα κάνει την εμφάνιση του αν και σε μικρότερο βαθμό συγκριτικά με παλιότερα παιχνίδια.

Στον τεχνικό τομέα, το Syndicate έχει τα πάνω και τα κάτω του, με το ίδιο το Λονδίνο να είναι ο μεγαλύτερος κράχτης. Η πόλη είναι λεπτομερέστατη, με την πιστότητα των κτιρίων να είναι εντυπωσιακή. Οι υφές που ντύνουν την πόλη δεν είναι φοβερά υψηλής ανάλυσης, είναι όμως καλοσχεδιασμένες και αναπαριστούν με αξιοπρέπεια τη βικτοριανή εποχή. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της πόλης είναι οι ανακλάσεις όταν οι δρόμοι είναι βρεγμένοι και επειδή μιλάμε για Λονδίνο, είναι βρεγμένοι συχνά. Ο σχεδιασμός των βάλτων και της λάσπης είναι ιδιαίτερα πιστευτός, κάτι που δίνει αληθοφάνεια, ειδικά στις πιο βρώμικες περιοχές της πόλης. Τα μοντέλα των χαρακτήρων από την πλευρά τους είναι συνήθως μέτριας ποιότητας και επαναλαμβάνονται συχνά, σαφώς εξαιρουμένων των δύο πρωταγωνιστών που εντυπωσιάζουν. Bugs υπάρχουν, αλλά σε ποσότητα αναμενόμενη για το μέγεθος του κόσμου και δεν επαναλαμβάνονται οι τραγικές καταστάσεις που είδαμε στο Unity, ούτε αναγκάζεστε να ξεκινάτε συχνά τις αποστολές για να προσπερνάτε τεχνικά εμπόδια. Τέλος, το frame rate βρίσκεται συνήθως σε αξιοπρεπή επίπεδα, με το μόνο πρόβλημα να είναι ένα πολύ περιστασιακό stuttering, από το οποίο το παιχνίδι επανέρχεται αρκετά γρήγορα.

Η απόδοση του βικτωριανού Λονδίνου είναι εκπληκτική.

Ένα άλλο μεγάλο ατού του Syndicate είναι ο ηχητικός τομέας του. Η μουσική επένδυση δια χειρός Austin Wintory (Journey, The Order: 1886) ταιριάζει υπέροχα στο κλίμα του Λονδίνου και τολμώ να πω πως συνολικά, το soundtrack αφήνει στίγμα ανάλογης εμβέλειας με εκείνο του Jersper Kyd για το Assassin’s Creed 2. Αλλά δεν είναι μόνο η μουσική. Όλη η πόλη είναι γεμάτη ήχους, φωνές, καυγάδες, εφέ που της δίνουν μιαν άλλη πνοή, έναν χαρακτήρα που δεν βλέπουμε συχνά σε τόσο μεγάλα παιχνίδια. Πολύ καλή δουλειά κάνει βεβαίως και το καστ των ηθοποιών, ειδικά αυτοί που ενσαρκώνουν τα αδέρφια Frye αλλά και τον αρχικακό Crawford Starrick.

Το Assassin’s Creed Syndicate ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, με την προϋπόθεση ότι αυτές δεν αφορούν ριζοσπαστικές αλλαγές ή ρηξικέλευθες εξελίξεις. Το Syndicate παραμένει προϊόν της βιομηχανικής πια γραμμής παραγωγής των Assassin’s Creed και για όσα καλά έχει να προσφέρει, βασανίζεται από αντίστοιχα τόσα στάσιμα στοιχεία. Αν νιώθετε πως έχετε κουραστεί από τη σειρά Assassin’s Creed, δεν θα βρείτε εδώ αυτό που ίσως θα θέλατε για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον σας. Αν όμως εξακολουθείτε να έχετε όρεξη για Assassin’s Creed, το Syndicate είναι ένα παιχνίδι που αξίζει τον χρόνο σας.

Εκπληκτική απεικόνιση του ΛονδίνουΕξαιρετικός ήχος, αξιοπρεπή γραφικάΚρατάει τα καλά στοιχεία των προκατόχων τουΤεράστιοΟι μάχες χρήζουν ανανέωσηςΟι αποστολές γίνονται επαναλαμβανόμενεςΤο δίδυμο πρωταγωνιστών δεν ωφελεί πουθενάΟι μηχανισμοί RPG είναι ελαφρώς ανούσιοιΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (review), Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:UbisoftΕΚΔΟΣΗ:UbisoftΔΙΑΘΕΣΗ:CD MediaΕΙΔΟΣ:Action adventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:assinscreed.ubi.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:23/10/2015PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers