Amy Review

Όταν έμαθα για το Amy ενθουσιάστηκα. Eπιτέλους, σκέφτηκα, ένα παιχνίδι τρόμου που πιάνει το νόημα. Ένα παιχνίδι που δεν σε βάζει στο ρόλο ενός πάνοπλου σκληροτράχηλου πεζοναύτη, αλλά σε αυτόν μιας κοπέλας που προσπαθεί να προστατέψει ένα οχτάχρονο κοριτσάκι. Από τι; Από τέρατα και στρατιώτες που τους θέλουν νεκρούς, αλλα και απο την ίδια η οποία είναι μολυσμένη και μπορεί από στιγμή σε στιγμή να γίνει άλλο ένα τερας. Αν το να νιώθεις ευάλωτος είναι ο ακρογωνίαιος λίθος ενός καλου παιχνιδιού τρόμου, το Amy

Αναλαμβάνετε το ρόλο της Lana, της κοπέλας που προσέχει την Amy, ένα αυτιστικό κοριτσάκι που μόλις έβγαλε από κάποιο “ερευνητικό ίδρυμα”. Ένα ατύχημα με το τρένο στην εισαγωγή αφήνει γυναίκα και παιδί στη μέση μιας πόλης, της οποίας οι κάτοικοι έχουν μολυνθεί από ιό και έχουν μετατραπεί σε αιμοδιψή τέρατα. Κάπου έδω ξεκινούν τα προβλήματα του παιχνιδιού… ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚ… συγγνώμη, πρέπει να καταβάλω προσπάθεια για να τα περιγράψω ψύχραιμα και χωρίς να γράψω όλο το κείμενο με κεφαλαία, γιατί κάποια πράγματα με απογοήτευσαν οικτρά. Η ΑΜΥ ΕΧΕΙ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΖΟΜΒΙΕ ΜΕ FUS-RO-DAH… όχι, όχι, ήρεμα Garret, ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Το Αmy παίζεται σε προοπτική τρίτου προσώπου και είναι ένα μείγμα stealth με στοιχεία puzzle. Περιηγείστε σε σχετικά ανεμπνευστα, τσιμεντένια/βιομηχανικά περιβάλλοντα και πρέπει να αποφεύγετε στρατιώτες, να σκοτώνετε τους μολυσμένους και να χρησιμοποιήτε σωστά τις δυνάμεις (γκρρρρ) και το μέγεθος της Amy (περνώντας μέσα απο στενούς αεραγωγούς) για να προχωρήσετε. Απο όλους τους εχθρούς που συναντάτε όμως, η… κάμερα είναι ο χειρότερος. Με απότομες κινήσεις και άστατη ταχύτητα, ζαλίζει και μπερδεύει. Εμένα προσώπικα με έπιανε πονοκέφαλος αν έπαιζα πάνω από ώρα. Οι υπόλοιποι εχθροί, μολυσμένοι κυρίως, εξολοθρεύονται από τη Lana με ένα σύστημα μάχης που έχει δυο κινήσεις: σφαλιάρα/επίθεση, και ενα βηματάκι πίσω για αποφυγή. Απλό και χαζό, τις περισσότερες φορές κάνει τις μάχες πανεύκολες, ενώ μια στο τόσο κολλάς σε ένα εμπόδιο που απενεργοποιεί το dodge-βηματάκι και η μάχη γίνεται αδύνατο να νικηθεί.

Δεν πείθεις κανένα μικρή Kerrigan, άσε το θέατρο και πιάσε τα shockwaves!

Τα puzzle κομμάτια μοιάζουν να λαμβάνουν χώρα όλα στο ίδιο δωμάτιο και ο τρόπος για να προχωρήσετε είναι να βάλετε μια από τις δύο κοπέλες πάνω σε ένα ασανσέρ, την άλλη στον διακόπτη, και μετά να βάλετε την Amy να πατήσει κάτι. Που και που συναντάτε υπολογιστές που, είτε χρειαζονται ένα δείγμα DNA το οποίο πρέπει να βρείτε σε κάποιο πτώμα, είτε να βγάλετε ένα mastermind-like mini-game. Και τα δύο είναι εκνευριστικά και ανούσια.

Τα γραφικά είναι από τα καλύτερα στοιχεία του παιχνιδιού, κι αυτό επειδή είναι απλά μέτρια Τα textures είναι αποδεκτά, αλλά το animation είναι άγαρμπο και άκαμπτο, με τις εκφράσεις των προσώπων (ειδικά της Amy) να κερδίζουν βραβείο αποτυχίας. Η δε κάμερα, σε κάποια φάση είχε τοποθετηθεί μέσα στο… κρανίο ενός