Nex Machina

Dead Nation/ Alienation σε πενταπλή ταχύτητα.

Έχουμε αμυδρές αναμνήσεις από το μακρινό Robotron: 2084. Τόσο μακρινές που δεν θυμόμαστε αν το είχαμε δει στα arcades, σε περιοδικό με δύο-τρεις εικόνες και γλαφυρές περιγραφές ή αν το είχαμε δει στο σπίτι κάποιου φίλου μας. Το θέμα είναι ότι στο μυαλό μας το Robotron ήταν ένα ασταμάτητο arcade παιχνίδι (υπήρχαν και άλλου είδους στη δεκαετία του '80 ή σε οποιαδήποτε δεκαετία γενικότερα;), που ουσιαστικά αποτελούσε ένα από τα πρώτα παιχνίδια που εισήγαγε το, ας το πούμε, Arena/ Horde mode, τοποθετώντας μας σε αρένες όπου πολύ απλά έπρεπε να

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πως, 35 χρόνια μετά, ο πνευματικός του διάδοχος μπορεί να μην φέρνει κάτι ουσιαστικά καινούριο, δεν παύει όμως να είναι μία καθαρόαιμη arcade συνταγή που είναι πιο διασκεδαστική από ποτέ. Σε αυτό βοηθάει βέβαια και η ανάπτυξή του από την έμπειρη Housemarque, τη φινλανδική εταιρία που αναμφίβολα έχει τεράστια εμπειρία στο είδος των arcade shooters, έχοντας στο βιογραφικό της τίτλους όπως τα Dead Nation, Alienation και Resogun. Επιπλέον, σίγουρα δεν έβλαψε και η συμμετοχή του Eugene Jarvis στην ανάπτυξη του Nex Machina, ο οποίος ήταν ο δημιουργός των Robotron 2084, Defender και Smash TV μεταξύ άλλων παλιών και κλασικών παιχνιδιών.

Η αλήθεια είναι ότι το παρόν review θα μπορούσε να είναι τόσο σύντομο, όσο ευθύ και απλοϊκό είναι το gameplay του παιχνιδιού. Δεν χρειάζονται άλλωστε περίπλοκες περιγραφές. Το σενάριο απουσιάζει πλήρως (και καλά κάνει) και ίσως θα αρκούσε να πούμε ότι οι θιασώτες των top-down shooters, που αποζητούν να ακονίσουν τα ακαριαία αντανακλαστικά τους και την πλήρη αυτοσυγκέντρωση, θα πρέπει να του δώσουν απευθείας μία ευκαιρία. Το σκεπτικό είναι απλό: Μπαίνετε διαδοχικά σε αρένες, με τον αριστερό μοχλό προχωράτε, με τον δεξί πυροβολάτε και ο βασικότερος στόχος σας είναι η επιβίωση από τα κύματα των δεκάδων εχθρών. Όσο απλή κι αν είναι όμως η συνταγή, η εξαιρετική εκτέλεσή της από την Housemarque αφήνει τη σφραγίδα της.

Συνολικά το Nex Machina αποτελείται από έξι διαφορετικούς κόσμους, κάθε ένας εκ των οποίων έχει έναν σεβαστό αριθμό μικρών επιπέδων όπου πρέπει να επιβιώσετε. Η πλήρης απουσία loading και η εφετζίδικη μετάβαση σε κάθε νέο επίπεδο διατηρούν αμείωτη τη δράση, σε ένα ασταμάτητο παιχνίδι το οποίο είναι μάλλον δεδομένο ότι όσες φορές και να μπείτε στον πρώτο κόσμο του, μάλλον δύσκολα θα το παρατάτε προτού φτάσετε ως τον τελευταίο σε μία καθισιά.

Σε αυτό βοηθάει και η δομή των επιπέδων, που έρχονται με τη μορφή “σφηνακίου”, με τη διάρκειά τους να είναι ζήτημα αν ξεπερνάει, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, τα 30 δευτερόλεπτα. Η ένταση και ο κακός χαμός όμως που επικρατεί επί της οθόνης αφήνει πλήρως την αίσθηση πως ασχοληθήκαμε με ένα χορταστικό παιχνίδι, ανεξάρτητα από την -περίπου- δίωρη διάρκεια έως την πρώτη του ολοκλήρωση. Παρά τη μικρή του διάρκεια, όμως, επανήρθαμε αρκετές φορές στο Nex Machina, όπως ακριβώς επιστρέφαμε στα αγαπημένα μας arcades για να τους ρίξουμε μερικά εικοσάρικα ακόμα όσες φορές κι αν τα είχαμε ολοκληρώσει τις προηγούμενες μέρες.

Όλα τα επίπεδα, ανεξαιρέτως, θα δοκιμάσουν πλήρως τα αντανακλαστικά σας, με τη δράση να επικεντρώνεται ουσιαστικά στη σωστή χρήση της αποφυγής (με την οποία είμαστε άτρωτοι για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου) αλλά και του ασταμάτητου πολυβόλου. Σε κάθε αρένα πρέπει να αναγνωρίζουμε απευθείας τους σημαντικότερους κινδύνους, μέσα από τους δεκάδες εχθρούς που –συνήθως- έρχονται κατευθείαν πάνω μας, με την πλήρη τρωτότητα του χαρακτήρα μας να συντελεί με τη σειρά της στην υψηλότατη ένταση. Η ποικιλία των εχθρών, αν και δεν προσπαθεί να σπάσει κάποιο ρεκόρ, είναι η ιδανική, ώστε να μας κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση αλλά και να συνδυάζεται κατάλληλα με τη δομή του εκάστοτε επιπέδου ώστε να μας φέρνει συνεχώς μπροστά σε νέες προκλήσεις.

Σαν να μην έφτανε ο ήδη υψηλός βαθμός δυσκολίας, η Housemarque έχει προσθέσει και τέσσερα διαφορετικά είδη από collectibles, που εμπλουτίζουν αισθητά τόσο τη στρατηγική προσέγγιση κάθε επιπέδου (όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό) όσο και τη δυνατότητα να θέσουμε τους δικούς μας στόχους. Αμφιβάλουμε π.χ. αν θα μπορέσει να ασχοληθεί κανείς, αδιαφορώντας για τη διάσωση των ανθρώπων που βρίσκονται διάσπαρτοι σε κάθε αρένα, προσθέτοντας αυθόρμητα ένα ακόμα (καλοδεχούμενο;) σκαλί στο βαθμό δυσκολίας.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Nex Machina επιτρέπει το co-op, όμως αποκλειστικά σε τοπικό επίπεδο (η αλήθεια είναι ότι παραξενεύει και απογοητεύει η απουσία του online). Όσον αφορά τον οπτικό τομέα, αρκεί να πούμε ότι επικρατεί ένας ασταμάτητος ψυχεδελικός χαμός από χρωματιστά particles που γεμίζουν απολαυστικά την οθόνη, δίχως την παραμικρή πτώση του frame rate. Παρόλη την απλοϊκή ιδέα του παιχνιδιού, η Housemarque τελικά καταφέρνει να προσφέρει έναν αξιολογότατο τίτλο και –κυρίως- σαφέστατα διασκεδαστικό, προσφέροντας ασταμάτητο ρυθμό σε δεκάδες δουλεμένες αρένες.

Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.