Hogwarts Legacy | Review

Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν ένα τόσο mainstream παιχνίδι όπως το Hogwarts Legacy εμφανίζεται στο παγκόσμιο gaming στερέωμα. Άτομα που έχουν να ασχοληθούν με το gaming από την εποχή του Tetris αρχίζουν και συζητάνε για αυτό, πηγαδάκια στην δουλειά κοιτάζουν βιντεάκια με ενδιαφέρον, και σιγά σιγά ανακαλύπτεις ότι η ηλικιακή ομάδα των 25-45 όχι μόνο δεν έχει ενηλικιωθεί όπως ήθελαν οι γονείς μας, αλλά βλέπεις αρχαίες πλέον συζητήσεις (τύπου ποιο είναι το καλύτερο Hogwarts

Το mainstream κοινό ιδέα δεν είχε για το ποια είναι η Avalanche ή για το «συγκλονιστικό» παρελθόν της με «επικά» παιχνίδια όπως τα Rugrats: Royal Ransom, Bolt, Hanah Montana, Cars 2 και Disney Infinity. To μόνο που τους ένοιαζε είναι ότι για πρώτη φορά μετά το Wizarding World θεματικό πάρκο της Universal, θα είχαν επιτέλους την ευκαιρία να ξεχυθούν σε ένα τεράστιο ψηφιακό λούνα παρκ, γεμίζοντας τον αέρα από άκρη σε άκρη με ιαχές “Revelio”.

Ίσως και στην τελική αυτό να έχει σημασία. Το πόσο σε ταξιδεύει ένα παιχνίδι αλλά και το πόσο εύκολα αγκαλιάζει τον παίκτη, περιστασιακό ή hardcore, και τον βουτάει με τα μούτρα μέσα σε μια pensieve τίγκα στις αναμνήσεις και τα παιδικά του όνειρα. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό όμως τι; Ας τα πάρουμε τα πράγματα καλύτερα από την αρχή.

Η ιστορία εξελίσσεται κατά τη διάρκεια μιας σχολικής χρονιάς το 1890-91 και άρα αρκετά χρόνια πριν από τα γεγονότα των βιβλίων του Harry Potter. Πρωταγωνιστής μας είναι ένας νέος μαθητής, ο οποίος για κάποιο λόγο γίνεται δεκτός στο Hogwarts στον 5ο χρόνο φοίτησής του. Τίποτα δεν είναι γνωστό για αυτόν τον μαθητή, γιατί έρχεται τόσο αργά και ουδέποτε θα μάθετε στην πορεία, καθώς είναι απλά ένας άδειος και απόλυτα ουδέτερος καμβάς.

Όπως συνηθίζεται, τα πράγματα πάνε στραβά από την πρώτη σας κιόλας ημέρα, καθώς δέχεστε μια ξαφνική επίθεση από άγνωστες δυνάμεις και ανακαλύπτετε γρήγορα ότι αυτό έγινε γιατί έχετε πρόσβαση σε μια αρχαία μορφή μαγείας που σχεδόν κανείς μέχρι σήμερα δεν γνώριζε. Όλη η χρονιά λοιπόν, θα εξελιχθεί γύρω από αυτό το θέμα, με τον χαρακτήρα σας να μαθαίνει περισσότερα πράγματα γύρω από τη φύση αυτής της μαγείας αλλά και ταυτόχρονα να προσπαθεί να ξεφύγει από τους Dark Wizards και τα rebel Goblins που είναι στο κατόπι του για κάποιον λόγο.

Σε γενικές γραμμές, η ιστορία λειτουργεί σαν ένα συμπαθητικό fan fiction στο HP σύμπαν, με ορισμένες ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά και με διάφορες που είναι εκεί απλά για να προχωρήσουν λίγο την ιστορία. Κάνει καλά τη δουλειά της αλλά ως εκεί. Το μεγαλύτερο πλήγμα είναι μάλλον οι ανταγωνιστές σας. Ερχόμενοι μετά από έναν θρυλικό ανταγωνιστή όπως ο Voldemort, οι ανταγωνιστές του Hogwarts Legacy αλλά και οι λόγοι που τους κατευθύνουν είναι δυστυχώς απολύτως αδιάφοροι από την αρχή μέχρι και το τέλος, αδυνατώντας να δώσουν την κατάλληλη βαρύτητα πίσω από την υποτιθέμενη απειλή.

Οι γενικότεροι NPCs από την άλλη είναι σε πολύ καλύτερη θέση, με σαφέστατα περισσότερο ενδιαφέρον και είναι αυτοί που πραγματικά χρωματίζουν τον κόσμο του Hogwarts Legacy με τα σχολιάκια τους δεξιά αριστερά αλλά και με τις ιστορίες τους, μικρές και μη. Προφανώς δεν πρέπει να περιμένετε επίπεδο γραφής Witcher 3 στα main quests, στα sides ή στο (πάρα πολύ) filler, αλλά αυτό που υπάρχει είναι συμπαθέστατο και βοηθάει πολύ τον κόσμο να έρχεται σε ζωή.

Και τι κόσμος! Αν υπάρχει ένα τεράστιο ατού στο Hogwarts Legacy αυτό είναι στο πόσο υπέροχα κατάφεραν οι δημιουργοί του φέρουν σε ζωή το σύμπαν Wizarding World. Το Hogwarts είναι απλά συγκλονιστικό σε σχεδιασμό και εμμονή στη λεπτομέρεια, προσφέροντας το πλουσιότερα σχεδιασμένο κτίριο που έχουμε δει μέχρι σήμερα στο gaming, πνιγμένο στα μυστικά και φέρνοντας στο παιχνίδι μια άριστη μεταφορά του θρυλικού αυτού σχολείου. To δε γειτονικό χωριουδάκι του Hogsmead είναι σαν να ξεπήδησε μέσα από παραμύθι, με κάθε του γωνίτσα να είναι σχεδιασμένη με τόση αγάπη και μεράκι.

Προχωράς δυο μέτρα, ένα ιπτάμενο ψαλίδι κουρεύει ένα θάμνο. Πηγαίνεις από την άλλη, μπαίνεις μέσα στο πολυαγαπημένο Zonko’s. Προχωράς παραπέρα, κάποιος πλένει τα ρούχα του στον αέρα. Βιβλία πετάνε πίσω από μαθητές, μαγικά ζώα σε χαζεύουν πίσω από τη βιτρίνα και η βουτυρομπύρα ρέει άφθονη, γεμίζοντας την επιστροφή μας στα θρανία με χαμόγελα. Εντυπωσιακή ποιότητα σε set pieces θα δείτε και σε διάφορα dungeons/ περιοχές που σας πάει η κεντρική ιστορία.

Βέβαια δεν είναι παντού έτσι. Ο χάρτης του παιχνιδιού είναι πολύ μεγάλος αλλά με εξαίρεση το Hogwarts και το Hogsmead, δεν υπάρχει κάποια άλλη μεγάλη «πόλη» παρά μόνο κάτι μικροσκοπικά χωριουδάκια των 5-6 σπιτιών. Και με το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι στημένο στην εξοχή της Σκωτίας, ο τίτλος αντιμετωπίζει παρόμοιο πρόβλημα με το AC Valhalla, δηλαδή ένα όμορφο τοπίο σε μια πράσινη κοιλάδα με βουνά και ποτάμια αλλά δεν έχει άλλα biomes ή περιοχές ιδιαίτερης/ διαφορετικής ομορφιάς. Ακόμα και έτσι όμως, παραμένει πολύ όμορφος κόσμος να κυκλοφορείς, ακόμα και αν δεν έχεις να ανακαλύψεις κάτι ουσιώδες.

Και με πέντε διαφορετικές επιλογές για το πώς θα βλέπετε τα γραφικά (στις κονσόλες και ανάλογα με το τι υποστηρίζει η τηλεόρασή σας), ο κόσμος δείχνει πραγματικά υπέροχος και σας καλεί να ξεχυθείτε μέσα του πάνω στο σκουπόξυλό σας. Ναι υπάρχουν ακόμα θεματάκια τεχνικά (κάποια loading times σε πόρτες και κάποια κραυγαλέα θέματα φωτισμού) αλλά σε γενικές γραμμές αυτά είναι μικροπράγματα για ένα τίτλο τέτοιου μεγέθους και το παιχνίδι είναι ιδιαίτερα σταθερό για κάτι που μόλις κυκλοφόρησε.

Για τα 3D models τώρα, θα λέγαμε πως το animation τους είναι λιγάκι άτσαλο για παραγωγή τέτοιου μεγέθους, ειδικά απέναντι σε ανταγωνιστικούς 3rd person open-world τίτλους, με αυτή τη παλιομοδίτικη κίνηση μαριονέτας όταν μιλάνε και κουνάνε χέρια και κεφάλι. Αλλά ο σχεδιασμός τους και η λεπτομέρεια που έχει πέσει στον σχεδιασμό τους είναι πάρα πολύ ωραία, με τον κάθε χαρακτήρα να ξεχωρίζει, είτε είναι η κολλητή σου από το Hufflepuff, είτε ο πωλητής στο τελευταίο ακριτικό ανθυποχώρι. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στο voice acting όλων των ηθοποιών, με το cast να πιάνει από όλες τις προφορές του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και από άλλες χώρες όταν ο χαρακτήρας δεν είναι «ντόπιος».

Αλλά πέρα από οτιδήποτε άλλο, το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι η ηχητική επένδυση του παιχνιδιού. Αντιγράφοντας τη «σχολή Star Wars», το Hogwarts Legacy χρησιμοποιεί πάρα πολλά από τα γνωστότερα κομμάτια που συνόδευαν την σειρά ταινιών του Harry Potter. Γίνεται κάτι συγκεκριμένο; Παίζει το κλασικό theme. Πάτε στη τραπεζαρία του Hogwarts; Το theme της. Στο common room σας; Επίσης. Στην αυλή; Στην τελική μάχη; Σε άλλες μάχες; Σε διαγωνισμό; Σε πέταγμα; Στο Hogsmead; Όπου και να πάτε, το παιχνίδι θα σας αγκαλιάσει με τις αγαπημένες σας μελωδίες αλλά φυσικά και όλα τα κλασικά ηχητικά εφέ των ταινιών, από το απλό Diffindo spell μέχρι το πετάρισμα των φτερών των ιπτάμενων κλειδιών!

Στο κινηματογραφικό λοιπόν στοιχείο, το παιχνίδι τα πάει περίφημα. Στο gameplay στοιχείο όμως; Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και θα χρειαστούμε λίγο χρόνο να τα αναλύσουμε, οπότε ας τα πιάσουμε ένα ένα, ξεκινώντας με τη μάχη. Ως μάγος/μάγισσα, θα μάθετε σταδιακά πάρα πολλά ξόρκια, τα οποία θα χρησιμοποιείτε εναλλάξ συνεχώς κατά τη διάρκεια μιας μάχης, η οποία έχει απρόσμενο ενδιαφέρον.

Οι δημιουργοί κατάφεραν να την κάνουν ιδιαίτερα γρήγορη και την ΑΙ πολύ επιθετική έτσι ώστε ο χαρακτήρας σας να τρέχει συνεχώς για να αποφεύγει εχθρούς και δεκάδες ξόρκια που πετάνε προς τα πάνω σας από όλες τις κατευθύνσεις, υψώνοντας ταυτόχρονα ασπίδα όπου/ αν μπορείτε, κάνοντας κοντινά teleports και φυσικά ρίχνοντας με ρυθμούς πολυβόλου το ένα ξόρκι μετά το άλλο, αλλάζοντας τα συνεχώς λόγο του cooldown μηχανισμού. Ναι, το βασικό σας επιθετικό bolt spell είναι λιγάκι σαν νεροπίστολο που κάνει “πίου πίου” μέχρι να γεμίσει ένα cooldown, αλλά στο γενικότερο πλαίσιο, ο σχεδιασμός των μαχών έχει ενδιαφέρον και μέχρι το τέλος παραμένει διασκεδαστικός και με ικανοποιητική δυσκολία, παρά τον περιέργως μικρό αριθμό διαφορετικών εχθρών.

Από την άλλη, ίσως να το έχουν παρακάνει λιγάκι με τα spells. Το Hogwarts Legacy προσφε΄ρει περίπου 40 διαφορετικά spells, με κάποια να είναι αυτόματα/ τοποθετημένα σε άλλα κουμπιά, αλλά με τα περισσότερα να τοποθετούνται στα κλασικά τέσσερα κουμπιά του gamepad και με το πάτημα του R2 και του σταυρού, να αλλάζετε σε άλλα 12. Από τη μία, τα κουμπιά δεν φτάνουν, και έτσι πολύ συχνά τα περισσότερα βοηθητικά για περιβάλλον/ quest spells θα τα έχετε σβησμένα και θα κάνετε κάθε φορά κοπτοραπτική στο setup σας, σβήσε/ βάλε, για να χρησιμοποιήσετε κάτι μια φορά και μετά να το ξαναβγάλετε, στοιχείο που δείχνει ότι το σύστημα αυτό παραγέμισε σε υλικό ή δεν το σκέφτηκαν σε όσο βάθος έπρεπε.

Κάποια από τα spells σας έχουν πάρα πολύ κοινό αποτέλεσμα. Τι αν κάνεις Arresto Momemtum, τι Glacious, o αντίπαλος θα παγώσει στη θέση του. Τι flippendo, τι leviosο, θα βρεθεί για λίγο να αιωρείται. Διάφορα από τα spells θα τα χρησιμοποιήσετε πάρα πολύ λίγο για τα quests σας (π.χ. Reparo). Και τι χρειάζεται το Wingardium Leviosa ως παραλλαγή μόνο για το περιβάλλον όταν το απλό Levioso θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και απλά ο χαρακτήρας να το έλεγε διαφορετικά ανά την περίπτωση (όπως συχνά κάνει αυτόματα με το Acio);

Γενικά, είναι όλα ένα δείγμα ότι οι δημιουργοί ήθελαν να κάνουν το απόλυτο HP game και να δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα, απλά στην προσπάθεια αυτή το παρακάνουν σε ορισμένα σημεία και ξεχνάνε ότι είναι παιχνίδι, μπουκώνοντας το σύμπαν με λιγάκι περισσότερους μηχανισμούς από όσους χρειάζεται. Και όχι μόνο μηχανισμούς. Το Hogwarts Legacy δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τους τίτλους της Ubisoft όσον αφορά το γέμισμα με περιφερειακό υλικό και θα λέγαμε πως μάλλον ίσως και να τα ξεπερνάει (για ανάλογο μέγεθος κόσμου).

Προσοχή, αυτό δεν είναι αυτομάτως κακό. Είναι ωραίο να υπάρχουν μυστικά να ανακαλύψεις στο Hogwarts, να βρεις κάποια collectibles με πληροφορίες, να λύσεις κάποιους γρίφους, να ανακαλύψεις και να διασώσεις μαγικά ζώα, να κάνεις διαγωνισμούς με μάχες, αγώνες με σκουπόξυλα, να φτιάξεις potions, να εκθρέψεις ζώα, να διακοσμήσεις τη βάση σου, να φυτέψεις μαγικά φυτά, να κάνεις crafting και ένα σωρό ακόμα από διαφορετικές δραστηριότητες. Όλα αυτά εμπλουτίζουν έναν ανοιχτόκόσμο και για αυτόν που αγαπάει το συγκεκριμένο σύμπαν, του δίνει την ευκαιρία να ασχοληθεί και με άλλα πράγματα και να ζήσει μια πιο πλήρη εμπειρία ως μαθητής του Hogwarts.

To πρόβλημα εμφανίζεται όταν το παρακάνεις και πέφτεις στην παγίδα της παραγεμισμένης γαλοπούλας. Δηλαδή έχει πλάκα να κάνεις τα Trails του Merlin (κάποια πολύ απλά puzzles που είναι διάσπαρτα στον χάρτη), αλλά έχει πλάκα όταν κάνεις 15-20-30. Όχι όταν έχει κοντά 100 ο χάρτης (ειδικά όταν μέχρι σε ένα σημείο, το μικροσκοπικό σας inventory μεγαλώνει μόνο αν κάνετε δεκάδες από αυτά)! Έχει ενδιαφέρον να μαζέψεις σελίδες με πληροφορίες, αλλά όχι εκατοντάδες. Ναι, θέλουμε να σώσουμε τον άνθρωπο που δέχεται bullying με κάτι περίεργα αγάλματα, αλλά είναι αστείο να πρέπει να βρούμε 30-40 από αυτά (και ταυτόχρονα μόνο έτσι να ενδυναμώσουμε το ξόρκι που ανοίγει κλειδαριές).

Έχει πλάκα να καθαρίσεις κάποιες βάσεις εχθρών, αλλά όχι να ξεκληρίσεις τη μισή Σκωτία. Είναι τόσα και άλλα τόσα (και άλλα τόσα) όλα αυτά που θα μπορεί να κάνει κάποιος στο παιχνίδι. Και αν κολλήσει, πολύ πιθανό να κάτσει και να τα κάνει όλα και να το «πλατινάρει». Χρειαζόταν όμως να τραβηχθεί τόσο πολύ αυτό το σχοινί και να έχουμε ένα από τα πιο μπαμπάτσικα collectathons της σύγχρονης εποχής; Το πρόβλημα αυτό γίνεται εμφανές από νωρίς, αλλά γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο στο τελευταίο 1/3 του ανοιχτού χάρτη, ένα τεράστιο τμήμα το οποίο ανοίγει πιο μετά στην ιστορία.

Σε αυτόν τον χώρο όμως, πέρα από 3-4 side quests και 2-3 mains, όλα εκ των οποίων ή είναι σε εσωτερικό χώρο ή λύνονται πολύ γρήγορα, όλος ο υπόλοιπος χάρτης είναι απλά πίτα από αυτό το δευτερεύον περιφερειακό υλικό, με κανένα από αυτά να είναι όμως κάτι που δεν έχετε δει ήδη δεκάδες φορές στον προηγούμενο χάρτη και δίχως κανένα νέο μηχανισμό για να τα φρεσκάρει.

Είναι σαν να τέλειωνε η ώρα στους δημιουργούς, είχαν φτιάξει τον υπέροχο χάρτη, αλλά απλά δεν είχαν χρήμα/ χρόνο για να τον γεμίσουν με ουσία και έδωσαν τελικά σε κάποιον τα εργαλεία να βρέξει copy paste καταιγίδα στον χάρτη. Θα πει κανείς, δεν χρειάζεται να τα κάνεις όλα αυτά. Σωστό (εν μέρει, καθώς θα χρειαστείς όντως να κάνεις πολλά από αυτά αν θες να είσαι στο κατάλληλο lvl αλλά και για να αναβαθμίσεις συγκεκριμένες ιδιότητες). Αλλά ούτε χρειάζεται να τα βάλεις και όλα αυτά και να γεμίσεις τεχνηέντως τον κόσμο με τόσες επαναλήψεις.

Ειδικά όταν η επιβράβευση που δίνεις με το loot είναι αρκετά φτωχή. Εδώ η Avalanche έπεσε στην ίδια παγίδα που έπεσε η Bungie και η Ubisoft. Nαι μεν το loot που βρίσκεις αλλάζει όμορφα το πώς είναι ντυμένος ο χαρακτήρας σας, αλλά δυστυχώς έχει ελάχιστη ουσιαστική σημασία, καθώς πίσω από την επόμενη γωνία περιμένει το επόμενο. Έστω ότι έχετε βρει ένα legendary κασκόλ lvl 30 λύνοντας μια σειρά από γρίφους ή μετά από μια μεγάλη μάχη. Χαϊδεύετε και ταΐζετε τα ζωάκια σας στον ζωολογικό σας κήπο, παίρνετε τα φτερά και πούπουλά τους και το αναβαθμίζετε εντελώς στο τρίτο του επίπεδο, υφαίνοντας και το κατάλληλο trait (από αυτά που είχατε βρει/ ξεκλειδώσει).

Πόση σημασία και βαρύτητα να έχει όλος αυτός ο χώρος, όταν στο επόμενο κουτάκι μπορεί να βρείτε κασκόλ lvl 31 και πρέπει φτου και από την αρχή να τα αναβαθμίσετε αν θέλετε να είστε στο max των δυνατοτήτων; Τα τελευταία AC αντιμετώπισαν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα και εν τέλει, το να είναι γεμάτος ο χάρτης με «μυστικές» σπηλιές που σε 5 δευτερόλεπτα θα σου δώσουν κάτι ή γεμάτο το κάθε dungeon με loot, δεν σου προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό όταν εν τέλει όλο το θέμα είναι στο να αναβαθμίζεις κάθε τι που σηκώνεις.

Επιστρέφοντας πίσω στα θετικά, θα πούμε ότι μας εξέπληξε ευχάριστα αρκετό από το main και side questing του παιχνιδιού. Ναι, υπάρχουν πάλι κάποια από τα mmo quest του τύπου βρες Χ πράγματα (ευτυχώς τα περισσότερα στην αρχή) και μερικά εντελώς αδιάφορα που απλά σε καλούν με μια μικρή ιστοριούλα να καθαρίσεις κάποιο random enemy camp, αλλά υπάρχουν και πολλά που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Όχι τόσο μηχανισμών, μιας και στα περισσότερα quest πάνω κάτω παραπλήσια puzzles και εχθρούς θα συναντήσετε, αλλά κυρίως λόγω ιστοριών και χτισίματος κόσμου. Που μαθαίνετε λίγο για την ιστορία ενός πωλητή, για την οικογένεια ενός συμμαθητή, για τα προβλήματα ενός καθηγητή και για διάφορα άλλα θέματα που αντιμετωπίζει ο πληθυσμός.

Και μπορεί κάθε τόσο να σας πετάγεται κάτι αδιάφορο σε λύση, αλλά υπάρχουν και κάποιες φορές εκείνα που ξεκινούν αδιάφορα και τελικά γίνονται επικά και απογειώνουν τον κόσμο αλλά και τη σχέση σας με αυτόν. Προφανώς δεν πρέπει να περιμένει κανείς επίπεδα γραφής Witcher 3 ή πολυπλοκότητα λύσης όπως Divinity: Original Sin 2, αλλά χάρη στη μαγεία και την ιδιαιτερότητα του κόσμου, οι δημιουργοί κάθε τόσο κατάφεραν να δώσουν ορισμένες πραγματικά μαγικές στιγμές.

Βέβαια τίποτα δεν είναι τέλειο, καθώς υπάρχουν στοιχεία που δουλεύουν λίγο αντίστροφα και εκεί που έχετε βουλιάξει στον κόσμο, σας ξυπνάνε θυμίζοντάς σας ότι είναι ένα παιχνίδι και ότι οι όροι και κανόνες του σύμπαντος δεν δουλεύουν πάντα οργανικά. Από τον mmo τρόπο με τον οποίο μαθαίνεις τα μισά ξόρκια (π.χ. κάνε το Α και Β σε μια μάχη, σπάσε 10 μπαλόνια κ.λπ. και μετά τσουπ, πάρε δώρο ένα ξόρκι) μέχρι στο ότι στο 99.9% του παιχνιδιού καμία σας πράξη δεν έχει κάποιον αντίκτυπο. Και δεν μιλάμε μόνο για επιλογές σε quest ή συζητήσεις, αλλά και για βασικούς κανόνες του κόσμου που το παιχνίδι σου τονίζει και μετά αγνοεί.

Για παράδειγμα, σου λένε ότι δεν κάνει να κυκλοφορείς το βράδυ στο Hogwarts (και σου μαθαίνουν έτσι το stealth) αλλά αμέσως μετά κυκλοφορείς παντού το βράδυ δίχως κανέναν περιορισμό. Όλοι μιλάνε με φρίκη για τις ασυγχώρητες κατάρες όπως το Avada Kedavra και ότι πας φυλακή αν τις χρησιμοποιήσεις έστω μία φορά, αλλά αν τις μάθεις, μπορείς να τις ρίχνεις αβέρτα δεξιά αριστερά και να μην έχει την παραμικρή επίπτωση στον χαρακτήρα και την ιστορία. Δεν είναι σημαντικά θέματα αυτά προφανώς, απλά είναι κάποιες ξεκάθαρες στιγμές που το Hogwarts Legacy έσπασε ορισμένα από τα «ιερά» όρια του σύμπαντος και που ένας οπαδός της σειράς θα προσέξει πολύ εύκολα.

Αλλά από την άλλη, ένας οπαδός ίσως και να είναι τόσο ενθουσιασμένος από το world building αλλά και από το παιδικό όνειρο φοίτησης στο Hogwarts, που είναι πολύ πιθανό να μην τον ενοχλήσει τίποτα και να καταβροχθίσει ό,τι βρεθεί στο διάβα του! Βλέπετε, το Hogwarts Legacy είναι ίσως ό,τι κοντινότερο έχει καταφέρει να φτάσει ένα τρίτο open-world στα σύγχρονα Assassin’s Creed της Ubisoft, με τις ομοιότητές του με το AC Odyssey να είναι τεράστιες. Όπως και στα Assassin’s Creed έτσι και εδώ, η διασκέδαση που θα έχει ένας παίκτης βασίζεται 100% στο πόσο τον εντυπωσιάζει ο κόσμος μπροστά του και πόσο θέλει να χαθεί μέσα του και να τριγυρίσει σε κάθε του γωνία και να μαζέψει το κάθε τι από τα εκατοντάδες collectables, collections, challenges κλπ.

Και όπως και στα Assassin’s Creed, θα έρθετε αντιμέτωποι με σχεδόν τα ίδια θετικά αλλά και αρνητικά εκείνων των τίτλων, που ωθούν άνετα τη βαθμολογική κλίμακα να παίζει άγρια προς όλες τις κατευθύνσεις, ανάλογα με τις αντοχές σας αλλά και την αγάπη σας για τον κάθε κόσμο. Η Ubisoft όμως είναι μέσα στο συγκεκριμένο σπορ εδώ και χρόνια και οι δικαιολογίες έχουν πλέον στερέψει.

Η Avalanche από την άλλη, ήρθε από το πουθενά και μας έδωσε έναν τεράστιο τίτλο, γεμάτο αγάπη και πάθος για το σύμπαν, μια προσπάθεια να δώσει στους παίκτες όσο περισσότερη “Χαρυποτερίτιδα” μπορεί. Ναι, υπάρχουν ξεκάθαρα ελαττώματα διάχυτα στο Hogwarts Legacy, αλλά για παρθενική προσπάθεια στο είδος, είναι σίγουρα εντυπωσιακή και καταφέρνει να μας κάνει να ονειρευόμαστε ένα επόμενο παιχνίδι, ακόμα πιο καλά δουλεμένο, πιο ώριμο και πιο μαζεμένο. Ως τότε, Obliviate και το ξαναπιάνουμε από την αρχή!

Το Hogwarts Legacy κυκλοφορεί από τις 10/2/23 για PS5, PC και Xbox Series. Η έκδοσή του για PS4 και Xbox One αναμένεται στις 4/4/23 και για Switch στις 25/7/23. To review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Hogwarts Legacy | Review appeared first on GameOver.