GO Talks: "Made in Japan"

Παιχνίδια "ιαπωνικής θεματολογίας" που αγαπήσαμε.

Με το τελευταίο (;) μεγάλο exclusive του PS4, το Ghost of Tsushima, να κυκλοφορεί στις 17 Ιουλίου, και με την Ιαπωνία να είναι στο προκήνιο αυτές τις ημέρες, αποφασίσαμε με το GO Talks αυτής της εβδομάδας να ταξιδέψουμε στην Άπω Ανατολή, να θυμηθούμε και να διαλέξουμε από ένα

Αν και πιστεύω ότι το καλύτερο πράγμα που έχει προκύψει από -ή έχει σχέση με- την Ιαπωνία (εκτός του Akira Kurosawa, του sake, της καλλιγραφίας, των videogames, του Nobuo Uematsu, των νίντζα και των σαμουράι, του Kitaro, της Honda, της Suzuki, της Matsushita, των ανθισμένων κερασιών κ.λπ.) είναι το live album Made in Japan των Deep Purple, θα πρέπει σε αυτό το θέμα να περιοριστώ στα videogames. Αλλά και πάλι, με πρόλαβαν δύο από τα παιδιά της ομάδας, και το Okami πρέπει να βγει από τη λίστα. Έτσι, εξ αναγκασμού πάμε στο αμέσως επόμενο παιχνίδι που ταιριάζει με το θέμα μας, το οποίο δεν είναι άλλο από το Siren: Blood Curse του PS3.

Για το εν λόγω "re-imagining" των δύο Forbidden Siren από το PS2 έχουμε μιλήσει αρκετές φορές σε Webcasts και αφιερώματα, αλλά δύο-τρεις γραμμές ακόμα αξίζει να γραφτούν. Εκτιμώ ότι η "επεισοδιακή" φύση του το εμπόδισε να αναδειχθεί όπως του άξιζε, διότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο ατμοσφαρικά και "σκληρά" (σκληρά όμως) παιχνίδια τρόμου που κυκλοφόρησαν ποτέ. Εφάμιλλο κορυφαίων ταινιών τρόμου της Ιαπωνίας, και δημιουργημένο όταν η κατηγορία αυτή στον κινηματογράφο ήταν "trend", το Blood Curse δίνει στον παίκτη το ρόλο διαφόρων χαρακτήρων, που είναι εγκλωβισμένοι σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ιαπωνίας.

Τα γκροτέσκα Shibito, ο τρόμος και τα σκοτάδια ήταν παντού. Και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το σημείο που καλείσαι να ελέγξεις ένα ανήλικο κοριτσάκι σε ένα νοσοκομείο γεμάτο αποτρόπαια πλάσματα που σε κυνηγούν. Η Ιαπωνία σε μια από τις καλύτερες στιγμές της.

Γράψτε μας στα σχόλια ποιο είναι το αγαπημένο σας παιχνίδι που βασίζεται/ αντλεί θεματολογία από την Ιαπωνία.

Γιώργος Καλλίφας

Ως λάτρης της Ιαπωνίας, παρόλο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να επισκεφτώ την χώρα, δυσκολεύτηκα αρκετά με το θέμα αυτής της εβδομάδας. Είναι τόσοι πολλοί οι αγαπημένοι τίτλοι που έχουν ιαπωνικό setting που πραγματικά δεν ξέρω ποιον να ξεχωρίσω. Και πως θα μπορούσα να διαλέξω έτσι εύκολα εξάλλου, ανάμεσα σε παιχνίδια όπως το Okami, τα Yakuza, τα οποία ξεκίνησα φέτος και τα έχω λατρέψει, τα Onimusha, και τα Way of the Samurai; Η σειρά όμως στην οποία αποφάσισα να επικεντρωθώ δεν είναι άλλη από αυτήν των Tenchu.

Η αρχική επαφή μου με το franchise έγινε με το Tenchu: Stealth Assassins της Acquire στο PlayStation, ο οποίος ήταν ο πρώτος τίτλος με πρωταγωνιστές ninja που είχε stealth μηχανισμούς. Οι ώρες που πέρασα με τον Rikimaru και την Ayame στην Ιαπωνία του 16ου αιώνα ήταν αμέτρητες, αφού το gameplay του ήταν στημένο με τέτοιο τρόπο που ήθελες να παίζεις ξανά και ξανά, δοκιμάζοντας διαφορετικές τακτικές.

Αν και απόλαυσα και τις επόμενες κυκλοφορίες της σειράς, όπως το Tenchu 2: Birth of the Stealth Assassins και το Tenchu: Wrath of Heaven, το Tenchu: Stealth Assassins πάντα θα κατέχει για μένα την πρώτη θέση, καθαρά για συναισθηματικούς λόγους. Ελπίζω μελλοντικά η From Software να αναβιώσει το franchise, και να μας δώσει, είτε ως developer είτε ως publisher, έναν καινούργιο τίτλο ή ένα reboot αντάξιο του ονόματος Tenchu.

Χρήστος Ντίνος

Η αλήθεια είναι ότι στην μακρόχρονη "καριέρα" μου ενασχόλησης με τα videogames, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με πολλούς τίτλους σχετικής θεματολογίας, παρά την πληθώρα τους -ενδεικτικά να αναφερω τα Okami, Shenmue, Nioh, Bushido Blade, Yakuza κτλ- και στην αρχή ψιλοσάστισα για το εάν θα μπορούσα να γράψω ένα κειμενάκι για το GO Talks της εβδομάδας, αλλά ας είναι καλά ο Alex από την Γηραιά Αλβιόνα με τη λίστα του.

Αν θέλετε να πάρετε μια πολύ καλή γεύση από την εποχή των σαμουράι, το Onimusha: Warlords θα αποτελούσε την τέλεια αρχή του ταξιδιού σας. Ο τίτλος είναι ένα action-adventure με κυκλοφορία στο μακρινό 2001 για το PlayStation 2, από την Capcom, που αποτέλεσε και τον πρώτο τίτλο της ομώνυμης σειράς. Οι παίκτες ταξίδευαν στην περίοδο Sengoku, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Samanosuke Akechi, πολεμώντας ενάντια στις δυνάμεις του Oda Nobunaga. Να σημειωθεί ότι πολλοί παίκτες είχαν βρει αρκετές ομοιότητες με δύο άλλα franchise της Capcom, τα Resident Evil και Devil May Cry, καθώς οι gameplay μηχανισμοί και η διάταξη της κάμερας έμοιαζαν σε μεγάλο βαθμό με το Resident Evil, ενώ οι hack 'n' slash μηχανισμοί έφερναν σε αυτούς του Devil May Cry.

Μεγάλο μέρος του παιχνιδιού λάμβανε χώρα στο εσωτερικό μεγάλων παλατιών ή σε υποβαθμισμένα χωριά. Η αρχιτεκτονική του, με τα παραδοσιακά κεραμίδια στους τελευταίους ορόφους, έφερνε μια πολύ αυθεντική αίσθηση και χωρίς ουρανοξύστες να μπλοκάρουν το φεγγάρι όπως στο σύγχρονο Τόκιο, με τους εξωτερικούς χώρους να έχουν μια κατάλληλη ατμόσφαιρα ηρεμίας και απόλαυσης που μπορεί να δώσει μόνο το φως του φεγγαριού σε σύγκριση με τα πιο θορυβώδη νέον φωτά της σημερινής εποχής.

Άγγελος Ζλατινούδης

Σούσιμα, Τσούτσιμα, σούσι και ξετσουτσούνιασμα. Σε λίγες ημέρες, με πρωταγωνιστή τον Σαμουράι με το καθόλου συνηθισμένο όνομα Τζιν. Το άλλο θα ήταν το Ρίου. Ή Ριού. Μπορεί και Ραϊγιού. Τέλος πάντων. Παιχνίδι σε ιαπωνικό setting το προκείμενο και σε βαθιάς περισυλλογής επιφώνημα (Χμμμμ) τι να διαλέξω, τι να διαλέξω...

Nioh έρχεται αβίαστα πρώτο, μιας και είναι αρκετά φρέσκο το δεύτερο μέρος του, Sekiro αμέσως μετά καθώς και αυτό παιγμένο σχετικά πρόσφατα. Νομίζω όμως ότι είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από αυτούς τους τίτλους για να έχουν καταφέρει να αποκτήσουν το ειδικό βάρος που απαιτείται για να χαραχθούν σε βάθος χρόνου. Ή, απλά, μάλλον δεν άφησαν τη σφραγίδα τους όσο άλλοι τίτλοι. Και τα δύο ισχύουν. Κοιτώντας πιο πίσω, θυμάμαι με πολύ αγάπη τα Onimusha και Fatal Frame. Θα μπορούσα να σταθώ σε κάποιο από αυτά, ίσως στα Fatal Frame εάν υπολογίσω μάλιστα το πόσο βαρετή βρίσκω τη σχέση των Ιαπώνων με τα φαντάσματα στις ταινίες ενώ, εδώ, λάτρεψα τα δύο πρώτα παιχνίδια. Θα το έκανα εάν δεν υπήρχε το Σενμού. Και πολύ περισσότερο, το Okami.

Ο μουντός κόσμος που μεταμορφώνει η θεά του Ήλιου, Αματεράσου, σε μια πολύχρωμη περιπέτεια φαντασίας, είναι εκείνος ο τίτλος που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο έχω κοντά στην καρδιά μου. Η χρήση του πινέλου για αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, το πολύ ιδιαίτερο εικαστικό του, με μια τεχνοτροπία που πάντρευε cel-shaded με παραδοσιακή ζωγραφική της Άπω Ανατολής, οι gameplay επιρροές από τα Legend of Zelda, η παραμυθένια μουσική, η περίεργη διάλεκτος, οι χαρακτήρες…

Είναι όλα τα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν ένα μοναδικό σύνολο, σε έναν τίτλο με βαθιές ρίζες στους μύθους και την κουλτούρα της Ιαπωνίας και που πλέον θεωρείται κλασικός. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του πώς ένα videogames μπορεί να αιχμαλωτίσει τη φαντασία, πώς μπορεί να ταξιδέψει σε κόσμους ονειρικούς και να προσφέρει εμπειρίες που μόνο στo μέσο αυτό μπορούν να υπάρξουν.

Οδυσσέας Γιαννιώτης

Γεγονός είναι ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan της ιαπωνικής κουλτούρας και η συναναστροφή μου με τα προϊόντα της (από anime μέχρι noodles) περιορίζεται κυρίως στις εκμοντερνισμένες, «δυτικοποιημένες» εκδοχές τους. Στη συντακτική ομάδα υπάρχουν άτομα με δυσθεώρητα μεγαλύτερη γνώση και αγάπη για τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, και αυτά σίγουρα είναι καταλληλότερα να προσεγγίσουν με εμπειρία αυτό το θέμα του εβδομαδιαίου GOTalks. Ωστόσο, σε ένα ανέλπιστο flashback που είχα διαβάζοντας το review μας για το Ghost of Tsushima, ανασύρθηκε από τη μνήμη μου ένας τίτλος που είχα την τύχη να παίξω σε εποχές PS2, τόσο obscure που αποφάσισα ότι άξιζε τη συμμετοχή μου στο άρθρο μόνο και μόνο για την αναφορά του.

Ο λόγος γίνεται για το εξαιρετικό Kengo 2: Legacy of the Blade (ή Sword of the Samurai όπως το γνωρίσαμε στην Ευρώπη). Δημιουργημένο από την Ιαπωνική Genki, ήταν μια hardcore εμπειρία μίξης fighting και action στοιχείων, σε ένα περιτύλιγμα λιτής και αυστηρής ιαπωνικής αισθητικής σε στυλ Kurosawa. Σε μια εποχή όπου τα fighting παιχνίδια μετατρέπονταν όλο και περισσότερο σε πολύχρωμα οπτικά φεστιβάλ από fireballs και combos, το Sword of the Samurai σε έριχνε, με μια μόνο κίνηση, νεκρό στο πάτωμα χωρίς κεφάλι, αν το σπαθί του αντιπάλου έφτανε σε αυτό.

Ο αδέκαστος ρεαλισμός του παιχνιδιού (υπήρχε ακόμα και honor system ανάλογα τη συμμετοχή σε νόμιμα/ παράνομα τουρνουά) σε συνδυασμό με την άψογη κινησιολογία των χαρακτήρων και την τεράστια ποικιλία σε οπλισμό (πάνω από 100 διαφορετικοί τύποι λεπτομερών σπαθιών) έκανε το τελικό αποτέλεσμα παράλληλα απολαυστικό και μαζοχιστικά εθιστικό. Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, σήμερα το Sword of the Samurai ήταν ένα glimpse του μέλλοντος και της “git-gud” σχολής που είναι τόσο της μόδας στις μέρες μας.

Δημήτρης Αγγέλου

Αχχχ... Ιαπωνία. Μία χώρα-φετίχ την οποία ανακάλυψα εκ βαθέων από συγκάτοικο Ιάπωνα το 2002 και από τότε έχει γίνει στόχος/ ταξίδι ζωής. Έλα που όμως, κάθε χρόνο κάτι στραβώνει. Δουλειά, υγεία, χρήματα, ακυρώσεις παρέας, κλπ, αυτό το ταξίδι το παλεύω 15 χρόνια ,και φέτος, για μιά εβδομάδα, δεν τα κατάφερα λόγο covid19! Του χρόνου ίσως; Στο ενδιάμεσο αυτής της πάλης με την τύχη πάντως, παίρνω συνεχώς γερές δόσεις Ιαπωνίας από όλα τα μήκη και πλάτη, με εκατοντάδες (ίσως χιλιάδες πλέον) anime & manga & ιαπωνικό cinema αλλά και φυσικά με διάφορα ιαπωνικά παιχνίδια.

Έτσι, θα ήταν παράλογο να μη λατρεύω τα παιχνίδια που δίνουν έμφαση και τονίζουν έντονα το ιαπωνικό σκηνικό. Shenmue, The World Ends With You, Okami και φυσικά άπειρα Visual Novels όλων των κατηγοριών (από G-Senjou No Maou μέχρι Persona) όλα είναι λατρεμένα και αγαπητά, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερη σειρά από τη Yakuza για να δώσει μια εικόνα από την Ιαπωνία των τελευταίων 40 ετών.

Tokyo, Osaka, Okinawa, Fukuoka, Hiroshima, Sapporo, Nagoya και άλλα μέρη, έχουν επιμεληθεί με χαρακτηριστική λεπτομέρεια και αγάπη για να δώσουν μια ρεαλιστική απεικόνιση της κάθε περιοχής. Σε αυτό συμβάλλουν και τα άκρως ρεαλιστικά καταστήματα, που προσφέρουν μια αντιπροσωπευτική ματιά στην ολότελα διαφορετική κουλτούρα της Ιαπωνίας. Από τα απλά καφέ σε ορόφους, στα cat και maid cafes, από τα κλειστά arcades και υπόγεια μπαρ, στα baseball κλειστά γήπεδα και στα ροζ κλαμπ, ακόμα και στα διάσημα μίνι μάρκετ αλλά και τα μικρά εστιατόρια για sushi, το περπάτημα μέσα από τον κόσμο της σειράς είναι ό,τι κοντινότερο σε διαδραστικό ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να περιμένει κάποιος από παιχνίδι.

Είναι και αυτή η απίστευτα καλογραμμένη ιστορία της σειράς που νιώθεις να βλέπεις μια 1AAA noir τηλεοπτική σειρά εκατό ωρών, είναι και τα θεοπάλαβα side quests που αντλούν έμπνευση από τρελά και ιδιαίτερα πράγματα της Ιαπωνίας, ε πως να μην αγαπήσεις αυτά τα παιχνίδια.

Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Πολύ ιδιαίτερο θέμα, πολύ αγαπημένη τοποθεσία. Η Άπω ανατολή πάντοτε με τραβούσε κοντά της, σαν τις Σειρήνες, ασκώντας πάνω μου μια ιδιαίτερη έλξη. Για πολλά χρόνια ικανοποιούσα τον άσβεστο πόθο μου να πατήσω στα χώματα της Nippon (ντάξει, της Ιαπωνίας ντε!) ασχολούμενος με μια σειρά παιχνιδιών, που έκαναν μια επίσκεψη στην Ιαπωνία είτε απλά προσφέροντας τη δυνατότητα part-time επίσκεψης ως μέρος της πλοκής, ή βασιζόμενα εξ ολοκλήρου σε μια αληθινή (ή και όχι) τοποθεσία στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Χαίρομαι που η ζωή μού έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να βρεθώ, εν τέλει, σε αυτή τη μυθική (ως προς την αντίληψή μου) χώρα, κάτι που ελπίζω να μπορέσω να ξανακάνω στο μέλλον. Οι συνήθειες χρόνων, όμως, δεν κόβονται έτσι απλά, έτσι εύκολα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα συνεχίσω, για πολλά χρόνια ακόμα, να δείχνω την προτίμησή μου σε τίτλους που εκτυλίσσονται στην Ιαπωνία.

Για να δούμε…πολλές επιλογές. Danganropa, Dead or Alive, Ninja Gaiden, Okami, Yakuza. Όλα προσφέρουν ένα μαγικό ταξίδι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δράση σε ένα κολλέγιο-κολαστήριο, περιπλάνηση σε ειδυλλιακά ιαπωνικά τοπία, και μάχες σώμα με σώμα κάτω από τις ανθισμένες κερασιές, φανταστικά ταξίδια, μαφιόζικες βραδιές σε πολύβουα αστικά περιβάλλοντα. Πράγματι, πολλές εμπειρίες, πολλές όμορφες αναμνήσεις που με κάνουν να μην μπορώ να διαλέξω τόσο εύκολα. Και όμως, υπάρχει μια σειρά τίτλων που προσωπικά μου έχουν δώσει την ευκαιρία να κάνω ένα άλλο μου όνειρο πραγματικότητα. Να είμαι σε μια περιοχή όχι σαν απλός επισκέπτης, αλλά σαν πραγματικός κάτοικος. Να μπορώ να ενασχοληθώ με απλές δραστηριότητες, να ζήσω την κουλτούρα και τις συνήθειες από κοντά, να εντρυφήσω ακόμα περισσότερο σε όσα έχω ήδη μάθει για τη συμπεριφορά των κατοίκων και ίσως να μάθω και ακόμα περισσότερα.

Αυτό το έχω καταφέρει μέσω της σειρά τίτλων Persona, ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα το 3ο, 4ο και 5ο παιχνίδι της σειράς. Τα Persona, αν και RPG, καταφέρνουν να δώσουν με ακρίβεια και σωστή ποσότητα ένα gameplay που ξεφεύγει μακριά από τον Tartarus, τον TV World και το Mementos, επιτρέποντας στον παίκτη να ασχοληθεί και με τον εικονικό κόσμο στον οποίο κατοικεί – είτε αυτός είναι το ίδιο το Τόκυο, είτε κάποια άλλη τοποθεσία βασιζόμενη σε πραγματικές τοποθεσίες της χώρας. Ως εικονικός κάτοικος απολαμβάνω πάντα να εξερευνώ τον «αληθινό κόσμο» του παιχνιδιού και να ασχολούμαι με διαφορετικά πράγματα, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες φορές και αν έχω παίξει τα παιχνίδια ξανά και ξανά. Γιατί, πέρα από το φανταστικό, υπάρχει και αυτό που φαντάζει τόσο αληθινό, αυτό που με ικανοποιεί τόσο απόλυτα.

Πράγματι, κάθε φορά που ασχολούμαι με τίτλο της σειράς Persona, νιώθω σαν να είμαι όντως εκεί. Να μαθαίνω από τις συμπεριφορές. Να γεύομαι γνήσιες ιαπωνικές γεύσεις. Να μαθαίνω νέα πράγματα, που είναι δεδομένα για τους Ιάπωνες συμπαίκτες. Και να ονειρεύομαι ξανά τη μέρα που θα περπατάω κατευθυνόμενος στο Pavillion, στο Κιότο, με το δρόμο να έχει γεμίσει από τα πεσμένα φύλλα των κερασιών, και το άρωμα της άνοιξης να με κυριεύει μεθυστικά. Μέχρι τότε, το εικονικό ταξίδι στην Ιαπωνία θα συνεχίζεται με το μοναδικό μέσο που μου επιτρέπει να ονειρεύομαι έτσι, ελπίζοντας πως η Atlus θα κυκλοφορήσει το επόμενο Persona εντός της δεκαετίας που διανύουμε.

Κώστας Παπαμήτρου

Όταν ανακοινώθηκε το νέο θέμα του GO Talks αρχικά φάνηκε δύσκολο το ξεδιάλεγμα ενός μόλις τίτλου, αλλά τελικά δεν χρειάστηκε πολύ για να επανέλθουν οι αναμνήσεις και ο μονόδρομος της επιλογής. Αναμφίβολα, βέβαια, τα κορυφαία παιχνίδια που μας ταξιδεύουν σε αρχαία (μυθική συνήθως) και σύγχρονη Ιαπωνία παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία σε θεματικές και είδη. Από άποψη νοσταλγίας δεν γίνεται παρά να αναφέρω τις αναμνήσεις από το πρώτο κορυφαίο (αλλά παρωχημένο πλέον) Shenmue όπου η τότε ζωντάνια και αληθοφάνεια της μικρής γειτονιάς της Yokosuka έπειθε αβίαστα για την καθημερινότητα της σύγχρονης Ιαπωνίας.

Από εκεί και ύστερα οι περιπτώσεις παιχνιδιών είναι δεκάδες, όμως, εν τέλει όλα επισκιάζονται από ένα παιχνίδι που πραγματικά πάντρεψε με μοναδική σύμπνοια όλα τα επιμέρους στοιχεία του ώστε να αποδώσει με τον πλέον ιδανικό τρόπο την ιαπωνική μυθοπλασία. Φυσικά, ο λόγος γίνεται για το ανεξίτηλο, κορυφαίο και κατάφωρα αδικημένο Okami (2006). Είναι ένα από αυτές τις λιγοστές περιπτώσεις βιντεοπαιχνιδιών που καταφέρνει το αξιοθαύμαστο επίτευγμα να μην δείχνει ότι έχει γεράσει ούτε χρόνο, σε οποιαδήποτε πτυχή του, καθιστώντας τον ως έναν από τους ελάχιστους πραγματικά διαχρονικούς τίτλους.

Ο οπτικός τομέας παραμένει μία πανδαισία χρωμάτων, με την Clover Studio να εφαρμόζει με πλήρη δεξιοτεχνία την cel-shaded τεχνική, δημιουργώντας διαρκώς την εντύπωση ότι το παιχνίδι εκτυλίσσεται σε έναν ιαπωνικό πίνακα ζωγραφικής. Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό το βασικό εργαλείο για μάχες και γρίφους, το μοναδικής έμπνευσης πινέλο που ενσωματώνεται ιδανικά σε όλα τα κομμάτια του gameplay. Και φυσικά, όλη η ογκωδέστατη και ποιοτικότατη περιπέτεια μεταφέρεται από δύο από τους πλέον συμπαθείς πρωταγωνιστές στα πρόσωπα της θαρραλέας Amaterasu (απολαυστική από την αρχή έως το τέλος στην περιήγηση) και το πετυχημένο comic relief του Issun.

Το Okami είναι εν τέλει μία από αυτές τις τόσο ξεχωριστές εμπειρίες που δείχνουν να στέκονται μόνες τους στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών, δίχως πνευματικούς διαδόχους, δίχως άλλους τίτλους που να το προσεγγίζουν πριν από αυτόν, ταξιδεύοντάς μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στη folklore πλευρά της μακρινής Ιαπωνίας.

Νικόλας Μαρκόγλου