Divinity: Original Sin 2

Ή αλλιώς, Divinity: The Original Sin Strikes Back.

Για το Divinity: Original Sin έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν -και όχι άδικα. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να συναντάει κανείς στις μέρες μας ένα τόσο σύνθετο παιχνίδι ,που όχι μόνο σέβεται πλήρως τις ρίζες του, αλλά κατάφερε να εξελίξει τους μηχανισμούς RPG όσο ελάχιστα σύγχρονα παιχνίδια και κατάφερε να προσφέρει βαθύτατο

roleplaying, σε επίπεδο που έκανε τον ανταγωνισμό απλά να κοιτάει με δέος την οθόνη. Κανείς δεν είναι τέλειος και προφανώς το παιχνίδι είχε ελαττώματα, αλλά η Larian -για άλλη μια φορά- δεν ακολούθησε τη μοντέρνα πεπατημένη. Αντί να επαναπαυθεί στις δάφνες της και να κυκλοφορήσει ένα Game of the Year edition της πλάκας, όπως πράττουν οι περισσότεροι, κάθισε σαν την Square Enix στο FF14, και δούλεψε όλο το παιχνίδι από την αρχή σε πάρα πολλούς τομείς.

Του πρόσθεσε πλήρες voice acting, βελτίωσε σε εμφανέστατο επίπεδο τα γραφικά και το animation, προσέθεσε δεκάδες ώρες νέου υλικού (περιοχές, quests, χαρακτήρες, party members κ.λπ.) και όλα αυτά δόθηκαν δωρεάν σε όποιον είχε αγοράσει την αρχική έκδοση. Ούτε DLCs, ούτε εκβιαστικά season passes, ούτε microtransactions. Ήταν, λοιπόν, επόμενο ο κόσμος να έρθει και να αγκαλιάσει την προσπάθεια της Larian και να επικροτήσει την εξαιρετική υποστήριξή της. Mε την ανακοίνωση, λοιπόν, ενός δεύτερου τίτλου στη σειρά, ήταν επόμενο πως το παιχνίδι θα τύχαινε ακόμα μεγαλύτερης προσοχής. Το mainstream κοινό είχε τουλάχιστον ακούσει το όνομά του, ο gaming Τύπος δε μπορούσε πλέον να αγνοήσει την επιτυχία του και οι fans του πρώτου τίτλου είχαν ήδη στηθεί σαν fanboys κάτω από τα γραφεία της εταιρίας περιμένοντας το launch.

Όπως ήταν επόμενο, η Larian βρέθηκε σε μια πάρα πολύ δύσκολη θέση. Όταν έχεις σημειώσει μια τόσο μεγάλη επιτυχία, πώς θα καταφέρεις άραγε να την ακολουθήσεις; Για κάθε ένα Empire Strikes Back υπάρχουν 1000 Jaws 2 και η πίεση να ξεπεράσεις τον εαυτό σου μπορεί να γίνει ασφυκτική. Θα ομολογήσουμε πως είχαμε τις αμφιβολίες μας -έχοντας καεί αρκετές φορές στο παρελθόν- και το γεγονός ότι η Larian πήγε για άλλη μια φορά για crowdfunding παρά την επιτυχία της, μας έβαλε σε σκέψεις. 120+ ώρες παιχνιδιού μετά, μπορούμε να παραδεχθούμε πως σαν άλλος Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, θα πρέπει να φάμε το καπέλο μας ανάλατο για να απολογηθούμε για την έλλειψη εμπιστοσύνης που δείξαμε. Ε, ναι, λοιπόν, το Divinity: Original Sin 2 είναι εδώ και είναι απλά και καθαρά ένα από τα καλύτερα isometric RPGs που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, τόσο απλά.

Για όσους δεν έχουν δει το πρώτο παιχνίδι, μη φοβάστε, η ιστορία του "2" διεξάγεται αιώνες μετά τα γεγονότα του πρώτου τίτλου, και έτσι, αν και θα χάσετε lore και easter egg γνώσεις, το μεγαλύτερο πακέτο του παιχνιδιού θα είναι ολοκαίνουργιο για όλους. Στον κόσμο του Rivellon, λοιπόν, η μυστηριώδης παγανιστική δύναμη Source θεωρείται ως κάτι καταραμένο από τους θεούς. Και παρά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, ο ρατσισμός και η κοινωνική αποξένωση ζει και βασιλεύει σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Μάλιστα, το κυνήγι αυτών που έχουν αγγιχθεί από τη Source θυμίζει εποχές την Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, όπου ο Bishop Alexander έχει ενώσει τους φανατικούς πιστούς του και όλες τις κυβερνήσεις κάτω από ένα πέπλο φόβου.

Όλοι οι source users κυνηγούνται και φυλακίζονται σε μία απομακρυσμένη φυλακή, όπου ακόμα και τα ποντίκια εκεί δέχονται καλύτερη αντιμετώπιση. Η ιστορία του παίκτη, λοιπόν, ξεκινάει από εκεί, όπου ως ένας ακόμα φυλακισμένος source user, που μόλις κατέφθασε, θα πάρει την απόφαση όχι μόνο να αποδράσει, αλλά και να πολεμήσει ενάντια στο κατεστημένο. Σε μια πρώτη ματιά, θα πείτε «μα αυτό είναι κοινότυπο, έχουμε δει τέτοιες ρατσιστικές συμπεριφορές σε πολλά rpg”. Το DOS2, όμως, δεν είναι όπως αυτά. Μπορεί η αρχική σπίθα να είναι φαινομενικά απλή, αλλά δίνεται με εμβληματικό τρόπο, σε έναν πραγματικά σκοτεινό και κυνικό κόσμο όπου το να μην είσαι ένας «καθαρός» άνθρωπος, ισοδυναμεί με το να είσαι μαύρος στις Νότιες πολιτείες της Αμερικής πριν τον εμφύλιο.

Πατώντας επάνω στη σύγχρονη ξενοφοβία και τον ακροδεξιό εθνικιστικό στρουθοκαμηλισμό που έχει χτυπήσει την εποχή μας, η Larian έπιασε όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν τριγύρω μας, τα ανέβασε ένα-δυό σκαλιά και τα πέρασε μέσα σε ένα fantasy setting, που μάλλον λίγο απέχει από τα όνειρα που έβλεπε στον ύπνο του ο Χίτλερ. Και θα πούμε ξανά, πως όλα αυτά είναι απλά η αρχή και η βάση για μια πολυδιάστατη περιπέτεια γεμάτη ανατροπές. Στο πρώτο Divinity αν υπήρχε ένα παράπονο, ήταν πως η ιστορία, αν και ενδιαφέρουσα, δεν ήταν κάτι το αξιομνημόνευτο. Εδώ όμως, η ιστορία πάει πολλά σκαλιά παραπάνω και είναι ξεκάθαρο από τις πρώτες μόλις ώρες το πόσο πολλή βαρύτητα έδωσε σε αυτό τον τομέα η Larian.

To βλέπεις στους χαρακτήρες, που πλέον δεν είναι απλά συμπληρωματικοί στην ομάδα σας, μα έχουν μια βαθιά και πλήρη προσωπικότητα που έχουμε να συναντήσουμε από τα χρόνια του Baldur’s Gate. Το βλέπετε στα quests, που όχι μόνο έχουν γίνει ακόμα πιο πλούσια και μεγάλα, αλλά λάμπουν με αυτή τη γλυκιά πρωτοτυπία που απουσιάζει στις μέρες μας. Το βλέπετε στο βιτριολικό χιούμορ που συνοδεύει το κάθε σας βήμα, αλλά και στον καυστικό κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, ο οποίος έχει υφανθεί με μαεστρία δίχως να θυμίζει social justice warrior παραλήρημα άλλων τίτλων. Και το βλέπετε, κυρίως, με τον τρομερό τρόπο εξέλιξης της προσωπικής σας ιστορίας μέσα από τις επιλογές σας. Ναι, μπορεί σε πολλά παιχνίδια να υπάρχουν κάποιες σημαντικές επιλογές που κάνουν μεγάλες αλλαγές, αλλά για να λέμε την αλήθεια, αυτό είναι εύκολο στις μέρες μας.

Το DOS2 κάνει πολλά βήματα παραπέρα και δίνει τεράστια ποικιλία επιλογών από εκεί που δε το περιμένετε, στήνοντας μια δαιδαλώδη εξέλιξη ιστορίας που δεν έχετε ιδέα πώς μπορεί να σας επηρεάσει. Το ότι μιλήσατε ευγενικά σε έναν άνθρωπο στο quest #12, μπορεί να οδηγήσει έναν συγγενή του να σας βοηθήσει στο quest #135 και, μέσω αυτού, να σας ανοίξουν νέες προοπτικές για το quest #389. Η παραμικρή επιλογή σας, ο τρόπος με τον οποίο μιλήσατε, τα πράγματα τα οποία βρήκατε/ δε βρήκατε, τα quests που δεν καταφέρατε να λύσετε και οι άνθρωποι που βοηθήσατε ή θυσιάστηκαν για εσάς, όλα αυτά δουλεύουν στα κρυφά μέσα σε έναν υπόγειο προγραμματιστικό λαβύρινθο, περιμένοντας καρτερικά να επιστρέψουν ανά πάσα στιγμή.

Ακόμα και το πιο απλό σχόλιο, το πιο θερμό "καλημέρα" που θα εισπράξετε από έναν χαρακτήρα 50 ώρες μετά από μια πράξη σας, είναι τόσο γαργαλιστικά ευχάριστο, που δείχνει πόσο ζωντανό και οργανικό έχει κάνει τον κόσμο του Rivellon η Larian. Μαζί με τη μεγάλη ποικιλία διαφορετικών λύσεων στα περισσότερα quests, το DOS2 πλέον συναγωνίζεται στα ίσια το Fallout 2 για το RPG με το πλουσιότερο roleplaying όλων των εποχών, και αν και θα ακουστεί αιρετικό, ίσως κιόλας να το ξεπερνάει χάρη στον οργανικό κόσμο του. Πρόκειται για έναν gaming άθλος στα δικά μας τα τεφτέρια. Στα του gameplay τώρα, για όποιον δε γνωρίζει τη σειρά, το DOS2 είναι ένα party turn-based RPG.

Ο παίκτης ελέγχει μια ομάδα τεσσάρων χαρακτήρων, και μέσα από ένα turn-based σύστημα παρόμοιο με του X-Com, εμπλέκει τη χαοτική RPG μάχη με μια tactical στρατηγική. Και η στρατηγική είναι απόλυτα απαραίτητη για το παιχνίδι, καθώς, όπως και ο προκάτοχός του, έχει υψηλότατη δυσκολία και απαιτεί μεθοδικές κινήσεις και πολύωρη ενασχόληση. Δεν θα μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες για το πώς δουλεύει η μάχη, θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες για να την αναλύσουμε σωστά και, εν τέλει, ένα gameplay βίντεο θα μπορούσε να τα εξηγήσει καλύτερα. Θα πούμε απλά πως, σε σύγκριση με το προηγούμενο παιχνίδι, η χρήση των elemental δυνάμεων και των συνδυασμών τους έχουν για άλλη μια φορά την τιμητική τους, με ακόμα περισσότερους συνδυασμούς και δυνατότητες. Επίσης, θα προσθέσουμε πως πλέον υπάρχουν δυνατότητες εκμετάλλευσης και της αρχιτεκτονικής μιας περιοχής, με τον παίkτη που θα βάλει τους τοξότες του στο ψηλότερο σημείο να έχει δραματικά καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.

Στα του character development τώρα, υπάρχει για άλλη μια φορά μεγάλη ποικιλία σε επιλογές και δυνατότητες (σχεδόν διπλάσια απ' ό,τι στο παρελθόν) ενώ -όπως και παλιά- ο χαρακτήρας που θα φτιάξετε μπορεί να έχει ένα αρχικό class αλλά μπορείτε να τον αναπτύξετε όπως θέλετε, δίνοντας βαρύτητα στα στοιχεία που εσείς επιθυμείτε. Προσοχή, εδώ μιλάμε για hardcore RPG, πράγμα που σημαίνει πως ενώ μπορείτε να αναπτυχθείτε όπως θέλετε, αυτό δε σημαίνει πως μπορείτε να γίνετε "λίγο απ' όλα". Ή, μάλλον, μπορείτε αλλά είναι δεδομένο ότι θα είσαστε ένα... κινούμενο κομμάτι κρέας και τίποτα παραπάνω. "Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμαθείας, αυτός είναι μάλλον ο χρυσός κανόνας που κυβερνά τίτλους όπως οι Fallout, Wasteland και Divinity: Original Sin και είναι πολύ σημαντικό να το επαναλαμβάνετε συχνά στον εαυτό σας καθώς περιπλανιέστε στις ζούγκλες και τις ερημιές του Rivellon.

Αλλά πόσο όμορφες είναι αυτές οι ερημιές. Το πρώτο DOS είχε όμορφα και συμπαθητικά γραφικά, έχοντας όμως βασιστεί πιο πολύ στην καρτουνίστικη, WoW αισθητική και art direction, παρά στην ίδια την τεχνική αρτιότητα. Το DOS2, από την άλλη, μπορεί να κρατάει αυτή την πολύχρωμη και πιο ανάλαφρη παλέτα, αλλά το τεχνικό αποτέλεσμα είναι πολλά σκαλιά ανώτερο του προκατόχου του, σε σημείο που θα μπορούσε άνετα κανείς να πιστέψει πως τα παιχνίδια τα χωρίζουν 10 χρόνια από την παραγωγή τους. Έχει προστεθεί πολύ περισσότερη λεπτομέρεια στην κάθε περιοχή, τα textures είναι καθαρότερα από ποτέ και ακόμα και οι γρατζουνιές στους τοίχους είναι πλέον ξεκάθαρες, σε ένα παιχνίδι που μοιάζει να «ξεπετιέται» από την οθόνη. Ποτέ δε θα μπορούσε να συναγωνιστεί ένα Battlefront 2 ή ένα Witcher 3, αλλά για το στυλ του gameplay του και το περιορισμένο budget του, το αποτέλεσμα κυριολεκτικά συναρπάζει.

Εξίσου υπέροχη δουλειά έχει γίνει και στον ηχητικό τομέα του παιχνιδιού, όπου πατάει στα επιτυχημένα themes του πρώτου τίτλου και χτίζει επάνω τους μια πανέμορφη fantasy επένδυση σε επίπεδα εφάμιλλων, κλασικών τίτλων. Το πιο βελτιωμένο σημείο, πάντως, είναι σίγουρα το voice acting. Στο πρώτο παιχνίδι υπήρχε σε πολύ περιορισμένη μορφή και κυρίως από άτομα εντός της ομάδας ενώ στην enhanced έκδοση -παρόλο που μπήκε παντού- ήταν ξεκάθαρα χαμηλού budget και με κείμενα και ομιλίες που ενώ ήταν καλά στο γραπτό λόγο, στον προφορικό είχαν προβλήματα. Εδώ, όμως, η δουλειά είναι εμφανέστατα επαγγελματικού επιπέδου, και σε συνδυασμό με το βελτιωμένο και λιγότερο φλύαρο script, βοηθάει ιδιαίτερα στην εδραίωση της αληθοφάνειας του κόσμου.

Για να μη νομίζετε, όμως, πως απλά πετάμε γαρύφαλλα στα πόδια της Larian καθώς αυτή τραγουδάει στα μπουζούκια του Rivellon, θα χρησιμοποιήσουμε αυτή την παράγραφο για να αναφέρουμε και τα όποια αρνητικά του παιχνιδιού εντοπίσαμε. Καταρχάς, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως, παρά τη μακρά θητεία του τίτλου στο early access του Steam, το παιχνίδι περιέχει αρκετά glitches και bugs δεξιά-αριστερά, με 1-2 side quests μάλιστα να μην καταφέραμε να τα ολοκληρώσουμε επειδή μπλόκαραν. Η υποστήριξη είναι συνεχής και πολλά από αυτά έχουν ήδη διορθωθεί, αλλά είναι εμφανές πως το παιχνίδι ήθελε μερικούς μήνες ακόμα polishing πριν κυκλοφορήσει. Πέραν αυτού, με στεναχώρια παρατηρούμε πως παρόλη τη βελτίωση των μενού και του inventory ως ένα βαθμό, το τελευταίο παραμένει αρκετά "τουρλουμπούκι", πνιγμένο κάτω από το βάρος ατελείωτων αντικειμένων και υλικών που σχεδόν κανείς δε θα χρησιμοποιήσει.

Τέλος, να πούμε πως ενώ το παιχνίδι είναι μάνα εξ ουρανού για τους hardcore παίκτες, για έναν νέο στα RPG ή έναν πιο casual παίκτη, το DOS2 μάλλον θα είναι απαγορευτικά δύσκολο και περίπλοκο για να ασχοληθεί σε βάθος. Το τελευταίο βέβαια δε το θεωρούμε εμείς αρνητικό αλλά οφείλουμε τουλάχιστον να το αναφέρουμε. Ίσως το εξαιρετικό co-op mode να είναι μια κατάλληλη επιλογή έναρξης για παίκτες που δεν έχουν "βιογραφικό" στην κατηγορία.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε την ενασχόλησή μας με το DOS2, είπαμε να ρίξουμε ένα μικρό φρεσκαρισματάκι στο πρώτο παιχνίδι και να παίξουμε 15-20 ωρίτσες, έτσι για να μπούμε στο κλίμα. Ακόμα και μετά από εκατοντάδες ώρες ενασχόλησης, το DOS1 συνέχισε να μας προσφέρει μπόλικη διασκέδαση καθώς δοκιμάζαμε νέες τακτικές και λύσεις στα quests του και απορούσαμε για πώς θα μπορούσε άραγε ένα sequel να βελτιώσει ένα ήδη εξαιρετικά βελτιωμένο παιχνίδι. Λίγες εβδομάδες μετά, δεν ξέρουμε αν θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε πάλι πίσω στο πρώτο παιχνίδι έχοντας δει το DOS2. Απλά φαντάζει «λίγο» μπροστά σε αυτό το αριστούργημα που παρέδωσε η Larian.

pc