Desperados III - Review

Revolvers, αρσενικό, voodoo και δαντελένιες τακτικές.

H Μimimi, ως άλλος μοναχικός λύκος, έχει πάρει «εργολαβία» το υπο-είδος αυτό των παιχνιδιών (πείτε τα real-time tactics, πείτε real-time stealth), σε μια ιδιότυπη σταυροφορία να το κρατήσει στην επιφάνεια. Και προς ικανοποίηση του διψασμένου, πιστού κοινού τους, τα πάει περίφημα. Το Desperados 3 είναι η φυσική συνέχεια του Shadow Tactics, που μας έκανε sepuku

στα τέλη του 2016, επεκτείνοντας, εμπλουτίζοντας και ομορφαίνοντας την ήδη πετυχημένη φόρμουλα. Όταν δε αυτό το ανακάτεμα γίνεται σε έναν cult, αλλά όχι ξεχασμένο, τίτλο του είδους (το οποίο πολύς κόσμος στο εξωτερικό, ως φαίνεται, το είχε μάθει μέσω ενός κουτιού δημητριακών που είχε το demo του το μακρινό 2001) το λαμπρό Desperados, η αλλαγή από κιμονό και σουρικέν, σε μπότα και εξάσφαιρο, μας δημιουργεί «gold rush» εξάψεις.

Το θέμα είναι, πως ενώ δε θα δείτε τεράστιες αλλαγές σε σχέση με το Shogun, η φροντίδα και η αγάπη τoυ δημιουργού και ο σεβασμός στο πρωτότυπο, αναμεμειγμένα με το εξαιρετικό gameplay και τη μοναδική wild west ατμόσφαιρα, θα σας κρατήσει κολλημένους στις θέσεις σας για τις 40 ώρες που κρατάει περίπου η περιπέτεια.

Συνοπτικά, στο D3 παίρνουμε στα χέρια μας μια πεντάδα απροσάρμοστων elite δολοφόνων, τις ικανότητες των οποίων θα πρέπει να συνδυάσουμε αρμονικά, ώστε να αντεπεξέλθουμε στην υψηλή -υπό προϋποθέσεις- δυσκολία του τίτλου. Ο γνωστός μας Cooper, με το φονικό μαχαίρι του και τα καυτά του εξάσφαιρα, o «κομπογιαννίτης» Doc Macoy με τη δηλητηριώδη σύριγγα και το sniper, o «αρκουδοκυνηγός» Hector Mendoza με τις παγίδες του και την κοντόκανη, η «σαγηνεύτικη» Ο’Ηara , με τις μεταμφιέσεις και το Derringer, και τέλος η weird west προθήκη της Isabelle Moreau, με τις φρέσκες mind control και connect ικανότητες. Πέντε ξεχωριστοί, συμπαθέστατοι χαρακτήρες, με εντελώς διαφορετικό skill-set ο κάθε ένας, στα χεριά σας γίνονται κυριολεκτικά πολεμικές μηχανές, έτοιμες να ανταποκριθούν στην κάθε ευφάνταστη, ριψοκίνδυνη και καλοστημένη ενέδρα που έχετε μηχανευτεί.

Αυτό που εκτιμήσαμε ιδιαιτέρως είναι η ελευθερία που δίνει -δεδομένων των περιορισμών του είδους- το παιχνίδι στον παίκτη. Αφενός, πριν καν ξεκινήσουμε να παίζουμε, στο να καθορίσουμε πόσο δύσκολο θέλουμε να είναι το επίπεδο, αφετέρου στο πώς θα προσεγγίσουμε τα περίπλοκα και τεράστια (σε πυκνότητα) επίπεδα του παιχνιδιού. Από τη σύσταση των εχθρών -καθώς, θα πρέπει να ξέρετε, πως οι ικανότητες δεν πιάνουν σε όλους τους εχθρούς- τον αριθμό saves, τα διάσπαρτα πυρομαχικά, την ταχύτητα ανακάλυψής μας, ως το αν θα ακολουθήσουμε αυστηρά stealth (και no kill, με κάποιες εξαιρέσεις) ή πιο επιθετική τακτική.

Ο μόνος ουσιαστικός περιορισμός είναι η σύσταση της ομάδας, που είναι προκαθορισμένη, και πως, αντικειμενικά, μια all guns blazing λογική στερεί πολλή γοητεία από τον τίτλο. Γνώμη μας είναι να καταχραστείτε τα saves, να ακονίσετε το μυαλό σας σκεπτόμενοι συνδυαστικές τακτικές, ώστε να φτάσετε μέχρι το τέλος με το λιγότερο δυνατό «θόρυβο». Η χρήση των όπλων, όταν γίνεται περιστασιακά, δίνει νομίζουμε συγκριτικά μεγαλύτερη ικανοποίηση στον παίκτη, ειδικά σε καλοσχεδιασμένα μακελειά που μπορούν να έχουν και διψήφιο αριθμό νεκρών σε μία κίνηση.

Η μαγεία του τίτλου είναι εκεί. Τα εργαλεία είναι πάντα εκεί. Κάποια φορά θα είναι ένα θάμνος ή κάποιο τυφλό σημείο, κάποια άλλη, η αξιοποίηση τριών χαρακτήρων ταυτόχρονα, την επόμενη, η χρήση στοιχείων του παιχνιδιού (κώνοι θέασης, active pause κ.λπ.). Πάντα υπάρχει κάτι που μπορείς να διαχειριστείς και δεν το έχεις σκεφτεί με την πρώτη. Η υπομονή είναι αρετή στα RTT και η σοβαρή μελέτη των «περιπόλων» και των αλληλοκαλυπτόμενων εχθρών, θα δώσει τη λύση σε ένα gameplay αδιέξοδο. Και μόλις βρεθεί η κερκόπορτα, η άμυνα των εχθρών αποσυναρμολογείται σταδιακά και ομαλά. Μασήστε το ταμπάκο με τρόπο προκλητικό, κρατήστε μια «stiff upper lip» στάση και σχεδιάστε πριν πράξετε.

Το κυριότερο καινούριο όπλο στη διάθεση του παίκτη είναι το Showdown Mode (που αν θέλετε το αφήνετε στην άκρη εντελώς), όπου μπαίνοντας σε ένα διαδραστικό pause, μπορείτε να δώσετε εντολή και στους πέντε ήρωες ταυτόχρονα να εκτελέσουν ενέργειες, κουρδίζοντας και βάζοντας σε κίνηση πραγματικά περίπλοκες και σατανικές ενέδρες. Είναι, πραγματικά, η gameplay κορύφωση, το «Denali», που αν το «δαμάσεις», δρέπεις τους πιο ζουμερούς καρπούς που έχει να προσφέρει ο τίτλος.

Οι εχθροί χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Οι Gunmen, την ανοησία και τη φιλαργυρία των οποίων εκμεταλλευόμαστε για να τους σβήσουμε από το χάρτη. Οι πιο πειθαρχημένοι Ponchos (δεν αφήνουν το πόστο τους για κανένα λόγο), οι οποίοι συνήθως έχουν τις πιο καίριες θέσεις φύλαξης και εξοντώνονται πιο άμεσα, και τέλος οι σκληροτράχηλοι Long coats, που κατά τα ειωθότα, δε μασάνε με τίποτα και σκοτώνονται μόνο από τον Hector ή με συνδυασμό σφαίρας και μαχαιριού. Σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι παίζει και το φύλο του εχθρού, μιας και η γητεία της Kate O’Hara (μια από τις πιο χρήσιμες ικανότητές) τρώει πανηγυρικό άκυρο από τις επίδοξες «Calamity Jane» του παιχνιδιού.

Τα περιβάλλοντα, ντυμένα με ατμοσφαιρική ταιριαστή μουσική και διαλόγους μονάδων, αλλά έχοντας συμμετοχή, με ουσιαστικό τρόπο, στο gameplay, είναι ακριβώς ό,τι περιμέναμε. Οι ζοφεροί βάλτοι, των οποίων τα ύδατα προκαλούν έξτρα θόρυβο, οι λασπωμένες frontier πόλεις που φανερώνουν τις πατημασιές των ηρώων μας, τα πολύβουα λιμάνια που βρίθουν από αθώους NPCs, έτοιμους να μας καταδώσουν, και πολλά ακόμα χαρακτηριστικά wild west τοπία, έξυπνα σχεδιασμένα και όμορφα (όσο επιτρέπει η Unity), διαποτισμένα με στοιχεία, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γίνονται μέρος του παιχνιδιού, χωρίς ποτέ να αποτελούν τους τυπικούς, όμορφους, στατικούς πίνακες, που διαδραματίζεται το παιχνίδι. Υπάρχει πολλή αγάπη πίσω από αυτό και είναι φανερά μία προσπάθεια του τίτλου να καλύψει την εύλογη επανάληψη, που φανερώνεται προχωρώντας σταδιακά στα επίπεδα, μιας και οι ικανότητες και ο αριθμός των ηρώων είναι σχετικά μικρός.

Προσωπικά δε μας κούρασε το παιχνίδι, διότι -για κάποιο ανεξήγητο λόγο- το να σφυρίζει κλέφτικα με τον Hector και να πέφτει ο δύσμοιρος κακοποιός στα δόντια της μόνιμα πεινασμένης «Βianca» (της αρκουδοπαγίδας, σχεδιασμένης για Ακανθοσαυροους και όχι για Kodiak/ Grizzly αρκούδες) δεν παλιώνει ποτέ. Τα επίπεδα, επειδή κρατάνε δύο και πλέον ώρες το καθένα (και η επανάληψη κάποιων μοτίβων στο στήσιμο των εχθρών) στο πρώτο playthrough είναι σχεδόν βέβαιο πως προκαλούν έναν μικρό κορεσμό, αλλά στον αντίποδα, η ποικιλία των περιβαλλόντων και η ζωντάνια τους κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο.

Για να είμαστε πιο ακριβείς, ο γράφων ανήκει στην κατηγορία που ξαναπαίζει τα επίπεδα για να πάρει μια άλλη διαδρομή, να δοκιμάσει ένα καινούριο challenge, να κυνηγήσει ένα τρελό badge, να βάλει σε εφαρμογή τρελά σχέδια για να τα δει απλά να αποτυγχάνουν. Για τους περισσότερους που θα αγαπήσουν τον τίτλο, το replay value είναι υπαρκτό και συνυφασμένο με τη φύση του παιχνιδιού, έχοντας πάνω από όλα να δώσει και άλλο «χυμό» στον παίκτη, που θα το στύψει μέχρι την τελευταία σταγόνα. Στα ήδη υπάρχοντα επίπεδα του Desperados 3 προσθέτονται και πέντε ειδικές πίστες, παραλλαγές των αρχικών, με το όνομα Baron Challenges, όπου μια σκιώδη φιγούρα απαιτεί από τον παίκτη να τα ολοκληρώσει με διάφορους έξυπνους και πρωτότυπους περιορισμούς -π.χ. θάνατοι μόνο από περιβάλλον- με τη αιτιολογία πως οι πελάτες τους «παρακολουθούν». Ενδιαφέρουσα snuff τροπή, αν μη τι άλλο, για δύο αιώνες πίσω.

Η ιστορία είναι μια κλασική αφήγηση εκδίκησης, του Far West, με τις γνωστές γραφικότητες σε θέματα τιμής και βεντέτας, αλλά είναι σε δεύτερο πλάνο και δεν αποπροσανατολίζει πότε από τον πυρήνα του παιχνιδιού, που είναι το stealth gameplay. Τη βρήκαμε κατώτερη από το πρώτο Desperados, που έμοιαζε να κουβαλάει λίγο πιο οργανικά την πλοκή (ή μπορεί τα γυαλιά της νοσταλγίας και ότι ήμουν πρωτοετής φοιτητής το 2001, να «γλασάρουν» την ανάμνηση, και σταματάμε εδώ γιατί θα μας πάρουν τα ζουμιά), αλλά οι συμπαθέστατοι χαρακτήρες, ο καθένας με την προσωπικότητα και το παρελθόν του, καλύπτουν το κενό.

Το συνοπτικό replay που αναπαράγεται στο τέλος κάθε επιπέδου είναι μια ωραία προσθήκη -ξέρουμε πως δε θα κάνετε ποτέ skip γιατί τέτοιοι είστε και εσείς, θα το βλέπετε και θα λέτε τι έκανα ο παικταράς εκεί- και πέραν του ταΐσματος του εγωισμού σας, είναι και μια πρακτική μέθοδος να διαμοιραστείτε εύκολα την τακτική σας αν θέλετε να την επιδείξετε σε κάποιον που έχει κολλήσει. Το Fast Forward των κινήσεων των μονάδων είναι ακόμα ένα χρήσιμο τέχνασμα του παιχνιδιού για να περάσετε κάποια εύκολα σημεία πιο γρήγορα ή για να μετακινήσετε το χαρακτήρα σας μέσα στο χάρτη, όλα στα πλαίσια της «Σταυροφορίας» της MImimi (αλλάξτε όνομα) να κάνει το είδος πιο προσβάσιμο και πιο θελκτικό στον μέσο παίκτη.

Είναι niche παιχνίδια σε niche αγορά, οπότε διάφοροι κλαψιάρηδες που διαμαρτύρονται για μοντερνιές και διευκολύνσεις (οι οποίες όλες μπορούν να κλείσουν) να θάψουν τον εαυτό τους σε κάνα ορυχείο, αγκαλιά με δυναμίτη υπογεγραμμένο με αφιέρωση από τον Sam (λείπει ο αγαπητός γητευτής φιδιών). Το παιχνίδι παίζεται, προφανώς, με controller, αλλά δυστυχώς δε δοκιμάστηκε από τον γράφοντα, οπότε δεν έχουμε και άποψη επ’ αυτού. Χωρίς να είναι απαγορευτική η χρήση του, το χέρι και το μυαλό απλά δεν πάει προς τα εκεί.

Ενώ δεν είχαμε κάποια τεχνικά προβλήματά, υπήρξαν στιγμές που, προσπαθώντας να εκτελέσουμε σε Showdown Mode, το pathfinding ήταν για κλάματα. Δεν είναι ένα πρόβλημα απροσπέλαστο, αλλά αρκούντως «ξενερωτικό» και εμφανίστηκε αρκετές φορές για το αποδώσουμε στην κακιά στιγμή. Το άλλο μας παράπονο είναι πιο γενικό και έχει να κάνει με το είδος των RTT και την AI των εχθρών, που παραμένει «χαζούλικη». Δε ξέρουμε καν αν μπορεί να γίνει κάτι δραστικό, καθώς χρειάζεται, θεωρητικά, ένα εντελώς διαφορετικό στήσιμο, αλλά σίγουρα δεν είδαμε κάποια τρομερή αλλαγή ή βελτίωση στο συγκεκριμένο θέμα τα τελευταία 20 χρόνια.

Μπαίνεις και στο D3 με τη λογική του να λύσεις τα πολλά και διάφορα puzzles και όχι να ξεγελάσεις χαρακτήρες που προσομοιάζουν πραγματικούς ανθρώπους. Εξυπακούεται πως ένα τέτοιο «πρόβλημα» δε μπορεί να ρίξει το επίπεδο του παιχνιδιού γιατί δε ξέρουμε και δεν έχουμε πρόταση στο πώς μπορεί να γίνει αυτή η μετάβαση, χωρίς να αλλάξει το ύφος και το είδος αυτών των παιχνιδιών. Για το τέλος αφήσαμε κάποιες low res λεπτομέρειες στα περιβάλλοντα (κυρίως βράχια), που νομίζουμε ότι μπορούσαν να σχεδιαστούν με περισσότερη αγάπη.

Το Desperados 3 σχεδιάστηκε με απόλυτο σεβασμό στο αρχικό Desperados, από μια εταιρία που αξίζει όλα τα εύσημα για τη διατήρηση του είδους. Πηγαίνοντας ακόμα καλύτερα αυτή τη φορά και πατώντας στην επιτυχία του Shadow Tactics, το Desperados 3 φαίνεται πως ακουμπά ταβάνι, ανταμείβοντας τον προσεκτικό και επίμονο παίκτη με αδιανόητα απολαυστικές gaming στιγμές. Η ιστορία το χρωστούσε στο Desperados και στη νιότη μας. Άντε τώρα και το Commandos.

Το Desperados III κυκλοφορεί για PC, PS4 και Xbox One από τις 16 Ιουνίου. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για PC.

pcps4xbox one