Asterix & Obelix: Slap Them All | Review

Βρισκόμαστε στο 50 π.Χ. Όλη η Γαλατία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή… Όλη; Όχι! Ένα χωριό ανυπότακτων Γαλατών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς. Με αυτά τα λόγια ξεκινούν όλα τα τεύχη του καλύτερου ίσως ευρωπαϊκού κόμικ όλων των εποχών. Από το 1961 όταν πρωτοκυκλοφόρησε, οι περιπέτειες των Αστερίξ και του Οβελίξ κέρδισαν αμέσως το κοινό με το ανεπανάληπτο χιούμορ τους, τους αξέχαστους χαρακτήρες και φυσικά τα σαφή και ευπρόσδεκτα μηνύματα για την αξία της ελευθερίας, της φιλίας, της απλής ζωής και του υγιούς παραλογισμού απέναντι στην τυραννία κάθε είδους. Η καθολική

επιτυχία του κόμικ οδήγησε φυσικά στην ανάπτυξη πλήθους video games, από την εποχή του Atari 2600 ως τις μέρες μας. To Asterix & Obelix: Slap them All! είναι το τελευταίο από αυτά, δημιουργημένο από τη Γαλλική Microids, η οποίο τιμά τον εθνικό ήρωα της Γαλλίας με τον καλύτερο τρόπο.

Όσοι προλάβαμε την εποχή των arcades, θυμόμαστε σίγουρα το Asterix 2D brawler παιχνίδι της Konami, ένα από τα καλύτερα δείγματα της κατηγορίας. Οι developers του Slap them All! επέλεξαν τον ίδιο δρόμο, προσφέροντάς μας ένα παιχνίδι στα χνάρια των Streets of Rage και των Final Fight.

Τα δεδομένα για το είδος είναι συγκεκριμένα, όπως και το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Όπως έχουμε πει και αλλού, ο πυρήνας του gameplay των 2D brawlers βασίζεται στη συνεχή δράση αλλά δεν μπορεί να αποφύγει δυστυχώς και τη συνεχή επανάληψη. Μένει λοιπόν αν δούμε αν τα επιμέρους στοιχεία συνεισφέρουν σε ένα διασκεδαστικό σύνολο.

Το πρώτο που πρέπει να αναφερθεί στο παρόν κείμενο είναι το υπέροχο εικαστικό του τίτλου. Συγκρινόμενο με το πρωτογενές υλικό του κόμικ, τα γραφικά είναι ό,τι ακριβώς εύχονταν να δουν οι φίλοι των Γαλατών. Οι χαρακτήρες είναι πανέμορφα σχεδιασμένοι, με έντονα περιγράμματα και μοιάζουν πραγματικά σαν να ξεπήδησαν από τις σελίδες των τευχών που κρατάμε στα χέρια μας. Μάλιστα όλοι οι χαρακτήρες, φίλοι και εχθροί, έχουν εμφανιστεί κάποια στιγμή σε κάποια περιπέτεια του Asterix και οι αναγνώστες δεν θα σταματούν να ανακαλύπτουν γνωστές φάτσες.

Το ίδιο καλοσχεδιασμένα είναι και τα backgrounds, με έντονα χρώματα και καλή ποικιλία ανάλογα με την περιοχή στην οποία βρισκόμαστε. Τέλος, το animation είναι λεπτομερές και κάθε χαρακτήρας διαθέτει πολλαπλές κινήσεις και στάσεις, αυξάνοντας την αληθοφάνειά του. Συμπερασματικά, ο οπτικός τομέας είναι άψογος και ζωντανεύει ιδανικά τις περιπέτειες των κόμικ στις οθόνες μας.

Η μουσική του παιχνιδιού είναι και αυτή πολύ καλή, αλλά δεν μας έκανε τόση εντύπωση όσο τα γραφικά. Είναι όμορφη σίγουρα, αλλά δεν διαθέτει κάποιο αξιομνημόνευτο θέμα και την περισσότερη ώρα έχει ορχηστρικό χαρακτήρα, σαν να ακούμε το soundtrack μιας animation ταινίας. Θα θέλαμε περισσότερα κέλτικα μουσικά όργανα και μελωδίες, τα οποία εμφανίζονται σε ορισμένες, αλλά λίγες δυστυχώς στιγμές. Το παιχνίδι διαθέτει άφθονο speech, με τους ήρωες να μιλάνε συνεχώς, αλλά δυστυχώς οι ατάκες που ξεστομίζουν επαναλαμβάνονται πολύ γρήγορα.

Οι φωνές των ηρώων, τουλάχιστον στην aγγλική version που δοκιμάσαμε, είναι ταιριαστές. Οι κραυγές των κατακαημένων εχθρών όσο τους ξυλοφορτώνουμε είναι τέλος πολύ αστείες. Ο ήχος κάνει λοιπόν τη δουλειά του, επ’ ουδενί δεν ενοχλεί και δεν μας μπήκε στη μύτη (μια μύτη αγαπητέ μου, μα μια μύτη…), αλλά δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει.

Θα θέλατε να μιλήσουμε ίσως για κάτι πιο φίνο; Μήπως θα θέλατε και παστούλες; Ας περάσουμε λοιπόν στο ψητό, στο αγριογούρουνο αλά κρεμ (παίρνεις την κρέμα και τη χτυπάς όπως στις φράουλες αλλά κρεμ, αλλά αντί για φράουλες παίρνεις ένα αγριογούρουνο…) του παιχνιδιού, το gameplay. Το story mode αποτελείται από 6 acts με πολλαπλά chapters το καθένα και χαρήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι κάθε act αντιστοιχεί και ακολουθεί λίγο πολύ ένα τεύχος του κόμικ. Μάλιστα, η επιλογή των συγκεκριμένων κόμικ μας άφησε και αυτή απόλυτα ικανοποιημένους. Άλλη μια άψογη χρήση του πρωτογενούς υλικού.

Στο παιχνίδι ενός παίκτη παίζουμε φυσικά με έναν από τους δύο ήρωες, αλλά ευτυχώς μπορούμε με το πάτημα του L1 να αλλάξουμε στον άλλο. Λίγο μόνο προσοχή πότε το κάνουμε αυτό, γιατί αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο για 1 δευτερόλεπτο στα χτυπήματα των εχθρών. Υπάρχει φυσικά και co op mode, αλλά μόνο σε τοπικό επίπεδο καθώς το online είναι ανύπαρκτο.

Κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του health bar και δεν υπάρχουν ζωές. Αν η υγεία ενός από τους 2 χαρακτήρες εξαντληθεί, θα πρέπει να επαναλάβουμε το παρόν chapter από την αρχή. Αυτό είναι και το πρώτο μας παράπονο από το παιχνίδι. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο ως παιχνίδι, τουλάχιστον στο medium επίπεδο που το δοκιμάσαμε. Οι εχθροί δεν είναι ιδιαίτερα επιθετικοί αλλά αν καταφέρουν να περάσουν χτύπημα προξενούν καλή ζημιά. Κάποια bosses, ιδιαίτερα προς το τέλος, αρχίζουν επίσης να μπλοκάρουν τις επιθέσεις μας και θέλουν ιδιαίτερη προσοχή.

Θα θέλαμε λοιπόν να υπήρχαν checkpoints και να συνεχίζαμε μετά το gameover από αυτά, ειδικά εφ’ ‘οσον τα περισσότερα chapters είναι αρκετά μεγάλα σε μέγεθος. Είναι απογοητευτικό να ξεκινάς ένα χρονοβόρο chapter από την αρχή λόγω ενός λάθους. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να είχαμε την επιλογή της ύπαρξης checkpoints ή όχι, αν και σκαραβιαζόμαστε (σήμερα θα λέγαμε “ψυλλιαζόμαστε”) ότι η συγκεκριμένη επιλογή είναι μέρος της όλης πρόκλησης που θέλουν να προσφέρουν οι δημιουργοί.

Όσο για τη δράση, είναι απολύτως ταιριαστή στο Αστερίξιο θέμα και μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Δεν διαθέτουμε πληθώρα κινήσεων, απλά μια normal attack και κάποιες ειδικές επιθέσεις που χρειάζονται ενέργεια για να πραγματοποιηθούν. Απλά, επαναλαμβανόμενα αλλά λειτουργικά και έυκολα στην κμάθηση πράγματα. Η ενέργεια επαναφορτίζεται πολύ γρήγορα με τα απλά χτυπήματα. Τo gameplay είναι γρήγορο και συναρπαστικό, ενώ οι γροθιές μας έχουν το απαραίτητο βάρος. Οι ήρωες έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους τόσο στις ειδικές κινήσεις όσο και στην παικτική συμπεριφορά, με τον Αστερίξ να είναι πιο γρήγορος και τον Οβελίξ πιο βαρύς και αργός αλλά πιο δυνατός.

Το πλήθος των εχθρών είναι σε πάρα πολλές περιπτώσεις πολύ μεγάλο, αλλά αν είναι σχετικά μαζεμένοι στο ίδιο σημείο δέχονται όλοι χτυπήματα με τις γροθιές μας και δεν υπάρχει τίποτα πιο χορταστικό από το να σηκώνεις εχθρούς και να τους πετάς στους συντρόφους τους ή να τους στριφογυρνάς πάνω από το κεφάλι σου σαν αυτοσχέδιο όπλο. Η κατατρόπωση δεκάδων εχθρών ταυτόχρονα (τύφλα να έχουν τα musou) και οι βγαλμένες από τα κόμικ κινήσεις ηρώων και εχθρών είναι το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της συνολικής εμπειρίας.

Ευτυχώς, η απόδοση του τίτλου δεν παρουσιάζει κανένα τεχνικό πρόβλημα και δεν παρατηρήσαμε frame drops σε κανένα σημείο. Τα bosses κινούν το ενδιαφέρον περισσότερο σαν επιλογές και όχι τόσο από άποψης gameplay. Δυστυχώς, κάποιες αναμετρήσεις (όπως και κάποια chapters) επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια του campaign, το ποίο σημειωτέον διαρκεί πάνω από 5 ώρες. Με το πέρας του, μπορούμε να παίξουμε όποιο chapter θέλουμε σε freeplay mode, ενώ η ολοκλήρωση του παιχνιδιού σε μεγαλύτερες δυσκολίες σίγουρα μπορεί να προσφέρει μια αξιοσημείωτη πρόκληση.

Αυτό είναι λοιπόν το Asterix & Obelix: Slap them All! Ένα τυπικό μεν, καλοσχεδιασμένο δε 2D brawler που σέβεται τους φίλους του είδους και χειρίζεται το λατρεμένο θέμα του με αγάπη και αφοσίωση. Διαβάστε τα κόμικ αν δεν το έχετε κάνει ήδη (ή για εκατοστή φορά) και αν αγαπάτε το μικρό Γαλατικό χωριό στα παράλια της Αρμορικής, παίξτε το… σωποδήποτε το αποτέτοιο!

To Asterix & Obelix: Slap Them All κυκλοφορεί από τις 2/12/21 για PS4, PC, Switch και Xbox One. To review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την Enarxis Dynamic Media.

The post Asterix & Obelix: Slap Them All | Review appeared first on GameOver.