Ένα πρωί ο Ομπράντοβιτς δεν ήθελε πια τον Καράγκουτη

Αγίου Ανδρέου και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γωνία. Το τυροπιτάδικο του Νίκου στέκει στο ίδιο σταυροδρόμι για περισσότερες από τέσσερις 10ετίες. Από το 1977, μάθαμε, ο θρυλικός αρτίστας της σφολιάτας μεγάλωσε γενιές παιδιών της Νέας Σμύρνης με τις ευωδιές και τις γεύσεις του. Του λευκού χρυσού σαν κρέμα που περικλείεται, μπόλικος-μπόλικος, στο τραγανό φύλλο. "Αφού ήρθαμε ως εδώ, θα πάρουμε από μια τυρόπιτα, γιατί δεν έχω φάει ακόμη πρωινό". Είναι μια ηλιόλουστη Δευτέρα του 2020, η πρώτη του Ιουλίου. Στα 44 του πια, γεννηθείς τον Φλεβάρη του '76, ο Γιώργος Καράγκουτης έχει

αλλάξει κάμποσο από τα χρόνια που στα μικράτα του τέλειωνε την προπόνηση στο ανοιχτό γήπεδο του Πανιωνίου και παρέα με τον Μάκη Δρελιώζη, αδερφό του τον αποκαλεί σ' όλη την κουβέντα μας, "τρώγαμε από δέκα τυρόπιτες ο καθένας".

Τον 'προδίδουν' το μπόι (2μ07) και η διακριτή χροιά της φωνής του. Η απρόσμενη είσοδός μας στο γειτονικό μαγαζάκι προκαλεί έκπληξη και χαρά ταυτόχρονα. Μια μίξη αναπόλησης του παρελθόντος και ευτυχίας για το σήμερα. Που όλοι είναι μια χαρά. Ο γιος του Νίκου σπάει το πρόσωπό του με μια γκριμάτσα ξεκάθαρης οικειότητας. "Θα μας τακτοποιήσεις;" τον ρωτά ο παλαίμαχος φόργουορντ, νυν προπονητής (επικεφαλής των ακαδημιών του Ορφέα Νέου Σκοπού) και -πιθανά- μελλοντικός παράγοντας της ΕΟΚ, ως υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές του φθινοπώρου. "Καθίστε κι έρχομαι", αποκρίνεται ο 'κληρονόμος' της τέχνης. "Περαστικοί είμαστε", ανταπαντά ο Καράγκουτης. Παραμείναμε περισσότερες από δύο ώρες. Το πρόσταζε η περίσταση. Κάθε μπουκιά από το φουρνιστό έδεσμα, κομμένο σε καρέ, ζωντανεύει μια διαφορετική ανάμνησή του. Διότι "εδώ μεγάλωσα". Ψάχνει χαρακτηρισμό για να περιγράψει μονολεκτικά τη Νέα Σμύρνη. "Είναι ζωή μου", διαλέγει να πει. Κουβέντα μεγάλη, μα απολύτως ταιριαστή. "Εδώ πήγα σχολείο, εδώ είναι οι περισσότεροι φίλοι, εδώ έχει χαραχτεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι τόσο της μπασκετικής όσο και της προσωπικής πορείας μου". Όπου κι αν κατοικούσε με την οικογένειά του, γιατί "οι γειτονιές μου ήταν δύο, καθώς στην πορεία μετακομίσαμε", το σημείο αναφοράς του ήταν ένα και το αυτό. Είτε διέμενε "ένα δρόμο πίσω από το γήπεδο της Αρτάκης" είτε "ακριβώς πίσω από την πλατεία".

Με βαν κρεοπωλείου στο ΣΕΦ και κοπάνες μόνο για μπάσκετ

Μην ρωτάς ποια πλατεία. Μία είναι η πλατεία στην περιοχή όσες κι αν συναντήσεις άλλες περπατώντας ή οδηγώντας στα στενά. Μία και η ομάδα αυτής, "χωρίς να θέλω να υποτιμήσω όλες τις υπόλοιπες", ο Πανιώνιος. Στον οποίο "μπήκα κατευθείαν στα 8 μου". Ως γιος του Χρήστου Καράγκουτη, ο οποίος "ως Νεοκοσμίτης είχε αρχίσει από τον Πρωτέα και έφτασε να παίξει στην τότε Α' Εθνική με Δάφνη και ΑΕΚ" διέθετε αναμφίβολα ένα πατρικό χάρισμα. Όχι προαπαιτούμενο πάντως για να ενεργοποιηθεί ο νους και να παραχθούν οι κατάλληλες ενδορφίνες. Συνέβη αφότου "παρακολούθησα κάποιους αγώνες της ανδρικής ομάδας στο Αρτάκης στους οποίους είχα πάει με τον πατέρα μου σαν μικρό παιδάκι". Ήταν τότε που "μού έκανε εντύπωση πολύ και μου μπήκε η ιδέα ν' ασχοληθώ με αυτό".

Ο Φανης μ' εκανε ν' αγαπησω ακομη περισσοτερο το μπασκετ και να προσπαθησω να γίνω σαν κι αυτον

Αν ζητάς την ισχυρότερη ανάμνηση από την κερκίδα, ήταν "ο τελικός του '91 που τον ζήσαμε περισσότερο από κάθε άλλον αγώνα. Ο πατέρας ενός παιδιού από το Παιδικό ήταν κρεοπώλης και είχε ένα βανάκι που χρησιμοποιούσε για τις μεταφορές του. Εκείνη την ημέρα είχαμε δώσει ραντεβού 5-6 παιδιά, άνοιξε το βανάκι και μας έβαλε όλα μέσα για να μας πάει στο ΣΕΦ. Στην κερκίδα ήταν 8-10 χιλιάδες. Θεωρητικά είχε μοιραστεί το γήπεδο, αλλά οι περισσότεροι ήταν Πανιώνιοι λόγω εντοπιότητας. Το φινάλε ήταν κάτι το ονειρικό (σ.σ νίκη 73-70). Ο Πανιώνιος ήταν πάντα στις ομάδες που κυνηγούσαν ένα πρωτάθλημα, αλλά δεν κατάφερε κάποιο παρά την κρυφή ελπίδα ότι θα καταφέρει ένα. Τουλάχιστον ζούσαμε την κάθε χρονιά σαν να είμαστε πρωταθλητές". Πρότερα, πιστευτό ή όχι, ο 5χρονος Γιώργος είχε ενταχθεί σε ομάδα γυμναστικής, η οποία "μου άρεσε γιατί πηγαίνοντας να δω έναν φίλο από τη γειτονιά και την αδερφή του, διαπίστωσα πως είναι ένα είδος διασκέδασης και γράφτηκα. Είχε και ενόργανη και απλή γυμναστική, μια μορφή στίβου σε κλειστό χώρο, ασκήσεις που μετά από χρόνια κατάλαβα ότι μού έκαναν πολύ καλό στην ευελιξία που απέκτησα και στην πλαστικότητα του κορμιού μου. Νομίζω σήμερα ότι η γυμναστική, ο χορός, η πάλη ή το μποξ μπορούν να βοηθήσουν ένα παιδί ν' αναπτύξει κάποιες δεξιότητες που θα του χρειαστούν σε βάθος χρόνου".

Μην βάλεις κατά νου, φυσικά, πως εκείνα τα χρόνια είχες μπροστά σου ένα πιτσιρίκι με στοιχεία που παρέπεμπαν στο μετέπειτα αγέρωχο άτι των παρκέ. "Τότε δεν ήμουν ιδιαίτερα ψηλός, καθόλου θα έλεγα". Το 'λεγε σίγουρα η καρδιά του πάντως, μια και έπρεπε να σκαρφαλώσει τη μεσοτοιχία για να περάσει από το σχολείο στο γήπεδο που έστεκε δίπλα. "Όσες κοπάνες είχαμε κάνει ως πιτσιρικάδες εκεί τις κάναμε". Χωρίς ν' αμελεί τα μαθήματά του. Ήταν μάλιστα "τέτοια η όρεξή μου για να τελειώνω γρήγορα το διάβασμά που είχα για την επόμενη και να πάω για μπάσκετ που δεν μου έπαιρνε πολλή ώρα να τελειώσω. Σίγουρα όχι πάνω από 1-1.5 ώρα. Οι γονείς μου, κυρίως η μητέρα μου, το μόνο που ζητούσαν ήταν να είμαι συνεπής, όχι κάποιος που τους κοροϊδεύει". Όλη αυτή η σπουδή τού αρκούσε για βαθμούς ανώτερους του 16 και ένα απολυτήριο λυκείου που αναγράφει 17.5. Όχι άσχημα για ένα παιδί ταγμένο στο σπορ. Παραδέχεται βέβαια, με ειλικρίνεια, ότι "ο Γιώργος ο Καλαϊτζής ήταν καλύτερος από μένα στο διάβασμα". Συμμαθητές οι δυο τους στο λύκειο, την εποχή δηλαδή που ο νυν βοηθός του Γιώργου Βόβορα στον Παναθηναϊκό "ήρθε ως μεταγραφή από τον Βόλο για να ενταχθεί στην ομάδα".

Οι Σέρβοι προπονητές και η μοιραία στιγμή του Μπόμπαν

Μια ομάδα με ζηλευτές, για την εποχή, υποδομές και μια μοναδικότητα στα πρότυπα που λειτουργούσε. Με ανθρώπους που αφιερώθηκαν ψυχή και σώμα στο αναπτυξιακό, όπως "ο αείμνηστος Ανδρέας Βαρίκας, ο Αργύρης Κορωναίος, ο Μίλτος Λαζαρίδης, ο Γιάννης Παπαθανασίου, ο Θεόφιλος Καταλειφός. Άνθρωποι που μέρα-νύχτα ζούσαν μέσα στο γήπεδο". Υπήρχε πλάνο το δίχως άλλο γι' αυτά τα παιδιά, 'περιουσία' του κλαμπ. "Ξυπνούσαμε στις 7 το πρωί και 7:15 ήμασταν στο γήπεδο της Αρτάκης. Ως τις 8:00-8:15 κάναμε προπόνηση και από τον πλαϊνό τοίχο πηγαίναμε στο σχολείο. Ήταν μια έξτρα προπόνηση από το καθημερινό πρόγραμμα. Τότε ο Πανιώνιος είχε τον Σίρζιτς, έναν εκ των κορυφαίων Γιουγκοσλάβων προπονητών στην ατομική εκγύμναση. Ο λεγόμενος Ζούζλα. Ήταν από την εποχή που προπονητής ήταν ο Βλάντο Τζούροβιτς, τον είχε φέρει σε συνεργασία με τον σύλλογο. Συνέχισε τόσο με τον Μίσσα όσο και με τον Ίβκοβιτς, ως τις χρονιές που εμείς ενταχθήκαμε στην ανδρική ομάδα. Όλες οι φουρνιές, οι 74άρηδες, οι 75άρηδες, οι 76άρηδες και οι 77άρηδες - ίσως και κάποιοι 78άρηδες έκαναν μαζί του ατομική προπόνηση".

Αν ξεχώριζε για κάτι ο Σέρβος προπαρασκευαστής, ήταν πως "μας πίεζε τόσο πολύ που φτάναμε στο σημείο να μην καταλαβαίνουμε ούτε κούραση ούτε τι σημαίνει θέλω να σταματήσω για να πιω νερό. Δεν υπήρχε αυτό. Σ' έφτανε πάντα στα όριά σου. Γιουγκοσλάβικη σχολή ξεκάθαρα. Η βελτίωση της ντρίμπλας ήταν το δυνατό σημείο του, όπως και το σουτ. Όλες οι ασκήσεις που εφάρμοζε ήταν πρωτοποριακές. Δεν είχαμε δουλέψει ποτέ σε αυτούς τους ρυθμούς και σε αυτές τις εντάσεις. Τότε η γιουγκοσλάβικη φιλοσοφία ήταν η πλέον αναγνωρισμένη και κυρίως η πλέον εξειδικευμένη. Είμαστε πολύ τυχεροί που μεγαλώσαμε με δασκάλους από τις σέρβικες ακαδημίες. Το μοντέλο αυτό έδωσε πολλά παιδιά στο μπάσκετ. Αργότερα ήρθε κι ένας άλλος προπονητής, ο Όστοϊτς, που συνέχισε το έργο του Σίρζιτς, και δεν μείναμε λεπτό όλα αυτά τα χρόνια χωρίς γιουγκοσλάβικη επιρροή. Καταλάβαμε από νωρίς ότι το μπάσκετ είναι πάνω απ' όλα τα βασικά: ντρίμπλα, πάσα, σουτ. Αν δεν μάθεις τα τρία αυτά, μπάσκετ δεν θα μάθεις ποτέ".

Η πρώτη ύλη ήταν εκεί για να δουλευτεί από και να πλασθεί ως το τελικό αποτέλεσμα. "Προφανώς ήταν αποτέλεσμα του DNA που κουβαλούσα. Στα 13-14, έφηβος πια, ξέφυγα πάρα πολύ στο ύψος. Μέχρι τότε ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί για την ηλικία του. Αδύνατο, με μακριά χέρια απλώς, που όλοι έβλεπαν ότι θα ψηλώσει, αλλά δεν ήξεραν πότε. Ξαφνικά και μέσα σε δυο χρονιές, τις τελευταίες του γυμνασίου, έκανα ένα μεγάλο άλμα και πήρα συνολικά 20 πόντους. Έκτοτε ένα παιδί που ήταν 'γκαράκι' και δεν μπορούσε να σπρώξει λόγω αδυναμίας, μεταμορφώθηκε. Από το '2', πήγα στο '3' και κατέληξα στο '4'. Από 'κει έχει προκύψει ο καλός χειρισμός της ντρίμπλας. Οι Σέρβοι που συνάντησα στην πορεία μου και το γεγονός πως δούλευα ως κοντός εξελίχθηκαν σε αβαντάζ".

Πηγαμε με τον Μακη στο ΚΑΤ για να τον δουμε και μονο τοτε αντιληφθηκαμε πραγματικα τη σοβαροτητα. Συγκλονιστηκαμε

Θα θυμάσαι, εφόσον τον... θυμάσαι να καλπάζει στο παρκέ, πως ο Καράγκουτης είχε την ευχέρεια "να παίζω ως πλέι μέικερ. Μετά το ριμπάουντ εγώ κατέβαζα την μπάλα πολλές φορές. Παίζαμε ένα τέτοιο μοντέρνο μπάσκετ που δεν χρειαζόταν να δώσεις την πρώτη πάσα στον πόιντ γκαρντ. Αυτός την ίδια ώρα γινόταν ο πλαϊνός που έπαιρνε τον διάδρομο και όποιος κατέβαζε άνοιγε το παιχνίδι από το κέντρο. Παίζαμε ένα πολύ όμορφο μπάσκετ, θεαματικό, τόσο στο παιδικό όσο και στο εφηβικό με τους Βαγγέλη Βλάχο, Ηλία Ζούρο και Κώστα Σορώτο - οι τρεις άνθρωποι με την επιμέλεια της ακαδημίας". Ένα μπάσκετ που χάρισε δύο πανελλήνιους τίτλους, ένα μπάσκετ "που για το στιλ του μάς έκανε ξεχωριστούς. Ο κόσμος έβλεπε παιδικοεφηβικά και πέρναγε ευχάριστα την ώρα του, τα ανοικτά γέμιζαν. Οι άνθρωποι της πλατείας, άνθρωποι που αγαπούσαν τον Πανιώνιο δεν έχαναν ματς. Τις καλές εποχές γεμίζαμε κάθε φορά μια εξέδρα των 300 ατόμων σχεδόν. Χωρίς διαφήμιση, χωρίς social media, χωρίς ίντερνετ. Ο μόνος τρόπος για να μάθεις τι είχε γίνει ήταν ένα εβδομαδιαίο περιοδικό, Basket... κάτι, πολύ πριν από το 'Τρίποντο', που στην τελευταία σελίδα είχε τ' αποτελέσματα των παιδικοεφηβικών και καμιά φορά χαιρόμασταν που είχε και πόντους σε κανένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό".

Αναμφισβήτητα αναγνωρίζει την επιρροή που είχε πάνω του η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του '87 και η σταδιακή εκτόξευση του ελληνικού μπάσκετ. "Ήταν η αρχή για μένα. Αν εγώ μπήκα δειλά-δειλά στο σπορ ως ένα παιδί που τσαλάκωνε χαρτιά, τα έφτιαχνε μπάλες και τα πετούσε στο καλάθι των σκουπιδιών που είχε κρεμάσει ψηλά, η επιτυχία της Εθνικής ήταν η σπίθα που άναψε το φιτίλι, αυτή που έβαλε μέσα μου το μικρόβιο. Όλοι οι 76άρηδες ήμασταν η γενιά του '87 και ο έρωτάς μου με τον Φάνη άρχισε τότε". Φάνης ο εις επίσης, άνευ περαιτέρω εξηγήσεων και ερμηνειών. Το Χριστοδούλου περισσεύει. Υπόκλιση στον πληρέστερο παίκτη που ανέδειξαν τούτα τα χώματα. "Αν τον Φάνη έπρεπε να τον δεις όπως ήταν, θα έλεγες πως ήταν ένα 'κακό' παράδειγμα. Είναι όμως παιδί-διαμάντι και όλοι τον αγαπούσαν τότε. Έδεσε πολύ με μας τους νέους στην παρέα, ήταν ακομπλεξάριστος. Έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ, ασχέτως αν οι πλάκες άρχιζαν και τέλειωναν σε μένα (γέλια). Ήταν επίσης το πρότυπό μας. Μ' έκανε ν' αγαπήσω ακόμη περισσότερο το μπάσκετ και να προσπαθήσω να γίνω σαν κι αυτόν". Να του μοιάσει δεν ήταν εφικτό. Αν έπρεπε να τον παρομοιάσεις με κάποιον ήταν ο Τόνι Κούκοτς. 'Καραγκούκοτς' το ψευδώνυμό που τον συντρόφευε, άλλωστε. Το επιβεβαίωσε. "Υπήρχε όντως μία παραπλήσια σωματοδομή, στο ύψος και στα χαρακτηριστικά", συμφωνεί ξεκάθαρα "αν και αυτός ήταν αριστερόχειρας". "Ήταν ένας παίκτης, το στιλ του οποίου μου άρεσε πάντα. Αυτό το all around στοιχείο και η ευχέρειά του να κατεβάζει την μπάλα και να γίνεται ταυτόχρονα και πλέι μέικερ και σκόρερ και ο ψηλός και ο αμυντικός. Ήταν κάτι που με συνάρπαζε και με έκανε να θέλω να φτιάξω το παιχνίδι πάνω σε αυτό", συμπληρώνει επεξηγηματικά.

Η πρόοδος και η εξέλιξή του, δυο έννοιες ταυτόσημες, υπήρξαν ραγδαίες. Σε τέτοιο βαθμό που από το 1992, 16 ετών μόλις, "άρχισα προπονήσεις με την πρώτη ομάδα, στην οποία ανήκε -μην ξεχνάμε- ο Πι Τζέι Μπράουν, με τη μεγάλη καριέρα μετέπειτα στο ΝΒΑ. Στο φινάλε εκείνης της περιόδου είχαμε το τραγικό συμβάν με τον Μπόμπαν. Μας σημάδεψε τη ζωή, τολμώ να πω". Φαίνεται πως ακόμη τον πονά βαθιά ό,τι συνέβη στις 28 Απριλίου του '93, αποτυπώνεται στη δυσκολία που μετρά τα λόγια του. "Στους εντός έδρας αγώνες καθόμασταν πάντα πίσω από τη μία μπασκέτα, αυτήν στην οποία ήταν ο πάγκος του Πανιωνίου. Δεν αλλάξαμε ποτέ. Το ατύχημα έγινε στην απέναντι και υπήρχε απόσταση. Αρχικά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Εκτός των όσων πήγαν πολύ κοντά και είδαν πόσο μεγάλη είναι η ζημιά, στους υπόλοιπους δεν μεταφέρθηκε τίποτα". Το βράδυ εκείνο ήταν βουβό. "Πήγαμε με τον Μάκη στο ΚΑΤ για να τον δούμε και μόνο τότε αντιληφθήκαμε πραγματικά τη σοβαρότητα. Συγκλονιστήκαμε. Ο Μπομπαν ήταν ένας άνθρωπος που θα έδινε τόσα πολλά στον Πανιώνιο που θα έμενε για πάρα πολλά χρόνια". Ο Γιάνκοβιτς δεν έπαιξε μπάσκετ άλλη φορά. Καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο και απεβίωσε 13 χρόνια αργότερα.

Το δωμάτιο του είχε Δράκο και καψώνι με το ασανσέρ

Ο 'σημαδεμένος' από το συμβάν Καράγκουτης όφειλε να κοιτάξει μπροστά, ήταν στο δρόμο για τα 18 του, μόλις. "Την επόμενη χρονιά εντάχθηκα κανονικά στους άνδρες. Εγώ και ο Ντούσαν Γέλιτς που ήταν μαζί μας στο εφηβικό, αλλά δεν μπορούσε να παίξει γιατί περιμέναμε τα χαρτιά του. Βρήκαμε εκεί τον Δρελιώζη και τον Κικίλια που είχαν 'ανέβει' την προηγούμενη. Ήταν τα χρόνια των ελληνοποιήσεων τότε, ένα μοντέλο από το οποίο δεν ξέφυγε ο Πανιώνιος. Είχε φέρει και τον Λάζιτς, ένα παιδί που δεν έπαιξε ποτέ. Αλλά και τον Βούκσεβιτς που μεγάλωσε μαζί μας, στο ανοιχτό, αλλά έφυγε γιατί ο Πανιώνιος δεν κατόρθωσε να τον κάνει Έλληνα". Η περίοδος εκμάθησης και προσαρμογής σ' ένα διαφορετικό και πολύ πιο απαιτητικό περιβάλλον είχε ενεργοποιηθεί. Λίγους μήνες αργότερα είχε ήδη πείσει ότι άξιζε την ευκαιρία του. Ειδάλλως δεν θα 'χε νόημα "στα τελειώματα της σεζόν 1993-94 με τον Μίσσα προπονητή και με τους Γιαννάκη, Τέρνερ και Στόουκς να ξεκινάω στη βασική πεντάδα". Πολύ πιθανόν στην πιο ποιοτική πεντάδα που εμφάνισε ο Πανιώνιος τα χρόνια της ακμής του.

οι πιθανοτητες να κολλησει ξανα το χερι μου και να ξανακουμπησω μπαλα ή να σταματησω ηταν μοιρασμενες. Το δεξι χερι μου ηταν δεμενο, οι πονοι αφόρητοι και δεν ειχα αισθηση σε τρια δαχτυλα

Ο μικρός είχε περάσει με επιτυχία το τεστ με τον υψηλότερο βαθμό δυσκολίας. Δεν χρειάστηκε να γράψει εξετάσεις, αλλά δοκιμάστηκε. "Από την προετοιμασία κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο κόουτς και η διοίκηση έκριναν καλό να με βάλουν μαζί του για να μάθω και να πάρω τα καλά στοιχεία του. Ήταν φροντιστήριο όλο αυτό. Γιατί είχαμε έναν Φάνη που ήταν έξω καρδιά, χαλαρός, οικείος και ήρθε ένας αυστηρός άνθρωπος, ένα τοτέμ που ακόμη και να βήξεις μπροστά σου το σκεφτόσουν". Πόσο μάλλον να επιχειρήσεις να τον κοροϊδέψεις. "Η πρώτη επαφή ήταν στη Χαλκίδα, σ' ένα τουρνουά, όπου μέναμε στον 6ο όροφο ενός ξενοδοχείου. Ο Παναγιώτης είχε μια ιδιαιτερότητα: δεν ήθελε να βλέπει νεαρό παίκτη να χρησιμοποιεί το ασανσέρ. Μετά το φαγητό εγώ είχα κάνει το λάθος να περιμένω το ασανσέρ χωρίς να το γνωρίζω. Ξαφνικά ακούω μια μπάσα φωνή (σ.σ τη μιμείται) από πίσω μου: 'νεαρέ, τι κάνεις εκεί; Περιμένεις ασανσέρ; Με τα πόδια εσύ'. Αναρωτιέμαι εγώ από μέσα μου, 'τι συμβαίνει εδώ; Θα κάνουμε όλη μέρα το πάνω-κάτω έξι ορόφους; Κι επειδή εγώ ήμουν πάντα δια της παρακαμπτηρίου, αποφάσισα ότι θα πάω με τα πόδια ως τον πρώτο και θα πάρω από 'κει το ασανσέρ. Έξυπνος νόμιζα. Έτσι όπως περίμενα, βλέπω την πόρτα ν' ανοίγει και τον Παναγιώτη μέσα. Με κοιτάει με μισό μάτι και μου λέει, 'νεαρέ με δουλεύεις; χαχαχα'". Η μπάσα φωνή του ηχεί ακόμη στ' αυτιά του."Κατακόκκινος εγώ, δεν τόλμησα άλλη φορά να περιμένω το ασανσέρ. Ήταν ένα τριήμερο κόλαση. Τα πόδια μου έσφιξαν σαν αρσιβαρίστα".

Διάλειμμα για διαφημίσεις. Η απολαυστική εξιστόρηση της καρμικής σχέσης με τον Γιαννάκη έχει συνέχειες. "Ένα άλλο σκηνικό συνέβη πριν από αγώνα στο Κόρατς με τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ. Τότε ο Πανιώνιος έφτασε σε τρεις ημιτελικούς και δεν πήγε σε κανέναν τελικό, ενώ είχε όλα τα φόντα. Μεταξύ των δύο ευρωπαϊκών αγώνων είχαμε ένα πολύ κρίσιμο ματς με τον Παναθηναϊκό. Αν κερδίζαμε στη Γλυφάδα, υπήρχε πιθανότητα να βγούμε πρώτοι στην κανονική περίοδο και να έχουμε το απόλυτο πλεονέκτημα. Που θυμάστε τι σήμαινε εκείνα τα χρόνια, ήταν το μισό πρωτάθλημα. Το ματς είχαμε πάει στα μέτρα μας και εξασφαλίσαμε μάλιστα προβάδισμα, προτού μας το γυρίσει ο Κόουσμα. Εκείνος ο ξανθός Εσθονός που δεν έκανε τίποτ' άλλο από το να σουτάρει. Εκείνη την ημέρα πέτυχε δύο 'ξερά' τρίποντα από τη γωνία. Με το πρώτο ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε. Στη δική μας επίθεση ο Παναγιώτης, που είχε κάνει τρομερό ματς, κέρδισε τρεις βολές. Θα αρκούσε να ευστοχήσει για να νικήσουμε. Έχασε την πρώτη, αλλά εμείς τον εμψυχώσαμε. Έχασε τη δεύτερη και αρχίσαμε ν' ανησυχούμε. Λέγαμε δεν μπορεί, θα βάλει τουλάχιστον την τρίτη. Μπήκε αυτή. Ο Παναθηναϊκός όμως είχε την τελευταία επίθεση. Πήρε την μπάλα, πάσα-πάσα και...τρίποντο ο Κούουσμα".

Πού να φανταζόταν ότι το μαρτύριο του είχε μόλις αρχίσει."Τις επόμενες ημέρες πετάξαμε για το Ισραήλ και φτάσαμε νύχτα στο ξενοδοχείο, γιατί όλες οι πτήσεις τότε ήταν βραδινές λόγω ειδικών κανόνων. Ο Παναγιώτης ράκος". Όχι δράκος, πετάγομαι και τον κάνω να γελάσει, προτού συνεχίσει. "Μετά το τσεκ ιν ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Ο Παναγιώτης κουβέντα. 'Πώς θα τη βγάλουμε δυο μέρες;' αναρωτιόμουν. Πήγαμε για φαγητό, επιστρέψαμε, τίποτα ο Παναγιώτης. Ούτε να κοιμηθεί μπορούσε. Ξεκίνησε λοιπόν από τις 11 ως τις 2-3 ένα μονότονο επαναλαμβανόμενο 'τις βολές, ρε, τις βολές'. Εγώ να στριφογυρίζω και να υποφέρω. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και γύρισα να του πω 'ρε Παναγιώτη άσε αυτές τις βολές, θα βάλεις τις επόμενες. Άσε μας να κοιμηθούμε, σε παρακαλώ'. Του έφτιαξα το κέφι, γιατί το 'πα αυθόρμητα και αμέσως ξέχασε τα πάντα". Κοιμήθηκαν και ο Πανιώνιος απέκλεισε τη Μακάμπι με δύο νίκες.

"Θα είχαμε πάρει το πρωτάθλημα", αν...

Η νέα σεζόν θα βρει την ομάδα της Ν.Σμύρνης με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να κρατά τα γκέμια και τον Γιώργο Καράγκουτη να μονιμοποιείται στο βασικό σχήμα. "Ήταν η πρώτη χρονιά που έπαιζα από 20 ως 25 μέχρι και 30 λεπτά σε κάποια ματς. Το '4' ο Ντούντα το εμπιστεύτηκε σε μένα και στον Τσόπη. Ο Ηλίας έδινε αυτό που έλειπε από μένα. Όταν εγώ δεν μπορούσα να σπρώξω έναν πολύ πιο δυνατό Αμερικανό, γιατί ήμουν σωματικά ανέτοιμος, έδινε τη λύση ο Ηλίας. Που τον είχαμε για το σπρώξιμο (γέλια). Ήταν ο αθόρυβος παίκτης. Έμπαινε, έκανε τα φάουλ του, εκνεύριζε τον αντίπαλο και μετά ερχόμουν εγώ να βάλω τα καλαθάκια (γέλια). Ο κόουτς είχε διαλέξει στο '5' τον Θερλ Μπέιλι". Που δεν ήταν ποτέ του σέντερ, συμφωνήσαμε μ' ένα στόμα. Ήταν μολαταύτα "ένας Αμερικάνος ΝΒΑer, αθόρυβος τελείως, που εμείς τον βλέπαμε με δέος, αλλά στην ομάδα αποδείχθηκε πιο πλακατζής από μένα. Μια τρομερή και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Προφανώς τότε δεν υπήρχαν social media για να ξέρουμε τι ακριβώς έχει καταφέρει, αλλά γνωρίζαμε εκ των προτέρων την καριέρα του και τον σεβόμασταν πολύ". Ή το δίχως άλλο τον Ζάρκο Πάσπαλι, ο οποίος έγινε ένας εκ των ξένων το καλοκαίρι του 1995. "Όταν ήρθε στον Πανιώνιο είχε κυκλοφορήσει μια σκιώδης φήμη ότι είχε ένα πρόβλημα στον τένοντα και πια δεν μπορούσε να σουτάρει καλά. Ήρθε μόνο και μόνο για ν' αποδείξει ότι δεν τελείωσε. Ένας άνθρωπος καθαρός ως χαρακτήρας που μας σημάδεψε όλους. Βέβαια ήταν αυτός που μπήκε στη νοοτροπία την παιδική και πιο πολύ έγινε αυτός παιδί παρά εμείς μεγάλοι. Ήταν τρομερό αυτό που ζούσαμε και γι' αυτό παίξαμε ένα τόσο όμορφο μπάσκετ όλη τη σεζόν". Άλλος ένας κρίκος ήταν απαραίτητος. "Συνωμότησε όλο το σύμπαν για να συμβεί αυτό, καθώς σ' αυτούς βάλτε και τον Μπάιρον Ντίνκινς, ένα παιδί κι αυτός με τον οποίο γίναμε μια παρέα εφήβων".

Έως σήμερα ο Καράγκουτης πιστεύει ξεκάθαρα ότι ο Πανιώνιος θα κατακτούσε το πρωτάθλημα του 1996 ή τελοσπάντων θα ήταν όλα ανοικτά "με τη φόρα που είχαμε". Αρκεί να"είχαμε προκριθεί στους τελικούς", ασχέτως δυσμενών προβλέψεων. Δεν έχει λησμονήσει πως στην ημιτελική σειρά με τον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό του Μάλκοβιτς (που επιστράτευσε τη ζώνη) "είχαμε χάσει το πρώτο ματς (70-68) στο σουτ του Γιώργου Καλαϊτζή, μετά ήρθαμε στη Ν.Σμύρνη κερδίζοντας πολύ εύκολα (62-49), προτού στο τελευταίο ματς κι ενώ ξεκινήσαμε ένα ονειρικό πρώτο ημίχρονο ξεφεύγοντας μέχρι και 13 πόντους (28-40 στο 20' και 34-47 αργότερα) ξαφνικά φορτωθήκαμε με 4 φάουλ εγώ, ο Χριστοδούλου και ο Πασπαλιέ. Αντέξαμε πάντως και ήμασταν κοντά στο σκορ μέχρι τέλους ώσπου η είσοδος των αδερφών Γιαννακόπουλων ανέτρεψε πλήρως το σκηνικό και μας στέρησε την πρόκριση. Παίζαμε ένα μπάσκετ νεανικό, γρήγορο, σύγχρονο και φτάσαμε να διεκδικούμε το πρωτάθλημα από τις ομάδες που είχαν ξοδέψει εκατομμύρια".

"Μου άλλαξε τη ζωή"

Ενδιάμεσα των δύο χρόνων με τον σοφό 'Ντούντα' στον πάγκο του Πανιωνίου, ο Καράγκουτης ζει ένα ονειρικό καλοκαίρι ως μέλος της Εθνικής Εφήβων. Της 'Dream Team' του ελληνικού μπάσκετ. Η απαρίθμηση ονομάτων όπως Ρεντζιάς, Κακιούζης, Παπανικολάου, Καλαϊτζής, Χατζής, Μπαρλάς, Σούλης και Γιαννούλης (τραυματίας) δεν είναι μεγέθη συγκρίσιμα με οποιασδήποτε άλλης φουρνιάς αναδείχθηκε έκτοτε. Με μέσο όρο επίθεσης τους 99.4 πόντους και διαφορές της τάξεως των 32.5 το σύνολο του Γιώργου Προεστού ισοπεδώνει κάθε -άμοιρο- αντίπαλό του. Από την πρεμιέρα απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο (109-74) ως τον τελικό με την Αυστραλία (91-73). Την εθνική των ΗΠΑ μεταξύ αυτών, παρόντων των Βινς Κάρτερ και Στεφόν Μάρμπερι.

"Η γενιά των 76άρηδων είχε αρχίσει την πορεία της από το '92, σ' ένα Μεσογειακό πρωτάθλημα που γινόταν στην Τουρκία. Ήταν η πρώτη αποστολή μας σε επίσημο τουρνουά. Δεν ήταν κάποια ιδιαίτερη διοργάνωση, αλλά το γεγονός ότι κερδίσαμε όλα τα ματς εύκολα έδειξε ότι έχουμε μέλλον. Ήταν η αρχή της εκτόξευσης. Την επόμενη χρονιά πήγαμε ξανά στην Τουρκία και κατακτήσαμε το Πανευρωπαϊκό Παίδων. Στο Πανευρωπαϊκό των Εφήβων της επόμενης χρονιάς εγώ δεν πήρα μέρος, γιατί το γόνατό μου με άφησε και υποβλήθηκα σε μία αρθροσκόπηση. Εκεί δεν τα πήγαμε καλά. Αντίθετα με το Παγκόσμιο του '95 όπου σαρώσαμε τα πάντα".Το εμφατικό 80-57 στον ημιτελικό με την Ισπανία ήταν η στιγμή του. "Χρωστούσα ένα πολύ καλό ματς και έτυχε να γίνει απέναντι στους Ισπανούς. Ήταν η κατάλληλη στιγμή ". Με αντίπαλο τον Ντε λα Φουέντε. Θυμάται σαν να να 'ναι χθες πως "είχαμε κολλήσει σε κάποια φάση και ήταν ένα μαγικό πεντάλεπτο στη διάρκεια του οποίου από τους 7-8 πόντους πήγαμε στους 20 χωρίς να καταλάβει κανείς πώς έγινε".

Το 91-73 επί των 'καγκουρό' έγινε το ιδανικό φινάλε. Για τον Γιώργο Καράγκουτη η αξία των σχέσεων μεταξύ των διεθνών ήταν πολύ μεγαλύτερη της αγωνιστικής επιτυχίας.

"Όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας μου, ήταν το καλοκαίρι που μού άλλαξε τη ζωή. Με βοήθησε πολύ στο κοινωνικό κομμάτι, γιατί με πολλά παιδιά είμαστε τόσα χρόνια φίλοι. Με τον Ευθύμη Ρεντζιά και τον Παναγιώτη Μπαρλά είμαστε σαν αδέρφια. Τον Παναγιώτη μάλιστα τον πάντρεψα", συμπληρώνει με περηφάνια μεγαλύτερη κι από εκείνη του χρυσού μετάλλιο στο στήθος.

Δεν γνώριζε, αν θα ξαναπαίξει μπάσκετ

Η άλλη όψη του φεγγαριού, η σκοτεινή και απόκοσμη, έριξε το μαύρο πέπλο της την ίδια χρονική περίοδο του 1996. "Πέρασα ένα πολύ άσχημο καλοκαίρι. Η προηγούμενη σεζόν ήταν η πολύ καλή χρονιά με τον Ίβκοβιτς. Τερματίσαμε τρίτοι και θα παίζαμε στην Ευρωλίγκα. Προπονητής είχε αναλάβει ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, αλλά τίποτα δεν πήγαινε καλά. Αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στη Γλυφάδα, γιατί αυτό το κλειστό πληρούσε τότε τις προδιαγραφές, ενώ ήρθαν πάρα πολλοί κοινοτικοί".Κάτι άλλο όμως του φύλαγε η κακιά στιγμή. "Πήγαμε στο Καπαόνικ για την προετοιμασία και κατά το πρώτο βράδυ είχα έναν πολύ άσχημο ατύχημα με τον νιπτήρα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν τον νιπτήρα να σπάει και τον εαυτό μου στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Ήταν τόσο πολύ το αίμα που και τόσο σοβαρό το ατύχημα που σαν να θόλωσαν όλα γύρω μου. Είχα κόψει το χέρι μου σε πολλά σημεία. Ακολούθησε ένα πολύωρο χειρουργείο στο Βελιγράδι, γύρω στις 18 ώρες".

Ουδείς διακινδύνευε να μπει στη διαδικασία των προβλέψεων, καθώς "οι πιθανότητες να κολλήσει ξανά το χέρι μου και ν' ακουμπήσω ξανά μπάλα ή να σταματήσω ήταν μοιρασμένες. Το δεξί χέρι μου ήταν δεμένο, οι πόνοι αφόρητοι και δεν είχα αίσθηση σε τρία δάχτυλα". Ευτυχώς "για καλή μου τύχη, εμφανίστηκε ένας από τους κορυφαίους μικροχειρουργούς, για τον οποίο ο Ίβκοβιτς είχε καλέσει τον Υπουργό Υγείας, που με τη σειρά πήρε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος τηλεφώνησε στον γιατρό για να έρθει να χειρουργήσει κάποιον, αγχωμένος γιατί δεν ήξερε ποιος και τι. Είχαν κινητοποιηθεί οι πάντες. Όταν κατάλαβε ότι είμαι ένας 20χρονος μπασκετμπολίστας και ότι το δεξί χέρι του είναι όλη η ζωή του, έβαλε όλον του τον εαυτό και έκανε το ακατόρθωτο. Για τουλάχιστον 10 χρόνια διατηρήσαμε εξαιρετική σχέση με τον γιατρό, και τόσο αυτόν όσο και τον βοηθό του τούς προσκάλεσα σε διακοπές στη Σκιάθο. Ήμασταν τυχεροί γιατί μετά τον πόλεμο οι σέρβικες ομάδες άρχισαν να παίζουν ξανά στην Ευρώπη και κάθε φορά που πηγαίναμε στη χώρα ο γιατρός εξέταζε το χέρι μου".

Ακατάσχετη η αιμορραγία, σώματος πρωτίστως και ψυχής σε δεύτερο πλάνο. "Ήμουν πολύ άσχημα αυτό το διάστημα, ένα είδος κατάθλιψης", μεταφέρει. Πώς αλλιώς; Αφού "ούτε με την οικογένειά μου μπορούσα να μιλήσω. Δεν υπήρχε καν τηλέφωνο. Ήταν ο Μαρίνος που ήταν προπονητής παλιός και είχε αναλάβει το μάνατζμεντ του Πανιωνίου. Αυτός ανέλαβε τη μεταφορά μου στην κλινική. Μου άφησε κάποια λεφτά για να έχω κάποιο έξτρα φαγητό, αν μπορούσα. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να καθίσει άλλο, ότι θα ερχόταν ξανά περνώντας από το Βελιγράδι για την Αθήνα. Φαντάσου ότι ξαφνικά εγώ μ' ένα κομμένο χέρι, ένα πολύωρο χειρουργείο, ξυπνώντας σε μια κλινική με ανθρώπους που ερχόντουσαν διαμελισμένοι ή πέθαιναν δίπλα μου. Ήταν η περίοδος αμέσως μετά τον πόλεμο, όπου οι νάρκες ήταν ακόμη ενεργές, υπήρχαν εστίες και ήμουν σε μια κλινική ατυχημάτων όπως το ΚΑΤ. Προσπαθούσαν να μ' έχουν μόνο μου, αλλά είχα δύο κρεβάτια δεξιά κι αριστερά, αλλά πάντα καταλάβαινα το βράδυ πως κάποιος αγκομαχούσε, πονούσε ή πέθαινε". Όλο αυτό το ανατριχιαστικό σκηνικό συνδύασέ το με "μία όλη κι όλη η νοσοκόμα που μιλούσε αγγλικά, την οποία όποτε ερχόταν στη βάρδια επεδίωκα ν' ανταλλάσσω δυο κουβέντες μαζί της - να 'ναι καλά όπου είναι. Οι άλλες νοσοκόμες δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν".

Μια πλημμυρίδα συναισθημάτων εξακολουθεί να πνίγει το κορμί του. "Φοβήθηκα για τα πάντα. Μετά την τέταρτη-πέμπτη ημέρα μίλησα με τη μητέρα μου. Κατάφερε να πάρει τηλέφωνο, να συνεννοηθεί με την κεντρική κλινική που μετέφερε την κλήση στο δικό μας το τμήμα κι από 'κει στο θάλαμο που με είχαν. Φυσικά έπρεπε να σηκωθώ και να περπατήσω για να μιλήσω 1-2 λεπτά. Ήταν μια εμπειρία που όχι απλά με ξύπνησε, νομίζω ότι από εκείνη την ημέρα άλλαξα. Επειδή ως τότε ήμουν ένας άνθρωπος λεπτεπίλεπτος, υποχόνδριος θα έλεγα, εκείνο το 15ήμερο που έμεινα στην κλινική εκτίμησα ακόμη ακόμη και το σκέτο νερό που πας και βρίσκεις κάπου. Οι συνθήκες ήταν τραγικές, η τουαλέτα άθλια. Εγώ τουαλέτα εκτός σπιτιού δεν χρησιμοποιούσα, πλην ανάγκης, αλλά οι περιστάσεις με ανάγκασαν να δω τη ζωή αλλιώς. Μέχρι τότε ήμουν παράξενος". Δίνει χειροπιαστά παραδείγματα. "Μου σέρβιρε η μητέρα μου το φαγητό κι αν δεν ήταν ζεστό δεν το έτρωγα. Ήμουν όσο δεν πήγαινε καλομαθημένος. Αν έβλεπα λίγο μαυράκι στο κοτόπουλο, δεν έτρωγα ολόκληρο το κομμάτι. Δεν ήμουν κακός χαρακτήρας αλλά είχα ιδιαιτερότητες. Δεν το θες, αλλά σαν να έχει μπει μέσα σου. Πες μου, βέβαια, ένα Ελληνόπουλο, 16-17 ετών, που δεν το έχει περιποιηθεί η μάνα του και δεν του τα προσφέρει όπως τα θέλει. Να μην έχεις ζήσει ότι θα πέσει στο πάτωμα φαΐ και 10 άτομα θα το διεκδικήσουν".

Έπρεπε από κάποιου να πιαστεί. Μια ελπίδα, έναν δικό του άνθρωπο. Τουλάχιστον "θυμάμαι ότι ο Φάνης τότε είχε ειδική άδεια από την ομάδα και ο Μαρίνος μου 'χε πει ότι μόλις ταξιδέψει, θα έρθουν να με δουν. Όχι όμως πότε και πώς. Ξαφνικά ένα πρωί ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τον Φάνη μπροστά μου. Έβαλα τα κλάματα. Ήταν σαν να έβλεπε τον Θεό τον ίδιο. Μου έφεραν περιοδικά από την Ελλάδα. Μου έφεραν γράμματα της τότε σχέσης μου και μετέπειτα γυναίκας μου, που ήμασταν μαζί για ένα χρόνο. Μου έφεραν γράμμα της μάνας μου και της αδερφή μου. Το διανοήστε; Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Τα έχω κρατήσει όλα αυτά ως ενθύμια. Ήταν συνταρακτικές εκείνες οι ημέρες. Ξύπνησε μέσα μου η ζωή και είπα ότι πρέπει να βγω νικητής από όλο αυτό".

Βγήκε; "Όταν ολοκληρώθηκε ό,τι έπρεπε να κάνουν οι Σέρβοι γιατροί και πήρα εξιτήριο μού έβαλαν ένα τεράστιο γύψο που είχε καλύψει τρεις φορές το χέρι μου και ένα προστατευτικό για να μην μετακινείται καθόλου για ένα μήνα. Στις 2 εβδομάδες όμως εγώ έπρεπε να ταξιδέψω πίσω. Με μεγάλη προσοχή πήγαμε στο ξενοδοχείο κι από 'κει στο αεροδρόμιο. Όταν ο πρώτος γιατρός που αντίκρισε το χέρι μου, έχοντας την ευθύνη να σπάσει τον γύψο και να κόψει τα ράμματα, ο Κατσιφαράκης ήταν, έπαθε σοκ με την κατάσταση του πρησμένου χεριού μου. Ήταν με πολλά ράμματα". Κάνει παύση και μου προτάσσει την ουλή. Το σημάδι εκτείνεται από τα δάχτυλα ως τον καρπό. Ενθύμιο πολέμου σε μετεμφυλιακό έδαφος. "Ξεκίνησα σιγά-σιγά την αποθεραπεία. Ο Θοδωρής Κρατημένος, να 'ναι καλά, τον οποίο ευγνωμονώ όπως και τον Κατσιφαράκη, ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που οι πρώτες επαφές του χεριού μου ήταν να πιάσω ένα στυλό, μια οδοντογλυφίδα. Μόνο και μόνο για να κινηθούν τα δάχτυλα. Μ' ένα νεροπίστολο προσπαθούσα να πατήσω τη σκανδάλη για να γίνεται η απαιτούμενη κίνηση. Είχα ένα μπαλάκι του τένις συνεχώς μαζί μου. Παρήγγειλε ο Κατσιφαράκης ένα μηχάνημα που το φορούσες στο χέρι και έδενε τα δάχτυλα μ' έναν τρόπο για να πάρει μπροστά το χέρι. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με μια μόνη κίνηση στο μυαλό". Ανοιγοκλείνει ελαφριά τον δεξιό δείκτη, επαναλαμβάνει την ίδια μονότονη κίνηση.

"Φοβήθηκα να μην κάνω ερ μπολ"

Όπως ξαναζεί φάση-φάση την πρώτη φορά που ήρθε ξανά σ' επαφή με το σπορ. "Όταν ξαφνικά πήρε μπροστά το χέρι μετά από 3-4 μήνες και άρχισα να νιώθω πιο δυνατός φτάσαμε προς τα Χριστούγεννα, 6-7 μήνες αργότερα, μ' ενοχλούσε η μπάλα πολύ. Το πρώτο ματς το θυμάμαι, ήταν ένα Παναθηναϊκός-Πανιώνιος. Μπήκα περίπου στο 17'-18' για ψυχολογικούς λόγους, και έτρεμαν τα πόδια μου. Έπιασα μια πάσα, μπήκα προς τα μέσα και κέρδισα φάουλ. Πήγα στη γραμμή των βολών. Φοβήθηκα να μην κάνω ερ μπολ. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, αλλά αρκετός στο κάτω διάζωμα. Όσοι γνώριζαν τι έχω περάσει με χειροκρότησαν. Με δεμένο το χέρι, την πρώτη την έχασα. Ξανά χειροκρότημα. Έχω μάλιστα μια φωτογραφία από το στιγμιότυπο στην οποία φαίνεται ότι την μπάλα δεν την πιάνω σωστά. Δεν μπορούσα διαφορετικά. Η δεύτερη μπήκε. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ κι ας ήταν μόνο μια βολή. Ήταν η πρώτη που μπήκε μετά το χειρουργείο. Τα 2 λεπτά άρχισαν να γίνονται 5-10, τα 10-15 και προς το τέλος της χρονιάς έδωσα και δυο-τρεις νίκες. Με την Τσιμπόνα στη Γλυφάδα, με τον Άρη, με το Περιστέρι. Με τον Τζούροβιτς να έχει επιστρέψει πάλι αντί του Κιουμουρτζόγλου. Έλεγε μάλιστα στ' αποδυτήρια ότι αυτό το παιδί παίζει με μισό χέρι κι εσείς με δύο δεν μπορείτε να βάλετε καλάθι".

Αναιρεί την άποψη ότι πιέστηκε να γυρίσει νωρίς. "Όταν μπήκα στο γήπεδο, έδειχνα ότι ιατρικά ήμουν έτοιμος. Βέβαια είχα απότομη πτώση και ζητούσα από μόνος αλλαγή. Είχα πρόβλημα με το κρύο. Είχαμε πάει να παίξουμε στο Παπαστράτειο με τον Πειραϊκό και έκανε τόσο πολλή ψύχρα που δεν ένιωθα το χέρι μου. Μου έδιναν πάσα και νόμιζα ότι θα σπάσει. Είχα τρομερή ευαισθησία και φορούσα συνέχεια γάντια. Δεν είχαν αποκατασταθεί ακόμη τα νεύρα. Ο κόουτς με είχε ρωτήσει πώς είμαι και του 'χα πει να μην με βάλει πεντάδα. Ξέφυγε ο Πειραϊκός και ο κόουτς μου ζήτησε να σηκωθώ. Δεν μπορούσα ούτε το πάνω-κάτω να κάνω. Με παρέσυρε ο ρυθμός. Ήταν μια πανωλεθρία του Πανιωνίου, γιατί μια νεοφώτιστη ομάδα κέρδιζε μια ομάδα της Ευρωλίγκας. Ήμασταν σ' ένα μεταβατικό στάδιο, διότι η σεζόν του καλού μπάσκετ είχε δώσει τη θέση της στον Πανιώνιο λίγο πάνω από τη ζώνη. Αν δεν κάναμε 2-3 νίκες καλές στο τέλος, ίσως να κινδυνεύαμε".

Εφαρμοστηκε μια ατυπη γραμμη οτι ο Γιωργος τελειωσε από την Εθνικη. Το εμαθα εκ των υστερων

Η 11η θέση στην τελική κατάταξη δεν ανταποκρινόταν στη δυναμική του Πανιωνίου, ο οποίος ανασυντάχθηκε υπό την σκέπη του 'Βούδα', Μάκη Δενδρινού. Ό,τι ωφελιμότερο, παρά την αποχώρηση του Φάνη με προορισμό Παναθηναϊκό, για τον Γιώργο Καράγκουτη που ένιωθε ξανά ακμαίος και πάτουσε γερά στα πόδια του, καρφώνοντας σ' αντίπαλα καλάθια. Ενίοτε αλαλάζοντας στην πλάτη του Γιάννη Γιαννούλη. Ο οποίος ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων (14/2/98) άφησε στην άκρη την αβροφροσύνη και διάλεξε ένα μπουκέτο, γεμάτο δέρμα, αντί ενός με λουλούδια. "Η όλη φάση ήταν μια παρεξήγηση, κατά την οποία ενώ εγώ καρφώσα και πανηγύρισα, ο Γιαννούλης που είχε γυρίσει πλάτη, άκουσε να τον αποκαλεί κάποιος 'Βούλγαρο'. Νόμιζε ότι ήμουν εγώ, γύρισε να με χτυπήσει, εγώ απέφυγα την μπουνιά όσο μπορούσα - την έφαγα ξώφαλτση. Ο Χάρβεϊ, που λόγω του οξύθυμου χαρακτήρα του αρπαζόταν με τα πάντα έχοντας διακόψει φιλικά, είδε τη φάση, όρμηξε αμέσως και άρχισε η κλωτσοπατινάδα. Έτρεξε και ο Σάκλεφορντ που είδε τον Χάρβεϊ και πιάστηκαν στα χέρια όσο εγώ απομακρύνομαι. Παρόλα αυτά η φάση έχει μείνει στην ιστορία ως Γιαννούλης-Καράγκουτης, ενώ ήταν στην ουσία Σάκλεφορντ-Χάρβεϊ. Αποβλήθηκα και απορούσα, διότι ήμουν σε καθαρή φάση άμυνας", εξηγεί επαληθεύοντας πως ζήτησε να γίνει αλκοτέστ στον Γιαννούλη. "Είχα βρεθεί υπόλογος και πάνω στα νεύρα μου ειπώθηκαν πολλά. Όντως ειπώθηκε αυτό, μικρός ήμουν, ήταν μια αντίδραση παρορμητισμού και νεανικής χαζομάρας. Όταν ήρθε ο Γιαννούλης να μου πει ότι άκουσε να τον αποκαλώ 'Βούλγαρο', του εξήγησα πως δεν υπήρχε περίπτωση, αφού ο πατέρας μου είναι από τη Θεσσαλονίκη και είμαι μισός Σαλονικιός. Αυτή τη λέξη θα χρησιμοποιούσα, αν ήθελα να τον μειώσω; Ιδίως σ' έναν συμπαίκτη και φίλο από την Εθνική".

Στους δύο ποδοσφαιρικούς τελικούς

Το σκηνικό ξεχάστηκε με τον καιρό, οι αντιθέσεις αμβλύνθηκαν, οι 'κυανέρυθροι' τερμάτισαν στην πρώτη 5άδα της βαθμολογίας κι επανέκτησαν τη θέση τους στην Ευρώπη. Η καλή πορεία τους ωστόσο είχε επισκιαστεί από την κατάκτηση του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. "Ήμασταν σύσσωμη η ομάδα του μπάσκετ στο 1-0 επί του Παναθηναϊκού". Συγκοινωνούντα δοχεία τα δύο τμήματα εκείνη την εποχή, καθώς "ήμασταν πολύ δεμένοι με τα παιδιά που έπαιζαν τότε στην ποδοσφαιρική ομάδα. Με τον Βόκολο, τον Φύσσα, τον Μάντζιο κάναμε παρέα εκτός γηπέδου. Υπήρχαν τα στέκια τα παραδοσιακά που συναντιόμασταν όλοι μαζί". Ούτως ή άλλως "προσωπικά είχα πολλές αναφορές από τον ποδοσφαιρικό Πανιώνιο. Ήταν εκείνες οι εποχές που με τον πατέρα μου πηγαίναμε στο γήπεδο ή τρυπώναμε από το γήπεδο του μπάσκετ στο ποδοσφαιρικό. Υπήρχε ένας φροντιστής, ο αείμνηστος ο Βασίλης Καπώνης, που μας έπαιρνε και βλέπαμε όλους τους αγώνες και τους μεγάλους ποδοσφαιριστές. Τον Τσιαντάκη, τον Αναστόπουλο, τον Σαραβάκο, τον Μαύρο λιγότερο". Θα θυμηθεί ταυτόχρονα ότι "ήμουν και στον χαμένο τελικό του '88. Είχα πάει με τον ηλεκτρικό παρέα με την αδερφή μου, που την είχαν βάλει οι γονείς μου να με προσέχει. Είχα κρυμμένο το κασκόλ γιατί φοβόμασταν. Πήγαμε στο σταθμό της Καλλιθέας με τα πόδια, αφού δεν υπήρχε συγκοινωνία και πήραμε το τρένο που ήταν γεμάτο Παναθηναϊκούς. Ο Πανιώνιος ήταν στο αίμα μου. Όπως όλων των παιδιών τότε".

Δυο περήφανες στιγμές για την ιστορία του Πανιωνίου συνολικά. Ανώτερη θα ήταν μονάχα η προσθήκη μιας ευρωκούπας στη βιτρίνα. Η Μπαρτσελόνα του Σάσα Τζόρτζεβιτς, του Ευθύμη Ρεντζιά, του Μίλαν Γκούροβιτς, του πιτσιρικά Ναβάρο στέρησε την πιθανότητα και μαζί την ελπίδα. Ή τη βεβαιότητα του Γιώργου Καράγκουτη μετά την εκπληκτική πορεία ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κόρατς την άνοιξη του '99. "Θα την κερδίζαμε την Εστουδιάντες στα διπλά ματς", αποσαφηνίζει. "Αλήθεια είναι ότι μπορούσαμε να περάσουμε την Μπαρτσελόνα. Ξεκινήσαμε εδώ ένα παιχνίδι στο οποίο ο Σιμς άρχισε με... 0/20 σουτ και μόνο από τον εγωισμό του μάς κατέστρεψε όλο το πρώτο ημίχρονο, αφού βρεθήκαμε στο -20 (30-51). Όταν συνειδητοποίησαν ο Ματσόν και οι υπόλοιποι ότι ο Σιμς δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, στο β' ημίχρονο κάναμε έναν τιτάνιο αγώνα και φτάσαμε στο Χ, προτού ηττηθούμε για λίγο (71-80). Παλέψαμε και στη ρεβάνς, προτού εγκαταλείψουμε στο δεύτερο μισό (91-61). Ήταν μια χαμένη ευκαιρία ακόμα, αφού ξαναφτάσαμε στην πηγή ". Στους δυο αγώνες αυτούς ο Γιώργος Καράγκουτης σκόραρε 29 πόντους και μάζεψε 11 ριμπάουντ. Όφειλε να εξαργυρώσει τη φήμη του πια, κλείνοντας έναν κύκλο 15 ετών. Η τότε Ταουγκρές τον ζητούσε επίμονα. Κυπελλούχος Ισπανίας. Μια πρόταση "με καλά χρήματα και καλό προπονητή, την οποία ήθελα ν' αποδεχθώ. Ήταν μια ανερχόμενη δύναμη τότε. Είχα ήδη προμηθευτεί ελληνο-ισπανικο λεξικό και προσπαθούσα να μάθω τη γλώσσα γιατί ήμουν μια ανάσα από την υπογραφή. Η Ισπανία θα μού ταίριαζε πάρα πολύ. Η ζωή μου η μπασκετική θα ήταν διαφορετική, αν είχα πάει στη Βιτόρια. Υπήρχε μια άκρως δελεαστική πρόταση σε δολάριο, το οποίο είχε αρχίσει από τις 200 δραχμές και είχε αγγίξει τις 400. Οπότε αυτομάτως η πρόταση