Η 'χειρότερη σεζόν του σύγχρονου Ολυμπιακού' ίσως δεν ήταν η χειρότερη

Το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού βιώνει μια 'ερμαφρόδιτη' κατάσταση. Ως πειραματική (θέλουν να) την περιγράφουν όσοι επιχειρούν να ωραιοποιήσουν την στραπατσαρισμένη εικόνα στις πρώτες 40 ημέρες της νέας σεζόν, μα δεν είναι καν μεταβατική από το ένα status -διοικητικό ή αγωνιστικό- σε κάποιο άλλο. Τουλάχιστον όχι προσώρας - δίχως ν' αποκλείεται οτιδήποτε για το μέλλον. Τα πεπραγμένα της εποχής φανερώνουν μια ομάδα που σαν ένας άγαρμπος

ακροβάτης αδυνατεί να ισορροπήσει σε μια πολύ λεπτή δοκό και να προσεγγίσει με σιγουριά τη safe πλευρά της εξέδρας, κινδυνεύοντας ταυτόχρονα να καταλήξει στο απέραντο κενό χωρίς το προστατευτικό δίχτυ που θα σταματήσει την πτώση.

Μια νίκη επί της Ζαλγκίρις του Γιασικεβίτσιους την Παρασκευή, η πρώτη μετά από δύο κακές εμφανίσεις ενώπιον των πιστών του ΣΕΦ και ισάριθμες ήττες (Μακάμπι, Εφές) που έφεραν το 2-5, θα λειτουργήσει σίγουρα κατευναστικά και καταπραϋντικά, ως ένα αναλγητικό σ' έναν ταλαιπωρημένο οργανισμό. Δεν θα γιατρέψει ωστόσο τον 'ιό' που έχει φωλιάσει και πολλαπλασιάζει την αμφιβολία/αμφισβήτηση για την επόμενη ημέρα.

Το δίμηνο της αδράνειας και ο προπονητής που έγινε παίκτης

Ο Ολυμπιακός μοιάζει να έχει επιστρέψει στις σκοτεινές ημέρες του 2004-05, όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσιζε εν μια νυκτί, τέλη Ιουλίου ήταν, ν' αφήσει το καράβι να πλέει ακυβέρνητο στ' ανοικτά του πελάγους. Χωρίς σωστικές λέμβους για το πλήρωμα και μ' όλα τα όργανα σε αχρηστία. Η γραπτή δήλωσή του ότι αφήνει την προεδρία ύστερα από 14 χρόνια, γιατί όπως έλεγε η παρουσία του ήταν πλέον περιττή εξαιτίας της ανυποληψίας του ελληνικού μπάσκετ που είχε προκαλέσει (ω ναι) ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, 'παρκάροντας' σε πρώτη φάση τις μετοχές του στον ερασιτέχνη και πιέζοντας για μια διάδοχη κατάσταση, (αυτο)τορπίλιζε τον όποιο σχεδιασμό είχε γίνει και 'πάγωνε' για τους επόμενους δύο μήνες το χρόνο.

Στα τέλη του Σεπτέμβρη κατέληγε στην επαναδραστηριοποίησή του, έχοντας στο μεσοδιάστημα εξασφαλίσει τη συνδρομή των αδερφών Αγγελόπουλων, αλλά η σεζόν είχε ήδη χαθεί εξ αρχής. Όπως είχαν χαθεί και παίκτες με προοπτική (Διαμαντίδης, Παπαδόπουλος, Μπλάκνεϊ) που εκείνο το καλοκαίρι θα κρατούσαν το οικοδόμημα και ενδεχομένως άλλαζαν τη μοίρα των 'ερυθρολεύκων'.

Όταν στη διοίκηση της ΚΑΕ επανήλθε μια κανονικότητα και στο αγωνιστικό τμήμα μια ομαλότητα, ήταν εξαιρετικά κοπιαστικό για το δίδυμο των Μίλαν Τόμιτς (με συμβόλαιο ενεργού παίκτη) και Μίλαν Μίνιτς να βρουν στην αγορά παίκτες που θα ενίσχυαν πραγματικά το ρόστερ, όχι προσθήκες της σειράς. Στους Βαλκάνιους Ζορόσκι, Όβτσινα, Γιούρκοβιτς και Βούκσεβιτς (που γύρισε) προστέθηκαν οι Έλληνες Παπανικολόπουλος και Μισιακός, προτού ο Αμερικανός Λαβόρ Ποστέλ βρεθεί σε τιμή ευκαιρίας και λάβει το χρίσμα του βασικού τριαριού. Πώς να είναι ρόδινα τα πράγματα;

Συν τοις άλλοις ο Τόμιτς δεν αποδέχθηκε τη μείωση αποδοχών που του προτάθηκε και 'υποβιβάστηκε' ξανά σε παίκτη, όντας έκτοτε ξένο σώμα και παραδίδοντας τη σκυτάλη στον τεχνικό σύμβουλο Μίνιτς, ενώ ουδείς γνώριζε με πάσα βεβαιότητα ποιος έχει το κουμάντο και κανονίζει την καθημερινότητα. Μια μετέωρη περίσταση, ένας προσανατολισμός άνευ πυξίδας.

Ο Καζλάουσκας και οι μαύρες βραδιές

Μοιραία η σεζόν άρχισε με διαδοχικές εντός έδρας ήττες σε κύπελλο (αποκλεισμός από τον Παναθηναϊκό) και πρωτάθλημα (από τον Ιωνικό ΝΦ), με συνέπεια τη άμεση επέμβαση του αντιπροέδρου πια Παναγιώτη Αγγελόπουλου, ο οποίος έσπευσε να δώσει συμβόλαιο στον Γιόνας Καζλάουσκας, πείθοντάς τον ν' αναλάβει ένα φρέσκο πρότζεκτ με προοπτική τουλάχιστον διετίας. Ο πρωταθλητής Ευρώπης με την υπερηχητική Ζαλγκίρις ήταν πολυτέλεια για εκείνο το χρονικό σημείο και μια αχνή ελπίδα πως κάτι είναι πιθανό ν' αλλάξει, αν και καθυστερημένα. Θαυματοποιός δεν ήταν. Η επίδρασή του σε συνδυασμό με την άγνοια κινδύνου που κουβαλούσε ο Μαρκί Πέρι (που εν τω μεταξύ ήρθε ως ο δεύτερος ξένος) χάρισαν το απρόσμενο 81-74 επί του Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα, αλλά ήταν τόσο κακοχτισμένο το ρόστερ που τίποτα δεν ήταν δυνατόν να μεταβληθεί σε σανίδα σωτηρίας. Ούτε ο θηριώδης Έρνεστ Μπράουν, που ήρθε ανυπόμονος να υπογράψει και να μείνει σε μια από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου, αλλά έφυγε νύχτα γιατί δεν προέκυψε θέση ξένου!

Οι ήττες στο πρωτάθλημα έγιναν αξεπέραστη συνήθεια, μια και η ομάδα του Λιθουανού κόουτς έχασε επίσης στο Ιβανώφειο, στη Λάρισα και στην Κοζάνη, ενώ στην τότε Euroleague των 24 ομάδων ο απαιτητικός όμιλος απέναντι σε Φορτιτούντο Μπολόνια, Εφές, Ρεάλ Μαδρίτης και την υπολογίσιμη Τσιμπόνα ήταν αταίριαστος για τη δυναμική των Πειραιωτών που 'πολεμούσαν' με σφεντόνες απέναντι σε τεθωρακισμένα. Ύστερα από το αρχικό 1-1 στη διοργάνωση, οι 'ερυθρόλευκοι' μέτρησαν ένα ταπεινωτικό 0-6, το οποίο περιείχε το 110-59 από την τουρκική ομάδα του Οκτάι Μαχμούτι και το 87-57 από την Εστουδιάντες στη Μαδρίτη! Αποτελέσματα που δεν ήταν αποδεκτά, παρά τη χαώδη απόσταση δομής, ισχύος και χαρακτήρα.

Τα... δώρα των Χριστουγέννων

Τα κοινωνικά δίκτυα δεν ήταν της... μοδός, αλλά η κατακραυγή για τ' αποτελέσματα ήταν πολύ έντονη και οι τροποποιήσεις επιβεβλημένες. Το 94-77 στην Μπολόνια, με τους 25 από τον Μίλος Βούγιανιτς, ήταν το τελευταίο παιχνίδι που ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε με την καλοκαιρινή αμφίεσή του. Ο Ρότζερ Μέισον (που έκανε καριέρα στους Σπερς), ο λευκός σουτέρ Τζεφ Νόργκαρντ, ο ευτραφής αλλά καθ' όλα αποτελεσματικός Γκούλιας, ο έμπειρος Σλοβένος Γκόρενς και ο ελεύθερος Κορωνιός εντάχθηκαν πριν από τα Χριστούγεννα και το νέο έτος, σε συνδυασμό με το 89-83 επί της Τσιμπόνα, ανήμερα των Θεοφανίων, άναψε ξανά το... φως σ' ένα ολοσκότεινο δωμάτιο.

Όχι πως η ομάδα του Καζλάουσκας πρόλαβε να σώσει την παρτίδα. Περισσότερο τις εντυπώσεις διασκέδασε με ορισμένες σκόρπιες εμφανίσεις της. Διότι νικώντας την τελευταία αγωνιστική τον Απόλλωνα στην Πάτρα (98-90) δεν έπεσε από το τρένο των πλέι οφς εμφανίζοντας 12-14 στην κατάταξη (ανεξάρτητα από το αν αποκλείστηκε με 2-0 από τον Παναθηναϊκό) και τελειώνοντας το ευρωπαϊκό ταξίδι της με δύο νίκες στα τελευταία τρία παιχνίδια, παρά το 80-54 στην Πόλη, απέφυγε την ατιμωτική τελευταία θέση του γκρουπ με ρεκόρ 4-10, πάνω από την Παρτιζάν, χωρίς φυσικά να συνεχίσει στη β' φάση.

Ναι το μαρτύριο της σταγόνας που έπεφτε από βδομάδα σε εβδομάδα είχε φτάσει στο τέλος του. Ναι οι αρχικές τάσεις αυτοκαταστροφής απέτρεψαν οποιαδήποτε διάκριση. Παρόλα αυτά ήταν μια σεζόν, στη διάρκεια της οποίας από τις στάχτες μιας φωτιάς που έμοιαζε να σβήνει γεννήθηκε ένα όραμα. Το όραμα των αδερφών Αγγελόπουλων, που αναλαμβάνοντας πρώτα το μάνατζμεντ σουλουπώνοντας τη λειτουργία και ακολούθως το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή. Τη πιο χρυσή εποχή του τμήματος μπάσκετ.

Επειδή πάντως κάθε ακμή βέβαια ακολουθεί ιστορικά μια παρακμή, ο Ολυμπιακός αυτό ζει βασανιστικά στις πρώτες εβδομάδες της νέας σεζόν. Η δισυπόστατη δομή του, εντός κι εκτός συνόρων, δεν ωφελεί την όποια προσπάθεια αντίδρασης στο status quo του ελληνικού μπάσκετ και ο οργανισμός ψάχνει ξανά από κάπου να πιαστεί, απόρροια της πρόωρης αποχώρησης του Ντέιβιντ Μπλατ. Ασυζητητί το ρόστερ είναι σαφώς ποιοτικότερο του τότε, η τεχνογνωσία υπάρχει επίσης. Θα επαναληφθεί όμως η ιστορία ή το τέλος δεν θα είναι ανάλογα happy;