Δύσκολο να πετύχει ο επόμενος ... Βόβορας

Ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να βρει τον όγδοο προπονητή στην μετά Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ήδη δημιουργεί ένα ρεκόρ, από την εποχή που το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου έγινε αμιγώς επαγγελματικό (το 1991). Στο ίδιο χρονικό διάστημα (οκτώ χρόνια) θα έχει περισσότερους προπονητές, απ' όσους ... έψαχνε μέχρι να βρει τον εμβληματικό Ζοτς, που κάθισε στον πάγκο της ομάδας για 13

χρόνια. Ο διάδοχος του Γιώργου Βόβορα θα είναι ο 9ος κατά σειρά κόουτς, που θα βρεθεί στην πρώτη θέση του πάγκου μιας ομάδας η οποία συνήθισε, πλέον, να αλλάζει τους προπονητές σχεδόν κάθε χρόνο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2012, όταν δηλαδή αποχώρησε ο Ομπράντοβιτς, μόλις σε δυο σεζόν έμεινε ο προπονητής που ξεκίνησε το καλοκαίρι. Ήταν οι σεζόν 2012-13 με τον Αργύρη Πεδουλάκη και 2017-18 με τον Τσάβι Πασκουάλ. Σε όλες τις άλλες είχαμε αλλαγές και επιστροφές. Θυμηθείτε:

2012-13: Αργύρης Πεδουλάκης 2013-14: Ξεκίνησε ο Πεδουλάκης, αλλά αντικαταστάθηκε από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη 2014-15: Ντούσκο Ιβάνοβιτς, που στο τέλος της χρονιάς έδωσε την σκυτάλη στον Σωτήρη Μανωλόπουλο 2015-16: Σάσα Τζόρτζεβιτς, ο οποίος δεν στέριωσε και "άλλαξε" με την πρώτη επιστροφή του Αργύρη Πεδουλάκη 2016-17: Παρότι ξεκίνησε πάλι ο Πεδουλάκης, που έδωσε τη θέση του στον Τσάβι Πασκουάλ 2017-18: Τσάβι Πασκουάλ 2018-19: Συμπληρώνοντας δυο χρόνια στον πάγκο της ομάδας, ο Πασκουάλ αποχώρησε και εμφανίστηκε ο Ρικ Πιτίνο 2019-20: Ο Αργύρης Πεδουλάκης κάθισε για τρίτη φορά στον πάγκο, δεν μακροημέρευσε και εν τέλει αντικαταστάθηκε εκ νέου από τον Ρικο Πιτίνο! 2020-21: Ο Γιώργος Βόβορας που τα προηγούμενα χρόνια είχε διατελέσει για κάποια ματς υπηρεσιακός προπονητής (πριν βρεθεί, δηλαδή ο επόμενος κόουτς) ξεκίνησε τη χρονιά, άντεξε τρεις μήνες και ήδη ο Παναθηναϊκός αναζητά τον διάδοχό του...

Η χρονική περίοδος των εννιά σεζόν μετά τον Ομπράντοβιτς, συμπίπτει με εκείνη πριν από τον προπονητή-τοτέμ στην ιστορία των "πρασίνων". Και τότε υπήρχε μια ... διαρκής αναζήτηση, μέχρι το καλοκαίρι του 1999 ο Παύλος Γιαννακόπουλος να πετύχει διάνα επιλέγοντας τον Ζοτς (ενώ αρχικά υπήρχε συμφωνία και με τον Γιάννη Ιωαννίδη)!

Από το 1991 όταν οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι ανέλαβαν εξ' ολοκλήρου το "πράσινο" μπάσκετ (στη μετατροπή του σε τμήμα αμειβομένων καλαθοσφαιριστών) έψαχναν να βρουν έναν προπονητή, που θα τους οδηγούσε στον παράδεισο. Οι αλλαγές ήταν ίδιες, αν και όχι τόσο συχνές! Για να τους θυμηθούμε, ξεκινώντας από τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς, που είχε κατακτήσει την Ευρωλίγκα δυο φορές ("two cups", όπως έλεγε και ο ίδιος)

1991-92: Ζέλικο Παβλίσεβιτς 1992-93: Ζέλικο Παβλίσεβιτς 1993-94: Ο Παβλίσεβιτς ξεκίνησε και την τρίτη σεζόν με τον ΠΑΟ, αλλά αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Πολίτη 1994-95: Ο αείμνηστος κόουτς Πολίτης άρχισε τη σεζόν, αλλά τη θέση του πήρε ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου 1995-96: Μπόζινταρ Μάκοβιτς 1996-97: Ο Μάλκοβιτς έμεινε και την επόμενη σεζόν, αποχώρησε όμως και έδωσε την θέση του στον Μιχάλη Κυρίτση 1997-99: Ο Λευτέρης Σούμποτιτς ήταν ο προπονητής που χάρισε στον ΠΑΟ τα δυο πρώτα σερί πρωταθλήματα, παρόλα αυτά το καλοκαίρι του 99 αποχωρούσε και λίγο αργότερα οι Γιαννακόπουλοι υπέγραφαν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς

Δεν είναι ακριβώς ίδιες οι χρονικές περίοδοι για τον Παναθηναϊκό. Μοιάζουν, μόνο επειδή οι "πράσινοι" αναζητούσαν ένα κόουτς που θα τους έκανε πανίσχυρους. Στην δεκαετία του 90, παρότι οι "πράσινοι" πήραν πρώτοι την Ευρωλίγκα (το 1996), ο Ολυμπιακός πρώτα του Γιάννη Ιωαννίδη και ύστερα του Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν κυρίαρχοι. Ακόμη κι όταν ο Σούμποτιτς πήρε δυο σερί πρωταθλήματα με τον ΠΑΟ, οι Γιαννακόπουλοι ήθελαν να προχωρήσουν πολύ περισσότερο στην Ευρώπη. Ο Ομπράντοβιτς έμελλε να τους δείξει το δρόμο.

Και στη σύγχρονη εποχή; Γιατί ο Παναθηναϊκός ψάχνει να βρει τον προπονητή, που θα τον οδηγήσει οριστικά στο επόμενο κεφάλαιο; Οι τίτλοι δεν του έλειψαν σε αυτά τα εννιά χρόνια. Η βαριά σκιά όμως του Ομπράντοβιτς σε συνδυασμό με την υποχώρηση του ΠΑΟ από την ελίτ της Ευρωλίγκας (εκτός φάιναλ-φορ από το 2012 και μετά) έφεραν μια σύγχυση στον οργανισμό των "πρασίνων" για τη θέση του χεντ-κόουτς.

Η περίπτωση του Γιώργου Βόβορα

Είναι ο Γιώργος Βόβορας μια περίπτωση σαν όλες τις άλλες που προηγήθηκαν τα προηγούμενα εννιά χρόνια; Όχι ακριβώς. Τον Παναθηναϊκό μπορεί ακόμη να μην τον έχει εκχωρήσει σε άλλο ενδιαφερόμενο ιδιοκτήτη, αλλά δεν τον τρέχει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Οι αποφάσεις βαραίνουν τους ανθρώπους που ανέλαβαν το μάνατζμεντ της ομάδας το καλοκαίρι, δηλαδή τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη, αλλά και τον Τάκη Τριαντόπουλο. Από την άλλη, κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι και οι τρεις ανέλαβαν τον ΠΑΟ, ενώ ήδη είχε χριστεί πρώτος προπονητής ο Βόβορας.

Ο 43χρονος κόουτς αποδείχθηκε, εν τέλει, ένα χαμένο στοίχημα για τον Παναθηναϊκό, ενώ η αντιμετώπιση της κρίσης από τους νέους διοικητικούς παράγοντες της ομάδας δεν διέφερε από την πεπατημένη. Ο προπονητής πληρώνει το μάρμαρο, οι παίκτες ακούνε προειδοποιήσεις και παίρνουν και μήνυμα από τους οργανωμένους οπαδούς. Θα ρωτήσει κανείς, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, για μια ομάδα η οποία δείχνει να έχει διαρκή αγωνιστικά προβλήματα και σίγουρα δεν διαθέτει, πλέον, την οικονομική δυνατότητα να αλλάξει παίκτες που εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να του προσφέρουν τις απαιτούμενες λύσεις.

Και τι θα συμβεί, όμως; Θα έρθει ο νέος προπονητής και ξαφνικά ο Μάρκους Φόστερ θα αρχίσει να σκοράρει κατά βούληση, ο Χάουαρντ Σαντ Ρος θα ... γίνει πλέι-μέικερ και ο Ζακ Όγκαστ θα μετατραπεί σε Τιμ Ντάνκαν; Σίγουρα η αλλαγή στον πάγκο, δίνει κίνητρο σε όσους είχαν παραγκωνιστεί ως τώρα να βγουν ξανά στο προσκήνιο. Δύσκολα, ωστόσο, ένας νέος προπονητής σε μια ομάδα που δεν έστησε ο ίδιος θα την αλλάξει εξ ολοκλήρου. Με τους αγώνες να είναι συνεχόμενοι, τα χρονικά περιθώρια για δομικές αλλαγές δεν υπάρχουν και συνήθως αυτές μετατίθενται για την επόμενη χρονιά...

Θέμα φιλοσοφίας και στόχων...

Ο Βόβορας έχασε τη δουλειά του όχι για το 5-11 στην Ευρωλίγκα, ή την ήττα από το Λαύριο. Στον Παναθηναϊκό πρέπει να ξεκαθαρίσουν τι ακριβώς θέλουν, ώστε να βρουν και τον προπονητή που δεν θα είναι ... σίγουρο ότι θα φύγει. Στα ρεπορτάζ που διέρρευσαν από τις ομιλίες της διοίκησης στους παίκτες, διαβάσαμε ότι "είναι ανεπίτρεπτο για μια ομάδα, όπως ο Παναθηναϊκός, να δέχεται σε ένα ημίχρονο 61 πόντους από το Λαύριο" και πως "δεν ζητάμε να πάρουμε την Ευρωλίγκα, αλλά το πρωτάθλημα και το Κύπελλο, παραμένουν στόχοι της ομάδας".

Φαινομενικά είναι σωστές απόψεις. Από την άλλη, το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός μπορεί να το πάρει κι ας έχασε από το Λαύριο (κι ας έφαγε 61 πόντους σε ένα ημίχρονο). Αλλά κι αν το χάσει ... τι έγινε; Πόσο σημαντικός είναι ένας τίτλος, μπροστά στη δημιουργία μιας ομάδας η οποία θα μπορεί σε δυο-τρία χρόνια όχι μόνο να κερδίζει τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα, αλλά να μπορεί να επιστρέψει και στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της Ευρωλίγκας.

Μα είναι θέμα χρημάτων, θα αντιτείνει κάποιος. Όχι τόσο πολύ. Δυο από τις καλύτερες ομάδες της φετινής Ευρωλίγκας, μέχρι τώρα, η Μπάγερν Μονάχου και η Ζαλγκίρις Κάουνας δεν έχουν υπερβολικά μεγαλύτερο μπάτζετ από τον Παναθηναϊκό. Προσθέστε δε, ότι στην περίπτωση της λιθουανικής ομάδας, υπήρξε και διαδοχή του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, δηλαδή μια πολύ δύσκολη επόμενη μέρα. Όταν μάλιστα ανακοινώθηκε ότι τον Σάρας διαδέχθηκε ο Αυστριακός Μάρτιν Σίλερ, ουδείς φανταζόταν ότι η ομάδα του Κάουνας θα είχε την ίδια, αν όχι καλύτερη πορεία. Φαντάζεστε τον Παναθηναϊκό, ή μια άλλη ελληνική ομάδα να έχει πάρει έναν 38χρονο κόουτς που γεννήθηκε στην Αυστρία;

Ή να θυμίσουμε τι λεγόταν στην Ελλάδα για τον Αντρέα Τρινκιέρι, όταν είχε αναλάβει την Εθνική Ομάδα; Ή τι θα ακούσει ... ο επόμενος προπονητής του Παναθηναϊκού;