Ζητιάνοι ultra. Του Δημήτρη Σωτάκη

Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ μικρός, εφτά οχτώ χρονών, η μητέρα μου με πήγαινε βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, για ψώνια κυρίως.

Εκεί, ως ένα μόνιμο σκηνικό, σαν μια αναλλοίωτη παρέα κομπάρσων, υπήρχαν οι ζητιάνοι. Ηλικιωμένοι, συχνότερα, επαίτες, αραδιασμένοι στα πεζοδρόμια, περίμεναν την ευγενική συνδρομή των περαστικών.

Αυτοί ήταν οι ζητιάνοι, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο, μια αυτονόητη ύπαρξη στην κίνηση της πόλης.

Τι έγινε ξαφνικά τα τελευταία χρόνια; Ειδικά, πέρσι, φέτος, δεν ξέρω…χωρίς την παραμικρή υπερβολή, κάθε τρία λεπτά περνάει κι ένας ζητιάνος και ζητάει χρήματα, γιατί μένει στο δρόμο, γιατί δεν έχει χρήματα για φαγητό κτλ.

Keywords
Τυχαία Θέματα