Το σφιγμένο χέρι

Τώρα που το μελάνι στεγνώνει και δυσκολευόμαστε να γράψουμε καινούργιες διηγήσεις,στρέφει ο καθένας την σκέψη του στην εποχή που όλα έμοιαζαν πιο εύκολα και δημιουργικά.Άκομη ο χρόνος ήταν σύμαχος,φίλος και αδερφός ....Παιδί γεννημένο στο περισσό. Έφυγα στα έντεκα το 86 για μια επαρχιακή πόλη. Απόγευμα παρασκευής μου είπανε αιφνιδίως ότι το πρωί φεύγουμε.Άποχαιρέτησα φίλους και συμμαθητές. Στην τζαμαρία του 8ου λίγο πριν χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι μου κρατούσαν σφιχτά το χέρι ο Άγγελος και η Φανή.'Επειτα από εκείνη την στιγμή δεν τους ξαναείδα... Ξημερώματα σάββατου βρίσκομαι σε άλλη πόλη.... Οι γονείς μου να μην ξερόυν γιατί φεύγουμε, τι θα συναντήσουμε και τι αναζητούμε.Τα χρόνια κυλούσανε δύσκολα και εντατικά.