Με τον Αμυρά και τη Σεμίνα

Αν ήταν γειτονόπουλό μου ίσως και να 'μουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμo, με την έννοια πως δε θα μ' ενοχλούσε (και κατ' επέκταση όλη την γειτονιά) επειδή θα΄χε παρατήσει στην ταράτσα ένα σκυλί, το οποίο αφού θα το τάιζε στη χάση και στην φέξη αλλά και για βόλτα θα το έβγαζε το ίδιο "τακτικά", θα γάυγιζε ασταμάτητα κάνοντας σε μόνιμη βάση τα νεύρα όσων μένουν στα γύρω σπίτια τσατάλια. Θα ήταν ήρεμος και υπομονετικός όσων αφορά τη θέση για πάργκιγκ και δύσκολα θα τσακώνονταν για μια απ΄αυτές ακόμα κι αν ήξερε πως ήταν αναγκασμένος να κάνει μισή ώρα κύκλους στο δικό μας αλλά και στα γύρω τετράγωνα προκειμένου να βρει να παρκάρει.