Αυτή είναι η αλήθεια

Κάθισα μεσημεριάτικα να δω την συνέντευξη του καταλληλότερου μπας και πάρω καμιά απάντηση σε όλα αυτά τα ζητήματα που μας απασχόλησαν τον τελευταίο χρόνο. Αλλά απάντηση δεν πήρα καμιά. Ίσως επειδή δεν υπήρχε η ερώτηση. Και τις ερωτήσεις τις κάνουν οι δημοσιογράφοι. Οι οποίοι κακώς λέγονται απλά δημοσιογράφοι. Θα έπρεπε να λέγονται δημοσιοκομματογράφοι. Δηλαδή είναι αυτοί που γράφουν δημόσια για το καλό του κόμματος. Του όποιου κόμματος. Κανονικά η δημοσιογραφία (όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ) είναι απέναντι από την εξουσία. Και δεν την χαϊδεύει. Ούτε συνεργάζεται σε παιχνιδάκια. Και λέει τα σύκα

– σύκα και τον Ρουσόπουλο – Ρουσόπουλο. Ακούς 25 ερωτήσεις και ψάχνεις την μία – δύο που πραγματικά θα φέρουν σε δύσκολη θέση τον ερωτώμενο. Οι υπόλοιπες μοιάζουν σαν πάσα για να κάνει παιχνίδι. Δεν μου φταίει ο καταλληλότερος που πέρασε χαλαρά, παρά το δύσκολο της θέσης του γενικότερα. Απλά πιστεύω ότι γίνεται μια ύστατη προσπάθεια να αντέξει λιγάκι ακόμη (όσο είναι χρήσιμο αυτό) η