QUO VADIS...

Τον Γιώργο τον Λούκο τον εκτιμώ. Γιατί μας σύστησε σημαντικούς σκηνοθέτες, γιατί φέρνει μεγάλες παραστάσεις που θα έπρεπε να πάρουμε τρένα κι αεροπλάνα για να τις δούμε, αν δεν ήταν αυτός, γιατί έδωσε την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να κάνουν παραγωγές στα πλαίσια ενός κρατικού οργανισμού, γιατί έσπασε επιτελούς το άβατο της Επιδαύρου, που απαγόρευε σε όποιον ήταν τριάντα να δοκιμαστεί. Ο χώρος είναι ιερός και πρέπει να τον σεβόμαστε, αλλά γιατί μια παράσταση που προσπαθεί να μιλήσει στο σήμερα- ασχέτως αποτελέσματος- είναι λιγότερο σεβαστική από μια στείρα επανάληψη μοτίβων του παρελθόντος;

Κοιτάζω

το πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ. Είναι γνωστά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι φορείς πολιτισμού στη χώρα. Προφανώς δεν υπάρχει ρευστό για να γίνουν πολλές παραγωγές, κατανοητό αυτό. Αλλά πραγματικά ποιος ο λόγος να υπάρχουν σε ένα φεστιβάλ τόσο ολιγοπρόσωπα έργα ή μονόλογοι; Για να έχουν ένα χαρτζιλίκι το καλοκαίρι κάποιοι; Και γιατί φιλοξενούνται παραστάσεις που ήδη έχουν παιχτεί σε άλλους χώρους; Το πολύ σημαντικό βήμα του Φεστιβάλ Αθηνών ήταν ότι παρουσίαζε δικές του πρωτότυπες παραγωγές και δε στηριζόταν σε προσκλήσεις, μόνο σε συμπαραγωγές. Μετακλήσεις έκανε μόνο από το εξωτερικό