Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΕ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΚΡΙΣΗ

Αποτελεί κατάντια για μια σύγχρονη αστική δημοκρατία αλλά, χωρίς υπερβολή, σε αυτόν τον τόπο καταλήξαμε τη Δικαιοσύνη να τη σέβονται μόνο οι απλοί πολίτες και όχι οι πολιτικοί, αλλά κάποιες φορές ούτε καν οι δικαστές… Οι λόγοι είναι πολλοί:

Δικαιοσύνη αργή, δαπανηρή και αναποτελεσματική. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα με ευθύνη όλων των παραγόντων απονομής της. Μιαδικαστική απόφαση σε πρώτο βαθμό για να εκτελεστεί χρειάζεται στη χώρα μας 1.580 μέρες, όταν στο Λουξεμβούργο και τη Σουηδία είναι μόλις 321 ημέρες. Το ίδιο το σύστημα επιτρέπει σε δικαστές και δικηγόρους να παρατείνουν τους χρόνους

εκδίκασης. Τα οργανωμένα λόμπι εμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση ενώ ακόμα και ο τρόπος προαγωγής των δικαστών με σχεδόν αποκλειστικό κριτήριο τα χρόνια υπηρεσίας και όχι την ικανότητά τους αποτελεί αντικίνητρο για τους νέους δικαστές από το να είναι ταχείς και παραγωγικοί. Τέλος, η επιλογή Προέδρων και Αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων από το εκάστοτε Υπουργικό Συμβούλιο με αδιαφανή κριτήρια, καταδεικνύει ξεκάθαρα μια πολιτική νοοτροπία «διαπλοκής» της εκτελεστικής εξουσίας με τη δικαστική λειτουργία.

Όλα τα παραπάνω λίγο έως πολύ προϋπήρχαν. Ηπρωτοφανής οικονομική κρίση, όμως, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην κρίση της Δικαιοσύνης. Το αξίωμα της δεκαετίας του ‘90 ότι «έναν πρώην πρωθυπουργό τον στέλνεις σπίτι του», ορθώς τα τελευταία χρόνια άρχισε να αντιμετωπίζεται καχύποπτα από την κοινωνία. Ο λαόςαναζητούσε ενόχους ή συνενόχους και το δικανικό μας σύστημα άρχισε να προσχωρεί στη λογική «να μπει κάποιος στη φυλακή επιτέλους». Βέβαια στο συγκεκριμένο σημείο η ελληνική δικαιοσύνη δεν υπήρξειδιαιτέρως αποτελεσματική. Επελέγησαν συγκεκριμένοι πολιτικοί (άγνωστο με ποια κριτήρια), για να σηκώσουν το ποινικό βάρος όλων των ανομιών της μεταπολίτευσης με σκοπό να ξεπλύνουν συμψηφιστικά όλο το όνειδος του πολιτικού συστήματος και για όσους άλλους το ίδιο προφύλαξε επί δεκαετίες. Το αποτέλεσμα ήταν να δούμε ακόμα και σκληρές ποινές σε συγκεκριμένα πρόσωπα, που όμως ήταν το άλλο άκρο μιας αναποτελεσματικής δικαιοσύνης, εξίσου προβληματικής σαν εκείνη που δεν αποδίδονταν τα προηγούμενα χρόνια των παχέωναγελάδων.

Σήμερα, η δικανική ασφυξία είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Ο δικηγορικός κλάδος διανύει τον τρίτο μήνα αποχής από τα καθήκοντά του προσπαθώντας να καταδείξει την ασφυξία που επιχειρεί η κυβέρνηση να επιβάλει στον κλάδο με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Παράλληλα, η τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης βάζει την κρίση στην Ελληνική Δικαιοσύνη και σε μια νέα διάσταση. Η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία, αφού «έλυσε» όλα τα άλλα προβλήματα του τόπου, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί με το χειρότερο τρόπο τη δίψα της κοινωνίας να λογοδοτήσουν οι ένοχοι για την κρίση, στοχοποιώντας όχι απαραίτητα τους ενόχους αλλά τους εχθρούς της. Κυβερνητικές πηγές αναφέρουν ότι «είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, έχει έρθει η ώρα να αφεθεί η Δικαιοσύνη ελεύθερη, ώστε να διερευνηθούν πλήρως τα σκάνδαλα διαπλοκής, αλλά και οι υποθέσεις συγκάλυψης». Τί είναι όμως εκείνο που μέχρι σήμερα οι δικαστές συγκάλυπταν και σήμερα με την προτροπή της κυβέρνησης θα αποκαλύψουν; Όλα αυτά δεν μπορούν να είναι κουβέντες του πολιτικού μπαλκονιού. Όταν μάλιστα διατυπώνονται από κυβερνητικά χείλη σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη νεοελληνική κοινωνία, ξεφεύγουν της απλής δημοσιογραφικής έρευνας και είναι απίστευτα βαριές κατηγορίες, που αν δεν ειπωθούν με ονόματα και στοιχεία στους αρμόδιους εισαγγελείς, θα αφήσουν ένα ανεπανόρθωτο τραύμα στο σώμα της ήδη ταλαιπωρημένης Ελληνικής Δικαιοσύνης.

Είναι αλήθεια ότι πολλές δικαστικές υποθέσεις στο παρελθόν είχαν γίνει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η σημερινή κυβέρνηση, όμως, φαίνεται πως θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη και η κρίση που διέρχεται, πρέπει να τύχει της μέγιστης δυνατής δημοσιότητας ως προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση. Είναι,δηλαδή, προφανές ότι η κυβέρνηση την ικανοποίηση που δεν δίνει στους ψηφοφόρους της με την σε κάθε περίπτωση αδύνατη υλοποίηση όλων όσων εξωπραγματικών είχε υποσχεθεί, επιχειρεί να την υποκαταστήσει με την προαναγγελία διώξεων οικονομικών παραγόντων του τύπου με τους οποίους μέχρι χτες συγχρωτιζόταν πίσω από κλειστές πόρτες…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ