Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Θυμάται τις δύσκολες στιγμές που πέρασε

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης από νωρίς γνώρισε τη δύσκολη όψη της ζωής και αναγκάστηκε να δουλέψει για να ζήσει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.

Ο ηθοποιός σε συνέντευξή του εξομολογείται τις δυσκολίες που έχει περάσει στο παρελθόν.

«Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω πως αυτό που θα σας διηγηθώ δεν είναι μια σπαραξικάρδια ιστορία με πρωταγωνιστή τον Βασιλάκη Καΐλα. Είναι κάτι συνηθισμένο που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.

Πάντα

θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα σε μια οικονομική κρίση, γι'αυτό και η σημερινή κατάσταση δεν με ξαφνιάζει καθόλου. Αυτό που κάποιοι θα το θεωρούσαν δυστυχία εγώ το θεώρησα πρόκληση για ζωή και ευτυχία. Γιατί, όπως λέει και το τραγούδι, "Τι να τα κάνω τα λεφτά όταν δεν έχω φράγκο". Για να πάω στη δραματική σχολή δούλεψε η μητέρα μου, δούλεψα κι εγώ. Ο πατέρας είχε ήδη αποδημήσει. Εγώ, ως πιο γενναίος, σύνδρομο που χαρακτηρίζει την ορμητικότητα της νεολαίας, αποφάσισα να δουλέψω στο λιμάνι και να φορτώνω σαμπάνιες από τα φορτηγά και τα πλοία. Αυτή μου η γενναιότητα κράτησε δύο μέρες διότι πιο σκληρή δουλειά δεν ξανάκανα από τότε».

Ο ηθοποιός μιλώντας στο περιοδικό Glam εξομολογήθηκε ότι όταν ήρθε στην Αθήνα δεν είχε ούτε να φάει.

«Όταν ήρθα στην Αθήνα, υπήρξε εποχή που ζούσα με ένα καλαμάκι χοιρινό το μεσημέρι και ένα το βράδυ, χωρίς την πίτα φυσικά. Αυτό κράτησε για δύο μήνες μέχρι που έβγαλα κόκκινα μικρά εξανθήματα στο κορμί μου. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν τσιμπήματα από σκνίπες διότι στο σπίτι όπου με φιλοξενούσαν κοιμόμουν στο πάτωμα. Είχα κάνει όμως λάθος. Το χοιρινό καλαμάκι ήταν που με σημάδεψε με αλλεργική αντίδραση. Ευτυχώς, όταν βρήκα δουλειά σε ταινίες, πήγαινα και τις μέρες που δεν είχα γύρισμα για να τρώω στο διάλλειμα μαζί με τους υπολοίπους. Η πείνα μου όμως δεν είχε να κάνει με το στομάχι μου αλλά με την ανάγκη μου για μάθηση και δημιουργία. Ενώ στην αρχή το είχα πάρει αψήφιστα και απλώς διασκέδαζα με την κατάστασή μου, κάτι μέσα μου σιγά-σιγά άρχισε να κερδίζει έδαφος και εγώ να καταλαβαίνω πως μέσα από τη σκληρή δουλειά θα καταφέρω να εκφραστώ και να εκφράσω και τις καλλιτεχνικές μου αγωνίες».

Μάλιστα παραδέχτηκε ότι δεν είχε πάντα την ευκαιρία να επιλέξει τις δουλειές που έκανε και πώς έχει παίξει σε δουλειές που δεν θα τις επέλεγε σήμερα.

«Δεν είχα πάντα την πολυτέλεια της επιλογής δουλειάς και γι'αυτό δούλεψα σε παραγωγές που μπορεί να μην τις επέλεγα σήμερα. Δεν με κακίζω γι'αυτό. Έμαθα πάρα πολλά από κάποιους που άλλοι δεν εκτιμούν και πάντα θα τους ευχαριστώ που μου έδωσαν δουλειά και με βοήθησαν να επιβιώσω. Κάποια στιγμή ήρθε και από μένα η εποχή της τηλεόρασης που μου έδωσε μια απρόσμενη ώθηση προς την αναγνωρισιμότητα και μου άνοιξε πόρτες».