Σπύρος Σούλης: «Το παράδειγμα των προγόνων υπάρχει για να μας κινητοποιεί και όχι για να μας ναρκώνει»

Ο Σπύρος Σούλης μιλά για την νέα του εκπομπή και στο πόσο εκείνη τον βοήθησε.

«Ήταν τελικά ένα μέσο για να ξεπεράσω τους μεγαλύτερους φόβους μου, τα μεγαλύτερα άγχη μου. Ένα από αυτά ήταν η υψοφοβία ακροφοβία. Στο γύρισμα της προηγούμενης εβδομάδας είχα κρεμαστεί με σκοινιά κάτω από τη γέφυρα του Ρίου για να καθαρίσω με ένα τεράστιο πιεστικό τις ακαθαρσίες από τα περιστέρια για να μην οξειδωθεί το σίδερο. ∆εν είναι εύκολο, αλλά έχω να περάσω χρόνια τόσο καλά» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Αν και φαίνεται

«φυσιολογικός», ο Σπύρος Σούλης είναι «βαριά» εθισμένος στην αδρεναλίνη. Ακόμα και στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του κάνει ταξίδια σε απρόβλεπτους προορισμούς, πηγαίνει για πεζοπορία σε δύσβατα μονοπάτια δίπλα σε χαράδρες, κολυμπάει με καρχαρίες και πέφτει από αεροπλάνα με αλεξίπτωτο. Όλα αυτά φυσικά ξεκίνησαν όταν στα 18 του έφυγε για σπουδές στο Λονδίνο, όπου έζησε για 11 ολόκληρα χρόνια προτού γυρίσει στην Ελλάδα κουβαλώντας στις αποσκευές του ένα πτυχίο Αρχιτεκτονικής, ένα μεταπτυχιακό πάνω στην Προχωρημένη Αρχιτεκτονική και το Interior Design και -το σημαντικότερο- προϋπηρεσία στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Νόρμαν Φόστερ, ένα από τα καλύτερα του κόσμου. «Αν και όσο ήμουν στο Λονδίνο δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φύγω ποτέ, κάποια στιγμή έγινε μέσα μου το κλικ. ∆εν είχα ζήσει ποτέ ως ενήλικας. Ενα καλοκαίρι -μεταξύ projects- ήρθα στην Ελλάδα με φίλους από όλο τον κόσμο που δουλεύαμε μαζί και κάθισα περίπου τρεις μήνες. Νόμιζα ότι η ζωή θα ήταν μόνο θάλασσα, σαγιονάρες και ήλιος. Όταν επέστρεψα στο Λονδίνο παραιτήθηκα, τα μάζεψα και ήρθα. Πάνε σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε. Στην αρχή μού κακοφάνηκε που έπαιρνα λιγότερα χρήματα, αλλά δεν το μετάνιωσα. Είμαι τόσο ευτυχισμένος, χαρούμενος και περήφανος που είμαι Έλληνας και δεν θα ήθελα να είμαι τίποτε άλλο. Και δεν το λέω εθνικιστικά. Είμαστε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Πρέπει όμως να το συνειδητοποιήσουμε και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. ∆υστυχώς, δεν το κάνουμε. Μένεις στην Αθήνα και σηκώνεις το κεφάλι σου και βλέπεις την Ακρόπολη. Την ίδια στιγμή νιώθεις από τη μια περηφάνια και ελευθερία και από την άλλη μια πέτρα πάνω στην πλάτη σου που δεν σ' αφήνει ποτέ να ψηλώσεις. Είναι σαν το παράδειγμα με τους υπερεπιτυχημένους πατεράδες των οποίων η επιτυχία οδηγεί τα παιδιά τους στην αποτυχία. Οσο καλό έχει κάνει, άλλη τόση ζημιά έχει προκαλέσει. Το παράδειγμα των προγόνων υπάρχει για να μας κινητοποιεί και όχι για να μας ναρκώνει».