Πέντε χρόνια χωρίς τον Νίκο Κούρκουλο

Από το γήπεδο της Λεωφόρου στην Δραματική Σχολή και από το Μπρόντγουεϊ στην διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, η πορεία του «μοναδικού Έλληνα σταρ» όπως τον έχουν πει, ήταν γεμάτη εμπόδια και αμφισβήτηση. Πολεμούσε όμως πάντοτε σαν παληκάρι, όπως οι ήρωες των ταινιών που τον καθιέρωσαν. Μέχρι τέλους. Όπως έκανε και με τον καρκίνο, που τελικά όμως τον κατέβαλε στις 30 Ιανουαρίου του 2007.

Ήταν δέκα ημέρες πριν την 21η Απριλίου του 1967, όταν το "Illya Darling", το μιούζικαλ του Ζιλ Ντασέν, που βασιζόταν στην δική του ταινία, στο «Ποτέ την Κυριακή», ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο

Με το που κατέλαβε την εξουσία η Χούντα των Συνταγματαρχών, το έργο μετατράπηκε στο καθημερινό, ζωντανό μανιφέστο της Μελίνας Μερκούρη υπέρ της δημοκρατίας. Η επιτυχία του ήταν τεράστια –κράτησε για 320 παραστάσεις και προτάθηκε για 6 βραβεία Tony, το θεατρικό αντίστοιχο των Όσκαρ: Ένα για την ερμηνεία της Μελίνας, ένα για το καλύτερο μιούζικαλ, ένα για τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ένα για την σκηνοθεσία του Ντασέν, ένα για τις χορογραφίες της Όνα Γουάιτ κι ένα για τον 32χρονο γοητευτικό άνδρα που υποδυόταν τον Τόνιο, τον ρόλο που στο σινεμά είχε παίξει ο Γιώργος Φούντας. Ο ηθοποιός της ιστορίας μας δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Κούρκουλο.

«Με βασανίζει το ερώτημα αν έχω ταλέντο, αν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι άλλοι ότι έχω ταλέντο... Λένε ότι είμαι καλός ηθοποιός. Εμένα όμως αυτό με βασανίζει καθημερινά. Και θα με βασανίζει ώσπου να πεθάνω», είχε πει κάποια στιγμή ο Κούρκουλος. Δεν τού έφθαναν οι δάφνες από μια καριέρα με στιγμές σαν αυτήν που περιγράψαμε παραπάνω, με διακρίσεις δίπλα στους μέγιστους της ελληνικής τέχνης, για να πειστεί ότι ήταν όντως κι αυτός ένας από εκείνους. Η ανασφάλεια του ηθοποιού πάνω στο σανίδι είναι πάντα ο πιο επίμονος εχθρός του. Κι ο Νίκος Κούρκουλος είχε κάνει τόσα στον κινηματογράφο και, κυρίως, στο θέατρο, αλλά πάντοτε θα έβρισκε την αμφισβήτηση στη γωνιά του δρόμου και πάντοτε θα τον βασάνιζε μήπως η αλήθεια πού τού έλεγαν οι γύρω του και η αλήθεια που πίστευε ο ίδιος δεν ήταν αυτή που αποδέχονταν οι πολλοί.

Ο Κούρκουλος του «όχι άλλο κάρβουνο»

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με τις παλιές ελληνικές ταινίες να παίζονται και να ξαναπαίζονται τα μεσημέρια της Κυριακής στα κανάλια, το «όχι άλλο κάρβουνο» έγινε μια φράση – σύμβολο της υπερβολής στην υποκριτική και ο Κούρκουλος μια πιο light (και πιο γοητευτική εκδοχή) του Νίκου Ξανθόπουλου. Για τη νέα γενιά είναι το τίμιο παιδί του λαού που το γουστάρουν οι γυναίκες και μέχρι εκεί. Το ποιος ήταν πραγματικά ο Νίκος Κούρκουλος την δεκαετία του '60, τις διθυραμβικές κριτικές από ανθρώπους σαν τον Άγγελο Τερζάκη ή την στήριξη από κορυφαίους θεσπιείς σαν τον Μάνο Κατράκη δεν τις έζησαν ποτέ. Και η μακρινή άνοιξη του '67, το Μπρόντγουεϊ και η υποψηφιότητα για το Tony είναι αναμνήσεις που πια έχουν πολύ λίγοι.

Το 1986 ξεκίνησε μια νέα ζωή δίπλα στον άνθρωπό του, την Μαριάννα Λάτση, την οποία γνώρισε σε μια παράσταση στην