Πόσο αμαρτωλό είναι στ’αλήθεια το Corpus Christi;

«Αν είναι η αγάπη αμαρτία, θα’ρθω να στο φωνάξω με λατρεία», αφιερωμένο από τον Ιούδα στον ξεχωριστό φίλο του Τζόσουα, κάπου στο Τέξας, ή γενικότερα Somewhere Over The Rainbow.

Το θεατρικό έργο “Corpus Christi” γράφτηκε πριν 15 χρόνια και έκτοτε έχει οδηγήσει στον αφορισμό του δημιουργού του Terrence McNally και θανατικές απειλές ή εξεγέρσεις θρησκευτικού συναισθήματος οπουδήποτε έχει παιχτεί ανά τον κόσμο. Βέβαια,

το φετινό ανέβασμα του έργου στην Αθήνα είναι η πρώτη ιστορική φορά που οι ηθοποιοί της παράστασης έχουν συλληφθεί ή οδηγηθεί στο αυτόφωρο. Το Corpus Christi έκανε την πρεμιέρα του στο Θεατρο Χυτήριο την περασμένη Πέμπτη για αρχικά μόνο 6 παραστάσεις. Πριν την πρώτη τους επίσημη αυλαία η Εκκλησία τους είχε ήδη αποδοκιμάσει ως αιρετικούς, ενώ το Σάββατο το απόγευμα η Ιερά Σύνοδος προχώρησε σε μήνυση κατά των συντελεστών της παράστασης. Η κατηγορία: βλασφημία στα Θεία.

Τι το τόσο αποτροπιαστικό έχει όμως αυτή η παράσταση για να προκαλεί τέτοια πρωτοφανή αντίδραση;

Η διασημότητα που έχει κερδίσει το έργο ως “αυτό με τον gay Ιησού και Αποστόλους” είναι μια τρελή γενίκευση. Ο McNally μεταφέρει την ιστορία της Καινής Διαθήκης στο σύγχρονο Τέξας, εκμοντερνίζοντας την ανάλογα με τις δικές του ιδιαίτερες ανησυχίες, και πνίγοντας την σε μια «εορταστική» gay και trans αισθητική, την οποία αγκάλιασε με ακόμα μεγαλύτερη προκλητική διάθεση η ελληνική παραγωγή. Η φάτνη στη Βηθλεέμ γίνεται μοτέλ στην Εθνική, οι Μάγοι φέρνουν στον καινούριο μπαμπά κόκα, τεκίλα και πούρα Αβάνας , οι Απόστολοι παντρολογιούνται μεταξύ τους… α ναι, και ο Ιούδας φασώνεται ασύστολα με τον Ιησού.

“Και δεν είναι βλάσφημο όλο αυτό δηλαδή;” Ο σκηνοθέτης Λαέρτης Βασιλείου μπαίνει στο τριπάκι του McNally και φλερτάρει επικίνδυνα με το αληθινά προσβλητικό, κρατώντας όμως τον έλεγχο κάτω από μια ομπρέλα γενικότερης σατιρικής κιτς χαριτωμενιάς. Πιο σημαντικά, διατηρεί τον Ιησού (ή στην μοντέρνα του εκδοχή, την χαρισματική περσόνα του τραγουδιστή «Τζόσουα») απόλυτα αναγνωρίσιμο στον πυρήνα του. Ο Νικόλας Πιπέρας εμψυχώνει τις πράες αλλά και ΤσεΓκεβαρικές αρετές του ρόλου, και είναι αρκετά «αγγούρι» στο παίξιμο του ώστε να ξεχωρίσει από την χαρά της τρελής που διαδραματίζεται γύρω του.

Το πρώτο μέρος της παράστασης εξερευνά τα «άγνωστα», σχολικά χρόνια του Ιησού στο σχολείο του Corpus Christi σε ένα ανεξέλγκτο μουσικό πανηγύρι αμερικάνικων σχολικών κλισέ, κάτι ανάμεσα στο Glee και ολόκληρη την φιλμογραφία του John Hughes. Ποια άλλη αλληγορία άλλωστε  θα ήταν πιο κοντινή στο σημερινό κοινό και για την μάχη των αδύναμων απέναντι στο κατεστημένο, από το bullying των geeks και των gays εν όψει του σχολικού prom; Το δεύτερο (πιο μαζεμένο) μέρος περνάει fast-forward την μυθολογία της γνωστής ζωής και των παθών του Ιησού, επικεντρώνοντας στην σχέση του με τον Ιούδα. Σχέση σχέση.

Αν και εμφανίζεται συγκριτικά ελάχιστα, το παράφορο ανεκπλήρωτο πάθος του Ιούδα για τον Τζόσουα είναι αυτό που τον παρακινεί στην προδοσία και οδηγεί την παράσταση. Τα πα