Η Ζωή στο Θέατρο

Εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι θα’ρθεις.

Ο Ρόμπερτ, βετεράνος καταξιωμένος θεατρίνος, ρομαντικός, λίγο (πολύ!) grande dame του σανιδιού, ιδιόρρυθμος και μαγευτικός, έχοντας ανάγει το passive agressive σε τέχνη, κουβαλάει την σοφία, τις μανιέρες και την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής στο θέατρο.

Ο Τζο, ανερχόμενο νέο αστέρι, ακομπλεξάριστος, αθώος και απονήρευτος (και ίσως όχι και τόσο), λίγο πεζός, πραγματιστής, λάμπει και σπρώχνει μπροστά μόνο με την δύναμη του ταλέντου του, δεν

ενδιαφέρεται τόσο να μάθει από το παρελθόν όταν το μέλλον τον τυφλώνει με την λάμψη του.

Μοιράζονται την σκηνή, ανεβάζοντας οτιδήποτε κουλό και εξεζητημένο από πολεμικά και κοινωνικά, εώς ιατρικά και σεξπηρικά, αλλά πιο σημαντικά, μοιράζονται και τα (ολοένα και πιο κοντινά τους) καμαρίνια. Εκεί, στις κλεμμένες στιγμές στο χρόνο πίσω από την σκηνή, στις πρόβες, στην γκαρνταρόμπα, στις αλλαγές κουστουμιών, στο βάψιμο και το ξεβάψιμο,  μπαίνοντας και βγαίνοντας από ρόλους τους, ολομόναχοι και κρυμμένοι από το κοινό, οι δυο ηθοποιοί στήνουν μεταξύ τους τις πιο περίτεχνες και αληθοφανείς κρυφές καθημερινές υποκριτικές υποκρισίες. Εκεί στήνει και την σκηνή του ο David Mamet, αντιστρέφοντας την σύνηθη σκηνική συνθήκη και τοποθετώντας το κοινό φάτσα στα παρασκήνια του θεάτρου, και βιώνοντας την εμπειρία του θεάτρου από την σκοπιά των ηθοποιών.

Μέσα (ή μάλλον πίσω) από τις φαινομενικά ανούσιες και τετριμένες τους συνδιαλλαγές, διακρίνεται ο σεβασμός της καινούριας γενιάς ηθοποιών για όσους προϋπήρξαν και η προστατευτική επιθυμία της παλιάς να μεταλαμπαδεύσει τις εμπειρίες της. Μια faux-συμβατική καθωσπρέπει επαγγελματική / καλλιτεχνική άμιλλα σύμφωνα με τους κοινωνικά αποδεκτούς κανόνες συμπεριφοράς μεταξύ των ηθοποιών που πιο πίσω της ακόμα κρύβει πιο αληθινές και ανθρώπινες εντάσεις: μικρές ύπουλες βίες και τρυφερότητες και αδυναμίες στήνοντας μια περίπλοκη μαγνητική σχέση. Μαζί ανακατεμένα συναισθήματα, το άγχος μιας γενιάς που νιώθει τον καιρό της να τελειώνει, η αμοιβαία ανασφάλεια και ο φθόνος  για ένα φτασμένο άφταστο ταλέντο και ένα άλλο που έχει ακόμα ψηλότερα μέρη να φτάσει, η αυτολύπηση και οι εγωισμοί, η ανάγκη για επίδειξη και αυτόεπαναβεβαίωση και μια διακριτική σεξουαλική ένταση που κάνει την κατάσταση μπαρούτι. Έτσι είναι πάντα ο Mamet, σουπιά, κρύβει την αλήθεια των χαρακτήρων πίσω από τους επαναλαμβανόμενους γρήγορους διαλόγους και άβολες στιγμές, μετατρέποντας καθημερινές ανταλλαγές σε εσωτερικές ανταλλαγές χτυπημάτων, μια θεατρική ξιφομαχία λέξεων και συναισθημάτων.

Αλλά και ο Αλέξης Ρίγλης εδώ, πιο σουπιά. Υπερταλαντούχος νέος σκηνοθέτης, υπογράφει ένα εντυπωσιακό ανέβασμα με προσεκτικά επελγμένο αξιόλογο cast, τον ταιριαστά νεαρό και αστεράτο Κώστα Γάκη που αποκαλύπτει νέες δυνατότητες  και τον λατρεία-υπέρτατη Χρήστο Στέργιογλου ο οποίος αναδεικνύει πίσω από την ήρεμη ιδιότροπη σκηνική παρουσία του όλη την πονηριά, την ανθρωπιά, την ιδιαιτερότητα και την ιδιαίτερη σεξουαλικότητα του χαρακτήρα του. Οι ηθοποιοί βιώ