Yann Tiersen + Constance @ Principal

Πλάκα πλάκα, ο Yann Tiersen τείνει να καθιερωθεί ως ένας από τους καλλιτέχνες που μας επισκέπτονται με την πρώτη ευκαιρία, και ένας καινούργιος δίσκος μοιάζει μία από τις καλύτερες από δαύτες.

Τον είχα δει μία ακόμη φορά και ήξερα καλά ότι στα λάιβ του δεν χαρίζει κάστανα, παίζει δυνατά με φουλ κιθαριστικό σχήμα κι αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν επίσης και όσοι τρέφουν αυταπάτες ότι αν τον δουν επί σκηνής, θα ξαναζήσουν τις συγκινητικές μουσικές στιγμές του Amelie ή του Goodbye Lenin! Ο άνθρωπος έχει δηλώσει ότι οι κινηματογραφικές επενδύσεις που έχει κάνει έχουν προκύψει τυχαία κι ότι

η καρδιά του χτυπάει αλλού, σε άλλα μουσικά πεδία. Οπότε ελπίζω να μην περίμενε κανείς από τον Tiersen να παίξει ακορντεόν γιατί όντως, το βράδυ που τον είδα το πλησιέστερο πράγμα σε ακορντεόν που είδα να παίζει ήταν μία παιδική μελόντικα…

Και δεν ήταν το μοναδικό μουσικό όργανο που έπαιξε, όχι μόνο αυτός αλλά και οι υπόλοιποι πέντε του συγκροτήματός του που τον συνόδευσαν! Έπαιξε και πλήκτρα – μεγαλοπρεπές μπροστά του έστεκε ένα moog από τα παλιά – κιθάρα κι ασφαλώς βιολί, με το οποίο σολάρισε σε κάποιο σημείο και φυσικά διέλυσε τις χορδές του δοξαριού του όπως εξάλλου απαιτεί η παράδοση! Γενικά επικράτησε ένταση καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ, το οποίο επικεντρώθηκε σαφώς στα δύο πιο πρόσφατά του άλμπουμ, το περυσινό Dust Lane και το φετινό Skyline. Κι όπως περίτρανα έδειξαν οι δύο δίσκοι αυτοί, η ηχητική περιπέτεια που προτείνει δεν έχει σταθερές στυλιστικές συντεταγμένες μα διατρέχει ένα ευρύ φάσμα μουσικών αναφορών, με κυριότερο ίσως τη νεοκυματική αισθητική και τα συμπαρομαρτούντα αυτής. Με άλλα λόγια, δεν περιμένεις κάτι συγκεκριμένο από τον Yann Tiersen κι εκείνος σου δίνει πολλά, και μάλιστα χωρίς να διατρέχει απόλυτα ολόκληρη τη γκάμα της εκφραστικής του παλέτας.

Το ζητούμενο βέβαια που είναι να περάσεις μία ώρα και κάτι καλά και να βρεις επικοινωνιακές διόδους με το επί σκηνής γκρουπ καλύπτεται απόλυτα, οπότε αυτό που σου μένει σαν γεύση στην έξοδο είναι ότι ο Yann Tiersen δεν είναι μόνο ο συνθέτης του Amelie, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή είναι μια ελάχιστη ψηφίδα της καριέρας του. Αποτελεί έναν από τους κύριους εκπροσώπους της σύγχρονης Γαλλικής μουσικής σκηνής (ας μην πω ροκ σκηνής και αφενός τον περιορίσω, αφετέρου πέσω σε πολλά σημεία έξω), η καταγωγή του είναι εμφανής στους ήχους του (θυμηθήκαμε και τους Μ83 και τους Phoenix πολλάκις κατά τη διάρκεια του live) κι αυτό από μόνο του αρκεί πιστεύω για να τον ακολουθήσει κανείς. Πολύ δε περισσότερο, αν και όποτε αποφασίσει να ξαναπεράσει από τα μέρη μας…

Την εμφάνιση στη συμπρωτεύουσα – που έγινε στον πολύ όμορφο χώρο Principal, πρώην σκυλάδικο απ’ ότι μαθαίνω το οποίο και εξηγεί εν μέρει τους λόγους  γιατί είναι όμορφο! – άνοιξαν οι/η Constance, ένα τοπικό σχήμα που ηγείται απ’ ότι μας έδωσε να καταλάβουμε η ίδια η τραγουδίστρια. Με σπαστά ελληνικά μας σύστησε τους υπόλοιπους του γκρουπ, κι από την προφορά της υποθέτουμε ότι είναι τεκτονικής προέλευσης. Γράφει τα τραγούδια, π