The Dream Syndicate + The Last Drive + Jaywalkers @ Gagarin 205

Είναι εδώ και κάποια χρόνια που έχω χάσει τελείως το μέτρημα του πόσες φορές μας έχει επισκεφθεί ο Steve Wynn. Από το ΡΟΔΟΝ, το Gagarin και το Fuzz, μέχρι το AN, το Tiki και το Corto Maltese, ο λατρεμένος και αξιαγάπητος Steve δεν έχει αφήσει venue για venue στην χώρα μας στο οποίο να μην έχει εμφανιστεί έστω και μία φορά! ΟΚ, προφανώς και υπερβάλω λίγο, αλλά η αλήθεια είναι

Ίσως όχι για τον πολύ κόσμο (και σίγουρα όχι για αρκετούς από όσους βρέθηκαν το Σάββατο στο Gagarin!), αλλά οπωσδήποτε για όλους όσους συνέχισαν και συνεχίζουν να παρακολουθούν την αφάνταστα δημιουργική πορεία του Steve Wynn όλα αυτά τα χρόνια. Να το θέσω λίγο διαφορετικά: δεν έχει υπάρξει συναυλία του Steve Wynn (είτε παρέα με τους Miracle 3, είτε solo, είτε με τους Danny & Dusty ή κάποιο από τα πολλά άλλα project που έχει δημιουργήσει κατά καιρούς) που να μην έχει συγκινήσει και ενθουσιάσει τους φίλους του. Ακόμη και στην χειρότερη βραδιά του να τύχει να τον δείς, πάλι γεμάτος με χαρά και αγαλλίαση θα φύγεις.

Τελευταία φορά που είχα δεί τους The Jaywalkers ήταν και πάλι στο Gagarin όταν εκείνοι είχαν ανοίξει την συναυλία των The Triffids and friends πρίν από μερικά χρόνια, και ειλικρινά είχα την εντύπωση ότι πλέον είχαν μπεί για τα καλά και πάλι στον ‘πάγο’, αφού στο διάστημα που μεσολάβησε δεν είχε ακουστεί το παραμικρό νέο από αυτούς. Δεν γνωρίζω αν η μπάντα θεωρείται πλέον ενεργή ή όχι, πάντως για ένα σχήμα το οποίο εμφανίζεται περιστασιακά και μόνο, θα έλεγα ότι (όπως και τότε, έτσι και τώρα) η εμφάνιση τους αποτέλεσε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Το pop/folk rock (με έντονες 60’s καταβολές) που παίζουν έχει σίγουρα πολλούς θαυμαστές, ειδικά στις ηλικίες των 30 και άνω, και ήταν μάλιστα και αρκετοί εκείνοι οι οποίοι ήρθαν από νωρίς στο Gagarin ακριβώς για να προλάβουν να δούν και την εμφάνιση των Αθηναίων. Έπαιξαν αρκετά κομμάτια (συμπεριλαμβανομένης και της διασκευής στο ‘Tomorrow Never Knows’ των Beatles που βρίσκεται στο -ιστορικό πιά- EP ‘Happy All The Time’) κάποια εκ των οποίων εξακολουθούν να παραμένουν ακυκλοφόρητα. Ας ευχηθούμε όχι για πολύ ακόμα.

Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που να μην έχουν ειπωθεί για τους The Last Drive. Από τότε που επέστρεψαν στην ενεργό δράση, ύστερα από μία ολόκληρη δεκαετία απραξίας, είναι πραγματικά λές και περνάνε μία δεύτερη νιότη, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται αυτό. Ο κόσμος βέβαια τους το έχει αναγνωρίσει και με το παραπάνω, εξού και ο λόγος που οι χώροι στους οποίους παίζουν γεμίζουν κάθε φορά στο πίτς φυτίλι. Θα μπορούσαν άνετα να είχαν κάνει sold out το Gagarin από μόνοι τους, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν. Και μπορεί αυτή την φορά να μην είχαν πολύ χρόνο στην διάθεση τους, κατάφεραν όμως μέσα στα 45 λεπτά που έμειναν πάνω στην σκηνή να μας χαρίσουν μία πληθώρα παλιών (‘Devil May Care’, ‘Blood From A Stone’,’ Have Mercy’, ‘Blue City Shores’) και νέων (‘A Glass of Broken Dreams’, ‘Butterfly 69’, ‘Get Off My World’) κομματιών, μαζί με τις διασκευές στο ‘Outlaw’ του Alan Vega και του ‘She Cracked’ των Modern Lovers. Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα με τον νέο τους κιθαρίστα (Στέφανος Φλώτσιος από τους Keep Shelly In Athens και The Screaming Fly) και πρέπει να πώ ότι αν και ‘νεοσύλλεκτος’ τα πήγε περίφημα, κάνοντας εμφανές το ότι έχει ήδη δέσει τέλεια με την μπάντα.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan της πρακτικής του να παίζονται τα κομμάτια ενός album με την ακριβή σειρά που βρίσκονται στον δίσκο, για τον απλούστατο λόγο ότι θεωρώ πώς έτσι χάνεται τελείως το αίσθημα της έκπληξης. Στην προκειμένη περίπτωση όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά, καθώς γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι εκτός από ολόκληρο το ‘The Days of Wine and Roses’, οι Dream Syndicate θα έπαιζαν και μία ντουζίνα ακόμα κομμάτια, φροντίζοντας να καλύψουν όσο μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους ήταν δυνατόν. Όπως ακριβώς και έπραξαν. Ο Steve Wynn και η παρέα του ανέβηκαν στην σκηνή του Gagarin και – σε πλήρη αντίθεση με την πρό διημέρου εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη όπου τα κομμάτια του ντεμπούτου τους είχαν παιχτεί ανακατεμένα μέσα στο set (στην Λάρισα δυστυχώς δεν μάθαμε ακριβώς τί έγινε) – έπαιξαν μονομιάς ολόκληρο το album, ξεκινώντας από το εναρκτήριο ‘Tell Me When It’s Over’ και καταλήγοντας στο ομώνυμο, κλασικότερο των κλασικών, κομμάτι, με ενδιάμεσους σταθμούς τα ‘Definitely Clean’, ‘That’s What You Always Say’, ‘Then She Remembers’, ‘Halloween’, ‘When you Smile’, ‘Until Lately’ και το ‘Too Little, Too Late’, με αυτήν ακριβώς την σειρά (και ναί, δεν λέω, είχε πολύ πλάκα να ακούς τον Steve να παρουσιάζει το ‘Then She Remembers’ σαν ‘το τέταρτο κομμάτι της πρώτης πλευράς του δίσκου, χαριτολογώντας!).

Τώρα τί, να μιλήσουμε για ποιότητα ή για απόδοση? Αυτό είναι μάλλον περιττό και ανούσιο! Μπορεί η περιοδεία αυτή να είναι η πρώτη φορά που συμπράττουν μαζί ο Steve Wynn με τον Dennis Duck και τον Mark Walton ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, η χημεία όμως μεταξύ τους δεν φαίνεται να έχει ξεθωριάσει ούτε στο ελάχιστο. Ο Walton ειδικά έμοιαζε τρισευτυχισμένος που βρισκόταν και πάλι στο πλευρό του Wynn, ενώ ο -ελαφρός πιο σοβαροφανής- Duck έμοιαζε τόσο άνετος πίσω από το drum set του που θα νόμιζε κανείς ότι κοιμάται με αυτό αγκαλιά κάθε βράδυ! Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εκείνος που τελικά έκλεψε την παράσταση (μαζί με τον Steve φυσικά) ήταν ο ανεπανάληπτος Jason Victor στην κιθάρα, τον οποίο και έχουμε απολαύσει πολλάκις στην χώρα μας τα τελευταία δέκα (συν κάτι) χρόνια με τους Miracle 3, και ο οποίος φροντίζει πάντα να μας αφήνει άφωνους με το παθιασμένο του παίξιμο και την ασυναγώνιστη δεξιοτεχνία του. Κάτι ήξερε ο αγαπητός Steve που τον προσκάλεσε να πάρει μέρος σε αυτό το reunion – δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή ακόμα και αν προσπαθούσε!

Με το ‘The Days of Wine and Roses’ να έχει φύγει πλέον από την μέση, σειρά είχαν μερικά από τα πιο αγαπημένα κομμάτια των υπόλοιπων τριών album της μπάντας, τα οποία και εκπροσωπήθηκαν ισάξια: τα ‘My Old Haunts’, ‘Now I Ride Alone’, ‘Bullet With My Name On It’, ‘The Side I’ll Never Show’, ‘Daddy’s Girl’, ‘Forest For The Trees’ και το εκπληκτικό δίδυμο των ‘Medicine Show’ και ‘Boston’ ολοκλήρωσαν το κυρίως set, ενώ για τα δύο encore που ακολούθησαν μας φύλαξαν τα πανέμορφα ‘When The Curtain Falls’, ‘Loving The Sinner, Hating The Sin’ και ‘Burn’, την διασκευή στο ‘See That My Grave Is Kept Clean’ του Blind Lemon Jefferson και μία συγκλονιστική δεκαπεντάλεπτη εκτέλεση του ‘John Coltrane Stereo Blues’, το οποίο περιείχε και ένα μικρό πέρασμα από το ‘Break On Through’ των The Doors. Αποχώρησαν από την σκηνή αποθεωμένοι από το κοινό, έχοντας κλείσει σχεδόν 2 ολόκληρες ώρες και 20 λεπτά επάνω στο σανίδι!!

Έτσι γίνονται τα reunion, κυρίες και κύριοι!!!

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός