The Afghan Whigs + Bokomolech @ Vox

Ακολουθεί μια προσπάθεια «ψύχραιμης κριτικής» μίας συναυλίας από ένα δηλωμένο fanboy των Afghan Whigs που “ίδρωσε  για τα καλά τη φανέλα” στις πρώτες γραμμές του Vox…

Oι The Afghan Whigs έφτασαν στην Αθήνα για το 4ο live του reunion tour που ξεκίνησε

την περασμένη Τετάρτη από τη Νέα Υόρκη, ένα reunion tour που σίγουρα αποτελεί το σπουδαιότερο αυτής της χρονιάς – μαζί φυσικά για τους «βρετανόφιλους» με αυτό των Stone Roses. Και γι’αυτό είμαστε και ιδιαίτερα τυχεροί που είχαμε την χαρά να το απολαύσουμε, χάρη σε μεγάλο βαθμό στην αγάπη που έχει δείξει το ελληνικό κοινό στον Greg Dulli, όλες τις προηγούμενες φορές που τον είδαμε live είτε με Gutter Twins είτε με Twilight Singers.

To βράδυ της Τρίτης όμως στο γεμάτο Vox, ήταν κάτι άλλο. Ήταν Afghan Whigs. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των ‘90s, με μερικά από πιο ψυχοβγαλτικά μνημειώδη τραγούδια μιας γενιάς. Και επειδή, είναι γνωστή η επωδός τύπου «έλα μωρέ, με τις αρπαχτές επανασυνδέσεις που εκμεταλλεύονται την νοσταλγία σας» ας ξεκαθαρίσουμε ότι οι The Afghan Whigs του 2012 μας χάρισαν την πιο ουσιαστική συναυλία της χρονιάς έως τώρα. Και αμφιβάλλουμε αν θα την ξεπεράσει κάποια άλλη. Βασικά το αποκλείω.

Για ποιο λόγο; Γιατί πολύ απλά, οι The Afghan Whigs του αναγεννημένου Greg Dulli, του Rick McCollum και του John Curley έρχονται με ορμή από το παρελθόν φτιαγμένοι από μία σπάνια rock’n’roll πάστα μουσικών που έζησαν τα αμερικάνικα ‘90s, κοιτώντας πίσω στην soul παράδοση των 60s και 70s. Ψυχή. Ιδού η μαγική λέξη. Ο Dulli στα 90s έγραψε τραγούδια με ψυχή, και ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά, τα τραγουδάει με την ίδια πειστικότητα, με την ίδια έμφαση, με την ίδια έκφανση όπως τότε, στίχοι που γίνονται ψίθυροι και κραυγές, όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά και από εμάς από κάτω, σαγηνευμένοι από έναν εκπληκτικό frontman και μίας στιβαρής μπάντας που έπαιζε δυνατά, τρυπώντας τα αυτιά μας σε στιγμές με τις τρεις κιθαρές των Dulli, McCollum φυσικά αλλά και του Dave Rosser.

Κόκκινη κουρτίνα στο background, κόκκινος φωτισμός, μία μεγάλη ντισκομπάλα από πάνω, και το “