Portico Quartet @ Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Kοσμοσυρροή ετερόκλητου κόσμου για τους Portico Quartet – σε σημείο που να σου δίνει την εντύπωση ότι φιλοξενούνται δύο διαφορετικές συναυλίες την ίδια ώρα - στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Η Στέγη είναι ένας συμπαθητικός μεν, λιγάκι αποστειρωμένος χώρος δε, για τα γούστα μου, πάντα. Προτιμώ τα νοτισμένα, καπνισμένα και σκοτεινά venues ωστόσω, οφείλω να παραδεχτώ πως ήταν μια εξαιρετική αλλαγή. Ειδικά όταν γύρω στις 20.30 ευγενέστατοι υπάλληλοι της Στέγης

μας προτρύναν να περάσουμε στις θέσεις μας και παρόλο τον κόσμο, οδηγηθήκαμε στα καθίσματα μας πολύ σύντομα.

Λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία αναρωτιόμουν, ωραία όλα, αλλά γιατί εδώ; Έχω έρθει να δω ένα group, θέλω να στέκομαι, να κουνιέμαι, να πίνω μπύρα, ερώτημα που με το πέρας της συναυλίας βρήκε απάντηση. Δε θα μπορούσε να γίνει κάπου αλλού.

Οι Portico Quartet ξεκίνησαν με το μελοδραματικό Ruins, και από εκεί και πέρα για περίπου μιαμιση ώρα ο καθένας μέσα στη Στέγη νομίζω πως κλείστηκε στον προσωπικό του κόσμο, κοινό και μπάντα. Αυτό το jazz, ηλεκτρονικό ήχο που πραγματικά μπορεί να αγγίξει πολύ βαθιά ευαίσθητες χορδές μοιάζουν να τον έχουν τελειοποιήσει, και νοιώθουν άνετοι να πηδούν από είδος σε είδος μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν ήταν αμιγώς jazz αλλά είχε σαξόφωνα και κοντραμπάσο. Είχε synth και pads και, ναι μπορούσες να πεις πως η ηλεκτρονική μουσική επικρατούσε, αλλά έπειτα μια μελωδία σαξοφώνου τα έφερνε όλα πάλι τούμπα. Κυρίως είχε μία τετραμελή μπάντα που έπαιζε στην κυριολεξία μουσικές καρέκλες, πράγμα που πάντα με εντυπωσιάζει, πως ο καθένας μπαίνει στη θέση του διπλανού του μουσικού, δεν θεωρεί το όργανό του προέκταση του ιδίου, κτήμα του. Είναι κάπως σαν το ένα μέλος του group να αποτελεί προέκταση του άλλου και μάλλον αυτό είναι ένα κομμάτι του πράγματος που ονομάζεται η μαγεία της μουσικής.

Και αν για όποιον δεν ήταν εκεί και διαβάζει και νιώθει μπερδεμένος έχω να πω πως όλα την Πέμπτη το βράδυ έβγαζαν νόημα. Τα pads και το sampler του εξαιρετικού Bellamy, μια μπάντα από μόνα τους, έδεναν ηχητικά άψογα με τα synthesizer του Vine στου οποίου την αφοσίωση και την υπομονή στο να κρατά ρυθμό υποκλίνομαι, το κοντραμπάσο του Fitzpatrick έπαιζε πολλούς ρόλους, η μελωδικότητα του σαξοφώνου μας γλυκαινε εκεί που χρειαζόταν, ήχοι, samples ηχογραφημένα πάνω στη σκηνή διαδέχονταν το ένα το άλλο, και όλα μπερδεύονταν γλυκά συνθέτωντας ένα σπουδαίο live με πρωταγωνιστή τους τέσσερις εξαρετικά νέους και ταλαντούχους Portico Quartet.

Στο τέλος βγαίνοντας από τη Στέγη μέτραγα χαμόγελα.Οι Portico Quartet μας χάρισαν μια υπέροχη βραδιά, από αυτές που φεύγεις και νιώθεις βέβαιος πως η μουσική είναι (σχεδόν) το μόνο πράγμα που έχει σημασία και ο καλύτερος φίλος και σύντροφος μέσα στη μοναξιά των χαλεπών καιρών που ζούμε.
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός