King Khan and the Shrines + Wall Of Death @ Κύτταρο

Με την ανακοίνωση της συναυλίας του Καναδού King Khan και των Shrines, παρέα με τους ανερχόμενους Γάλλους psych rockers Wall of Death πολλοί περίμεναν μια δυνατή βραδιά γεμάτη καλή μουσική. Στην πραγματικότητα τα όσα διαδραματίστηκαν το Σάββατο το βράδυ πάνω στην σκηνή ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες που μπορεί να έχει κάποιος από μια ζωντανή εμφάνιση.

Την αρχή έκαναν οι Wall of Death, όχι σαν κλασσικό support σχήμα, αλλά

περισσότερο ως ισότιμοι με το συγκρότημα που θα εμφανιζόταν μετά από αυτούς. Ξεκίνησαν πέντε λεπτά μετά τις δέκα και ενώ ο χώρος σιγά σιγά γέμιζε και για περίπου μία ώρα μας ταξίδεψαν με τις ψυχεδελικού ροκ συνθέσεις τους. Το γαλλικό τρίο-κιθάρα, πλήκτρα, ντραμς- ερμήνευσε τα τραγούδια μέσα από το Main Obsession, το ντεμπούτο τους, δυνατότερα από τις εκτελέσεις του δίσκου.

Και αν οι Black Angels αποτελούν την κύρια επιρροή των πιτσιρικάδων από την Γαλλία (ειδικά το Young Men Dead πρέπει να τους αρέσει πολύ), στην μουσική τους είναι ευδιάκριτα και κάποια στοιχεία από μπάντες της χρυσής περιόδου του ψυχεδελικού ροκ της Δυτικής Ακτής. Τα κιθαριστικά μέρη υπήρχαν φορές που θύμιζαν Byrds και Jefferson Airplane, ενώ και ο τρόπος ερμηνείας των τραγουδιών σε συνδυασμό με τα πλήκτρα κάποιες στιγμές παρέπεμπε σε Doors, με περισότερη κιθάρα βέβαια. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν παραπάνω από ζεστή, κάτι που έκανε τους Wall of Death να ξαναβγούν για ένα τραγούδι ακόμη.

Περασμένες έντεκα και ενώ οι οκτώ μουσικοί που αποτελούν τους Shrines προσπαθούσαν να στήσουν τον εξοπλισμό τους στην έτσι και αλλιώς μικρή σκηνή του club, συντροφιά μας κρατούσαν feel good μουσικές (το All I wanna Do της Sheryl Crow υπήρξε παραπάνω από κατάλληλη επιλογή). Είκοσι λεπτά μετά τις έντεκα σε ένα γεμάτο – αλλά όχι ασφυκτικά – χώρο ο κιθαρίστας του γκρουπ προλόγισε τον έναν και μοναδικό βασιλιά, τον King Khan.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο που πάτησε το πόδι του στην σκηνή, φορώντας ένα καπέλο τύπου με μαύρα μακριά φτερά, το πάρτυ ξεκίνησε. Μπαίνοντας φουριόζος και ουρλιάοντας στο μικρόφωνο συνθήματα για την ‘Soul Power’ και την ΄Love Revolution’ που έρχεται, ο Καναδός performer ήταν πραγματικά απολαυστικός. Αφιέρωσε την νύχτα στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα (Killah P) και επαναλάμβανε πολλές φορές συνθήματα εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Ο κόσμος χόρευε και τραγουδούσε χωρίς σταματημό και το πάρτυ είχε για τα καλά ανάψει.’Stone Soup’, ‘I Wanna be a girl’, ‘So Wild’, ‘Bite my Tongue’, ‘Luckiest Man in the World’, ‘Land of the Freak’ αποδόθηκαν εξαιρετικά, με περίσσειο πάθος από τον King Khan, που αφιέρωνε τα τραγούδια, στους Έλληνες, σε εκλιπόντες μουσικούς όπως ο Lou Reed και ο Jay Reatard, καθώς και σε ‘freaks, drag queens and junkies’, όπως μας είπε. Αρκετές φορες οι εξαιρετικοί μουσικοί που τον πλαισίωναν ζητούσαν την ενεργή συμμετοχή του κοινού, κάτι που πέτυχαν με σχετική άνεση, κάνοντας μάλιστα οι σαξοφωνίστες και ο κημπορντίστας ένα πέρασμα ανάμεσα στους θεατές.

Και ενώ εξήντα λεπτά πολύ καλής funk, soul rock μουσικής πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε, τα πράγματα πραγματικά αγρίεψαν κατά την διάρκεια των δύο encore που πραγματοποίησε η μπάντα. Το κλου της βραδιάς ήταν η εμφάνιση του Khan με το που ξαναβγήκαν στην σκηνή με μπέρτα και μόνο ένα μαύρο εσώρουχο με προσαρτημένο ένα χρυσό κομμάτι μπροστά, αφήνοντας το αρκετά ευτραφές κορμί του με τα τατουάζ να κλέψει όλα τα βλέμματα. Οι Shrines συνόδευαν τον αρχηγό τους με όση ενέργεια τους είχε απομείνει, αγγίζοντας τα όρια free form μουσικής μπάντας, με τον King Khan πάντα στο επίκεντρο.

Ερμήνευσαν ένα τραγούδι μόνο για την συναυλία της Αθήνας όπως είπαν και αποχώρησαν για τα παρασκήνια για να επιστρεψουν ξανά, ύστερα από το παιχνίδι που έστησε ο περκασσιονίστας του γκρουπ με τους θεατές, αλλά όχι μόνοι τους. Παρέα είχαν και τους Wall of Death - τα δυο μέλη των οποίων ήταν φανερά ‘αλλού’ – για να μισοερμηνεύσουν μαζί το ‘Je t’aime, moi non plus’, σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης ευφορίας, με κόσμο να ανεβοκατεβαίνει στην σκηνή και το crowd surfing να μην έχει σταματημό (εις διπλούν για τον ντράμερ των Wall of Death). Η μουσικη έφτασε στην κορύφωση της, με κάθε έναν να αποχωρεί υπό το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών.

Μια ώρα και σαράντα πέντε λεπτά διήρκησε αυτή η πραγματικά μουσική γιορτή, σε μια εντελώς ξεχωριστή βραδιά.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός