Josh T. Pearson @ Barbican

Λίγες μόλις μέρες προτού μας έρθει στην Αθήνα, καλεσμένος μας, στο Bios στις 10 Δεκεμβρίου, o Γιώργος Χατζηιωαννίδης είχε την ευκαιρία να απολαύσει τον Josh T. Pearson στο επιβλητικό Barbican του Λονδίνου και μας προϊδεάζει για το τι μας περιμένει.
Το να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού κάποιος μόνο με μια κιθάρα και μια φωνή το θεωρώ ακατόρθωτο. ‘Eστω πάρα πολύ δύσκολο. Αυτό βέβαια μέχρι πού είδα live

την απείρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Josh T. Pearson.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Josh είχε αναλάβει να επιλέξει τους καλλιτέχνες που θα άνοιγαν το live του έτσι λοιπόν η βραδιά ξεκίνησε με τους Big Deal. “‘Oχι πάλι” λέω από μέσα μου καθώς άθελα μου τους έχω πετύχει 3 φόρες φέτος ως support σε διάφορα live και όπως και τις προηγούμενες φορές, έτσι και αυτή με άφησαν παντελώς αδιάφορο. Σειρά είχαν οι επίσης αδιάφοροι We three and the Death rattle ένα ντουέτο που φαντάζομαι περιγράφουν τη μουσική τους πειραματική και είναι σίγουρα πολύ κούλ με κριτήρια ανατολικού Λονδίνου. Συνέχεια με ένα ακόμη ντουέτο, τους Cold Specks  οι οποίοι κάθε άλλο παρά κακοί ήταν. Δύο κιθάρες και δύο συγκλονιστικές φωνές τέλεια εναρμονισμένες άρχισαν να ζεσταίνουν το γεμάτο πλέον Barbican. Τελευταίο support ήταν ο Richard Warren, ένας ικανότατος κιθαρίστας ο οποίος εκτέλεσε άψογα τα αρκετά κινηματογραφικά και ατμοσφαιρικά τραγούδια του. Τα φώτα ανάβουν η τεχνικοί κινούνται στη σκηνή και ανυπόμονα περιμένω τον Josh.

Δειλά δειλά περπατάει προς το μικρόφωνο και φοράει την κιθάρα του. Φαίνεται να είναι λίγο έξω από τα νερά του, μας καλησπερίζει και αστειεύεται : “Τhis place sucks, right?” O κόσμος γελάει. Ξεκινάει το σετ του με το Sweetheart I ain’t your Christ, ένα από τα μεγαλύτερα του δεκαλέπτου τραγούδια του. Όχι η συνηθισμένη  επιλογή για εναρκτήριο τραγούδι. Απόλυτη ησυχία από το κοινό και εγώ νοιώθω να μου σηκώνονται μια μια όσες τρίχες έχω. Είναι καθηλωτικός, το μόνο που θες όταν παίζει μουσική είναι το να μή σταματήσει να παίζει. Παρατηρώντας τους στίχους του όσο τραγουδάει καταλαβαίνει κανείς γιατί του είναι τόσο δύσκολο να παίζει live. Ώρες ώρες νομίζεις ότι αντί για τραγούδι βιώνεις ένα διάλογο ή μια διαμάχη και θέλωντας και μή σε καταβάλει. Σου δημιουργεί ένα ανήσυχο συναίσθημα η συναυλία αλλά εθιστικό ταυτόχρονα. Όλες αυτές οι σκέψεις που είχες στο κεφάλι σου και δεν μπορούσες να αποτυπώσεις ξαφνικά έρχονται τρέχοντας και σε πλακώνουν. Ακούγεται λες και παίζουν 3-4 άτομα μαζί αλλά συνεχίζει να είναι μόνο αυτός.

Κάπου σ’αυτό το σημείο αρχίζει τα χαζοαστεία του τα οποία νομίζω όλοι περιμέναμε. Είναι αρκετά του στυλ μου οπότε γελώ και ‘γώ μαζί με όλο το Barbican. ‘’and now I will play another smash hit’’ λέει και τα γέλια δυναμώνουν. Φυσικά και ξέρει το πόσο δύσπεπτα είναι τα τραγούδια του γι αυτό και μας πείθει όταν ευχαριστεί εγκάρδια για την παρουσία μας καθώς και την Rough Trade πού ονόμασε το Last of the country gentlemen δίσκο της χρονιάς. Λίγο μετά κατεβαίνει από τη σκηνή και η απαίτηση γ