Hugo Race Fatalists + Sacri Cuori @ Drugstore

Είναι αρκετά τα χρόνια που έχουν περάσει από την τελευταία επίσκεψη του Hugo Race στην χώρα μας και αναμφίβολα μας είχε λείψει πάρα, μα πάρα πολύ. Ήταν επιτέλους καιρός να τον δούμε και πάλι ζωντανά επί σκηνής, και ειδικά τώρα που βρίσκεται σε περιοδεία ανά την Ευρώπη κρατώντας παραμάσχαλα το περσινό ‘We Never Had Control’, έναν εκπληκτικό δίσκο που μοιάζει να συνδυάζει τις καλύτερες πτυχές της πολυετούς και πολυσύνθετης

καριέρας του. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο Hugo Race εμφανίστηκε για δύο βραδιές στο Drugstore παρέα με τους Fatalists, έχοντας παράλληλα εμφανιστεί και μία μέρα πιο πρίν στο Block 33 στην Θεσσαλονίκη, αναθερμαίνοντας την ζεστή σχέση του με το Ελληνικό κοινό και αποδεικνύοντας ότι οι πραγματικοί καλλιτέχνες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν.

Το Ιταλικό, instrumental (κατά κύριο λόγο) σχήμα των Sacri Cuori, αποτελούμενο από τους Antonio Gramentieri, Francesco Giampaoli και Diego Sapignoli, το οποίο άνοιξε και τα δύο live στο Drugstore, πρόκειται στην ουσία για τους ίδιους τους Fatalists, την μπάντα με την οποία συνεργάζεται και περιοδεύει τα τελευταία χρόνια ο Hugo Race. Έχοντας επικεφαλή τον χαρισματικό και συμπαθέστατο κιθαρίστα Antonio Gramentieri, ο οποίος μας σύστησε την μπάντα φροντίζοντας παράλληλα να κρατήσει ζωντανή την επικοινωνία με το κοινό καθόλη την διάρκεια της εμφάνισης τους, οι αγαπητοί ‘γείτονες’ μας κατάφεραν στα σαράντα περίπου λεπτά που είχαν στην διάθεση τους να μας παρουσιάσουν ένα σεβαστό μέρος από το προσωπικό τους υλικό (‘Lido’, ‘Sei’, ‘Gelers’, ‘Teresita’, κ.α.), το οποίο οι ίδιοι πολύ έξυπνα περιγράφουν ως ‘Mediterranean Blues’.

Και όντως, ο χαρακτηρισμός αυτός δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, θα έλεγα όμως ότι είναι μάλλον υπερβολικά περιοριστικός για να περιγράψει την τεράστια γκάμα ήχων που καταφέρνουν και καλύπτουν οι φίλτατοι Ιταλοί. Η βάση των Sacri Cuori βρίσκεται σαφέστατα στα blues, το μουσικό τους πεδίο όμως εκτείνεται σε έναν ευρύ χώρο που ξεκινάει από την jazz και την bossa nova και φτάνει μέχρι το garage/surf και την Americana. Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι πάρα την σύντομη μέχρι τώρα καριέρα τους έχουν καταφέρει να επιδείξουν μία πρωτοφανής για τα συνήθη δεδομένα πορεία, η οποία τους έχει βρεί να συμπράττουν με μερικούς από τους πιο καταξιωμένους μουσικούς παγκοσμίως. Το πρώτο τους album ‘Douglas & Dawn’ ηχογραφήθηκε στο Tucson της Arizona με την βοήθεια του John Convertino των Calexico και του Howe Gelb των Giant Sand μεταξύ άλλων, ενώ στο δεύτερο album τους ‘Rosario’ που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μόλις μήνες συμμετέχουν επίσης και ο Stephen McCarthy των Long Ryders, ο David Hidalgo των Los Lobos, η Isobel Campbell και ο JD Foster των Green On Red, μαζί με ένα σωρό ακόμα ‘τρανταχτά’ ονόματα. Και οι συνεργασίες δεν τελειώνουν εκεί. Όλα αυτά δεν θα έπρεπε να μας προκαλούν έκπληξη βέβαια, δεδομένου ότι μιλάμε για μία ομάδα απίστευτα ταλαντούχων μουσικών – ειδικά ο Antonio Gramentieri μας άφησε κυριολεκτικά άφωνους με το βιρτουόζικο αλλά και απόλυτα μελωδικό παίξιμο του, τόσο κατά την διάρκεια της εμφάνισης των Sacri Cuori όσο και αμέσως μετά, ως μέλος των Hugo Race Fatalists.

Δεν μπορώ με σιγουριά να πώ αν το ‘We Never Had Control’ είναι η καλύτερη δουλειά του Hugo Race, σίγουρα όμως είναι ένα από τα πιο όμορφα album που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Και μάλλον το ίδιο πρέπει να αισθάνεται και ο ίδιος, αφού φρόντισε να μην αφήσει ούτε ένα κομμάτι απ’έξω, παρουσιάζοντας μας ολόκληρο το album ζωντανά, από το πανέμορφο ‘Ghostwriter’ και το μαγευτικό ‘Shining Light’ στο ταξιδιάρικο ‘Snowblind’ και το συγκλονιστικό ‘Dopefiends’, δίνοντας ταυτόχρονα μία άλλη, ελαφρώς πιο προσιτή, διάσταση στα ήδη εξαίσια αυτά τραγούδια. Με το μυστήριο βλέμμα του, το οποίο όμως παρέμενε κρυμμένο κάτω από τα χαμηλωμένα του βλέφαρα την περισσότερη ώρα που τραγουδούσε, φροντίζοντας να έχει τα μάτια συνεχώς καρφωμένα πάνω στην κιθάρα του, και την αργή, βαθιά, αισθαντική του φωνή, η οποία γινόταν ακόμα πιο βαριά και αργή όταν απευθυνόταν στο κοινό κατά τα διαλείμματα μεταξύ των κομματιών, ο Hugo Race έμοιαζε σαν να ακροβατεί ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα, ανάμεσα στο δικό του προσωπικό σύμπαν όπου κανείς δεν μπορεί να προσεγγίσει και στον υπαρκτό κόσμο που απλωνόταν τριγύρω του, στον οποίο επέστρεφε θαρρείς άγαρμπα κάθε φορά που το εκάστοτε κομμάτι έφτανε στο τέλος του. Το γλυκό, ζεστό του χαμόγελο, οι διαρκείς ευχαριστίες αλλά και το ιδιότροπο, σχεδόν σαρδόνιο, χιούμορ του (καθώς η εμφάνιση πλησίαζε στο τέλος της και με την ώρα να έχει ήδη πάει μία μετά τα μεσάνυχτα, λέει χαρακτηριστικά ‘εύχομαι να μην σας κράτησα ξύπνιους μέχρι πολύ αργά, μου έχουν πεί ότι αυτό δεν είναι ευγενικό’!) πρόσφεραν ένα αίσθημα ισορροπίας, δρώντας ώς αντίβαρο στον βαθύ, σκοτεινό, λυρικό του κόσμο.

Την ίδια ώρα οι Fatalists, λειτουργώντας ώς κάθε άλλο παρά μία απλή συνοδευτική μπάντα, απογείωναν το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια, δημιουργώντας ένα ασυναγώνιστο ηχητικό πέπλο και ξεπερνώντας κατά πολύ τις στούντιο εκτελέσεις που οι ίδιοι έχουν ηχογραφήσει, αποδεικνύοντας ότι η επιλογή αυτή του Hugo Race για συνεργασία όχι απλώς δεν ήταν τυχαία αλλά προσεκτικά μελετημένη και προπάντων ιδιοφυής!

Εκτός από τα κομμάτια του ‘We Never Had Control’, απολαύσαμε και το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης, ομώνυμης δισκογραφικής δουλειάς του Hugo Race και των Fatalists που κυκλοφόρησε το 2010, με τα υπέροχα ‘Will You Wake Up’, ‘Slow Fry’ και ‘Nightvision’ να κλέβουν την παράσταση, ενώ από την υπόλοιπη δισκογραφία του Hugo Race ακούσαμε μονάχα 2 με 3 αποσπάσματα όλα και όλα, μεταξύ των οποίων και το καταπληκτικό ‘Cold Mother’ αλλά και την πανέμορφη διασκευή που έχει κάνει στο ‘I’m On Fire’ του μεγάλου Bruce Springsteen. Αυτό μάλλον αποτελεί και το μοναδικό μειονέκτημα (αν μπορεί να το δεί κανείς έτσι) μίας κατά τ’άλλα υπέροχης και αξιομνημόνευτης εμφάνισης.

Till next time!