Adolf Plays The Jazz – “Form Follows Function”

Με όνομα που υπογραμμίζει το οξύμωρο του σχήματος της τζαζ ελευθεριότητας και του χιτλερικού απολυταρχισμού, τούτο το αθηναϊκό σύνολο σε καθοδηγεί σ’ ένα απύθμενο πηγάδι στοχασμού. Οι Adolf Plays The Jazz γεμίζουν τις ambient-rock αποσκευές τους με οργανικά θέματα, τα οποία θεμελιώνονται πάνω σε μακρόσυρτες κιθαριστικές, λοιπές έγχορδες, πληκτροφόρες, πνευστές και κρουστές πομπές.

Επικοινωνώντας αισίως το τέταρτο πλατιάς διάρκειας δημιούργημά του, το εν λόγω

συγκρότημα που μετρά ήδη δέκα χρόνια δισκογραφικής έκθεσης, πραγματεύεται την επίδραση ενός βασικού παράγοντα του αστικού ιστού στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Η εν γένει δόμηση των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και η αρχιτεκτονική που την υπαγορεύει, βρίσκονται στο επίκεντρο της θεματολογίας των ορχηστρικών αναπτύξεων του Form Follows Function. Άλλωστε, μέσα από τη διαδικασία ακρόασης του δίσκου, δυνόμαστε να καταλήξουμε στο ότι η μορφή σε καθετί έμβιο και μη, ακολουθεί (πάντοτε) τη λειτουργία αυτού. Κάτι που κατά τον Louis Sullivan, του οποίου η διακήρυξη περιέχεται στο εσώφυλλο του άλμπουμ, αποτελεί νόμο.

Η ηχητική δραστηριότητα των Adolf Plays The Jazz εξακολουθεί να διατηρεί οικουμενικό προφίλ, καθότι προσανατολίζει τον δέκτη σε ποικίλες κουκίδες στον ορίζοντα, σφραγίζει συνήθως τους στίχους στο συρτάρι και πορεύεται σχεδόν μη λεκτικά, μα στρώνοντας επιμελώς πληθώρα αλλιώτικων εκφραστικών οδών. Παρόλο που ανά χρονικά σημεία δίνει την αίσθηση της φλυαρίας, όπως για παράδειγμα στην εξαιρετική κατά τ’ άλλα ενδοσκοπική μελωδικότητα του ομώνυμου κομματιού του άλμπουμ. Την ίδια στιγμή, παρουσιάζονται αρκούντως ικανοί στην μετάβαση απ’ το ένα μοτίβο στο επόμενο, δίχως να αυτοπεριορίζονται σε μια ερμητικά κλειστή φόρμα. Κοντολογίς, υφίσταται μια ανοικτή σε πρόσληψη και κατ’ επέκταση σε ερμηνείες τεχνοτροπία, η οποία επενδύεται κι από μια πλούσια σε βάθος παραγωγή.

Οι APTJ εξασφαλίζουν τις ισορροπίες των οικοδομημάτων τους, πότε προσθέτοντας και πότε αφαιρώντας υλικά. Σαν να αποδομούν και να αναπλάθουν τους χώρους τους εν ριπή οφθαλμού. Το αντιλαμβάνεσαι, στο όμορφα εξελισσόμενο “Oddy” με την ευπροσάρμοστη προσέγγιση σε κιθάρες, τσέλο, τρομπέτα, ντραμς και σποραδική απαγγελία. Μέσα απ’ το γρέζι στις κιθάρες του “Wreck” που υπηρετεί με πλεόνασμα ενεργητικότητας τις παραμορφωμένες κουβέντες του κωμικού Billy Hicks και στο εγκεφαλικό ξεδίπλωμα του ρυθμικού μικρόκοσμου του “Lodger [Jonathan Noel]. Πλάι τους, ο αργόσυρτος λυρισμός του “Water Memory”, με μια τζαζ γραμμή τυμπάνων να δέχεται ευχαρίστως βοήθειες από τις drone κιθάρες. Για την έξοδο με το 23λεπτο “Where Is Our Home?”, δε, φυλάνε και αξιοποιούν με εικονοκλαστική διάθεση λόγια, τόσο απ’ το προσωπικό τους ημερολόγιο που στηλιτεύουν τον υλιστικό τρόπο ζωής όσο και μέσα απ’ τον αλλόκοτο “σύμπαν” που έχτισε ο David Lynch ώστε να στεγάσει την ταινία του Inland Empire.

Το αποτέλεσμα αυτής τους της ενασχόλησης με το πρόσημο της επιρροής των κτιρίων και των λοιπών κατασκευών που περιβάλλουν τους πολίτες, δε μπορεί να είναι ούτε θετικό ούτε αρνητικό. Διττά δρα κι η μουσική των Adolf Plays The Jazz, που τη μια στιγμή πιάνει τη ζωή και τη στύβει, και την άλλη εκπέμπει πεσιμισμό και παραίτηση. Προχωρήστε, λοιπόν, στα ενδότερα του Form Follows Function και θα σας δώσει τις απαντήσεις του…

Label: Ανεξάρτητη κυκλοφορία

Track(s) For Your Mixtape: “Oddy”, “Water Memory”, “Where Is Our Home?”