53ο Φ.Κ.Θ.: Ανταπόκριση (Μέρα 1η & 2η)

Είχα πει φέτος θα κάνω όλη τη δουλειά μπροστά (διαβάσατε τον Γκουλτουρομπούσουλα του Φεστιβάλ, έτσι; Τις 10+5 προτεινόμενες ταινίες στο Mixtape; ) αλλά… ε, με τρώει!! Γράφουν όλοι εκεί στα flix, reel, cosmo, frame game, σέα, μέα και δεν συμμαζεύονται — και εγώ μένω μόνο να τουιτάρω αστεράκια μέσω του επίσημου mobile app του φεστιβάλ (που ναι, αναφέρω επίσημα, τα σπάει και μας

Πάμε μια στα γρήγορα τώρα πριν γλαρώσει το μάτι (5 ταινίες είδαμε σήμερα ζωή να’χουμε, μάτια δεν βλέπω να μας μένουν μετά το 10ήμερο) τι καλό είδαμε αυτές τις πρώτες δυο μέρες:

Παρασκευή όλοι και όλες τιμήσαμε το Holy Motors, την κούρσα-λιμουζίνα της σινεφίλ εμπειρίας που άνοιξε το φεστιβάλ (και που δεν κρατήθηκα και έγραψα αναλυτικά εδώ). Είναι, πως να το πω, είναι όλο το σινεμά, η εμπειρία, τα συναισθήματα του να είσαι θεατής, να είσαι μέσα στην ταινία, με έναν ουσιαστικό τρόπο που στημένα πράγματα όπως το Artist ή το Hugo (μη με φάτε) δεν κατάφεραν ούτε να μυριστούν.

 (ανεβαίνει σε βαθμολογία μέρα με τη μέρα, που θα φτάσει;)

Το Σάββατο ξεκινήσαμε ειδυλλιακά το μεσημέρι με vintage Aki Kaurismaki στην πιο πετυχημένη του φεστιβαλικά ταινία, τον Άνθρωπο Χωρίς Παρελθόν (Man Without a Past / Mies Vailla Menneisyytta).

Ένας δύσμοιρος ανώνυμος δέχεται άγρια επίθεση από χουλιγκάνους και καταλήγει σε έναν άγνωστο τόπο χωρίς μνήμη, ταυτότητα, ή υπάρχοντα. Η συνέχεια είναι μια υπέροχη, αγαπησιάρικη ματιά στην δύναμη της θετικής σκέψης και της ικανότητας του ανθρώπου για επιβίωση. Mε τα πενιχρότερα μέσα και εκμεταλλευόμενος έξυπνα κάθε ευκαιρία, στήνει μια καινούρια, ταπεινή αλλά ζεστή ζωή για τον εαυτό του, βρίσκει μια νέα οικογένεια, κόντρα στην ξενοφοβία, την κρατική αδιαφορία και την (χαριτωμένα αλλά και πάλι αιχμηρά δοσμένη) εκμετάλλευση της εξουσίας.

Όλα με την trademark Κινηματογραφική ματιά του Kaurismaki που μένει γλυκά πάνω στον κάθε χαρακτήρα, αυτήν την σημαντική έξτρα στιγμή για να τον κάνει να αισθάνεται ακόμα πιο αληθινός.

Η Γη της Ελπίδας (Land of Hope / Kibo no kuni) ήταν το μεγάλο get-together του Σαββάτου, καθώς όλα τα διαφορετικά προγράμματα των φεστιβαλιστών συγκλίνανε σε ένα κοινό προορισμό: το νέο Σιον Σόνο.

Επηρεασμένος εμφανώς από την πρόσφατη καταστροφή στη Fukushima αλλά και το Nagasaki, επινοεί μια νέα πυρηνική καταστροφή στην φανταστική “Nagashima” (get it?) που οδηγεί σε αναγκαστική εκκένωση του πληθυσμού σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων. Ο Σόνο στήνει την κάμερα του ακριβώς στο όριο των 20 χμ, δυο βήματα από εκεί που μπαίνει ο πάσσαλος της καραντίνας και παρακολουθεί τις ζωές του ηλικιωμένου ζευγαριού που επιλέγει να παραμείνει στην συνοικία-φάντασμα (η γυναίκα μόνιμα παγιδευμένη σε μια χρονολούπα του μυαλού να ξαναζεί την ιστορία της δημιουργίας του πυρηνικού εργοστασίου) και του γιού και της νύφης τους που υποκύπτουν στην παρανοϊκή ραδιοφοβία και αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό των γειτονικών πόλεων στις οποίες βρίσκουν καταφύγιο.

Παρά την τολμηρή θεματολογία , δυστυχώς αποτυγχ